Η Melentini πιστεύει πως δεν υπάρχει καλύτερη εποχή από αυτή του internet για να κάνεις μουσική

Μέσα σε ένα φεστιβάλ που «τραβά μια ευθεία γραμμή από τον πεζόδρομο της Κλειτίου ως τα γραφεία της Sub Pop, περνώντας από τα στενά των Εξαρχείων, τα Λονδίνα και τα Βερολίνα, τους ταρατσορίζοντες του Πολυγώνου, το Κερκυραϊκό Μον Ρεπό, τα βάθη της Δυτικής Αθήνας και όλα τα party του φετινού καλοκαιριού» θα βρεις περισσότερα από αυτά που φαντάζεσαι. Θα βρεις κυρίως μουσικές από ανθρώπους που αποδεικνύουν πως υπάρχει μια ιδιαίτερη μουσική σκηνή εκεί έξω (ή εδώ μέσα), που ξέρει να φοράει το καλά της όταν πρέπει και να ρίχνει τις πιο αφοπλιστικές χορευτικές φιγούρες της όταν νιώθει πως το χρειάζεται. Η Σtella, ο Pan Pan, Τα παιδιά της Παλαιότητας, ο The Boy, οι The Callas, η Nalyssa Green, οι My Wet Calvin μεταξύ πολλών άλλων, σχεδιάζουν μια δική τους πραγματικότητα, γεμάτη με όμορφες εικόνες και ακόμη πιο ιδιαίτερες και όμορφες νότες. Μέσα σε αυτούς, και μια μεγάλη (προσωπική μου) αδυναμία, που ακούει στο όνομα Melentini. Η οποία θα εμφανιστεί πριν τον Pan Pan σε ένα από τα τρία stages του φεστιβάλ, την Αυλή, το Σάββατο 23/9, στις 21:20.  

Melentini, που σε βρίσκουμε αυτή τη στιγμή; Αυτή τη στιγμή με βρίσκετε στην Αθήνα. Προετοιμαζόμαστε με τους αγαπημένους μου RBO (Running Blue Orchestra) για το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ.

Τι θα παρουσιάσεις στο φεστιβάλ; Κάποια από τα τραγούδια μου με τα οποία αισθάνομαι περισσότερο σύνδεση σε αυτήν την πόλη.

Πήγες το καλοκαίρι σε κάποια συναυλία; Πήγα σε μία, στην Αθήνα. Pan Pan με Μαζόχα 🙂

Τι θέλεις να φέρει το Φθινόπωρο; Τι να μη φέρει ρώτα με καλύτερα. Όχι άλλο μισαλλοδοξία.

Ποιος είναι ο τελευταίος δίσκος που αγόρασες (ή κατέβασες); To Love in Exile της Arooj Aftab. Είναι μάλιστα η πρώτη πακιστανή μουσικός που προτάθηκε για grammy.

https://www.youtube.com/watch?v=ruf-jxok5kM&list=PLhosTFePxGwcOjoLaf14c5CwGx27tW3Gk

Πόσο σημαντική είναι η εικόνα που συνοδεύει την μουσική σου; Αναλόγως. Μου αρέσει το έργο μου να δημιουργεί μια ολοκληρωμένη εμπειρία, δηλαδή να μπορώ να παρουσιάζω κάθε δουλειά μου με μια εικαστική κατεύθυνση που να σε αφήνει σε μια κατάσταση. Αν εννοείς το image, όμως, τότε όχι αυτό δεν το ‘χω καθόλου. Το καταλαβαίνω ως marketing, αλλά δεν έχω την αυτοπεποίθηση που απαιτεί και επίσης βαριέμαι πολύ τα ρούχα και τα αξεσουάρ στην καθημερινότητά μου. Στη σκηνή θέλω να μεταμορφώνομαι, είναι μια τελετή για μένα. Στη ζωή, πίσω από τα φώτα, αισθάνομαι αόρατη.

Η τέχνη μπορεί να σώσει τον άνθρωπο σήμερα; Τον ίδιο τον καλλιτέχνη πάντως δεν τον/την σώζει (χαχα). Η τέχνη για μένα είναι ένα μέσο επικοινωνίας που δημιουργεί ενώσεις στα κενά του κόσμου που ζούμε. Χωρίς αυτό ο πολιτισμός νοσεί.

Το Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα είναι το πρώτο τραγούδι που έβαλε τον Παν Παν στην τροχιά μιας ανέλπιστης σειράς επιτυχιών. Τι σκέφτεσαι για αυτό το τραγούδι στο οποίο μάλιστα συμμετέχεις; Σκέφτομαι ότι η αλήθεια ενός αυθεντικού καλλιτέχνη όπως ο Pan Pan βγήκε την πιο κατάλληλη στιγμή και χαίρομαι αφάνταστα την επιτυχία του τραγουδιού αυτού. Μιλούσαμε μέσω viber για το πώς θα το κάνουμε, μάλιστα ο Παναγιώτης αρχικά με ήθελε για το ρεφραίν, αλλά εμένα με είχε πορώσει το σημείο που τελικά τραγούδησα. Την ηχογράφηση την έκανα στο Βερολίνο, για αυτό το μικρό μέρος μέχρι να βρω το πιο ικανοποιητικό στιλ ερμηνείας. Έκανα ίσως πάνω από 15 takes. Θέλω να πω όμως για τον Pan Pan, πριν κάποια χρόνια που συνεργαστήκαμε στενά θυμάμαι να φτιάχνει τα beats με μια πρωτόγνωρη για μένα ταχύτητα και να του λέω, «πραγματικά ζηλεύω το πώς το κάνεις» και να μου απαντά με μια φυσικότητα, «ρε συ το ‘χω λιώσει δέκα χρόνια αυτό το πρόγραμμα». Εμένα κάπως με συγκινούν κάτι τέτοια. Τότε σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να κάνεις κάτι τόσο καλά και τόσο πολύ και να μένει εκεί. Ε, να που δεν έμεινε. Και είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι μέρος αυτής της επιτυχίας, και αν συνέβαλα σε αυτό είναι ακόμα πιο ικανοποιητικό ότι το έκανα για έναν φίλο και συνεργάτη μου που αγαπώ.

https://www.youtube.com/watch?v=aWOfRZk7RII

Ποια είναι η τελευταία ταινία που είδες και πες μας αν σου άρεσε και γιατί; Τελευταία φορά σινεμά πήγα και είδα με φίλους μου το Oppenheimer κι εγώ. Θα το έβαζα στην κατηγορία «Τροία», «Gladiator» κλπ.

Τρία πράγματα που σου αρέσει να κάνεις στο Βερολίνο (που είναι και η βάση σου) κατά τη διάρκεια μιας μέρας; Να παίζω με τον γιο μου στον κοινόχρηστο (πραγματικά τεράστιο) κήπο της πολυκατοικίας, να κάνω τα ψώνια μου με ποδήλατο και να περπατάω τη νύχτα  στη γειτονιά μου η οποία ώρες -ώρες είναι σαν ψεύτικη, σαν να περπατάς μέσα σε ρομαντική κομεντί.

Υπάρχει κάποια άλλη εποχή στην οποία θα ήθελες να έχεις γεννηθεί ώστε να δημιουργείς μουσική σε αυτή; Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη εποχή από αυτή του internet για να κάνεις μουσική.

Τι είναι αυτό που σε αγχώνει περισσότερο ως μουσικό και ως άνθρωπο; Να αισθάνομαι ότι κάτι λείπει.

Γράφεις συχνά μουσική για ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Τι είναι αυτό που σε τραβάει προς τα εκεί; Αγαπώ τρελά το σινεμά και πάντα περιμένω την ευκαιρία να δουλέψω σε ταινίες που έχουν μια ιστορία να πουν και που έχουν έναν ειλικρινή τρόπο να την πουν.

Γιατί η Ηλιαχτίδα είναι το καλύτερο ελληνικό κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ για τον ελληνικό κινηματογράφο; Εντάξει αυτό τώρα θα το εκλάβω μόνο ως κομπλιμέντο, και ειδικά εκ μέρους του Βασίλη Ντοκάκη που εκτέλεσε το τραγούδι μου ολοσχερώς. Σ’ ευχαριστώ!

https://www.youtube.com/watch?v=25uWH772XCc

Παίζεις μουσική, γράφεις μουσική για τον κινηματογράφο και το θέατρο, διδάσκεις πιάνο. Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να κάνεις; Πολλά θα ήθελα να κάνω. Αλλά περισσότερο από όλα θα ήθελα να κάνω ξύλινες κατασκευές .

Πες μας πέντε άλμπουμ που αν καταστραφεί ο κόσμος πρέπει να διασωθούν. Αν καταστραφεί ο κόσμος ας μείνουν το London calling, το Round about midnight, οι σουίτες του Bach.., μα τι μου κάνεις τώρα, όσο περισσότερο το σκέφτομαι νιώθω μια στεναχώρια, άστο καλύτερα.

Πες τρεις δίσκους που θυμάσαι να υπάρχουν στη δισκοθήκη των γονιών σου και να τους ακούν με μανία: Χατζηδάκι, Καζαντζίδη, το Εmiliano Zapata με τον Γιάννη Πουλόπουλο.

Πώς μπήκε ο ελληνόφωνος στίχος στη ζωή σου; Από μια ανέκδοτη ποιητική συλλογή του πατέρα μου που με είχε σημαδέψει μικρή και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μελοποιήσω κάποια από αυτά τα ποιήματα όταν έρθει η ώρα.

Ποια είναι τα νέα σου πλάνα, κάτι που ετοιμάζεις; Ετοιμάζω επιλεκτικά κάποια live ακόμα μέσα στον χειμώνα. Κυρίως θέλω να προετοιμάσω την κυκλοφορία δύο άλμπουμ που έχω κάνει και που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Αυτό ομολογουμένως με έχει μπλοκάρει πάρα πολύ. Τέλος πάντων, το δεύτερο ολοκληρώνεται σύντομα.

Πες μου κάτι σοφό για να το πω στους φίλους μου. Δεν το λέω εγώ, ο G.B. Shaw το λέει: Η ζωή δεν είναι για να προσπαθείς να βρεις τον εαυτό σου. Είναι για να τον δημιουργείς.

Το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ 2023 στο ΠΛΥΦΑ απλώνεται σε 2 μέρες και 3 σκηνές, μια εξωτερική και δύο εσωτερικές. Αναλυτικά:

Παρασκευή, 22/9

Αυλή
Σtella – 23.00
Τα Παιδιά της Παλαιότητας – 21.20
Veslemes – 19.40

Αίθουσα 7A
The Boy – 22.20
The Callas – 20.50
Degear0001 – 19.20

Αίθουσα 7Γ
Krista Papista – 22.20
Sillyboy’s Ghost Relatives – 20.40
Δημήτρης Γλυφός – 19.00

Σάββατο, 23/9

Αυλή
Pan Pan – 23.00
Μελεντίνη – 21.20
Αν όλα Τελείωναν Εδώ / 20η επέτειος – 19.40

Αίθουσα 7A
My Wet Calvin – 00.30
Nalyssa Green – 22.20
Sci-Fi River – 20.50
Lunar – 19.20

Αίθουσα 7Γ
$oft $kull – 22.20
The Model Spy – 20.40
My Brother the Couch – 19.00

Extra Αγοραφοβικά Facts:

*Μια από τις πιο αναμενόμενες στιγμές της φετινής διοργάνωσης, η Σαββατιάτικη παρουσίαση του πρώτου album των Κόρε Ύδρο, “Αν όλα Τελειώναν Εδώ”,  στην επέτειο των 20 χρόνων από την αρχική του κυκλοφορία.

*Η Σtella επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ, αυτή την φορά στην Αυλή. Ανάμεσα στην τελευταία sold out εμφάνιση της και το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ, μεσολάβησαν δύο θριαμβευτικές περιοδείες στην Ευρώπη.

*Η εμφάνιση της Krista Papista θα είναι κάτι παραπάνω από μια συναυλία, καθώς θα παρουσιάσει το “Fucklore: Bellringers”, μια ongoing μουσική παράσταση με την οποία προσπαθεί να αναζωογονήσει τον μύθο της τελετουργίας που ασκούν οι μάγισσες αγρότισσες στην Κύπρο και τα νησιά του Αιγαίου.

*Δύο από τις μπάντες που θα εμφανιστούν στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ πραγματοποιούν τις πρώτες επί σκηνής εμφανίσεις τους για περισσότερο από μια δεκαετία. Οι Model Spy μετρούν 12 χρόνια απουσίας και οι My Brother the Couch πλησιάζουν τα 15.