Ευγενία θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου σαν έναν κουλ τύπο; Αυτό που οφείλεται; Στη σωστή διατροφή; Τι σημαίνει κουλ, αληθεια; Να είσαι ψύχραιμη; Να μην συγχύζεσαι; Να είσαι updated; Να κυκλοφορείς στα σωστά μέρη τη σωστή στιγμή; Να είσαι χαλαρός; Να μην τα παίρνεις όλα κατάκαρδα; Να μην παθαίνεις μονομανίες; Να μην ανησυχείς; Να μην φρικάρεις; Να μην κάνεις υπερβολές και ακραία πράγματα; Όπως και να το δεις μάλλον δεν ειμαι και πολύ κουλ, και δεν με πειράζει καθόλου. Δεν είναι τυχαίο που συνήθως λέμε για κάποιον «το παίζει κουλ» γιατί από μόνο του είναι επιφανειακό. Γενικά βέβαια το τί τρώμε επηρρεάζει και το πώς νιώθουμε. Υπάρχουν αντικαθλιπτικές τροφές, άλλες που σε χαλαρώνουν και άλλες που σου ενισχύουν το αίσθημα της χαράς. Αλλά δεν το έχω ψάξει τόσο πολύ, αν το είχα ίσως να ήμουνα «κουλ»! Μπορώ μόνο να πω ότι πίτσες, μπέργκερ, σουβλάκια και λοιπά junk food συνήθως είναι ο καλύτερος τρόπος για να θάβεις τα συναισθήματά σου κάτω από τόνους άχρηστου φαγητού, κάτι που κάνω συχνά όταν είμαι στις μαύρες μου. Και ότι όταν ερωτεύομαι μου κόβεται η όρεξη, νιώθω ότι θα μπορούσα να ζω τρώγοντας … ροδοπέταλα. Πες μας αν μπορείς μια αταξία που έκανες μικρή, στην παιδική ηλικία, και τώρα πια έχεις μετανιώσει για αυτή; Πέταξα μια σακούλα με νερό και μαύρη τέμπερα σε παρμπρίζ διερχομένου αυτοκινήτου για τρομάξω τον οδηγό στα πλαίσια μιας πρωταπριλιάτικης φάρσας με τους φίλους μου από τη γειτονιά. Μετά για να γλυτώσω από τον τύπο που βγήκε έξαλλος και με κυνήγησε πήδηξα από 2-3 μέτρα ύψος και έσπασα το πόδι μου, ολικό κάταγμα κνήμης, που με κράτησε 2, 5 μήνες σε ακινησία στο κρεβάτι. Ήμουν 8. Το είχα μετανιώσει από τη στιγμή που προσγειώθηκα πάνω στο σπασμένο μου πόδι. Αν ήσουν street artist θα έκανες στένσιλ ή θα τάγκαρες; Στένσιλ. Έχω βρει και πού! Είναι αυτά τα τεράστια (άδεια πλέον) διαφημιστικά πάνελ στον δρόμο προς το αεροδρόμιο. Τα χαζεύω κάθε πρωί που οδηγάω προς τη δουλειά, στέκουν μέσα στα χωράφια δεξιά κι αριστερά στην Αττική Οδό σαν ξεχαρβαλωμένοι γίγαντες. Εκεί θα ήθελα να μπορούσα ανέβω και να γράψω κάτι. Είχες ποτέ πάρε δώσε με την αστυνομία; Πάρε δώσε; Όχι! Τι να πάρω δηλαδή ή τι να δώσω; Αλλά μια και την αναφέρεις, στο βαθμό που έχω συμμετάσχει σε διάφορα πράγματα που γίνονται στην πόλη σε επίπεδο συλλογικοτήτων και αυτόνομων πρωτοβουλιών, έχω να πω το εξής και το λέω απλοϊκά γιατί είναι μεγάλη συζήτηση: Ξαφνικά η αστυνομία βρέθηκε να παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, ιδιαίτερα μετά τον Δεκέμβρη του 2008 και τα όσα ακολούθησαν – θετικά και αρνητικά- και πραγματικά δεν ξέρω και γω πώς το αφήσαμε να γίνει αυτό και παρασυρθήκαμε σε ένα «παιχνίδι» που σε ό,τι και να κάναμε έπρεπε να βάζουμε και τον παράγοντα «μπάτσοι» μέσα, ενώ τα εγχειρήματά μας από μόνα τους είχαν έναν χαρακτήρα ελευθερίας! Σε αυτό το γήπεδο όμως – κλέφτες κι αστυνόμοι- δεν μπορείς να κερδίσεις ποτέ κυρίως γιατί σε εξοντώνουν, σε φθείρουν «από μέσα»: είναι σα να ριζώνει και μέσα σου η βία,το μίσος, η ίδια η καταστολή, ο φόβος, το σκοτάδι πριν καν βγεις στον δρόμο, πριν καν διεκδικήσεις έναν χώρο ελευθερίας ή προτού ξεκινήσεις να ονειρεύεσαι. Είναι πάντως βολικό για όσους δεν θέλουν ποτέ στ αλήθεια να αλλάξουν κάτι στη ζωή τους να μεταφέρουν τ η συζητηση στην αστυνομία και στον ρόλο της, μετατοπίζοντας την ουσία των πραγμάτων, είτε μιλάμε για μετανάστες, είτε για τη φτώχεια, είτε για τους άστεγους, τη Χρυσή Αυγή, τις πορείες , τα μεταλλεία Χρυσού στη Χαλκιδική. Βέβαια όσο αντιδράς ή αντιστέκεσαι βρίσκεις την αστυνομία απέναντι, απλά λέω ότι δεν μπορεί να είναι στο κέντρο της διαλεκτικής μας. Στην ιστιοπλοΐα παίζει καθόλου ρόλο η μαγκιά; Η μαγκιά είναι κακό πράγμα γενικώς! Στη θάλασσα ακόμα περισσότερο, μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη και σίγουρα είναι ενοχλητική για τους γύρω, για τους συνταξιδιώτες σου, τόσο στα ανοιχτά όσο και στα λιμάνια. Ποιες είναι οι πιο περίεργες λέξεις που συναντά κανείς μέσα στο σκάφος. Όταν πρωτοέκανα ιστιοπλοϊα πριν από 4 χρόνια ήταν σαν να μαθαίνω ξένη γλώσσα. Βιτζιρέλο, ποδιστά, σκότα, μαντάρι, ταμπούκι, παταράτσο, μαγγιόρο, βαρδάρια, σκότες, μπαστέκα, λασκάρω, ορτσάρω, τακ, πότζα, τσίμα, ορθοπλωρίζω, σοφράνο, σταβέντο, αντινεμώνει, πνίχτο! (το μπαλόνι), ρέφλα, και όλα τα αστεία που λένε οι ιστιοπλόοι μεταξύ τους και δεν βγάζουν κανένα νόημα αν δεν είσαι μέσα στη φάση. Και οι πιο ωραίες λέξεις είναι τα ονόματα των ανέμων: λεβάντες, πουνέντης, σοροκάδα, μαϊστράκι , η πουνεντομαϊστρος , και άλλα τέτοια. Ιστιοπλόος μπορεί να γίνει ο καθένας; Για να πεις ότι έγινες ιστιοπλόος… είναι μεγάλη υπόθεση. Θέλει εμπειρία και γνώσεις και τεχνικές που δεν φαντάζεσαι! Δεν είναι και πυρηνική φυσική, αλλά δεν είναι και εύκολο. Προς το παρόν, δηλώνω ταξιδιώτισσα που άνοιξε πανιά και ονειρεύεται διαρκώς νέα ταξίδια! Παντως για να σου απαντήσω, για να γίνεις ιστιοπλόος, θέλει αγάπη για τη θάλασσα, για τον άνεμο, για τα κύμματα, τον ήλιο, το αλάτι, και μια έμφυτη τάση για την ταλαιπωρία. Θέλει διάβασμα, εξάσκηση, να αφουγκράζεσαι το κάθε τι εκεί έξω στα ανοιχτά, να ψυχανεμίζεσαι τις αλλαγές, να διαβάζεις τα σύννεφα και όλα τα στοιχεία της φύσης γύρω σου ακόμα και τα αστέρια και να έχεις μεθοδικότητα, επιμονή, υπομονή, αντοχή, συγκέντρωση και τρέλα ταυτόχρονα, σωστές δόσεις φόβου και θάρρους, να προβλέπεις τα απρόβλεπτα και να μην βιάζεσαι να φτάσεις. Επίσης να σου αρέσουν τα σκοινιά, οι κόμποι, οι απότομες αλλαγές, η συναστροφή με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, η μοναχικότητα και η ομαδικότητα την ίδια στιγμή πάνω στο ίδιο σκάφος, οι μπύρες και τα τζιν τόνικ και οι τεκίλες και οι μαργαρίτες στα μπαρ των νησιών όταν φτάνεις ( ε,αυτό αρέσει σε όλους, ετσι;), οι μεγάλες σιωπές όταν ταξιδευεις με πολύ αέρα και η βαρεμάρα όταν έχει άπνοια, να μην σε πειράζει να πιάνεται ο πισινός σου η να τρως με βρώμικα χέρια ή να μένεις για κάποιες ώρες βρεγμένος ή να κρυώνουνε τα πόδια σου. Αξίζει να γίνεις ιστιοπλόος για ένα ξημέρωμα στο Αιγαίο, ένα ηλιοβασίλεμα με τα νησιά να σου αποκαλύπτονται σιγά σιγά μέσα στα χρώματα του ουρανού που αλλάζει ενώ πλησιάζεις, για τον ουρανό τη νύχτα με τον γαλαξία να απλώνεται σαν θόλος γύρω σου, για το «φωτεινό μονοπάτι» που σχηματίζει στη θάλασσα το φως του φεγγαριού, για ένα πλανάρισμα του σκάφους όταν πλέει στα πρίμα με δυνατό αέρα και τα πανιά φουσκωμένα. Όλα αυτά μπορούν να σε κάνουν να αισθανθείς μια ελευθερία πρωτόγνωρη και να σου αλλάξουν τη ζωή για πάντα. Είσαι της Μυκόνου ή της Αστυπάλαιας; Είμαι του καλοκαιριού, της ξυπολησιάς, της παραλίας και των διακοπών! Όταν είμαι στα νησιά του Αιγαίου νιώθω πραγματική ευτυχία και ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Αλλά σε αυτά τα δύο νησιά συγκεκριμένα, δεν έχω πάει ποτέ, από επιλογή. Την Αστυπάλαια την κατατάσσω στα ζευγαρονήσια και προτιμώ τα πιο παρεϊστικα μέρη. Και η Μύκονος είναι σα να μην υπάρχει, δεν τη σκέφτομαι ποτέ σαν πιθανό προορισμό. Είμαι της Αμοργού και των Μικρών Κυκλάδων. Επίσης μου αρέσει η Σύρος, εκεί θα ζούσα και μόνιμα. Σκέφτομαι ακόμα το πιο περιεργο blue moon που είδα ποτέ από τα Αστέρια στα Βαπόρια πριν από δυο χρόνια… Και φυσικά… Κυπαρισσία αγάπη μου, που δεν είναι ούτε στο Αιγαίο,ούτε νησί φυσικά, αλλά τη λατρεύω γιατί εκεί μεγάλωσα καλοκαίρι το καλοκαίρι και γιατί την έχω συνδέσει με μερικούς από τους πιο ξεχωριστούς ανθρώπους στη ζωή μου. Περίγραψε μου το τέλειο σμούθι για σένα. Λέγεται BEE YOUNG, το φτιάχνουν στο juice bar του The APIVITA Experience Store στο Κολωνάκι. Η συνταγή βασίζεται στο γάλα αμυγδάλου, στο μέλι και σε μερικά ακόμη «μυστικά» συστατικά και το πιο ωραίο είναι ότι το ετοιμάζουν φρέσκο από μουλιασμένα αμύγδαλα κάθε πρωί! Θεωρείς ότι οι Έλληνες είναι πιο σέξι λαός από τους Ισλανδούς; Υπάρχουν σέξι λαοί; Μόνο σέξι άνθρωποι. Πες μας κάτι που δεν έχεις πει ποτέ μα ποτέ σε κανέναν. Τέτοια ερώτηση έχω να δω από λεύκωμα στο σχολείο! Τι να πω; Συμπλήρωσε τη φράση: Ο χειμώνας είναι βαρύς, τα σκυλιά δεμένα, για σένα αγάπη μου… μεθώ που τριγυρνάς στα ξένα.
Η Ευγενία Μπόζου είναι Corporate Affairs Director της APIVITA
