ΜΟΥΣΙΚΗ Έμαθα ν’ ακούω μουσική μέσα από ένα φορητό πικάπ των γονιών μου. Με επτάιντσα του Nat ‘King’ Cole. Η πρώτη μου κασέτα ήταν το soundtrack του “Saturday Night Fever”. Την πρώτη φορά που μπήκα σε δισκάδικο για βινύλια χτύπησα το “Emotional Rescue” των Rolling Stones και το πρώτο album των Flying Lizards. Με τον ερχομό των 80’s… έπαθα new wave. Talking Heads, David Bowie, Duran Duran, Bauhaus, Cure, Roxy Music, Brian Eno, Soft Cell, Siouxsie and the Banshees, Ultravox, Depeche Mode, Associates, OMD. Πετρίδης στο Πρώτο Πρόγραμμα, σανίδα σωτηρίας. Rock in Athens το 1985. Κανένα άλλο live δεν θα ξεπεράσει αυτό το διήμερο. Αεροδρόμιο συνέχεια τα καλοκαίρια (την πρώτη φορά είχα φάει πόρτα από τον Δαβαράκη), χαζεύαμε την πίστα τού Ελληνικού και λιώναμε στο χορό. Κάπου εκεί άρχισα να παίζω και ως DJ (και καλά), σ’ ένα μικρό bar στο Κολωνάκι. Παραμένει το αγαπημένο μου hobby. Τα πρώτα Kitscherella parties που κάναμε με το Δημήτρη Πάντσο στην Ασωμάτων ήταν ό,τι πιο χαρούμενο και ξέφρενο, πέραν της house φάσης (χωρίς χάπια, ευχαριστώ). Σήμερα δεν αντέχεται η μουσική. Δεν υπάρχουν τραγούδια, δεν υπάρχει σύνθεση, μελωδίες, τίποτα. Στην καλύτερη περίπτωση, βολεύεσαι με ανακύκλωση. Η electro παραμένει σχετικά υγιής. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θ’ ακούγαμε μονάχα cover versions. Με την ελπίδα ν’ αναζητούν οι νεότερες γενιές και τα original.
ΒΙΒΛΙΑ Σπάνια διαβάζω. Προτιμώ τις εικόνες. Κάποτε το έκανα, αλλά άρχιζα να οπτικοποιώ τα πάντα με τον νου και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Αγαπώ τον Edgar Allan Poe. Και τη “Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ” του Marquis de Sade. Το τελευταίο βιβλίο που απόκτησα είναι το “The Wes Anderson Collection”, μια αρρωστημένη έκδοση 336 σελίδων για τον Wes. Είναι σαν συλλογή από εικονίσματα!
ΤΑΙΝΙΕΣ Κόλλημα. Από τότε που με θυμάμαι να ζω. “Rear Window” του Alfred Hitchcock, “Close Encounters of the Third Kind” του Steven Spielberg και “Portrait of Jennie” του William Dieterle, το top 3. Η ηδονοβλεψία, η παιδικότητα και το φάντασμα του έρωτα. Αγαπώ τον Jacques Tati, πεθαίνω στα γέλια με αδελφούς Marx, πλέον με συγκινεί η “θρησκεία” που λέγεται Ferris Bueller (βλέπε χαμένη νιότη). Μια φορά έβαλα τα κλάματα ξαναβλέποντας τη σκηνή με το “Twist and Shout”. Ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης που υπήρξε ποτέ ήταν ο Hitchcock. Άλλαξε το σινεμά. Προτιμώ τους εικονοκλάστες με όραμα, το φανταστικό σύμπαν τού μυαλού του Tim Burton, τα τέλεια καδραρίσματα του Wes Anderson. Κάποτε το είχε και ο Peter Greenaway, αλλά το έχασε όταν πήγε να φορτώσει με extra layers το κινηματογραφικό καρέ. Τελευταία ταινία που με ξάφνιασε ήταν η “Frances Ha”. Τόσο φρέσκο σινεμά, με στοιχεία δανεικά! Μαγκιά.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ Χαζεύω τα social σαν να είναι τα bookmarks της σημερινής κοινωνίας. Δεν ξέρω αν είναι η αληθινή ζωή ή αυτή που θα ήθελαν να έχουν όλοι αυτοί, εκεί έξω. Η δημόσια έκθεση είχε πάρει μια περίεργη τροπή με την εμφάνιση του blogging, είχε ένα ενδιαφέρον να το παρατηρείς τότε. Σήμερα, ο αριθμός των χαρακτήρων περιορίζεται διαρκώς, χάνονται οι λέξεις, το συντακτικό, το νόημα. Είμαι άνθρωπος των εικόνων, αλλά δεν θα ήθελα να καταλήξουμε σε έναν κόσμο… του Instagram. Από sites, παρακολουθώ κάποια ξένα, για το σινεμά προφανώς, πολλά channels του YouTube. Και με συγκινεί το μεγάλωμα του δικού μου site, του freecinema.gr. Είναι το προσωπικό μου καμάρι, φτιαγμένο με την ελπίδα να επιστρέψει ο κόσμος στην κριτική κινηματογράφου. I’m on a mission from God κι έτσι.
ΣΠΟΡ Ο πατέρας μου με είχε πάει σε γήπεδο δύο φορές. Τη μία ήταν νύχτα και αποκοιμήθηκα, την άλλη ήταν μέρα κι έπαθα ηλίαση. Αυτά.
TV Τη χρησιμοποιώ για να βλέπω DVD και Blu-Ray. Και “Parks and Recreation”. Και “Revenge”. Βλέπω και τη δική μου εκπομπή στο MAD, το “CINEMaD”, όταν μοντάρουμε στο κανάλι. Τα δικά μου on τα τρέχουμε, συνήθως. Πόσο Φραγκούλη ν’ αντέξεις σε τούτη τη ζωή;
ΤΑΞΙΔΙ Δεν είμαι καθόλου τουρίστας. Αν έχει καράβι, ξέχνα με. Ή βάστα εσύ τις σακούλες. Θέλω να πάω στην Ισλανδία. Μισώ το Λος Άντζελες.
ΤΩΡΑ Είμαι pop.
