Στην Popaganda όπως έχετε καταλάβει μας αρέσουν τα μεγάλα κείμενα (ρεπορτάζ, άρθρα γνώμης, συνεντεύξεις) κι ας λένε ορισμένοι ότι «στο internet ο κόσμος δεν διαβάζει». Εμείς (και δεν είμαστε οι μόνοι) θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κόσμος συνεχίζει να διαβάζει παντού και πολύ, αρκεί να βρει μπροστά του…καλογραμμένες αράδες.
Μεταξύ πολλών άλλων, το 2015 φιλοξενήσαμε δεκάδες συνεντεύξεις με ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν, ακριβώς γιατί μπορούν να το υποστηρίξουν με το έργο της ζωής τους μέχρι σήμερα, είτε πρόκειται για έναν 82χρονο ηθοποιό που σημάδεψε τον ασπρόμαυρο ελληνικό κινηματογράφο πριν από μισό αιώνα, είτε για έναν πολιτικό στοχαστή παγκόσμιου βεληνεκούς. Λίγο πριν αφήσουμε πίσω μας (επιτέλους;) το 2015, σταχυολογήσαμε κάμποσες εξ αυτών των συνεντεύξεων, για να θυμηθούμε μερικά μαθήματα ζωής που μπορούν να φανούν χρήσιμα σε όλους μας στο μέλλον.
Η Λούλα Αναγνωστάκη στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
«Το αγάπησα το θέατρο πολύ. Αλλά δεν μπορώ να να πω ότι με γέμιζε. Πιο πολύ με γέμιζε η ζωή. Την οποία όμως δεν πρόλαβα να ευχαριστηθώ από τα απρόοπτα που συνέβαιναν.»
Ο Δημήτρης Αποστολάκης στη Λίνα Ρόκου
(Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS)
«Αν υπάρχουν δύο αρχές που πιστεύω, κι όχι μόνο εγώ, είναι της αδιάσπαστης ενότητας του σύμπαντος και της αέναης ροής του.»
Ο Μπάμπης Αργυρίου στον Θεοδόση Μίχο
«Ο Χίτλερ άκουγε και Τσαϊκόφσκι, κι εγώ είχα έναν τύπο στα 90ς που άκουγε Astronauts και ενώ μου έκανε το φίλο, ανακάλυψα ότι για καιρό μου έκλεβε cd. Η μουσική λέει λίγα, πολύ λίγα και η πίστη στο αντίθετο είναι μάλλον ένα ακόμα «ζωτικό ψέμα» που χρειαζόμαστε για να νιώθουμε ότι ανήκουμε σε ένα κλαμπ με σωσίες μας.»
Ο Κλέων Αρζόγλου στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Το ήξερα ότι έτσι θα πάνε τα πράγματα στη ζωή μου. Από τότε που ήμουν 7 χρονών και έπεσαν στα χέρια μου τα πρώτα βιβλία, είχα μια τάση προς το Χάκλμπερι Φιν, το Χωρίς Οικογένεια του Έκτορος Μαλό και το Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα. Μου άρεσαν οι ιστορίες για παιδιά που χάθηκαν. Πως λέει ο Σαββόπουλος; “Τα πιο ωραία παραμύθια απ’ όσα μου έχεις διηγηθεί / αχ είναι εκείνα που μιλούσαν για παιδιά που έχουν χαθεί”. Αυτό με συγκινούσε.»
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης στη Λίνα Ρόκου
Φωτογραφία: Νίκος Κατσαρός
«Αν είσαι ανοιχτός μπορούν να σου συμβούν πράγματα και αυτό είναι ένα από τα πρέπει που έχω θέσει στον εαυτό μου: να είμαι ανοιχτός.»
Ο Γιώργος Αυγερόπουλος στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Γιάννης Δρακουλίδης / FOSPHOTOS
«Είναι αλήθεια ότι όποιος τολμήσει να μιλήσει για την ανθρωπιστική κρίση, αν πει ότι κέντρο της πολιτικής πρέπει να είναι ο πολίτης, δηλαδή ο άνθρωπος, ή αν τολμήσει να μιλήσει για οικουμενικές, πανανθρώπινες αξίες -ότι πρέπει για παράδειγμα όλοι να έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό – ή αν τολμήσει να μιλήσει για ανθρώπινα δικαιώματα στους καιρούς της κρίσης, τότε ταμπελοποιείται ως συριζαίος, ως παρωχημένος, ότι προσπαθεί να ερμηνεύσει τον κόσμο της καινούριας εποχής με παλιά εργαλεία. Δε μπορώ να πω κάτι. Με ξεπερνάει όλο αυτό, ειλικρινά σου μιλάω.»
Ο Steve Albini στον Θεοδόση Μίχο
«Η πλειοψηφία των πελατών μου ανέκαθεν ήταν ανεξάρτητοι, underground μουσικοί. Αν απομονώσεις ένα άλμπουμ από όλα πάνω στα οποία έχω δουλέψει, νομίζω ότι τελικά δεν φαντάζει πια και τόσο σημαντικό. Πιστεύω ότι ήταν καλός δίσκος, και οι Nirvana καλή μπάντα και χαίρομαι που ήταν επιτυχημένοι, το άξιζαν. Αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με την προσωπική μου ιστορία, το In Utero παραμένει απλώς ένας δίσκος. Ένας ανάμεσα σε μερικές χιλιάδες.»
Ο Στέλιος Βαμβακάρης στον Γιώργο Βουδικλάρη
«Ποτέ δεν μπορώ να πω αυτή τη λέξη για τον πατέρα μου, τη λέξη βάρος. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως είναι η ζωή μου, η ψυχή μου και τα χέρια μου που κουνάω. Όλη μου η ιστορία είναι ο πατέρας μου. Τον αγαπάω πάρα πολύ και ποτέ δεν έχω κάνει καμία σύγκριση, ούτε έχω καπηλευτεί κάτι από την ιστορία του και τη μουσική του. Οτιδήποτε κάνω είναι δημιούργημα δικό μου, αλλά από αυτόν έμαθα το χαρακτήρα, τη μουσική και τις καλές εξηγήσεις.»
Ο Γιάννης Βεσλεμές (Felizol) στον Παναγιώτη Μένεγο
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Είμαι πολύ κοντά στο να σκοτώσω τον Felizol ως ψευδώνυμο, γιατί έχω αρχίσει και μεγαλώνω και δεν μ’ αρέσει. Θα ήθελα οι ιδιότητές μου να γίνουν ένα σιγά σιγά, πιθανότατα κάτω από το ονοματεπώνυμό μου. Κάτι που σημαίνει ότι νιώθω πιο πολύ σκηνοθέτης παρά μουσικός. Απ’ την άλλη η μουσική κάπως επικράτησε επειδή είναι πιο εύκολη -και πιο άμεση και πιο διασκεδαστική, ενδεχομένως και λιγότερο ψυχοφθόρα- παρότι γυρίζω ταινίες από τα 18 μου. Εγώ δεν τα ξεχωρίζω, αλλά μάλλον ο πιο πολύς κόσμος ως Felizol με ξέρει. Αυτό μας ενώνει και με τον Αλέξανδρο (σ.σ. Βούλγαρη aka The Boy). Πατάμε και στα δύο τερέν κι έχουμε τις ίδιες ευαισθησίες.»
Ο Γιάννης Βογιατζής στη Λίνα Ρόκου
Φωτογραφίες: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Θέλω να με γνωρίζει ο κόσμος λόγω της προσφοράς μου κι όχι λόγω της μορφής μου. Η προσφορά μου έχει κατατεθεί εδώ, στο Εθνικό θέατρο. Έχω παίξει του κόσμου τις επιθεωρήσεις, έχω συμπρωταγωνιστήσει με όοοοολους τους ηθοποιούς που γνωρίζετε, με τίμησε ο ελληνικός κινηματογράφος, έστω και συμπτωματικά αλλά μετά ήρθε η μεγάλη αλλαγή στη θεατρική μου πορεία, η μεγάλη στροφή που μου έδωσε ζωή.»
Ο Παντελής Βούλγαρης στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Ξέρετε, εγώ θαυμάζω περισσότερο τους σκηνοθέτες του θεάτρου παρά του κινηματογράφου. Γιατί όταν ένας ήρωας του Τσέχοφ από την πρώτη σελίδα μετά ξαναμιλάει στην όγδοη, δεν μπορώ να φανταστώ τι κάνει στο μεσοδιάστημα.»
Ο B.D. Foxmoor στον Κώστα Πιερίδη
«Οι φασίστες ζούσαν πάντα ανάμεσά μας. Όταν το 2000 έγραψα τα καλά κρασιά μου λέγανε όλοι που τους θυμήθηκες αυτούς; “Καλά κρασιά γειτόνοι, άμα δεν πήρατε τα χαμπάρια σας”. Τα ίδια λέω και τώρα που ζητάνε να κάνω κάτι στο Πέραμα. Αυτοί που δεν ζούσαν ποτέ στη γειτονιά, γιατί πάντα τρώγανε σφαλιάρες, όλοι αυτοί οι τύποι μου μιλάνε για τους φασίστες στο Πέραμα. Ξέρεις τι τους λέω; Ότι άμα είναι να αρχίσω να δέρνω θα πρέπει να το κάνω καλά και άρα να δω ποιοι φταίνε για τους φασίστες. Να μάθω πώς και γιατί γίνανε φασίστες, ποιοι τους κάνανε και μετά να πάω στους φασίστες. Πρέπει λοιπόν να δείρω πρώτα όλους τους πλούσιους κομμουνιστές στο Πέραμα γιατί αυτοί τους γέννησαν. Και μετά να ψάξω να βρω αυτά τα παιδιά και αν είναι ακόμα φασίστες να φάνε και αυτοί καμιά ψιλή. Και να συνειδητοποιήσω ότι είναι τα παιδιά των φίλων μου που μεγάλωσαν και μάλλον κάτι κάναμε λάθος. Τώρα λέμε ότι πρέπει να πεθάνουν επειδή μεταλλάχτηκαν; Λες και εσύ και εγώ είμαστε όπως γεννηθήκαμε. Δηλαδή πρέπει να πεθάνει όποιος δεν είναι σαν τα μούτρα μας. Τι πιο ολοκληρωτικό από αυτή την μαλακία; Εγώ δεν θέλω να ζήσω έτσι. Και όταν ακούω τους πιτσιρικάδες να φωνάζουν “Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες” στις συναυλίες μας θυμώνω. Είναι και σαν ρίμα ηλίθιο.»
Ο Noam Chomsky στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
«Μα είχατε εναλλακτική από το ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα;»
Ο Alfonso Cuarón στον Ιωσήφ Πρωιμάκη
Φωτογραφία: Ιωσήφ Πρωιμάκης
«Έχω τύχει σε παρέες που συζητάνε για τους μετανάστες και λένε όλα αυτά τα άσχημα, ανυπόστατα πράγματα, και τους λέω “συγγνώμη παιδιά, αλλά ξέρετε, είμαι κι εγώ μετανάστης”. Και ξέρεις τι μου απαντάνε; “Ε όχι δα! Άλλο εσύ!”. Ή “Μα εσύ είσαι λευκός!”. Αλλά δεν είναι έτσι. Μπορεί να έχω την τύχη να είμαι εμιγκρές-ντελούξ, αλλά παραμένω μετανάστης.»
Ο Κώστας Γιαννόπουλος στη Λήδα Αδαμάκη – Τράντου
Φωτογραφία: Νίκος Κατσαρός
«Ένα σπίτι του Χαμόγελου του Παιδιού που είναι σε μια γειτονιά, διαμορφώνεται ώστε να μπορεί να ζήσει σε αυτό μια πολύτεκνη οικογένεια, με παιδιά διαφόρων ηλικιών, και μάλιστα δεν υπάρχει ταμπέλα απ’ έξω. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Δε θέλουμε τα παιδιά να έχουν ταμπέλες. Κάποιος μου έλεγε πως κατάλαβε ποιο ήταν το σπίτι μας επειδή υπήρχαν πολλά ποδήλατα στην αυλή.»
Ο Φοίβος Δεληβοριάς στην Popaganda
Φωτογραφία: Πέτρος Κουμπλής
«Μια μέρα που ξεκινούσα απ’το τωρινό μου σπίτι για γράψιμο στο σπίτι που γεννήθηκα, έτσι όπως έβγαινα με τ’αυτοκίνητο είδα από την άλλη πλευρά την κόρη μου να πηγαίνει με τη μαμά της στην παιδική χαρά. Λέω μέσα μου “αυτή πηγαίνει μπροστά κι εγώ πάω πίσω”. Τι τέλεια που σε κάνει να αισθανθείς η σκέψη πως ένα παιδί ό,τι και να συμβαίνει έξω στον κόσμο, θέλει και διεκδικεί ακατανίκητα (με τρέλα, με καφρίλα και με ποίηση) αυτό που ώρες-ώρες ξεχνάς πως διεκδίκησες κι εσύ. Δεν μπορώ να σκεφτώ το μέλλον με εντελώς μαύρα χρώματα, ξέροντας πως αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ.»
Ο Μιχάλης Δέλτα στον Γιώργο Βουδικλάρη
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Ο δίαυλος μέσω του οποίου καταλήγει κανείς να ασχοληθεί με την τέχνη είναι ο αβάσταχτος πόνος. Η μουσική είναι ένα θείο δώρο για όλους τούς ανθρώπους, όχι μόνο για τους δημιουργούς. Είναι επίσης ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο. Αλλά η οδύνη είναι που οδηγεί τον άνθρωπο να ασχοληθεί με την τέχνη. Και για μένα αυτός ήταν ο λόγος.»
Η Άντζελα Δημητρακάκη στον Θεοδόση Μίχο
Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
«Δεν ζω στην πεζότητα, ευτυχώς ή δυστυχώς, τουλάχιστον αν αντιλαμβάνομαι τι εννοείς. Μερικές φορές φαντασιώνομαι μια old school ζωή, μια “κανονική οικογένεια”, μια ρουτίνα ίσως, αλλά δεν βλέπω πώς είναι πια δυνατό. Καλώς ή κακώς οδηγήθηκα σ’ ένα εδώ και τώρα – ιστορικά και προσωπικά- που κυρίως περιλαμβάνει αδρεναλίνη, ακόμη και την αδρεναλίνη του γραψίματος. Αισθάνομαι συνέχεια σε θέση μάχης. Όπως είπε κι ένας κοινός μας φίλος πριν μερικά χρόνια: «μα πότε έγινε τόσο δύσκολο;» Αυτό, η ζωή μας. Επίσης, δεν γράφω «μοναχικά», και για να πω την αλήθεια με απωθεί η ιδέα του επαγγελματία συγγραφέα που πάει σε ένα γραφείο για να γράψει, να του ‘ρθει η ιδέα. Γράφω σε μέσα μεταφοράς, σε σταθμούς, σε αεροδρόμια, ανάμεσα σε ανθρώπους που κινούνται. Στο Αεροπλάστ ειδικά πληκτρολογούσα ζωντανούς διαλόγους και σκηνές που εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια μου. Στην Ανάφη κάποτε σκέφτηκα ότι θα ήθελα να γράφω χορεύοντας. Τελικά όμως είναι πιο εύκολο να γράφεις ως ελεύθερος σκοπευτής, αν μου επιτρέπεις την παρομοίωση, στα ενδιάμεσα από τη δράση στην οποία είσαι ταγμένη.»
Η Λένα Διβάνη στον Σταύρο Διοσκουρίδη
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Νομίζω ότι μας έχει βλάψει η αρχαία Ελλάδα εκεί πέρα. Δηλαδή κι άλλες χώρες είναι μικρές σαν κι εμάς αλλά παραδείγματος χάρη η Σερβία, η Βουλγαρία που έχει ανεξαρτητοποιηθεί την ίδια εποχή με εμάς, η Αλβανία αργότερα από εμάς, δεν έχουν αυτό το παραλήρημα μεγαλείου. Είχαν συναίσθηση που είναι. Ένα βασικό πράγμα στον ευφυή άνθρωπο και στην ευφυή κοινωνία είναι πιστεύω να έχεις, απόλυτη συναίσθηση του ποιος είσαι, ποιο είναι το μέγεθος σου, ποία είναι η διεθνή συγκυρία και τι μπορεί να κάνει μέσα σε αυτή τη συγκυρία. Μια ρεαλιστική αποτύπωση της κατάστασης, για να πας παραπέρα.»
Ο Paul Dano στον Ιωσήφ Πρωιμάκη
Φωτογραφία: Ιωσήφ Πρωιμάκης
«Όλη αυτή η διαδικασία του να κοιτάζω την καριέρα μου ενώ είμαι μόλις τριάντα, ταυτόχρονα μου φαίνεται και λίγο μακάβριο και άτοπο. Θέλω να πω, έχω ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου, έτσι δεν είναι;»
Η Kim Gordon στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Όχι μόνο στη δική μου περίπτωση, αλλά γενικότερα για όσους περνάνε τη ζωή τους δημιουργώντας, νομίζω ότι αν αυτά τα παιχνίδια του μυαλού μπορείς να τα αποδώσεις κάπου, τότε νομίζω ότι προκαλούνται από μία προσπάθεια να διατηρηθεί σε κάποιο βαθμό ένα αίσθημα αθωότητας. Θεωρώ ότι ακόμη και οι πιο corporate καλλιτέχνες βαθιά μέσα τους αυτό αναζητούν, αυτό είναι που τους κρατάει ενεργούς στην ψυχή τους. Στην πραγματικότητα κανείς δεν θέλει να μεγαλώσει. Κανείς δεν θέλει να ενηλικιωθεί…»
Οι Gang of Four στον Γιώργο Μιχαλόπουλο
«Παντού στην Ευρώπη τίθεται το ίδιο το ερώτημα: που πρέπει να ανήκουμε;. Στα δικά μας μέρη αν αξίζει να είσαι μέλος του Ηνωμένου Βασιλείου, στα δικά σας αν είναι καλύτερα να ανήκετε στο ευρώ. Όλοι γι’αυτά μιλάμε πια, είναι κάτι αναπόφευκτο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πριν από είκοσι περίπου χρόνια. Μέχρι τότε οι συμμαχίες και οι διαφορές ήταν σαφείς, υπήρχε η Σοβιετική Ένωση απ΄την μια πλευρά και η Η.Π.Α απ’την άλλη που ακολουθούσε σύσσωμη η Δύση. Ήταν πιο απλός ο κόσμος τότε ενώ τώρα τα πάντα είναι πολύ πιο περίπλοκα. Στο κέντρο του κόσμου βρίσκεται τώρα η Ελλάδα, όλα τα ερωτήματα που απασχολούν κάθε λαό (λιτότητα ή όχι, ευρώ ή όχι, ΕΕ ή όχι) όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι;»
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
«Το ζητούμενο δεν είναι όμως να νικήσεις. Το ζητούμενο είναι να ηττηθείς αποτελεσματικά, κάνοντας τον κόσμο λίγο καλύτερο. Το “Venceremos” είναι σε μέλλοντα, ακαθόριστο χρόνο. Όποτε η Αριστερά φώναξε “Νικήσαμε!”, ήταν πιο ηττημένη από ποτέ.»
Η Ξένια Καλογεροπούλου στη Λίνα Ροκου
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Είναι δύσκολο να αποδεχθώ ότι έφυγε από τη ζωή ο Κωστής Σκαλιόρας, ο άντρας μου. Το ξέρω ότι ακούγεται τρελό αλλά εγώ τον νιώθω ακόμη εδώ, κοντά μου. Πιο πολύ στεναχωριέμαι όταν αντικρίζω ή ανακαλύπτω κάτι όμορφο και δεν μπορώ να το μοιραστώ μαζί του, δεν μπορώ να του το δείξω. Βρίσκομαι σε μια ωραία συναυλία και σκέφτομαι: “Αχ, να μην είναι εδώ να ακούσει μια τόση όμορφη μελωδία”. Από την άλλη σκέφτομαι ότι τα 37 χρόνια που περάσαμε μαζί ήταν ένα υπέροχο δώρο που μου πρόσφερε η ζωή.»
Ο Πάτρικ Κάρνι των Black Keys στον Παναγιώτη Μένεγο
Φωτογραφία: Αθηνά Παπαγιάννη
«Εμείς μπαίνουμε στο στούντιο και κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε, χωρίς να μας νοιάζει και πολύ τι κάνουν, για παράδειγμα, τα άλλα συγκροτήματα. Και ξέρουμε και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό. Καμία μπάντα δε μένει για πάντα στην κορυφή. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα στην καμπύλη και σε κάθε σημείο πρέπει να είσαι έτοιμος και για την πτώση. Αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων»
Η Λουτσιάνα Καστελίνα στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
«Η Αριστερά στην Ευρώπη υπάρχει, αλλά δεν είναι ισχυρή. Πρέπει να γίνει πάρα πολλή δουλειά για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο. Πρέπει να σφυρηλατήσουμε νέους δεσμούς δυνάμεων. Ενδεχομένως να μας δώσουν τη δύναμη να χτίσουμε κάποια στιγμή την Ευρώπη που θέλουμε.»
O Δημήτρης Καταλειφός στη Λίνα Ρόκου
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Παραδόξως οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου δεν σχετίζονταν με το θέατρο. Βέβαια εκεί ένιωσα πολλές φορές χαρά και ικανοποίηση αλλά η ευτυχία είναι κάτι άλλο. Η ευτυχία έχει να κάνει με μια ερωτική στιγμή ή προσωπικά για εμένα τρομερή ευτυχία είναι να βρίσκομαι στην παραλία καπνίζοντας ενώ δύει ο ήλιος. Επίσης το χαμόγελο ενός ανθρώπου μπορεί να με κάνει ευτυχισμένο ή κάτι άλλο που θα με συγκινήσει ως θεατή. Δεν προλαβαίνεις να είσαι ευτυχής με το θέατρο αλλά μπορείς να νιώσεις πλήρης και ικανοποιημένος.»
Ο Πάνος Κοκκινόπουλος στη Φιλίππα Δημητριάδη
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
Ξεκινάω με την αρχή ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι. Όλα μπορούν να συμβούν. Είναι η στιγμή που ξεπερνάς εκείνη την λεπτή κόκκινη γραμμή (που δεν ξέρεις ποια είναι ακριβώς) και δεν ελέγχεις πια τίποτα.
Ο Περικλής Κοροβέσης στη Ζωή Παρασίδη
Φωτογραφία: Νίκος Κατσαρός
«Πάντοτε την έβγαζα με όσα είχα. Δεν έπεσα από ένα βιωτικό επίπεδο σε κάποιο χαμηλότερο. Έχουμε κάνει κοινοπραξία εδώ με την πεθερά μου και τη Μαρία, ζούμε και τρώμε. Αυτό που μου έχει κόψει η κρίση είναι το έξω, τον κανονικό μου χώρο δηλαδή αφού ανήκω στη σχολή του Παπαδιαμάντη όπου «σχολείο είναι η ταβέρνα». Όπως έλεγε ο Σκαρίμπας “η σωστή γραμματική είναι το αυτί”, αν δεν ακούσεις τον άλλον να μιλάει δεν καταλαβαίνεις τι συμβαίνει στην κοινωνία.»
Ο Γιώργος Κοτανίδης στη Λίνα Ρόκου
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη είναι η αμφισβήτηση, ακόμη και του εαυτού του. Τον Δημήτρη Χορν τον παρακαλούσαν να πάει στην Επίδαυρο και ο ίδιος συνεχώς αρνιόταν γιατί πίστευε ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει. Ποιος; Ο Δημήτρης Χορν. Και μετά επί ΠΑΣΟΚ πήγε στην Επίδαυρο ο κάθε πικραμένος. Έτσι, για να συνεννοούμαστε. Και ο Μηνάς Χατζησάββας που τον κηδέψαμε μόλις, είχε πάντα μέχρι την τελευταία στιγμή την αμφιβολία αν θα τα καταφέρει.»
Ο Πάνος Κούτρας στον Ιωσήφ Πρωιμάκη
«Σε όλη μου τη ζωή, από μικρός, ποτέ δεν είχα καμία προσδοκία απ’ τους πολιτικούς. Τους κρίνω μόνο όταν κάνουν πράγματα. Όταν, αντίθετα, δεν κάνουν τίποτα, αυτό είναι και η νόρμα για μένα.»
Ο Φίλιππος Κουτσαφτής στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Βρίσκω λίγο εξωφρενικό να ενοχοποιούν οι νεότερες γενιές την ιστορική μνήμη, φοβούμενοι τον κίνδυνο μήπως αυτό εκληφθεί ως εθνικιστικό. Δυστυχώς, αν πάσχουμε σε κάτι, αυτό είναι η παιδεία. Όχι μόνο τώρα, εν καιρώ κρίσης. Και παλιότερα, όταν δεν μπορούσες να πεις για την Ελλάδα ότι επρόκειτο για χώρο με ισχνό βιοτικό επίπεδο, τι κάναμε;»
Ο «ζωντανός θρύλος» Πέτρος Κουτσούμπας (Πήγασος, AN Club) στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Θα συνιστούσα σε όλους να διαβάσουν το βιβλίο του Μπούχτσιν για την ισπανική επανάσταση και την αναρχία την περίοδο της αντίστασης κατά του Φράνκο. Αναρχία σημαίνει να μη θες να σου κάνουν κουμάντο αλλά να μη θες ούτε εσύ να κάνεις κουμάντο. Τότε λοιπόν μένει μόνο η συνεννόηση και η συλλογικότητα. Αντεξουσία σημαίνει συννενόηση, συζήτηση, διαλεκτικότητα, αλληλοσεβασμός και κατανόηση. Ελπίζω ότι η πιτσιρικαρία το έχει καταλάβει αυτό. Ώστε να πάψει η αναρχία να είναι ταυτισμένη με μικρές ομάδες βίας»
O Γιώργος Κωνσταντίνου στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Η ζωή μου – και ίσως έτσι να είναι όλων των ανθρώπων, εγώ μπορώ να μιλήσω όμως για μένα – υπήρξε ένα απίστευτο σκαμπανέβασμα. Βρίσκόμουν δηλαδή διαρκώς από το ζενίθ στο ναδίρ, πάνω-κάτω. Λένε, μάλιστα, ότι έτσι είναι γενικά το ζώδιο του Σκορπιού. Δεν ξέρω, δεν πολυπιστεύω στα ζώδια. Πάντως εκεί που έλεγα «ευχαριστώ θεέ μου», την επόμενη στιγμή έλεγα «βοήθα παναγιά». Για τις λάθος μου επιλογές, που δεν ήταν και λίγες, δε φταίει κανείς άλλος, εκτός από μένα. Είναι δικά μου σφάλματα, που έγιναν είτε από αβλεψία είτε από ανάγκη. Δεν μπόρεσα να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη πορεία. Εγώ απλώς νιώθω ότι στη ζωή μου πάω και πάω.»
Ο Δημήτρης Λάλος στον Ιωσήφ Πρωιμάκη
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Έκανα μαλακία όταν ήμουνα μικρός. Διάβαζα Ταρκόφσκι. Ο οποίος λέει πως έστω μία φορά να κάνεις κάτι που δεν συνάδει με την καλλιτεχνική σου διαίσθηση, έχεις χάσει το παιχνίδι. Έστω και μία φορά να το κάνεις, έχει αλλάξει ο δρόμος σου και δεν υπάρχουν επιστροφές.»
Ο Ερρίκος Λίτσης στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Δεν είναι μόνο προνόμιο των ηθοποιών, αλλά στοιχείο και καθήκον όλων των καλλιτεχνών, να βουτάνε στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής. Αν βουτάς, λοιπόν, σε αυτά τα μαύρα σκοτάδια, είναι πιθανό κάποια στιγμή ότι θα βγει και κάποιος δαίμονας από εκεί μέσα. Θέλω να πιστεύω ότι μέχρι στιγμής έχω τιθασευμένους τους δαίμονές μου. Τουλάχιστον αυτούς που έχω αναγνωρίσει.»
Η Μαίρη του Ρόδον στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Δεν φοβήθηκα ποτέ στο Ρόδον. Όταν στους Motorhead κάηκε η Μάρνη, μη σου πω ότι το διασκέδασα κιόλας. Είχανε βάλει φωτιά σε δυο αυτοκίνητα και μια τράπεζα. Εντάξει, τι να κάνεις, ήμασταν στην καρδιά της αντίδρασης. Με το ευαγγέλιο θα έρθει η νεολαία σε μια συναυλία;»
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος στον Γιώργο Κοβό
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Η Αριστερά δεν περιόρισε τις φιλονικίες, τις φιλοδοξίες και τα κομματικά στερεότυπα, με αποτέλεσμα την εσωτερική παρακμή. Παρ’ όλα αυτά οι συνθήκες τους εξανάγκασαν να προσαρμοστούν απότομα στη σύγχρονη πραγματικότητα και μένει να δούμε κατά πόσο θα είναι αποτελεσματικοί ή όχι. Ο σοσιαλισμός μπορεί να λειτουργήσει και μέσα σε ένα καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα. Σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία που καλούμαστε να λειτουργήσουμε και να συνυπάρξουμε με τα υπόλοιπα δυτικά κράτη, ο σοσιαλισμός καλείται να ρυθμίσει την οικονομία προς όφελος του συνόλου και να εξασφαλίσει τις οικονομικές παροχές προς τους ασθενέστερους.»
Η Δήμητρα Ματσούκα στον Ιωσήφ Πρωιμάκη
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Ένας λόγος που κάνω αυτή τη δουλειά είναι για να αποδρώ. Ποτέ η πραγματικότητα δεν μου φαινόταν αρκετή»
Ο Γιάννης Μουζάλας στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος / FOSPHOTOS
«Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτείς ένα ρεύμα 250 χιλιάδων προσφύγων σε μερικούς μήνες και να μην κάνεις λάθη. Το μεγάλο επίτευγμα είναι ότι όλα αυτά γίνανε μέσα από τη διαδικασία του σεβασμού του πρόσφυγα. Πολλά λάθη γίνανε όντως. Άλλα διορθώθηκαν, άλλα θα διορθωθούν. Αλλά με βάση τα μέσα που είχαμε νομίζω πρέπει κανείς να κρατήσει το κύριο: η διαχείριση της κρίσης έγινε με ένα τρόπο συμβατό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Και συνέχεια βελτιωνόμαστε σε αυτό τον τομέα.»
Ο Αργύρης Μπακιρτζής στον Γιώργο Βουδικλάρη
«Αφοδεύσαμε, ασελγήσαμε πάνω τους, πάνω στο μέλλον των παιδιών μας. Λογικά φτάσαμε στην κυριαρχία του lifestyle που σύντομα μας έπνιξε από παντού. Λογικά επίσης φτάσαμε στην κρίση, που καλώς ήλθε για να ταρακουνηθούμε, να αντιληφτούμε ότι αυτός ο τόπος μας αφορά, δεν είναι κάτι μόνο για εκμετάλλευση και πούλημα. Όλοι πια ασχολούμαστε με το ποιοι μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν, όλοι ήμαστε 100 φορές πιο επιφυλακτικοί απέναντι σ’ αυτούς που μας έσωζαν τόσες δεκαετίες, μας έφεραν εδώ που μας έφεραν και μας λένε πάλι πως θα μας σώσουν. Είμαστε απαίδευτοι, υποταγμένοι στο χρήμα, αλλοτριωμένοι.»
Ο Ευτύχης Μπιτσάκης στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Οι έξυπνοι πάνε στην Αριστερά εκτός κι αν είναι αριβίστες. Ήξερα τη σκληρή ζωή των αγροτών. Εμείς μπορεί να είχαμε πολλά χωράφια, αλλά δουλεύαμε ασταμάτητα. Ηξερα λοιπόν τι εστί βερίκοκο. Έρχεται κι η ΕΠΟΝ το ’43 και μάς λέει: εθνική απελευθέρωση, κοινωνική απελευθέρωση, Σοσιαλισμός κ.λπ. Μπαίνω μέσα. Με πάνε στρατοδικείο να αποκηρύξω το ΚΚΕ. Εγώ, λέω, είμαι στην ΕΠΟΝ, δεν είμαι στο ΚΚΕ. Δεν αποκηρύσσω.Τράβα μία εις θάνατο! Λοιπόν, εγώ έβγαλα 7,5 χρονάκια φυλακή. Από τότε συνεχίζω και είμαι στην άκρα Αριστερά. Τι να κάνω; Αλλά από ζωή κομματική; Χειρότερα κι από του Φασισμού. Γιατί διαρκώς διαφωνούσα.»
O Βαγγέλης Μουρίκης στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Όταν με ρωτάνε αν η κρίση παράγει τέχνη, εγώ απαντάω ότι και η κρίση μπορεί να παράξει τέχνη. Αλλά νομίζω ότι πρέπει πια να αφήσουμε πίσω μας την όποια προσπάθεια περιγραφής της κρίσης, και να βρούμε τρόπους να το αντιμετωπίσουμε όλο αυτό. Με την περιγραφή έχουμε τελειώσει. Έχουμε φάει το αγγούρι, ξέρουμε πως είναι. Δεν πρόκειται για ρεαλιστικό ζήτημα πλέον. Το καλλιτεχνικό πράγμα που έχεις στο κεφάλι σου πρέπει να το αντιμετωπίσεις με μια φυσικότητα και όχι με ρεαλισμό, δε χρειάζεται δηλαδή να αντιγράψεις μια πραγματικότητα. Αυτό το κάνεις όταν θες να χτυπήσεις το καμπανάκι. Τώρα πια όποιος δεν έχει ακούσει ήδη το καμπανάκι, δε θα το ακούσει με μία ακόμη ταινία. Σε αυτή τη φάση, πρέπει να δείξουμε κάτι άλλο, κάτι σαν αυτό που δείχνει η Νορβηγία. Να πούμε ότι μάγκες και στον τάφο θα χορέψουμε, αλλά δε θα σας χαρίσουμε τίποτα. Θα σας χαρίσουμε τ’ αρχίδια μας.»
Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Ο καλύτερος τρόπος αντίστασης είναι να συνεχίσεις να ζεις όπως έκανες πάντα. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Η αδιαφορία είναι το καλύτερο όπλο απέναντι στον τρομοκράτη.»
Ο Jo Nesbo στον Δημήτρη Αναστασόπουλο
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Οι Ευρωπαίοι είναι πανικόβλητοι εδώ και λίγο καιρό, φέρονται σαν να αντιμετωπίζουν μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Φυσικά υπάρχουν προβλήματα αλλά δεν ήρθε και το τέλος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το πρόβλημα των Ευρωπαίων είναι ότι τα τελευταία χρόνια είναι περιχαρακωμένοι στα σύνορα τους, ασχολούνται με διάφορα εσωτερικά ζητήματα ελάσσονος σημασίας και δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους. Φέρονται σαν να πίστευαν ότι είχαν διευθετήσει τα πάντα στον πλανήτη και θα ζούσαν μόνοι τους μέσα σε μία πρωτόγνωρη εποχή ευημερίας χωρίς τέλος. Σαν να μην έχουν διαβάσει ιστορία, σαν να μην θυμούνται την κατάσταση που βρισκόταν η Ευρώπη πριν από μισό αιώνα. Πάντως προσωπικά είμαι αισιόδοξος. Βλέποντας ειδικά ότι σε παγκόσμια κλίμακα ο κόσμος προοδεύει, στη Νότια Αμερική, στην Αφρική, πιστεύω ότι τα τωρινά προβλήματα της Ευρώπης θα ξεπεραστούν σύντομα.»
O Αργύρης Ξάφης στη Λίνα Ρόκου
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Δεν βλέπω πολλούς ανθρώπους να μου μοιάζουν. Νομίζω περισσότερο ταιριάζω με τελείως διαφορετικούς ανθρώπους. Δεν μου μοιάζουν ούτε στους τρόπους, ούτε στο πόσο παρορμητικός μπορεί να είμαι εγώ ή λογάς, δεν έχω πολλούς φίλους αυτά ως βασικά χαρακτηριστικά. Ευτυχώς.»
Ο «Μπερλινάς» Θόδωρος Παπαδόπουλος στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Γιώργος Παπαδόπουλος
«Στο Berlin από την αρχή θα έβλεπες από φρικιά μέχρι κυριλέ γκόμενες και από ένα σακατεμένο απ’ το Βαρδάρη μέχρι γκοθάδες. Έτσι ήθελα να είναι. Αυτό είναι για μένα rock. Και στο Berlin κανείς δεν παρεξηγείται με τη διαφορετικότητα των άλλων.»
Η Βίκυ Παπαδοπούλου στην Ιωάννα Παναγοπούλου
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Μου αρέσει το ρίσκο, η πρόκληση, να μπαίνω σε μονοπάτια που δε γνωρίζω πολύ καλά γιατί έτσι μαθαίνω σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός. Δε θα σταματήσω ποτέ να μαθαίνω πράγματα, μαθαίνω καθημερινά από όλους και απ΄όλα. Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος που συναντώ στη δουλειά και γενικότερα στη ζωή μου έχει να μου πει κάτι, αρκεί να ακούω. Έχω πάντα τα μάτια μου ανοιχτά, και όταν ζεις έτσι σίγουρα θα δεις πράγματα που μπορεί να σε μετακινήσουν λίγο ή πολύ. Η ζωή είναι μικρή αλλά είναι και ατελείωτη, οπότε το θέμα είναι να εξελισσόμαστε, να βάζουμε στόχους και να προχωράμε. Αν δεν υπάρχει εξέλιξη βαριόμαστε. Εμένα η μετακίνηση μου φέρνει χαρά γιατί δε βαριέμαι, διαφορετικά θα είχα πολλή θλίψη μέσα μου.»
Ο Νίκος Ξυδάκης στον Παναγιώτη Μένεγο
«Οι μεταρρυθμίσεις είναι μια λέξη της Αριστεράς από την εποχή της γαλλικής επανάστασης. Την αφαίρεσε από το λεξιλόγιό της ο νεοφιλελευθερισμός, ήταν η πρώτη ευφυής κίνηση της Θάτσερ. Κάθε φορά που ο αδύνατος ακούει reform, φυλάει τις τσέπες του. Ειδικά στην Ελλάδα. Η Αριστερά πρέπει να πάρει πάνω της την υπεράσπιση των αδυνάτων, τη δικαιοσύνη και την αναλογική κατανομή του βάρους. Με υγιείς μεταρρυθμίσεις.»
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
Φωτογραφία: Αγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Ο Αλέξης Τσίπρας αναδείχθηκε σε αρχικαρναβαλιστή του παρόντος αλλά και στον άνθρωπο που είχε το κουράγιο να πάρει επάνω του –καλώς ή κακώς- τη γελοιοποίηση και το διασυρμό της Ελλάδος, χωρίς να φταίει»
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Έχω ένα ελάττωμα που είναι και προτέρημα. Συνδέομαι με αυτό που κάνω πολυ. Προσπαθώ να εφευρίσκω κάτι που να θέλω λυσσασμένα να το δω να παίρνει σάρκα και οστά. Αυτό μου δίνει το διαρκές καύσιμο για να αντέχω.»
Ο Γιάννης Πανούσης (υπουργός Προστασίας του Πολίτη ακόμη, τότε) στον Τάσο Μόρφη
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Αν θες να υλοποιήσεις αυτό που έχουμε κατά νου, την συμφιλίωση μεταξύ αστυνομίας και πολίτη, ο αστυνόμος δεν μπορεί να είναι «κρυμμένος». Αν ο πολίτης έχει αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του δεν μπορείς να τα έχεις και εσύ. Εσύ ως κράτος πρέπει να δείξεις το πρόσωπο σου. Το κράτος δεν είναι ανώνυμο και επειδή ο πολίτης με βρίζει δεν θα τον βρίσω και γω, δεν γίνεται έτσι.»
Ο Λάμπρος Παπαλέξης στη Λίνα Ρόκου
Φωτογραφία: Κατερίνα Σαμαρτζή / FOSPHOTOS
«Για μένα η πολιτική στάση είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει σε κάθε μας έκφανση. Δεν μπορώ να βγω το βράδυ, να πιω 10 ποτά και 5 σφηνάκια και να πάω να χουφτώσω την κοπέλα στο μπαρ. Δυστυχώς η έννοια της ελευθερίας έχει ξεχειλώσει. Εντάξει όσο και να θέλω να παραστήσω τον libertine, η χίπικη ελευθερία μου σταματάει εκεί που παραβιάζονται τα όρια του άλλου. Δεν μπορείς να μη ζεις σε όρια, ακόμη κι αν είσαι αντιεξουσιαστής.»
Ο Λάκης Παπαστάθης στη Μυρτώ Λαλιούτη
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
Κάπως έχω συνδεθεί με την Μυτιλήνη. Δεν είμαι Μυτιληνιός, αλλά τελικά είσαι αυτό που γεννήθηκες; Είσαι ό,τι δημιουργήθηκε μέσα σου, ο αυτόπτης μάρτυρας που σου λέει «αυτό το φως ν’ αγαπάς περισσότερο»
Ο Γιώργος Παπαστεφάνου στον Γιώργο Κοβό
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Οι Χατζιδάκις και Θεοδωράκης είναι συνθέτες παγκοσμίου βεληνεκούς και νομίζω ότι αδικήθηκαν που έζησαν σε μικρή χώρα. Μιλούν όλοι για τους αμερικάνους τραγουδοποιούς όπως οι Μπερτ Μπάκαρα και Χένρι Μαντσίνι που όμως δεν είναι τίποτα μπροστά τους.»
Η Λένα Πλάτωνος στον Γιώργο Βουδικλάρη
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Σταμάτησα να γράφω διότι μου είχε κολλήσει να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Γύρω στο ’89. Πράγμα που δεν έγινε. Τα έβαλα με τη μουσική γιατί έκανα μέσα μου μια υπόθεση ότι ήταν το κυρίαρχο πράγμα στη ζωή μου και δεν με άφηνε ποτέ να ολοκληρώσω το θέμα οικογένεια. Ένιωσα μια άπωση. Την άφησα για ένα χρονικό διάστημα. Πέρασα μια κατάσταση πολύ άσχημη. Κατάθλιψη. Μετά το θάνατο του πατέρα μου και της μητέρας μου. Αυτή ήταν η τιμωρία μου.»
Ο Quentin, ο πιο εκκεντρικός dj της αθηναϊκής νύχτας, στη Λίνα Ρόκου
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Ήμουν – και είμαι – εκκεντρικός από μικρός. Μαλλί τη μια μοϊκάνα, την άλλη καρφιά την άλλη κιουράς, και όλα αυτά με 120 κιλά επάνω μου. Χάλια. Από το ναυτικό και μετά έγινα κύκνος. Και αυτό που βλέπεις τώρα αυτό είμαι. Το κάνω για να περνάω καλά εγώ. Κι αν μπορεί κι ο κόσμος να χαρεί έχει καλώς. Κάτι διαφορετικό ρε παιδί μου. Να σπάει η ρουτίνα. Το χρειάζομαι. Ψωμί πάω να πάρω από τον φούρνο και δεν μπορώ χωρίς να φοράω σκουλαρίκια. Νιώθω γυμνός χωρίς σκουλαρίκια. Αν όχι σκουλαρίκια κάτι άλλο, κάτι, κάτι, κάτι, μια μαλακία. Είναι ωραίο το θεατριλίκι, είναι ωραίο το πάλκο είναι ωραίο να γίνεσαι ο δικός σου ήρωας!»
Η Σάσκια Σάσεν στον Τάσο Μόρφη
Φωτογραφία: Γιάννης Δρακουλίδης / FOSPHOTOS
«Το θέμα με την Αθήνα είναι πως δεν πρόκειται να βουλιάξει ποτέ.»
Ο Γιάννης Στάνκογλου στην Ιωάννα Παναγοπούλου
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουος / FOSPHOTOS
«Αγαπάω όλους τους ρόλους μου όμως, δεν πα να ‘ναι το χειρότερο κωλόπαιδο, ο χειρότερος μαλάκας, σεξομανής, τρελός, παρανοϊκός. Προσπαθώ να δω τι είναι αυτό που τους οδηγεί. Πάντα βρίσκω κάτι, αυτό που με μαθαίνει τη δουλειά μου και το να είμαι λίγο παραπάνω άνθρωπος.»
Ο Takis στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Ακούω τις βλακείες αυτές: τα χρέη, το ΔΝΤ, το Grexit. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται εμείς να χρωστάμε λεφτά σε αυτούς. Για ποιο λόγο χρωστάμε λεφτά; Παίξαμε τζόγο; Αφού ξέρανε ότι απ΄τις τσέπες μας δεν θα πάρουν πεντάρα, είμαστε ταπί. Γιατί μας τα δώσαν αυτά τα λεφτά; Ένας απλός οικονομολόγος θα αναρωτηθεί «πώς θα δανείσω ένα μπατίρη, αφού δεν θα τα πάρω πίσω;». Άρα αυτά τα ευρωπαϊκά δάνεια είναι δάνεια κατοχής, «αφού μου χρωστάς, μού ανήκεις». Γκανγκστερική υπόθεση. Είναι γκανγκστερισμός αυτό που κάνει η Ευρώπη εναντίον της Ελλάδας. Είναι γκάνγκστερ!»
Ο Κώστας Τσόκλης στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
«Το να είσαι γνωστός είναι ένα όπλο. Αυτό το όπλο τι το κάνεις, όμως; Το αφήνεις κρεμασμένο στον τοίχο ή το χρησιμοποιείς; Αυτό δεν γίνεται κατανοητό από τον κόσμο. Βρίσκομαι με μία ευθύνη που μου ανέθεσε η φύση, ο Θεός. Τι την κάνω; Πρέπει να την καταναλώσω. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σπουδαίοι, μεγάλοι καλλιτέχνες και είναι κρυφοί, δεν ακούγονται ποτέ. Και τους ανακαλύπτεις μετά θάνατον ή μιλάνε κάθε 10 χρόνια. Κι αυτό τους χαρακτηρίζει. Δεν είμαι εγώ έτσι. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που αν αργήσω να φανώ ότι υπάρχω νιώθω ασφυξία, αισθάνομαι ότι δεν υπάρχω.»
Ο Βασίλης Τσόνογλου στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Τελικά η συγκίνηση που νιώθεις όταν φτιάχνεις κάτι από το μηδέν, δεν περιγράφεται με λόγια. Μπορεί να το καταλάβει μόνο όποιος το κάνει, είτε είναι μουσικός, είτε ζωγράφος που φτιάχνει ένα πίνακα, είτε μαραγκός που σκαλίζει μια καρέκλα. Δεν υπάρχει σπουδαία διαφορά.»
Ο Irvine Welsh στον Παναγιώτη Μένεγο
«Έχουμε δηλαδή καταντήσει να ζούμε σε καθεστώς σκλαβιάς υπό αυτούς τους θεσμούς ή επιτέλους θα καταφέρουν να δουλέψουν μαζί με τις δημοκρατίες για να δεχθούν το ρόλο τους ως «τράπεζες» και όχι ως συνταγογράφοι οικονομικής πολιτικής;»
O Τόλης Φασόης στη Λίνα Ροκου
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Το “Get that beat”, όπως ερμηνεύθηκε στη συναυλία στο Σπόρτινγκ, όπου το γήπεδο ήταν γεμάτο, μπορεί να το δει κανείς στο youtube. Αυτό που δεν μπορεί να δει κανείς είναι ότι οι ροκάδες είχαν πλακωθεί με τα πανκιά. Εκεί έγινε το ξεκαθάρισμα: πάμε με το καινούριο ή όχι; Τραγουδάγαμε και κάποια στιγμή τους βλέπουμε να παίζουν ξύλο στις κερκίδες. Εμείς το είχαμε κατά κάποιο τρόπο προβλέψει γιατί ξέραμε ότι ήμασταν φορείς ενός άλλου τρόπου ζωής. Δεν ήμασταν ροκάδες με την εικόνα του μαλλιά, δεν είχαμε 100.000 solo, ήταν όλα γρήγορα, γκανγκ γκανγκ γκανγκ γκανγκ, ήταν ένας new wave πανκοειδής ήχος. Ήταν πιο ωμό και πιο χορευτικό όλο αυτό και για να πούμε την αλήθεια οι ροκάδες δεν το είχαν πολύ με το χορό.»
Ο Κώστας Φέρρης στον Γιώργο Κοβό
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Οι ρεμπέτες ήταν ρομαντικοί. Δεν είναι όλοι βαρύμαγκες. Εξάλλου, υπήρχαν πολλές κατηγορίες, όπως οι ψευτόμαγκες (κουτσαβάκηδες), αλλά υπήρχαν και οι νταήδες που, σε αντίθεση με ότι νομίζουμε, δεν πέιραζαν μύγα, ήταν άγιοι άνθρωποι, σοφοί. Συνήθως, ήταν πρώην φυλακισμένοι που είχαν αποσυρθεί κι όταν χόρευαν ζεϊμπέκικο όλοι στέκονταν σούζα. Το ρεμπέτικο που ξέρουμε δημιουργήθηκε από ένωση πολλών ειδών. Έχει μάγκικα, μουρμούρικα, καντάδες, ανατολίτικα κλπ. Πριν το ’30 η λέξη «ρεμπέτικο» αφορούσε ελαφρά τραγουδάκια των πλανόδιων.»
Η Σοφία Φιλιππίδου στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Μέσα από την καλλιτεχνική πράξη πρέπει να ομολογήσω ότι φεύγω λίγο. Δηλαδή, είναι μια διαφυγή η τέχνη, το παραδέχομαι. Τρέχω γύρω-γύρω από την πραγματικότητα. Αλλά δεν εκσφενδονίζομαι, δεν φεύγω σε άλλο κόσμο. Εχω πολύ καλή επαφή με το γίγνεσθαι και με επηρεάζει κάθε φορά αναλόγως. Συνοδεύει την καλλιτεχνική πράξη, τη δουλειά μου στο θέατρο, όπου τα πράγματα πλέον γίνονται με πάρα πολύ μεγάλη πίεση, χωρίς χρήματα.»
Ο Χάρης Φραγκούλης στην Ιωάννα Παναγοπούλου
Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS
«Εγώ θεωρώ ότι και πολύ μιλάμε οι καλλιτέχνες για πράγματα που δεν μας αφορούν. Γιατί μιλάει ένας καλλιτέχνης για την πολιτική κατάσταση πιο πολύ από έναν ξυλουργό; Μου έχουν πάρει τον τελευταίο καιρό δέκα συνεντεύξεις. Γιατί δεν παίρνουν πέντε από μένα και άλλες πέντε από έναν κηπουρό, ένα μαραγκό, έναν ταξιτζή; Που να ξέρω εγώ πώς θα αλλάξει η οικονομική κρίση; Οι πολιτικοί θα έπρεπε να τα ξέρουν αυτά.»
Η Ελένη Χαβιαρά στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
Φωτογραφία: Αγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Είχαμε πάει σε μια ταβέρνα με μια φίλη μας. Ηταν μέσα του ’70, νομίζω. Στο διπλανό τραπέζι καθόντουσαν τρεις άνδρες. Ο ένας ήταν χρυσοχόος. Οι υπόλοιποι δεν ξέρω τι ήτανε. Και τσακωνόντουσαν αν η Μαρία έκλεψε τη βέρα ή δεν την έκλεψε. Ο χρυσοχόος έλεγε ότι πήγε και του την έκλεψε την βέρα, ενώ ο άλλος υπερασπιζόταν τη Μαρία «αποκλείεται τέτοια γυναίκα να έκλεψε τη βέρα». Ακούγαμε εμείς. Και τρώγαμε, μιλάγαμε. Αυτοί συνεχίσανε και τσακωνόντουσαν. Και λέει ξαφνικά ο Δημήτρης «μωρέ, να’χα ένα μαγνητόφωνο! Θα’γραφα το πιο ωραίο μονόπρακτο που υπάρχει.»
Οι Χατζηφραγκέτα στα κορίτσια της Popaganda
Φωτογραφίa: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
«Καταρχάς να πούμε ότι είμαστε λαϊκά παιδιά. Το έχουμε σπουδάσει το μπινελίκι. Υπάρχει ένα χιούμορ στο μπινελίκι, δεν είναι χυδαίο. Όταν λέμε «τον υπερκαργιόλη», είναι το σύνθετο μπινελίκι που ανεβάζει την ποιότητα. Είναι σα να κάνεις ταινία και να μη βρίζεις. Βλέπεις τον Παπακαλιάτη να λέει «τον μαλάκα», στο peak του. «Θα βρίσω τώρα, θα πω τη λέξη “μαλάκα”» και βλέπεις τη θεία να σοκάρεται, να την ιντριγκάρει αυτό το πράγμα.»
Ο Γιώργος Χριστιανάκης στον Θεοδόση Μίχο
Φωτογραφία: Νίκος Καρδαράς
«Νομίζω ότι πρέπει να λειτουργούμε και λίγο επιλεκτικά, πιο επί της ουσίας και βασικά, ως άνθρωποι να ακολουθούμε το καθείς εφ’ω ετάχθη. Δε μπορείς να είσαι εδώ και ταυτόχρονα να είσαι και κάτι άλλο. Δε μπορείς να είσαι ολίγον τι έντεχνος, ολίγον τι λαϊκός και ολίγον τι rock ‘n’ roll. Ούτε καν για χαβαλέ. Αυτός ο αχταρμάς είναι που σε κάνει να κάνεις βόλτες γύρω από τον εαυτό σου, και καταλήγεις στο ίδιο σημείο τελικά. Δεν κάνεις ένα ταξίδι, δεν παίρνεις ένα δρόμο να δεις που θα σε βγάλει. Πας με τη σιγουριά μιας επιστροφής, και αυτό δεν είναι ταξίδι.»
Ο Τέρης Χρυσός στη Λίνα Ρόκου
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Όταν ήμουν μικρός είχα πει μια μεγάλη κουβέντα «Ας πήγαινα Θεέ μου στην Αμερική και την άλλη ημέρα, ας πέθαινα». Τόσο πολύ ήθελα να κάνω αυτό το ταξίδι. Όταν όμως πήγα και τη γνώρισα, ενθουσιάστηκα αλλά δεν έπεσα να πεθάνω. Μου ζήτησαν να κάνω καριέρα στην Αμερική επειδή τραγουδούσα τα αγγλικά σαν Αμερικάνος. Μου ζήτησαν να μείνω όχι για να τραγουδάω στους Έλληνες αλλά για να εμφανιστώ σε όλα τα Sheriton hotels των ΗΠΑ. Είχα όμως τη μητέρα μου που δεν με άφηνε με τίποτα. Μου έγραφε στα γράμματα «Τέρη έλα. Δεν μπορώ χωρίς εσένα». Τα εγκατέλειψα λοιπόν όλα και επέστρεψα στην Ελλάδα. Όμως η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της δυστυχώς.»
Ο Ψαραντώνης στον Λουκά Χαλανδριτσάνο
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
«Ξέρεις πόσο όμορφα είναι τα Λευκά όρη; Έχω γυρίσει τον κόσμο όλο αλλά την ομορφιά και την ιστορία αυτής της χώρας δεν την έχω δεί πουθενά.»
—
