ΜΟΥΣΙΚΗ: Από όλες τις ποπ τέχνες, η μουσική είναι συνδεδεμένη με μερικές από τις πιο ισχυρές εμπειρίες και αναμνήσεις μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, και δεν θα πάψω να ονειρεύομαι, την σχεδόν σωματική, βαθειά, συγκίνηση μου όταν άκουσα για πρώτη φορά τις πρώτες νότες από το τραγούδι που ανοίγει το Behaviour, το καλλίτερο άλμπουμ των Pet Shop Boys – το οποίο πρέπει να το έχω ακούσει στην ολότητα του δεκάδες χιλιάδες φορές. Being boring! Παρόμοια συγκίνηση, από την πιο οπερετική και κραυγαλέα πτυχή της προσωπικότητάς μου, αισθάνθηκα και με το Drama, ένα ποπ, οριακά κιτς αριστούργημα – single των Erasure , που το αγαπώ πιο πολύ επειδή, όταν το ακούνε οι φίλοι μου, με κοιτάζουν ανήσυχοι για το γούστο μου. Την ίδια περίοδο άλλη εμμονή μου ήταν το καλλίτερο άλμπουμ των άλλων αγαπημένων μου ηλεκτροποπάδων, των Depeche Mode. To Violator του 1990, (τι υπέροχη χρονιά!) έκανε πάταγο, δεν μπόρεσαν ποτέ να το ξεπεράσουν, και μου έδειξε πόσο απολαυστικός είναι ο ηχητικός μινιμαλισμός, η ησυχία, η επιμελημένη αφαίρεση, η ατμόσφαιρα, η απλότητα. Σήμερα, 30 χρόνια μετά, πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στην Ελλάδα (μήπως και στην Ευρώπη;) που συνεχίζω να αγοράζω, ακόμα και όταν είμαι πιεσμένος οικονομικά (όπως στην εφηβεία!) σε cd ό, τι βγάζουν οι Pet Shop Boys, οι Erasure αλλά και οι Depeche Mode. Εγώ στα 45 μου, αυτοί στα 60 τους. Ποιος να το έλεγε ότι θα ήμουν τόσο πιστός και σταθερός φανατικός! Bonus πληροφορία: Αποστηθίζοντας, δίχως να τους καταλαβαίνω, τους στίχους των αγαπημένων μου τραγουδιών έμαθα Αγγλικά. Δεν αστειεύομαι. Όταν το 1995 έδωσα κατατακτήριες στο Βρετανικό Συμβούλιο, με έβαλαν στo ανώτερο τμήμα, και ας μην είχα κάνει ποτέ μαθήματα. Λόγω των hit των Pet Shop Boys που μάθαινα απ’ έξω… Πρόσφατα όμως, η ποπ μου πρόσφερε ακόμα μια πολύτιμη υπηρεσία. Βρισκόμουν στην Σκιάθο και στην παραλία της πόλης του νησιού, ξαφνικά, αναπάντεχα, μια ανάμνηση αναδύθηκε στο μυαλό μου, από την εποχή που ζούσα εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του 1980: Δεν είμαι ούτε καν δέκα χρονών. Η μάνα μου όμορφη, παίζει τάβλι με έναν γέρο ψαρά, τον κερδίζει και γελάει. Εκείνος έξαλλος, αυτή όλο και να γελάει. Είναι συννεφιασμένη μέρα, χειμώνας. Σαν Κυριακή, ήσυχη. Και όντως. Θυμάμαι πως σε μια τηλεόραση στο καφέ που γίνεται η παρτίδα, παίζει μια εκπομπή με τις επιτυχίες στις ΗΠΑ. Στο νούμερο 1, το Woman In love, της Barbra Streisand. Άρα… η παρτίδα παίχτηκε τον Νοέμβριο του 1980, ή λίγο μετά, αφού στις 25 Οκτώβρη το υπέροχα μελό αυτό τραγούδι έφτασε στην κορυφή του αμερικάνικου chart. Με τον ίδιο τρόπο, από την θύμηση για κάποιο βίντεο κλιπ που έπαιζε σε μια τηλεόραση, ή που ακουγόταν από ένα ανοιχτό ραδιόφωνο, από ένα cd που είχα μόλις αγοράσει, προσδιορίζω έρωτες, δουλειές, καυγάδες, γλέντια, χωρισμούς…
ΒΙΒΛΙΑ: Μία μόνο λέξη. Tsundoku!! Είμαι ο απενοχοποιημένος master σε αυτήν την υπέροχη τέχνη. Πάντως, οι τελευταίες μου εμμονές/πάθη/και διδακτικές/ηδονικές εμπειρίες ήρθαν από τα βιβλία του Anthony Marra και του George Saunders. Και πάντα νιώθω σαν δεκαπεντάχρονος φανατικός έτοιμος να ουρλιάξει και να κάψει το εσώρουχό του μπροστά στην τέχνη του Σκαμπαρδώνη, της Ζατέλλη, του Μήτσου, του Ιωάννου, του Παπαδιαμάντη! Είδωλα!
ΤΑΙΝΙΕΣ: Κινηματογράφο δεν βλέπω – δεν τον αγαπώ. Μάλλον είναι ανοησία αυτό που θα ομολογήσω, αλλά αισθάνομαι πως η πολύ εικαστική, εικονο-κεντρική του οπτική στην ζωή, στους ανθρώπους και στις ιστορίες τους, με “απομακρύνει” και με αποσυντονίζει από την πιο λεκτική προσέγγιση που με γοητεύει περισσότερο. Εξ ου και δεν θεωρώ τιμητικό το “αχ είναι τόσο κινηματογραφική η γραφή σας!”. Πάντως, τις σπάνιες φορές που πάω σινεμά βλέπω όλες τις Αμερικάνικες μπλοκμπαστεριές. Χωρίς ενοχή.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Κοκορεύομαι πως είμαι ο άνθρωπος που επεσήμανε πρώτος την ποπ μεγαλοσύνη του Six Feet Under. Ακόμα και σήμερα, συναντώ ανθρώπους που μου λένε “έμαθα από το blog σου για αυτήν την σειρά και είσαι τόσο υπέροχος!”. Επίσης: Sopranos.
ΦΑΓΗΤΟ: Χριστέ μου, τι ντροπή! Αλλά, εδώ μόνο αλήθειες. Παίρνω το θάρρος να βάλω μια επιπλέον κατηγορία! Όσο αγαπώ την ποπ μουσική, αγαπώ και το ποπ φαγητό… τι θεωρώ ποπ φαγητό; Ό,τι δεν χρειάζεται μαγείρεμα, το πολύ δημοφιλές. Λατρεύω τις αλυσίδες ταχυφαγείων, θα μπορούσα να τρώω μόνο σε αυτές. Ευτυχώς που είμαι νάρκισσος και με ενδιαφέρει η υγεία μου, αλλιώς…
ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ: Ε αφού την έκανα την παρατυπία, ας την τραβήξω λίγο: Εξαιρετικοί φορείς pop κουλτούρας ήταν τα περιοδικά. Όχι μόνο επειδή με κρατούσαν ενημερωμένο για τα pop πράγματα, αλλά και επειδή είχαν το κάθε ένα την δική του pop προσέγγιση, στάση στα πράγματα, γλώσσα αλλά και σχεδιασμό: Smash hits, Entertainment Weekly, Wired, Time, New Yorker, New York Magazine… αλλά και Ποπ Κορν, Ποπ και Ροκ, Πρόσωπα, Κλικ της πρώτης του εποχής. Υπέροχη διασκέδαση! Τα κρατάω ακόμα, από τότε.
IΝΤΕΡΝΕΤ: Είχα από πολύ νωρίς, το 2000, ως παιδί της διαφήμισης. Όπως η μουσική, με δίδαξε. Απέκτησα πρόσβαση σε περιοδικά, σε εφημερίδες, σε βιβλιοθήκες, σε ταινίες αλλά και σε ανθρώπους που δεν θα είχα πρόσβαση ποτέ. Βέβαια, είναι και φοβερός δυνάστης, αιτία για χασομέρι. Τι κάνω; Τα γνωστά… προσπαθώ και θέλω να συνετίζω τον εαυτό μου, αλλά αντί να βλέπω Σοβιετικό κινηματογράφο καταλήγω να παρακολουθώ viral γριές που κάνουν κακά τους σε διαδρόμους σούπερ μάρκετ στο Οχάιο.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Παγκρατάρα!!! Πήγα συμπτωματικά, επειδή εκεί είχε σπίτι ένας φίλος και μου το νοίκιαζε με καλούς όρους. Έγινα ντόπιος, μέχρι που μου πρόσφερε και την έμπνευση και τον τίτλο στο δεύτερο βιβλίο μου. Είναι ποπ γειτονιά, πολύ: Έχει fast food, cinema, πολλά τρέντι μπαρ και εστιατόρια, περίπτερα με διεθνή τύπο, χίπστερς και pop gay. Η πιο ψωνίστικη φιλοδοξία: να είμαι ο ποπ Τσέχωφ του Παγκρατίου.
ΣΠΟΡ: Είμαι φανατικός του να βλέπω κολύμβηση στην τηλεόραση. Έτσι διατηρώ την fit γραμμή μου.
ΤΑΞΙΔΙ: Οπουδήποτε και να πάω περνάω υπέροχα. Μου αρέσει πολύ το πιο λαϊκοποπ από όλα τα μέσα, το λεωφορείο, το ΚΤΕΛ. Σε αντίθεση με όλους τους γνωστούς μου που φρικάρουν, αν καθίσει δίπλα μου κάποιος παραξενιάρης ή γραφικός, τρελαίνομαι να ακούω τι έχει να μου πει. Τον βομβαρδίζω με ερωτήσεις και με δηλώσεις εμπρηστικές για να μιλήσει περισσότερο – και εγώ κρατώ σημειώσεις στο μυαλό μου. Bonus: Είχα την μεγάλη τύχη να κάνω με λεωφορείο την διαδρομή Σαν Φρανσίσκο-Λος Άντζελες, με στάση στην έπαυλη του ανθρώπου ενέπνευσε τον Πολίτη Κέιν στον Όρσον Γουέλς. Εμπειρία αξέχαστη.
ΤΩΡΑ: Τώρα στεναχωριέμαι που ως τυπικός 45άρης είναι δύσκολο να συγκινηθώ από όλες τις εκδοχές της ποπ, μουσικές, club, ταινίες, σήριαλ, περιοδικά… Αλλά κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις. Υπάρχει πιο ποπ πράγμα από την αυθόρμητη, στοχαστική εσωστρέφεια; Σε άλλα νέα, τα δύο βιβλία μου Τα μαύρα παπούτσια της παρέλασης και η Η πλατεία Μεσολογγίου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ολκός.
