Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια όταν έκανα ένα ρεπορτάζ στην Popaganda για τη μοναξιά, αυτό συγκεκριμένα, είχα κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον ψυχίατρο-παιδοψυχίατρο Παναγιώτη Γεωργίτση. Μιλήσαμε κυρίως για τη μοναξιά σε αντιδιαστολή με την διαρκή παρουσία μας στα social media και την κοινωνικοποίηση μας μέσω αυτών και θυμάμαι κάτι που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση, όταν οι συζήτηση έφτασε στους εφήβους.
Μου είχε πει λοιπόν ότι ένα από τα σημαντικότερα λάθη που κάνουν οι έφηβοι είναι να μοιράζονται τους κωδικούς τους με τους συντρόφους τους και μου εξήγησε ότι αυτό είναι ο ορισμός της αδυναμίας του αγοριού ή του κοριτσιού να ορίσει τον εαυτό του ως αυτόνομο και ανεξάρτητο άτομο. Είχε συμπληρώσει ότι είναι δείγμα του ενθουσιασμού και της ερωτικής ανωριμότητας ενός εφήβου που προκειμένου να πείσει το αγόρι ή το κορίτσι του ότι μοιράζονται τα πάντα είναι έτοιμο να θυσιάσει την προσωπική του ζωή και ταυτότητα και να καταργήσει το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα.
Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε ο ψυχίατρος για όσους ενήλικους αποφασίζουν να έχουν κοινό προφίλ, αυτό το δικέφαλο πλάσμα με τα δύο ονόματα π.χ. Μπάμπης Λεμονιά Παπαδόπουλος Τριανταφύλλου που όταν σου μιλάει δεν ξέρεις σε ποιον να απαντήσεις, στον Μπάμπη ή στη Λεμονιά.
Θα μου πεις το κοινό προφίλ είναι το πρόβλημα; Όχι. Είναι μόνο το σύμπτωμα, είναι απόδειξη ότι υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που πιστεύουν ότι ζευγάρι είναι το ανδρόγυνο, αυτό το υβρίδιο που καταργεί την ατομικότητα και πάμε μόνο στο «εμείς».
Θα μπορούσε να ακουστεί μέχρι και ρομαντικό όλο αυτό. Στο κάτω κάτω θα μπορούσε να πει κάποιος τι είναι η αγάπη αν όχι η κατάργηση του εγώ για χάρη της κοινής μας ευτυχίας; Θα έρθω να αντικρούσω ότι αγάπη είναι το εμείς που χτίζεται από δυο εγώ. Ότι δεν μπορείς να ζεις μόνο βασισμένος στη χαρά του άλλου. Θυμάμαι την Ελένη που μου έλεγε «Δεν έχει νόημα να βγω μόνη μου. Δεν περνάω καλά χωρίς τον Σπύρο». Άντε να το δεχτώ αυτό το πρώτο τρίμηνο της φουλ καψούρας που οι ορμόνες θολώνουν τα πάντα και δεν ξέρεις τι σου γίνεται.
Όμως οι σχέσεις που προχωρούν και προχωρούν με ουσία και όχι με καταπίεση είναι αυτές που ο καθένας παραμένει ο εαυτός του και δεν μετατρέπεται σε αντίγραφο του άλλου. Είναι πολύ πιο ερωτικό να έχεις δίπλα σου έναν ανεξάρτητο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που γουστάρεις να τον βλέπεις να μπορεί να σταθεί και μόνος του, που ξέρει να βρίσκει τον τρόπο να περνάει καλά και χωρίς εσένα, που είναι δημιουργικός και δραστήριος γιατί το χρειάζεται ο ίδιος και δεν ταυτίζει την ζωή του με τη δική σου. Ναι, μαζί είστε και μαζί προχωράτε και είστε εκεί ο ένας για τον άλλον. Αυτό όμως δεν χρειάζεται εξάρτηση, αυτό χρειάζεται ελευθερία.
Εντάξει, δύσκολα πράγματα· δεν λέω ότι οι ισορροπίες θα βρεθούν τσακ μπαμ και όλοι θα είναι ευτυχισμένοι από το πρώτο νανοσεκόντ. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες, δεν λέμε και τίποτα το πρωτότυπο. Αλλά κάτσε βρες με τον άλλον τη φόρμουλα που σας ταιριάζει. Αν ο ένας ζητάει περισσότερη ή λιγότερη επαφή δουλέψτε το, αν δε συμφωνείτε δείτε μήπως υπάρχει πιο βαθύ πρόβλημα.
Όπως και να ‘χει να απαιτούμε από τον/την σύντροφο να καταργήσει τον δικό του προσωπικό ελεύθερο χρόνο, να μιζεριάζουμε εάν θέλει να περάσει λίγο χρόνο με τον εαυτό του ή με άλλες παρέες, να κλαιγόμαστε ότι δεν μας θέλει επειδή δεν ζει για χάρη μας δεν το λέμε αγάπη, ανασφάλεια το λέμε. Αν είστε πραγματικά καλά ως σύντροφοι τέτοια άγχη εξαλείφονται ή και όταν προκύπτουν λύνονται. Άλλωστε κανείς δεν σας έχει πει ότι είναι creepy το κοινό προφίλ στο facebook; Εάν όχι, σας το λέω εγώ.
