ΜΟΥΣΙΚΗ: Το πρώτο βινύλιο που αγόρασα στα 9 μου ήταν Τρύπες-9 Πληρωμένα Τραγούδια. Πλέον μπορεί να ακούσω Black Angels, τη Ρεζέρβα του Σαββόπουλου, Justice και ρεμπέτικα μέσα στην ίδια μέρα. Το live που δεν θα ξεχάσω είναι του Devendra Banhart, στην Κωνσταντινούπολη, το 2007. Επίσης άλλο λάιβ χαραγμένο στη μνήμη μου είναι του Marc Almond στο Gagarin, μόλις είχε βγει από το κώμα, με σαπόρτ Mary and the Boy. Είχε μία εξομολογητική διάθεση. Ήταν σαν να μας έλεγε ότι πήγα, γνώρισα τον θάνατο και γύρισα. Όπως την ίδια διάθεση εξομολόγησης είχε και ο Morrissey στην τελευταία συναυλία του. Αλλά ο Almond ήταν σαν σε άλλη διάσταση. Με αυτό το πρόσωπο και αυτή την φωνάρα, ήταν σαν άγγελος. Κατά τα άλλα στον ύπνο μου κάνω stage diving στο λάιβ των λάιβ, σε ένα λάιβ των Queen, που δυστυχώς δεν τους είδα ποτέ.
ΒΙΒΛΙΑ: Στο κομοδίνο μου έχω από πέρυσι τον Σεπτέμβριο, το Ταξίδι στην άκρη της Νύχτας του Σελίν. Οι βιογραφίες μου αρέσουν πολύ. Τώρα τελείωσα το Γεώργιος Νέγρος-Ο Τίγρης του Αιγαίου, του Τέου Ρόμβου, για τους πειρατές του Αιγαίου τον 19ο αιώνα. Ο Νέγρος ήταν μία φυσιογνωμία στα όρια της απόλυτης ελευθερίας. Μες στο καλοκαίρι διάβασα – για την ακρίβεια μου διάβασαν – και το Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου που μου άρεσε πολύ. Μ’αρέσουν επίσης αυτοί οι καταθλιπτικοί συγγραφείς της Βιέννης της δεκαετίας του ’30: ο Μουζίλ, ο Μπροχ, ο Βάλσερ. Μ’αρέσει να διαβάζω και ποίηση. Ο Καββαδίας μ’αρέσει πολύ. Και ο Σικελιανός μ’αρέσει. Ο Καρούζος μ’αρέσει. Με τον Καρούζο θα ήθελα να ήμασταν φίλοι ας πούμε. Να καθόμασταν και να σωπαίναμε μαζί στη Μαβίλη.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Οι ταινίες είναι μεγάλο θέμα. Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω να απαντώ. Νομίζω βλέπω ταινίες συνέχεια. Δηλαδή σκέφτομαι να πω μόνο τα sos. Αλλά να αφήσω απ’έξω τον Κασσαβέτη; Δεν γίνεται. Μπορώ να πω συχνά ότι η τάδε είναι η αγαπημένη μου ταινία. Και την άλλη μέρα να πω μια άλλη. Για άλλους λόγους σε άλλες εποχές έχω άλλες αγαπημένες ταινίες, άλλους αγαπημένους σκηνοθέτες, δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις ταινιών που έχω δει στο παρελθόν και που είχαν τότε μέσα τους μηνύματα αόρατα που μου αποκαλύπτονται βραδυφλεγώς όταν τις ξαναβλέπω ή όταν τις ξανασκέφτομαι. Οι επίσημες μου αγαπημένες μάλλον είναι Τα φτερά του Έρωτα του Wenders και το Zabriskie Point του Antonioni. Επίσης Wong Kar Wai, Jarmusch, Godard, Fellini…είμαι κλασικός τύπος μάλλον, αυτό έχω να δηλώσω, καθώς επίσης ότι θεωρώ την απάντησή μου ελλιπή. Ελλιπέστατη και γενικόλογη.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Ίντερνετ… Το χρησιμοποιώ, μπαίνω, έχω facebook, mail, ψάχνω πράγματα για τη δουλειά μου, αυτό ίσως είναι το πιο χρήσιμο και σημαντικό. Με φοβίζει γιατί κολλάω πολλές φορές και με φοβίζει ακόμα πιο πολύ γιατί σκέφτομαι ότι δεν κολλάω μόνο εγώ αλλά ότι κολλάμε όλοι μαζί, ο καθένας μόνος του, την ίδια στιγμή αλλά σαν σε διαφορετικές διαστάσεις. Στο ίδιο σημείο δηλαδή αλλά δεν συναντιόμαστε κιόλας. Το θεωρώ εχθρό με έναν τρόπο. Εχθρό της αληθινής ζωής και της επαφής. Μου φαίνεται μεγάλη τύχη ότι θυμάμαι πώς ήταν τα πράγματα και οι σχέσεις και η επαφή και η διασκέδαση ας πούμε, πριν από το ίντερνετ. Και τώρα που το λέω αυτό σκέφτομαι ότι ακούγεται αφελές οπότε ας υπογραμμίσω ξανά ότι το θεωρώ σημαντικό μη με περάσουν για κανένα ούφο.
ΣΠΟΡ: Έπαιζα μπάσκετ, αυτό όμως ήταν μέσα στα στάνταρ που κάνεις. Η πρώτη συνειδητή επιλογή ήταν το σκέιτ και το σνόουμπορντ, μέχρι που έπαθα ρήξη χιαστού και σταμάτησα. Δεν ήμουνα και πολύ καλός έτσι κι αλλιώς. Τώρα κάνω ποδήλατο μες στην πόλη και μόλις αυτό το καλοκαίρι έμαθα να κολυμπάω ελεύθερο. Κανονικά δηλαδή με το κεφάλι μέσα – έξω, αναπνοές και απ’όλα. Η θάλασσα γενικά αυτό το καλοκαίρι ήταν μεγάλη αποκάλυψη για μένα γιατί μεχρι τώρα τη φοβόμουν λίγο. Αλλά πήρα μάσκα και ακολούθησα μία μέρα ένα ψάρι στη Νότια Κρήτη. Έτσι ξεφοβήθηκα.
TV: Δεν έχω, δεν απαντώ. Κατουράω μες στην τηλεόραση. Τη θεωρώ σκουπίδια. Τέρμα. Δεν έχουμε καμία σχέση. Την κατουράω και την κάνω ενυδρείο για τα ψάρια. Αλλά δεν έχω, είπαμε.
ΤΑΞΙΔΙ: Πολλά ταξίδια.Πολλή Ευρώπη. Εκτός Ευρώπης ΝΥ και Ινδία. Η Ινδία είναι το αγαπημένο μου ταξίδι. Το θέμα με τα ταξίδια όμως δεν είναι τι έχεις κάνει αλλά τι θα κάνεις. Και εκεί έχουμε μεγάλη λίστα. Ξεκινάει από τη λεκάνη της Μεσογείου όπου υπάρχει το τρίο Μαρόκο, Αίγυπτος, Βυρηττός. Μετά έχουμε ένα road trip γευσιγνωσίας στην Τοσκάνη και άλλο ένα στη Νότια Γαλλία. Θέλω να κάνω το δρόμο του μεταξιού και να πάρω το Όριεντ Εξπρές που μου είπαν πως υπάρχει ακόμα. Αν δεν υπάρχει μη μου το πείτε. Θέλω να πάω στο φεγγάρι, αυτό που κάνει ο τύπος που έχει την Virgin, που κάνεις αυτό το ταξίδι εκτός στρατόσφαιρας, δεν πάει στο φεγγάρι αλλά αυτό θέλω να το κάνω πολύ. Θα το κάνω σίγουρα. Θέλω να δω τη Γη από μακριά. Αυτά. Και μ’αρέσει η Αστυπάλαια.
ΤΩΡΑ: Από 1η Οκτωβρίου στο Θέατρο Τέχνης παίζω στο Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη και από 10 Δεκεμβρίου στο Εθνικό Θέατρο στο Ριχάρδος Γ’ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
