Αυτά που ξέραμε λίγο-πολύ, λίγο-πολύ τα ξεχνάμε. Μας τέλειωσαν και τα προσχήματα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήρθε στη ΔΕΘ για να ανακοινώσει το πρόγραμμα της μητρικής των Βρυξελλών.
Αυτή η χρονιά θα είναι χριστουγεννιάτικη. Επιδοτήσεις, ασυναγώνιστες προσφορές και εκπτώσεις, και, στο τέλος της γραμμής και της ουσίας, αυτό το καταπληκτικό, πολυαναμενόμενο ποσοστό ανάπτυξης. Και, γιατί μπορούμε, αλλά, κυρίως, γιατί ο Κυριάκος δεν θέλει να χάσει τη δουλειά του.
Γενικά, πρόκειται για θαύμα. Η Ελλάδα, που ταλαιπώρησε τόσο πολύ την Ευρωζώνη με τις ασωτείες και τα μαύρα ταμεία, αυτό το κωλόπαιδο, έγινε το υπόδειγμα, το καλοστοιχισμένο άγαλμα της Αρετής. Της Αρχής. Μα, τόσο γρήγορα; Το υπηρετικό προσωπικό έσκισε.
Η τρύπα των χρεών έκλεισε. Και όχι μόνο έκλεισε, αλλά έγινε και βουνό από κέρδη. Μία παίρνω, μία μοιράζω. Η άμπωτη και η πλημμυρίδα της στατιστικής. Ο Κυριάκος δε μαγειρεύει διαφορετικά από τον Σημίτη.
Ο τόπος της φαβέλας γίνεται σιγά-σιγά πριγκηπάτο. Έπρεπε με μια κομψή δικαιολογία, με μια κομψή ευκαιρία, να ξηλώσουμε τους τσίγγους και τα ελενίτ, για να έρθουν το γυαλί και οι θερμοπροσόψεις. Αναβαθμιζόμαστε.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έκοβε. Ο Αντώνης Σαμαράς έκοβε. Ο Αλέξης Τσίπρας έκοβε. Ο Κυριάκος, όμως. Αχ, ο Κυριάκος. Ο Κυριάκος έχει τον τρόπο. Σπάνια ικανός. Σπάνιος. Βρήκε το σεντούκι με τα χρυσά νομίσματα. Είδατε, τελικά, ότι, όντως, λεφτά υπάρχουν;
Τα προϊόντα του μαγαζιού έχουν ωραία ονόματα: ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΩ, ΓΕΦΥΡΑ, ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ, ΗΡΑΚΛΗΣ. Κάτι σαν τις ωραίες ονοματοδοσίες της κακοκαιρίας. Ας μη γελιόμαστε. Ας μην μπερδευόμαστε. Τα προγράμματα κάποιος τα πουλάει και κάποιος τα αγοράζει. Τα λεφτά που μοιράζει ο Κυριάκος είναι απλά τα επενδυτικά κεφάλαια που έπεσαν στο τμήμα Research&Development της Ευρωζώνης. Δεν είναι ούτε δικά του, ούτε δικά μας. Αυτός πληρώνεται για να κάνει τον πλασιέ. Για να κάνει το φραντσάιζ. Εμείς είμαστε οι κουβαλητές του. Οι κουβαλητές των λίθων της πυραμίδας. Είμαστε οι περήφανοι συμμέτοχοι της μοντέρνας, αστραφτερής, εθνικής προσπάθειας. Οι παθιασμένοι γκρούπις. Η μεγάλη γραμμή της βιομηχανίας. Είναι ντροπή τέτοια άρχουσα τάξη να ζει σ’ένα μπάχαλο. Αναβαθμιζόμαστε.
Ωραία και η στιγμή της πανδημίας. Ε, δε θα σταματήσουν οι μηχανές επειδή πεθαίνουμε. Προχωρούν καλά τα τρένα στην κλιματική διάλυση, προχωρούν καλά στουμπωμένα από τα φέρετρα και τους αρρώστους.
Η ΕΛΛΑΔΑ, ολιγοπρόσωπη εταιρεία, εισηγμένη στο χρηματιστήριο. Τι χαρά! Οι μετοχές ανεβαίνουν. Διευθύνοντες σύμβουλοι, τα ‘γαλαζοαίματα’ τέκνα, υιοί και θυγατέρες. Και η εταιρεία, επιτέλους! πηγαίνει πρίμα. Έφυγε και αυτός ο ημίαιμος ο Αλέξης από τα πόδια μας. Φτιάχνεται και αυτή η όμορφη μεγάλη μικρή αυλή. Πολύ πράσινο. Ωραία φορέματα. Και αρχαιότητες. Και γκαλά. Τέτοια αρχή θέλει ο λαός. Στην Αφρική, πάντα η άρχουσα τάξη πήγαινε στο Γέιλ και η υποκλίνουσα στο βαθύ πηγάδι για να φέρει το νερό της.
Οι δυο πλευρές. Αυτή που θα πουλήσει. Και αυτή που θα αγοράσει. Θα εξυπηρετηθούν και οι δύο. Και, μετά, κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Μπλακ Φράιντει στη ΔΕΘ. Δυστυχώς, ακόμα, ουρά τα τζάνκι του πολιτισμού, να σπρώχνονται και να σκοτώνονται για να ξεστοκάρει τις τηλεοράσεις ο Κούλης. Με κάθε αγόρα, δώρο και τα βασικά παιχνίδια. Πρωινάδικο, Ειδησάδικο, Πορνό. Ο καταναλωτής ανάπηρος ανήμπορος πάνω στην πιο ακριβή κονσόλα. Πάει ο εγκέφαλος. Κάηκε. Πάει και το κορμί. Σαπίζει. Ζωή. Αχ, ζωή. Που είσαι δίπλα μου ζωάρα μου. Κι εγώ σε αμελώ. Για να ντύνω και να σκουπίζω τους…
Κυριάκο, δεν είσαι το κάθαρμα. Είσαι το μαλτεζάκι. Αυτόν που κρατάει το λουρί σου δε βλέπω. Α, ξέχασα. Είσαι κι εσύ, καημένε, δεμένος σ ’ένα δέντρο. Θα σε φροντίσει το νομοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς.
