Με τη Νεφέλη, συναντηθήκαμε μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Κατέβηκε βιαστικά τις σκάλες, αν και δεν είχε αργήσει, τη ρώτησα τι κάνει η κούκλα Θεσσαλονίκη και μου απάντησε πως είναι καλά, όμως εδώ και λίγες ημέρες αδειάζει τις κούτες της στην Κυψέλη.
Η γνωστή ως Nefeli Meg στο Instagram, με κοκαλάκια σε σχήμα καρδιάς στα μαλλιά και μπλούζα Villagers, εξηγεί νομικούς όρους, που δεν είχαμε ιδέα πως θέλαμε να μάθουμε. Το προφίλ της αποκτά διαρκώς νέο κοινό, το οποίο ρωτάει “Γιατί τα ισόβια δεν είναι ισόβια;”, “Το Δημόσιο αποζημιώνει τα θύματα εγκληματικής βίας;”, “Μπορεί να με απολύσει το αφεντικό επειδή δεν εμβολιάζομαι;”, “Παίδες αν με συλλάβουν τι γίνεται;”, “Πώς μπορώ να διαφωνήσω με μια κρατική απόφαση;” και άλλα τέτοια καθημερινά, που γενικά κανείς δεν είναι πρόθυμος να μας τα κάνει ταλιράκια, μπας και καταλάβουμε κάτι λίγο από το νομικό πλαίσιο αυτής της χώρας.
Με τη Νεφέλη λοιπόν, αναρωτηθήκαμε για λίγο γιατί μας έφεραν ένα χάρτινο και ένα πλαστικό καλαμάκι, κι έτσι αρχίσαν όλα:
«Στη Θεσσαλονίκη βρέθηκα στα 18 μου, όταν δηλαδή πέρασα στη Νομική. Μέχρι τότε ζούσα στην Έδεσσα. Η αλήθεια όμως είναι, ότι όνειρο μου ήταν να γίνω σκηνοθέτης. Στο Λύκειο, έκανα δύο ταινίες μικρού μήκους οι οποίες βραβεύτηκαν. Η πρώτη, πήρε το πρώτο βράβειο σ’ έναν διαγωνισμό που είχε κάνει ο ΟΗΕ και είχε θέμα μια κωφάλαλη κοπέλα που προσπαθούσε να συνεννοηθεί με τη μητέρα της. Εκείνη δεν την καταλάβαινε, θύμωνε και της φώναζε, μέχρι που τελικά η κοπέλα ξύπνησε και η κωφάλαλη ήταν τελικά η μαμά της. Η δεύτερη μικρού μήκους, ήταν για έναν διαγωνισμό της ΕΡΤ, που προβλήθηκε μάλιστα και στο Φεστιβάλ της Δράμας, κι αφορούσε μια μαθήτρια μετανάστρια στην Ελλάδα.
Στόχος μου λοιπόν ήταν η σκηνοθεσία, έγραψα όμως πολύ καλά στις Πανελλήνιες και οι γονείς μου επέμεναν για κάτι “καλύτερο”, μιας και το καλλιτεχνικό κομμάτι στην Ελλάδα, είναι νταντελέ ολέ. Μπήκα στη Νομική με κλάματα, χωρίς να έχω ιδέα τι κάνω, αν και πέρναγα συστηματικά όλα τα μαθήματα. Τελικά, μου πήρε δύο χρόνια για να καταλάβω τι γίνεται ακριβώς, μιας και αυτό που συμβαίνει είναι να σε “πετάνε” εντελώς απότομα στα νομικά, χωρίς να σου εξηγούν ότι η νομική σκέψη χρειάζεται χρόνο για να τη χτίσεις.
Όταν τελείωσα τη σχολή, την είχα πια αγαπήσει, ένιωσα πως με βοήθησε να εξηγήσω πώς “δουλεύει” ο κόσμος μας, έχοντας κατανοήσει πλέον πράγματα που ακούμε στις ειδήσεις, αλλά σαν πολίτες αγνοούμε εντελώς, χάνοντας σημαντικά στοιχεία για το πώς τελικά λειτουργεί το κράτος. Αυτό που μου έγινε ξεκάθαρο, είναι ότι τα νομικά πλαίσια διαφέρουν από χώρα σε χώρα, με το δικό μας σε καμία περίπτωση να μη μοιάζει ιδανικό. Στην Ελλάδα, βασικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι έχουμε πάρα πολλούς νόμους. Κάθε φορά που βγαίνει ένας καινούργιος νόμος, θα έπρεπε να είναι ορισμένος, να έχει έναν τίτλο και οι διατάξεις του να αφορούν αυτό που ο τίτλος λέει. Τι τελικά συμβαίνει; Βγαίνει ένας νόμος για την Παιδεία και του κοτσάρουν κι ένα κτηματολογικό ή φορολογικό από κάτω, δημιουργώντας χάος.
Η Νεφέλη, δεν μοιάζει με τους δικηγόρους που συναντάς συνήθως σε αίθουσες δικαστηρίων ή αυστηρά γραφεία, φέρνει τη φόρα μιας νέας γενιάς, φρέσκιας και γεμάτης ενθουσιασμό. Τη ρωτάω τι αποστρέφεται περισσότερο, απ’ τη μέχρι τώρα εμπειρία της. «Υπάρχει μια αποχαλίνωση των ενστίκτων του κόσμου, σαν να ξαναγυρνάμε στον μεσαίωνα κι αυτό με φοβίζει. Είναι τρομακτικό να ακούς παιδιά στην ηλικία μας, να λένε να σαπίσει κάποιος στη φυλακή. Υπάρχει το δικαίωμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πώς να το κάνουμε τώρα; Ξεχνάμε, γιατί δεν μάθαμε ποτέ, τι είναι το δικαίωμα αυτό και πόσο κόπο κάναμε για να το κατοχυρώσουμε. Οι κρατούμενοι έχουν δικαιώματα κι η κοινωνία υποτίθεται ότι έχει ωριμάσει, ώστε να μη λέμε διαρκώς τα αυτονόητα. Το σύστημα μας είναι σωφρονιστικό, όχι εκδικητικό. Άσχετα που κανείς δεν σωφρονίζεται στη φυλακή, με τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα».
Μιλάμε για διάφορες υποθέσεις που απασχόλησαν τη δημόσια σφαίρα το τελευταίο διάστημα. «Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω ότι η δικαιοσύνη είναι τελείως τυφλή στην Ελλάδα. Θέλω να πιστεύω όμως πως η νέα γενιά δικαστών, θα είναι καλύτερη. Έχω ελπίδα και πίστη στην καλοσύνη και διατηρώ την πίστη μου στους θεσμούς, ενώ ξέρω ότι είναι για κλάματα».
Έχοντας βιώσει, μόνο το 2021, 12 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα, τη ρωτάω πώς αντιλαμβάνεται τον όρο αυτόν, που εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να διχάζει, αποτελώντας για πολλούς το δέντρο που τους κρύβει το δάσος. «Ο όρος γυναικοκτονία, μπορεί να μην υπάρχει νομικά, υπάρχει όμως κοινωνικά. Στη Χιλή, δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, υπάρχει ο “νόμος Γαβριέλα”, υπάρχει δηλαδή επιβαρυντική περίσταση αν κάποιος σκοτώσει τη γυναίκα του. Μάλιστα, επειδή υπήρξε μια περίπτωση ενός συντρόφου που δεν ζούσε στην ίδια στέγη με τη γυναίκα του και τη σκότωσε, διεύρυναν τα όσα ίσχυαν μέχρι τότε, ώστε να συμπεριλαμβάνει ο νόμος και περιπτώσεις που ο άντρας δεν βρίσκεται στο ίδιο σπίτι με τη γυναίκα. Στην Ελλάδα, ο ποινικός κώδικα είναι άφυλος. Επιβαρυντική περίσταση, υπάρχει στο ρατσιστικό έγκλημα, όπου πολλές φορές ο εισαγγελέας είναι δύσκολο να αποδείξει ότι ο δολοφόνος επέλεξε το θύμα του, επειδή ήταν ας πούμε Μουσουλμάνος. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι θα μπορούσε να ενταχθεί στο ρατσιστικό έγκλημα, το ότι ένας άντρας σκότωσε μόνο και μόνο επειδή το θύμα ήταν γυναίκα, όμως η γυναικοκτονία αφορά στο ότι τη σκότωσε μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκα… του. Γι’ αυτό είναι κάτι ιδιώνυμο. Για μένα, θα έπρεπε να υπάρχει μια εκτενής ενημέρωση, για το τι πρέπει να κάνει μια γυναίκα που δέχεται ενδοοικογενειακή βία, σε κάθε της μορφή. Φοβάμαι πάρα πολύ Χρύσα κι είμαι χαρούμενη που είμαι με έναν άνθρωπο που τον ξέρω καλά και νιώθω ασφαλής. Στις φίλες μου λέω συνέχεια να προσέχουν, είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό που έχει αναδυθεί».
Η Νεφέλη, παράλληλα με τις σπουδές της, δεν έπαψε να γράφει σενάρια και μια μέρα του 2020, περνώντας έξω από ένα μαγαζί που ζητούσε stand up comindians, μπήκε μέσα. «Μια φορά το έκανα κι αμέσως μετά ήρθε η καραντίνα. Αυτό που κατάλαβα όμως, ήταν το πόσο λατρεύω την επαφή με τον κόσμο, την ενέργεια που παίρνω όταν κάνω κάποια ή κάποιον να γελάει. Είναι καλύτερο κι από οργασμό. Μας κλείσανε όμως στα σπίτια μας κι έτσι γυρνώντας στην Έδεσσα, “μεταφέρθηκα” στο YouTube, πήρα δηλαδή κομμάτια των κειμένων που έγραφα και τα γύρισα σε βίντεο. Μετά το τρίτο βίντεο, μπήκα στο Comedy Lab.
Απ’ το πρώτο βίντεο, είχα στο μυαλό μου ότι θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό, που να σχετίζεται με τη νομική και να είναι στα μέτρα μου. Πιστεύω ότι αν δεν κάνεις fun το περιεχόμενο όταν αυτό είναι σοβαρό, δεν πρόκειται να “τραβήξει”. ‘Ηθελα να μιλήσω για σοβαρές έννοιες, με τρόπο που να μείνουν στο μυαλό των παιδιών της γενιάς μου. Το ευχαριστιέμαι πάρα πολύ, μου αρέσει το κοινό που έχει έρθει κοντά σε αυτό που κάνω, ενώ παράλληλα νιώθω ευθύνη για το περιεχόμενο που επικοινωνώ. Ανέλαβα να κάνω κάτι από μόνη μου και πρέπει να είμαι συνεπής. Ειδικά στο νομικό κομμάτι, όταν δεν είναι η ειδικότητα μου π.χ. ποινικό, πριν βγάλω ένα βίντεο παίρνω έναν συμφοιτητή μου, που κάνει μεταπτυχικό στα ποινικά, και του ζητάω να το τσεκάρει ώστε να μη βγει κάποια αστοχία».
Με αφορμή τα περί ευθύνης της έκθεσης και της προσωπικής τοποθέτησης, τη ρωτάω για μια ανάρτηση που δημοσίευσε το καλοκαίρι που μας πέρασε και που αφορά το βίωμα της για τη νευρική ανορεξία. Πόσο εύκολο ήταν να ανοίξει δημόσια αυτό το θέμα; «Μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό, διότι έχω βγει πλέον έξω από την έντονη επίδραση του κι είμαι σ’ ένα σημείο που νιώθω ότι θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μου, μιας και πολλά κορίτσια αντιμετωπίζουν παρόμοια σκηνικά. Θέλω να βροντοφωνάξω ότι είμαστε πολλές! Όπως και εγώ όταν ήμουν βαθιά στην ανορεξία θα ηθελα να είχα κάποιον να μου μιλήσει γι’ αυτό, έτσι θεωρώ ότι δημοσιοποιώντας το, θα βοηθήσει κάποια άλλη κοπέλα.
Η περίοδος αυτή ξεκίνησε με αφορμή μια σχέση που είχα. Εκείνου του άρεσαν οι σουπερ skinny κι εγώ προσπαθησα να γίνω όσο πιο αδύνατη μπορούσα. Όλο αυτό, κράτησε κοντά στα 3 χρόνια. Ενώ όλοι έβλεπαν το πρόβλημα, εγώ στρουθοκαμίλιαζα. Η μαμά μου είχε επικοινωνήσει με ψυχίατρο, πολύ πριν πω εγώ ότι θέλω να πάω. Έκανα περίπου 7 μήνες θεραπεία με την ψυχίατρο, ενώ παράλληλα με παρακολουθούσε και διατροφολόγος προκειμένου να βάλω ομαλά βάρος. Πολλή προσπάθεια, αλλά ακόμα υπάρχουν στιγμές που όταν δεν έχω τον έλεγχο στη ζωή μου, με “χτυπάει” εκεί.
Θυμάμαι πως δεν ήθελα να βγαίνω με παρέες, γιατί δεν ήθελα να πιω και να πάρω έξτρα θερμίδες. Έλεγα διαρκώς όχι σε εξόδους, πρωί και βράδυ. Δεν πολυπήγαινα σε πάρτυ, γιατί αν ξενυχτούσα θα έτρωγα και προσπαθούσα να κοιμάμαι νωρίς. Γενικά, ήταν μια περίοδος διαρκούς αυτοτιμωρίας, αν έτρωγα κάτι που δεν ήξερα πόσες θερμίδες έχει.
Το κομμάτι των social media με επηρέασε πολύ αρνητικά. Ήθελα διαρκώς να μοιάσω σε μια ψεύτικη φωτογραφία που θα έβλεπα στο insta. Βέβαια, πλεόν αρχίζει και προβάλλεται το φυσιολογικό γυναικείο σώμα, που δεν είναι ρετουσαρισμένο και χαίρομαι πάρα πολυ γι’ αυτό. Δεν έχει τύχει να συζητήσω το συγκεκριμένο θέμα μέσω μηνυμάτων που μου στέλνουν, έτυχε όμως να γνωρίσω πολλές κοπέλες που το έχουν περάσει κι όταν το συζητάμε νιώθουμε μια κοινή ανακούφιση, ότι υπάρχει κάποια που μας καταλαβαίνει».
Η Νεφέλη, έχει μεγάλη αδυναμία στο να σχολιάζει πολιτικούς και όσα κατά καιρούς λένε. «Έχω πολιτική άποψη και απολαμβάνω να βρίζω τα κόμματα. Το φετίχ μου είναι να σχολιάζω δηλώσεις πολιτικών, ειδικά του Βαρουφάκη που με κάνει σχεδόν πάντα έξαλλη. Επίσης, τρελάθηκα με τη δήλωση του Καλλιάνου στην υπόθεση του ποδοσφαιρστή Σεμέδο, που ουσιαστικά είπε ότι είδε το πορνογραφικό υλικό της ανήλικης και έβγαλε και συμπέρασμα. Ήθελα να του πω, άνθρωπε μου αντιλαμβάνεσαι τι ακριβώς λες; Μου δημιουργούν μεγάλο εκνευρισμό τα κόμματα, όλοι κοιτούν την πάρτη τους και μόνο. Έχει τύχει να μου ακυρώσουν μέχρι και συνεργασία επειδή θεώρησαν ότι δεν συμφωνούμε κομματικά, λες κι είναι προαπαιτούμενο».
