Ο διδακτισμός είναι είδος ευρέως διαδεδομένο στη χώρα μας αν και δεν πρόκειται για ενδημικό φυτό. Πάντως καθε αρσακειάδα κουβαλά στη σάκα της ένα σωρό από «μη», «όχι», «πρέπει» και «δεν πρέπει».
Και χωρίς τη σάκα μας, τώρα πλέον, με επώνυμη ή μη τσάντα, πετώντας τη χαριτωμένα στο πρώτο διαθέσιμο κάθισμα, στον πρώτο τυχόντα καναπέ, όλο και κάτι έχουμε να πούμε το διδακτικό, το καυστικό, το επικριτικό. Διότι, όσες προσπάθειες φιλότιμες και να έχουμε κάνει, τα χούγια μας πάντα βρίσκουν λαγούμια να περάσουν και να βγουν στην επιφάνεια.
«Α, στολίσατε!», «Α, δεν στολίσατε ακόμη;», «Α, ψεύτικο είναι το δένδρο σας;» ή «Αγοράζετε ακόμη αληθινό; Σοβαρά; Δεν το πιστεύω» και άλλα τινά. Κάτι λέμε, κάτι δε λέμε και ποτέ δεν το βουλώνουμε.
Διότι τι είναι οι γιορτές των Χριστουγέννων αν δεν είναι το κέφι μας; Και μπορεί να ‘ναι η γιαγιά μας στο χωριό, ένα τζάκι αναμμένο, ένα κρεμαστό καπνιστό σύγλινο ή ένα κλαδί ανθισμένης μυρτιάς στο βάζο της σάλας που μυρίζουν Χριστούγεννα, αλλά και οι τρεις πεταμένες χάρτινες κούπες του καφέ στολισμένες μ’ αστεράκια, Merry Christmas και ταράνδους μπορεί να ‘ναι εξίσου Χριστούγεννα για κάποιον που ποτέ δεν πάτησε το πόδι του στην Αμερική, αλλά η Αμερική πάτησε το πόδι της πάνω του, με τις επιλογές της.
Και μπορεί να το προσπεράσουμε και αυτό αλαζονικά και επικριτικά, αλλά οι τρεις κούπες του καφέ να ‘ναι εκεί σαν τρεις φίλοι αγαπημένοι και να ‘ναι αυτές οι τρεις μοναδικές στιγμές τους, γιατί το τρεις είναι πάντα πιο εξισορροπητικό από το δύο. Μπορεί και να ήταν αυτά τα δικά τους Ευτυχισμένα Χριστούγεννα στην άκρη του δρόμου.
Αν θέλεις και λαμπάκια, μάτια μου, στόλισε και ξαναστόλισε, το κέφι δε σου το χαλώ.
Αλλά μια που πιάσαμε το θέμα και που έχουμε πήξει στα κινέζικα τοξικά δέντρα, ας τολμήσω να πω και κάτι το διδακτικό, αν και η στήλη αυτή περισσότερο ορέγεται και διαλαλεί τις ομορφιές παρά προσπαθεί να διδάξει ή να κατευθύνει τα γούστα σας.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τις αγγελικούλες ή αγγελικές, το φυτό Pittosporum tobira.
Αυτή η Αγγελικούλα ζάχαρη – Αγγελικούλα μέλι είναι ένας αειθαλής καλλωπιστικός θάμνος, πολύ ανθεκτικός, που αν τον αφήσετε να αναπτυχθεί και δεν τον κουρεύετε συστηματικά δίνει το φθινόπωρο, μετά τη χρυσή και μυρωδάτη ανθοφορία της άνοιξης, τους καρπούς της, που αυτή την εποχή ανοίγουν και βγάζουν μέσα από το στρογγυλό άχρωμο σχεδόν κουκούλι τους ολοκόκκινους πυρήνες τους.
Και για να τα πούμε με τη δέουσα επιστημονικοφάνεια, ο καρπός της αγγελικούλας είναι μια στρογγυλή ξυλώδης κάψουλα, που σκάει καθώς ωριμάζει για να απελευθερώσει τους πολυάριθμους μικρούς κόκκινους σπόρους της. Σπόρους καλυμμένους από μια κολλώδη, ρητινώδη ουσία που από εκεί πήρε και το όνομα της: Pittosporum, από την ελληνική λέξη πιττόσπορο που σημαίνει πισσόσπορο (πίσσα-σπόρος). Ναι, γιατί ο σπόρος θέλει την πίσσα του, την κόλλα του να γραπωθεί, να κολλήσει, να πολλαπλασιαστεί, να γεννήσει. Κόλλα με ελαφρά τοξικότητα που περιέχει σαπωνίνες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για απωθητικό πουλιών ή και για την παρασκευή σαπουνιών.
Και αφού σας μπέρδεψα για τα καλά, λίγο πριν βαρεθείτε και λίγο πριν σας ευχηθώ από καρδιάς καλές γιορτές, ένα μπουκετάκι από τους ανοιγμένους κόκκινους καρπούς της αγγελικής είναι το ομορφότερο στολίδι για το σπιτικό σας αυτές τις ημέρες μακριά από τα αλπικά γκι και ου. Μαζί με την ανθισμένη δάφνη, τον κατακόκκινο σκίνο, την τρυφερή μυρτιά με τις μελανές της μπίλιες μπορεί να στολίσει αρωματικά το σπιτικό σας χωρίς πολλά περιττά έξοδα και άχρηστους εντυπωσιασμούς.
Η ελληνική φύση καρποφορεί αυτή την εποχή με ένα μοναδικό σχεδόν τρόπο, γιατί, αν η σπορά είναι ευλογία και η γέννα σωτηρία, τι πιο όμορφο από την αναμονή μιας νέας άνοιξης;
Θα ξανανταμώσουμε το 2017 με υγεία, με όρεξη για κηπουρική και φυσιολατρικά ταξίδια, στο κυνήγι πάντα της ομορφιάς που πίσω της φέρνει και την ελπίδα.
Υ. Γ. Δίχως παρεξήγηση τώρα, μια ακόμα συμβουλή: στον περίπατό σας στην εξοχή, όσο και να λιμπίζεστε τα ψηλά κλαριά της κουκουναριάς ή του έλατου ή της μυρτιάς, να θυμάστε να κόβετε πάντα από τα χαμηλά και όχι κλαριά ζωτικής σημασίας για το υπό ανάπτυξη δένδρο ή θάμνο. Σ’ αυτό δεν είμαι μόνο διδακτική, πάω στο άλλο άκρο και γίνομαι αυστηρή και απόλυτη!
