Ψάχνοντας στις διαδικτυακές μηχανές αναζήτησης στοιχεία για τους Pölkar, συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει άλλο συγκρότημα με το ίδιο όνομα. Αξιοσημείωτο αν σκεφτεί κανείς ότι το όνομά τους κρύβει πίσω του μια πολύ χαριτωμένη σημειολογία. Μία συζήτηση με τον ηθοποιό και φρόντμαν Γιώργο Παπαγεωργίου, γύρω από τις μουσικές του αναζητήσεις όμως, με πείθει ότι πέρα από το ιδιαίτερο όνομα, αυτή η θεσσαλονικιώτικη μπάντα έχει πολλά περισσότερα στοιχεία που την κάνουν να ξεχωρίζει. Φέρνοντας μαζί τους κάτι από τις παλιές αθηναϊκές καντάδες και συνδυάζοντας με πολύ δημιουργικό τρόπο φολκλορικά με σύγχρονα στοιχεία, συνθέτουν τραγούδια τα οποία για τον έρωτα και τη γλυκιά μελαγχολία των αθώων συναισθημάτων.
Τι σημαίνει Pölkar; Από που προέκυψε; Το όνομα του συγκροτήματος προέκυψε ύστερα από ένα ταξίδι που πραγματοποιήσαμε πέρυσι με τον Γιάννη Κυρατσό, μουσικό, κιθαρίστα στη μπάντα και χρόνια φίλο μου, στη Σερβία. Ένα βράδυ εκεί, επισκεφθήκαμε ένα υπόγειο ημι-εγκαταλελειμμένο μπαρ, όπου κάποιοι Πολωνοί έπαιζαν παραδοσιακά πολωνικά τραγούδια και οι Σέρβοι θαμώνες του μαγαζιού χόρευαν στο ρυθμό της μουσικής. Τότε μπήκε μέσα ένας πολύ παράξενος άντρας αγκαζέ με μια κοπέλα και άρχισε να τραγουδάει «ακαπέλα» έναν παραδοσιακό σκοπό, παροτρύνοντας τους μουσικούς να ακολουθήσουν το ρυθμό του. Ρώτησα κάποιον στο μπαρ ποιος είναι αυτός ο περίεργος τύπος και η απάντηση του ήταν: «Αυτός είναι ένας Pölkar», που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει «μεθυσμένος χορευτής που τραγουδάει φάλτσα». Γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη μετά από δύο εβδομάδες και ξέραμε ήδη το όνομα της μπάντας.
Φολκ, νεοβαλκανική, ποπ, indie. Πώς θα περιέγραφες τη μουσική σας; Έχει όλα αυτά τα στοιχεία. Στην ουσία όλα αυτά τα είδη αποτελούν τα μουσικά υλικά μας, τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου θέληση. Το πάντρεμα όλων αυτών όμως, θέλω να γίνεται με το ύφος και το χρώμα που -και μουσικά και υφολογικά πολλές φορές- είχαν οι παλιές αθηναϊκές καντάδες. Μ’ αρέσουν πάρα πολύ οι καντάδες ως μουσικό είδος. Το θεωρώ, αν και δεν είναι αμιγώς ελληνικό, πλήρως ενταγμένο στην ελληνική κουλτούρα και για μένα είναι είναι τόσο αβάσταχτα ρομαντικό. Αυτός είναι και ο λόγος που μου προκαλεί μεγάλη χαρά το γεγονός ότι έχουμε στήσει μια μπάντα που στοχεύει ουσιαστικά σε αυτό το πάντρεμα και σε μια πιο σύγχρονη ουσιαστικά αναβίωση αυτού του είδους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι λέμε τραγούδια παλιών κανταδόρων, απλώς παίρνουμε στοιχεία από την τεχνοτροπία και το ύφος τους.
Τι σε εμπνέει στην πόλη ή έξω από αυτή ή οπουδήποτε; Στην Αθήνα αυτό που με εμπνέει, είναι ουσιαστικά αυτά που βλέπω όταν κάνω βόλτες με το μηχανάκι μου. Τώρα ας πούμε, αυτό που βλέπω απέναντί μου είναι ένα λυκόπουλο που πάει στο Σώμα Ελλήνων Προσκόπων. Οι τυχαίες εικόνες μου αρέσουν στην Αθήνα. Μία φορά που ήμουν κοντά στην Ομόνοια και πήγαινα στην πρόβα, ξαφνικά άκουσα ένα βαλκανικό ήχο, τα χάλκινα. Σταμάτησα το μηχανάκι επί τόπου και είδα μία μπάντα Ρουμάνων Ρομά, οι οποίοι έπαιζαν δικά τους παραδοσιακά τραγούδια. Τρελάθηκα! Δυστυχώς δεν είχα χρόνο να κάτσω να τους ακούσω αλλά αγόρασα το CD τους, που το πουλούσαν εκεί. Όλο αυτό μου έφτιαξε τη μέρα. Κάποιοι πενηντάχρονοι μουσικοί δρόμου που έπαιζαν γνήσια βαλκανική μουσική. Είναι λίγο κουλή πόλη η Αθήνα. Έχει μια κρυμμένη ομορφιά, άγρια πολλές φορές, κάτι που δεν φαίνεται σίγουρα με την πρώτη εικόνα της. Μπορεί για παράδειγμα να βρίσκεσαι σε ένα τσιγγάνικο πανηγύρι, πέντε λεπτά από το Γκάζι. Μου έχει συμβεί. Σε μία αλάνα με φορτηγά γύρω γύρω, έψηναν κρέατα και μία μπάντα έπαιζε με πολλά μουσικά όργανα και μικρόφωνα με delay και echo. Πολύ hard core κατάσταση και ήταν πολύ ωραίοι άνθρωποι. Ήμουν σαφώς η μύγα μέσα στο γάλα αλλά μια χαρά εντάχθηκα με κάποιον τρόπο μέσα στο γεγονός. Από την πολυκοσμία και τη μαζικότητα του Γκαζιού που δεν ανταποκρίνεται στο δικό μου γούστο, βρέθηκα σε αυτή τη γιορτή. Κάτι τέτοια με εμπνέουν στην Αθήνα. Κάτι τέτοια περίεργα που τα συναντάς εκεί που δεν το περιμένεις. Τέλος, κάτι που θα διαφοροποιεί πάντα την Αθήνα από τις άλλες πόλεις, είναι το παλιό κομμάτι της, το κλισέ, το τουριστικό, ακόμα και αν είναι και καρτ ποστάλ, για μένα είναι μοναδικό. Μία βόλτα στην τουριστική Αθήνα, για μένα λειτουργεί ως κάτι κλασσικό που δεν θες να χάσεις.
Γιουκαλίλι, μαντολίνο, ακουστική κιθάρα, μπάσο, ντραμς, τρομπέτα και μπαγιάν. Έτσι παίζουν μουσική οι κανταδόροι το 2013; Δεν έχω ιδέα. Εμείς σίγουρα παίζουμε έτσι. Ουσιαστικά η λογική μας με τους Pölkar είναι να χρησιμοποιούμε τα όργανα τα οποία θα μπορούσαμε να πάρουμε μαζί μας και να παίξουμε κάτω από το μπαλκόνι μιας κοπέλας. Kαι τα live μας έχουν αυτή τη νοοτροπία. Παντρεύουν τη διάθεση μιας παρέας κανταδόρων που έχουν πάει να τραγουδήσουν όλοι μαζί, με το πανηγύρι που φέρνει μαζί μια μεξικάνικη φιέστα. Επίσης, ο μεξικάνικος ήχος μάς αφορά πάρα πολύ. Γι’ αυτό και ο τρόπος που χρησιμοποιούμε την τρομπέτα στη μπάντα είναι λίγο πιο μεξικάνικος. Και το γιουκαλίλι δεν έχει καμία σχέση με τους κανταδόρους. Είναι το παραδοσιακό, χαβανέζικο κιθαρόνι, έχει έναν πάρα πολύ γλυκό ήχο και το χρησιμοποιούν πάρα πολλές μπάντες της indie σκηνής. Το μαντολίνο είναι ένα όργανο κανταδόρων, το οποίο χρησιμοποιούμε και έχουμε εντάξει στο σχήμα. Σκοπός μας είναι -και ήδη γίνεται- να εντάξουμε και άλλα όργανα, όπως κοντραμπάσο. Τώρα, είμαστε στη φάση πειραματισμού με νέα όργανα, όλα στα πλαίσια της φολκ λογικής. Μέχρι τώρα δεν έχουμε νιώσει την επιθυμία να χρησιμοποιήσουμε κάτι ηλεκτρικό. Αυτό που θα μου άρεσε πάρα πολύ είναι, κάποια στιγμή να μην έχουμε κάποιο περιορισμό σε ό,τι αφορά τους στίχους. Έχουμε δύο τραγούδια με αγγλικό στίχο και άλλα τρία-τέσσερα με ελληνικό και θα μου άρεσε πάρα πολύ να υπάρξει μία μίξη από ελληνικό, αγγλικό, γιατί όχι και κάποιον βαλκανικό στίχο. Κάτι όχι απαραίτητα, χαρακτηρισμένο και κλειστό.
Ποιος γράφει τα κομμάτια σας; Τα κομμάτια τα γράφω εγώ αλλά ουσιαστικά τα ενορχηστρώνουμε μαζί με τα παιδιά. Εγώ φτιάχνω τη βασική μελωδία με το γιουκαλίλι ή την κιθάρα και τους στίχους και από εκεί και πέρα ο κάθε μουσικός, γιατί είναι όλοι τους εξαιρετικοί και τους εμπιστεύομαι απόλυτα, βάζει το δικό του στοιχείο. Λειτουργούμε πολύ ελεύθερα και ομαδικά αν και ο καθένας έχει διαφορετικό ατομικό προσανατολισμό. Ο ντράμερ είναι πανκ. Ο τρομπετίστας είναι τζαζ. Ο κιθαρίστας πιο ροκ. Ο μπασίστας είναι ηθοποιός της πιο avant garde σκηνής. Αυτά είναι τα ερεθίσματά τους. Οπότε όλοι μαζί φτιάχνουμε την τελική εικόνα. Εννοείται πως σε όλους μας αρέσει ο indie, φολκ ήχος. Άρα θεωρώ πολύ όμορφο το γεγονός ότι υπάρχει ένας τελικός στόχος και τα υλικά είναι ετερόκλητα.
Και τι συμβαίνει με τους έντονα ερωτικούς και παράλληλα λιτούς στίχους του «Love me tonight» και του «Carribean girl»; Οι στίχοι των Pölkar, ή τουλάχιστον αυτοί που βγήκαν στο πρώτο μας single, πέρα από τα τραγούδια που προγραμματίζουμε να γράψουμε μέσα στο καλοκαίρι, στην ουσία χρησιμοποιούν μία αφέλεια σκόπιμη, η οποία κουμπώνει με τη λογική της καντάδας. Ερωτικά τραγούδια που δεν θέλουν να αποτελέσουν τίποτα παραπάνω από αυτό που είναι. Μιλούν με έναν πιο αφελή τρόπο, όπως ένας κανταδόρος που εκφράζει απλοϊκά τα συναισθήματά του σε μία κοπέλα. Παράλληλα, σαφώς υπάρχει και η έννοια του χιούμορ σε όλο αυτό. Και στα δύο τραγούδια δεν θέλω να πάρω πολύ τον εαυτό μου στα σοβαρά. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση της στιχουργικής απενοχοποίησης. Το «Carribean girl είναι ένα πιο ερωτικό τραγούδι και ίσως πιο μελαγχολικό, που μιλάει για μία φανταστική καντάδα σε ένα κορίτσι της Καραϊβικής. Αφορά δηλαδή μια φανταστική κοπέλα, κάτι θολό που έχεις ονειρευτεί, όπως όταν ξυπνάς και δεν θυμάσαι το όνειρο. Στον έρωτα καμιά φορά έχουν αξία οι δύο ακραίες μορφές. Είτε η πολύ αφελής, αθώα, παιδική πλευρά, είτε η πιο έντονη, όταν βρίσκεσαι ενδεχομένως στο σημείο που τρως τις σάρκες σου.
Oι καιροί ενισχύουν την πολύπλευρη καλλιτεχνική έκφραση; Νομίζω ότι τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, φέτος το καλοκαίρι έγινε ένα κλικ και σκέφτηκα ότι θέλω να κάνω ένα side project το οποίο θα με αποφορτίσει από τη δουλειά μου στο θέατρο. Ταυτόχρονα ήθελα να μπορώ με τη μουσική, να κάνω πράγματα που δεν μπορώ να κάνω στο θέατρο και από την άλλη στο θέατρο, πράγματα που δεν μπορώ να κάνω με τη μουσική. Στη μουσική είσαι περισσότερο ο εαυτός σου ενώ στο θέατρο δεν πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Όλο αυτό μέσα μου λειτουργεί πάρα πολύ ωραία. Η συγγραφή επίσης είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ και το κάνω χωρίς ενοχές και χωρίς να μου το επιβάλλει κάποιος. Οπότε αυτόματα μπορεί να έχω εκμηδενίσει τον ελεύθερό μου χρόνο αλλά ακριβώς αυτή την εποχή πρέπει να αποφασίσω: «Αν όχι τώρα, πότε»; Αυτό που συμβαίνει είναι τρομερό για να το αφήσω και να κάνω ότι δεν το βλέπω. Κάποιοι απλά αποφασίζουν να κάνουν κάτι. Αν και μπορεί να πρέπει να κάνω τις τριπλές δουλειές για να βγάλω τα χρήματα που έβγαζα πριν πέντε χρόνια, τώρα νιώθω πιο ζωντανός από ποτέ.
Σε ποιο σημείο της Αθήνας θα κάνατε καντάδα; Δεν θα έκανα στην Πλάκα. Θα λιγωνόμουν αν το έκανα. Θα επέλεγα να κάνω καντάδα σε ένα μέρος στην Αθήνα που θα ήθελα με κάποιο τρόπο να το ομορφύνει. Στο Μεταξουργείο για παράδειγμα, στο Βοτανικό θα μου άρεσε επίσης, στους Αγίους Αναργύρους, στη Λένορμαν, στην Αχαρνών.
Έχετε κάνει ποτέ πραγματική καντάδα; Όχι. Κάναμε όμως για το βίντεο κλιπ στη Τζένη Θεωνά, την οποία ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή της. Όταν γυρίζαμε το κλιπ είχαν βγει πολλοί γείτονες στα μπαλκόνια και μετά μας ζητούσαν να κάνουμε και σε αυτούς. Γενικά στο κλιπ έγιναν διάφορα ωραία. Επειδή η Τζένη δεν ξέρει να οδηγεί, όλη η οδήγηση έγινε σε στούντιο ακολουθώντας μια παλιά κινηματογραφική τεχνική και είχαμε και χορηγία από το Γραφείο Τελετών «Ο Mπαμπούλας». Η σκηνοθεσία του κλιπ είναι του Michael Webber και του Κλείτου Κυριακίδη.
Οι Pölkar θα εμφανιστούν την Κυριακή 11/5 στο πάρτι λήξης του Βob Theatre Festival, στο Bios.
