- Θα απλώσω τα μπλοκάμια μου ως εκεί που δεν πάει, σαν όκταπους, ντελίσιους στα κάρβουνα, και θα πνίξω το κάθε τοξικό απόβλητο στη γειτονιά που κολυμπάω.
- Η μεγαλύτερη ουρά, που έχω δει στη ζωή μου, σαν ανακόντα σου λέω, ήταν σε μια έκθεση του ΜΟΜΑ που είχε μεταφερθεί στο Βερολίνο. Τώρα πάω να φτιάξω μια παρόμοια από μπλοκαρισμένους στο φουμπού. Κερνάω πόρτα στα τοξικά ανθρωπάκια. Με αγάπη την κερνάω. Για να πω, κοίτα, δεν ταιριάζουμε, άστο να πάει. Τόσο απλό.
- Για τον ένα μπορεί να είναι σπουδαίος αστειάτορας αλλά για την άλλη να είναι ο χειρότερος κομπλεξικός πέφτουλας που λυσσάει και φτύνει χολή από την πολλή ματαίωση. Άλλο πρόσωπο δείχνουμε στον καθένα, πάμε πάλι πίσω στην προπαίδεια του διαπροσωπικού. Μην απορείς που ο Χ με τον Ψ δεν τα πάνε και περίφημα, ενώ εσύ τους εγκρίνεις και τους δύο. Δεν είμαστε σύμβολα σε μαθηματική πράξη να εξαναγκαζόμαστε σε συγχρωτισμό.
- Είσαι στη δεκαετία του ’80, την αγνή, άσπιλη κι αμόλυντη από σοσιαλμηντιάδες, τότε που τρία πουλάκια κάθονταν και διάβαζαν για τον Αντρέα και την Μιμή και τον δημόσιο λόγο τον είχαν αγαστή εργολαβία οι ελάχιστοι των ελαχίστων. Τώρα αρκεί να έχεις μια σύνδεση στο ίντερνετ, κλεμμένο γουίφι ακόμα καλύτερα, και τσαφ, κάπου μπαίνεις και εσύ και ακούγεσαι. Ούτε αθώο είναι, ούτε εγκληματικό. Είναι αυτό που είναι.
- Είσαι στη δεκαετία του ’80. Και πέφτουν τα φάσκελα βροχή στα καφενεία στις ειδήσεις των οκτώ. Το ισότιμο του δικού μας #psofos δηλαδή, λαϊκή αγανάκτηση, ακατέργαστη, μπρουτάλ ναι, αλλά και σιγά τα λάχανα τελικά ρουθούνι δεν ανοίγει από κάτι τέτοιο, κάπου πρέπει να εκτονωθεί και η οργή, δεν είμαστε όλοι ζαπλού του πολιτισμικού κεφαλαίου να το ρίχνουμε στην διανόηση και την τέχνη, ούτε και ζαπλού του οικονομικού κεφαλαίου να το ρίχνουμε στην ψυχανάλυση και στον διαλογισμό. Και το κοινωνικό κεφάλαιο, που μας απέμεινε, δε χτίζεται μέσα στο great depression, γιατί θέλει ψυχικό απόθεμα. Και καθόμαστε και βαράμε πλήκτρα. Μόνο που τα φάσκελα οι πολιτικάντηδες και οι άλλες οι μορφές στην τιβί δεν τα αντιλαμβάνονταν μπακ του έιτις. Τώρα φορτώνεις σε ένα τόσο δα παπάκι την φίρμα του άλλου και τσαφ, το εισπράττει κατά πρόσωπο, γίνεται αποδέκτης του psofoφάσκελου. Ούτε αθώο είναι, ούτε εγκληματικό. Είναι αυτό που είναι.
- Είσαι, που λες, πίσω στα 80s, στην πασοκρατορία (δεν ήξερα πως το ΠΑΣΟΚ είχε τόσο πλούσιο βεστιάριο να αλλάζει κουστούμια συνέχεια, από ΔΗΜΑΡ, στους 58 κι από τους 58 στην Ελιά, κι από την Ελιά στο Ποτάμι, βρε κάτσε φρόνιμα, Σαρακοστή μπήκαμε, πάπαλα οι Απόκριες) και έχεις μόνο σταθερό τηλέφωνο. Έχεις και μια ατζέντα και γράφεις τους αριθμούς των τηλεφώνων. Και κάποια στιγμή, χαλιέσαι με τον φιλαράκο σου και πας και διαγράφεις με στιλό το νουμεράκι του από τον κατάλογό σου. Θα το μάθαινε ποτέ; Όχι. Κι αν το μάθαινε, θα έπαιρνε τηλέφωνο όλους τους κοινούς σας φίλους και γνωστούς να σε ξεφωνίσει που τον διέγραψες από την ατζέντα σου; Όχι. Εκεί κάπου αντιλαμβάνεσαι τη γελοιότητα του πράγματος, μετά το μπλοκάρισμα στο φουμπού.
- Είσαι στη δεκαετία που κλείσαμε την τηλεόραση (λέμε τώρα, μπαίνεις στην τρεντοχιπστεριά, το τουήτα, και κάνουν περισσότερη τηλεορασολογία από τις θείτσες στο κομμωτήριο), και αναλάβαμε εμείς τα μέσα. Ω, ρε κάτι περσόνες όλοι μας. Και με την επίγνωση πως έχουμε κοινό, ξεσαλώνουμε. Και άμα έχει εκπαιδευτεί στο μεσημεριανάδικο και τα τηλεπαράθυρα, κάπου θα μιμηθεί τι έμαθε όταν του δοθεί η ευκαιρία να κάνει τον εκπομπάρχη στο ολτέρνατιβ το μέσο.
