Σ Ι Γ Α Ν Η Β Ρ Ο Χ Η
της Μαρίας Λαϊνά
Aπό τότε ζω μόνος
καμιά ευγενική γυναίκα δε με φροντίζει.
Ζεσταίνω το τσάι μου μόνος·
σηκώνω το κερί και διαβάζω
όχι ποιήματα όχι
τον πράσινο αχνό των δέντρων έξω απ’ το παράθυρό μου.
Θυμάμαι ωστόσο δυο στίχους από μία συλλογή του Σουντό Μόρι:
«Ζέστη από τον κόρφο θαυμάσιου κοριτσιού».
