«Τα περισσότερα παιδιά (ενίοτε και οι μεγάλοι) τους φοβούνται»/ «Κάποιες φορές ακόμα και οι ίδιοι φοβούνται τον εαυτό τους»/ «Φορούν πάντα ένα ψεύτικο χαμόγελο»/ «Είναι πολυ μεγχολικοί οι ίδιοι ως άνθρωποι»/ «Δεν κλαίνε ποτέ». Ισχύουν άραγε όλα αυτά;
Είχαμε πολλές απορίες για το πώς είναι ένας κλόουν στην κανονική ζωή. Για το πώς συμπεριφέρεται, μιλάει και κινείται η ψυχή του πάρτι όταν αυτό τελειώσει. Ο Τοτός Τοτόπουλος μας επισκέφθηκε στα γραφεία μας στην Popaganda και μας τις έλυσε όλες …
Θα έλεγα ότι ο κλόουν υπήρχε πάντα μέσα μου. Ξέρετε, κάποιοι ψάχνουν να βρουν το παιδί που κρύβεται μέσα τους. Εγώ βρήκα πάνω από 222 παιδιά κι έναν κλόουν. Αυτή τη δουλειά την κάνω 27 χρόνια. Έχω τελειώσει την Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών με δάσκαλο τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Respect! Όταν έμπαινε στην αίθουσα δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Είχε τεράστιο ταλέντο, γνώσεις και μεταδοτικότητα, ενώ παράλληλα παρέμενε γήινος και σεμνός.
Ασχολήθηκα με το θέατρο μέχρι την ώρα που αποφάσισα ότι θα είμαι ο Κλόουν Τοτό. Αυτό με εκφράζει. Για να καταλάβεις, από πιτσιρικάς π.χ. ανάμεσα στα 14 και τα 18, ήμουν εκείνος ο τύπος στην παρεά που πήγαινε κι έλεγε ό,τι μπορείς να φανταστείς για να κάνει τους άλλους να γελάσουν. Κάθε φορά που το κατάφερνα ήταν κι ένα σπρώξιμο για να ρίξω κι άλλη ατάκα ώστε να βγει περισσότερο γέλιο. Αυτό μου άρεσε και, τελικά, το κράτησα και το πέρασα μέσα από τον χαρακτήρα του κλόουν.
Σε τσίρκο δεν δούλεψα. Εκεί είναι μια άλλη ζωή. Στα 20 μου είχα ήδη δύο παιδιά. Ήταν δύσκολο να φύγω και να κάνω τη νομαδική ζωή του τσίρκου. Παρόλα αυτά, το αγαπάω και είναι κάτι που θα ήθελα να το ζήσω. Θα ήθελα να είμαι στην αρένα και να είναι γύρω μου τα πιτσιρίκια, οι μεγάλοι, οι καλλιτέχνες. Είναι μαγεία η ατμόσφαιρα του τσίρκου!
Η σύζυγός μου είναι από την Αγγλία, ζήσαμε πολλά φεγγάρια εκεί. Κάποια στιγμή δούλευα σε μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, κάτι που μου έδωσε εμφανίσεις σε Τουρκία, Ουγγαρία και Ισραήλ. Οι παραστάσεις αυτές γίνονταν κυρίως στα αγγλικά, αλλά και με παντομίμα. Έχω κάνει, επίσης, εμφανίσεις στην Ιαπωνία για τρεις χρονιές. Η πρώτη φορά είχε να κάνει με έναν διαγωνισμό που πήραμε μια αξιόλογη θέση. Αυτό ήταν η αφορμή να μας ξανακαλέσουν, όχι για διαγωνισμό, αλλά απλά για να ψυχαγωγήσουμε τον κόσμο. Επίσης, έχω κάνει εμφανίσεις και στην Αλάσκα όπου πήρα βραβείο ερμηνείας στο Clown Convention από το Clown of America International και από το World Clown Association.
Από τα παιδιά μου δεν ήθελε κανένα να λέει ότι έχει πατέρα κλόουν. Για φαντάσου τι θα λέγανε στους συμμαθητές τους την ώρα που εκείνοι μιλούσαν για τους δικούς τους και τις, σίγουρα, πιο συνηθισμένες δουλειές τους. Ενώ εγώ έχω ένα αυτοκίνητο που είναι βαμμένο απ’ έξω στα χρώματα και σχέδια του κλόουν. Όταν τύχαινε να πάμε σε κάποια κοινωνική εκδήλωση π.χ. σε ένα γάμο, τα παιδιά μου ζητούσαν να τους αφήσω πιο κάτω για να μην τους βλέπουν ότι κυκλοφορούν με αυτό το αμάξι. Δεν μπορώ να πω ότι με στενοχωρούσε η αντίδρασή τους. Ένας άνθρωπος που ντύνεται έτσι και βγαίνει έξω πρέπει να είναι προετοιμασμένος να ακούσει τα πάντα, κι εγώ είμαι. Στην συνέχεια, γνωρίζοντας τον χαρακτήρα και βλέποντας ότι ο Τοτό είναι ιδιαίτερα αγαπητός, χαλαρώσανε λίγο και εννοείται ότι γελάνε με τα αστεία του κλόουν. Επίσης, χαίρονται όταν οι φίλοι τους λένε δικές μου ατάκες και τους θυμίζουν ότι το έχουν ακούσει από μένα. Πλέον, έχω την μεγάλη μου κόρη που είναι νηπιαγωγός, αλλά κάνει και τον κλόουν. Το ίδιο και η δεύτερη που είναι αεροσυνοδός. Η τρίτη μου κόρη είναι διαιτολόγος και δεν ασχολήθηκε. Η τέταρτη κόρη μου σπουδάζει ξενοδοχειακά, αλλά κάνει και face painting. Στον γιο μου που είναι ο μικρότερος είπα να του μάθω να κάνει ξυλοπόδαρα. Βλέπεις, κάποια πράγματα πρέπει να τα κρατήσουμε ζωντανά.
Αν και πολλοί νομίζουν ότι το χαμόγελο του κλόουν είναι ψεύτικο, μπορώ άνετα να πω ότι είναι πολύ λίγες οι φορές που ισχύει αυτό. Έχω κάνει παράσταση μία ώρα μετά την κηδεία ενός αγαπημένου μου ανθρώπου. Επειδή δεν μπορούσα να την αναβάλλω, βγήκα στην σκηνή κι όταν τελείωσα οι συνεργάτες μου μού είπανε ότι ίσως και να ήταν η καλύτερη παράσταση που έχω δώσει ποτέ. Επίσης, έχω δώσει παράσταση ακόμα και με σπασμένο πόδι. Όποιος και αν είναι ο πόνος, φεύγει με το που ξεκινάς και μπαίνεις στον ρόλο.
Ο κλόουν κλαίει μερικές φορές! Ας πούμε κάθε φορά που παίζω τζόκερ και δεν κερδίζω. Πέρα από την πλάκα όμως, είμαι άνθρωπος που συγκινείται, που κλαίει ακόμα κι αν δει ένα παιδάκι να αγκαλιάζει τον πατέρα του. Υπάρχουν και οι tramp clowns, είναι πιο σκούροι (στα χρώματα που βάφονται εννοώ) κι έχουν δάκρυα. Η ιδιομορφία τους είναι ότι με τον τρόπο τους, μετατρέπουν τη μελαγχολία τους σε χιούμορ στην παράστασή τους. Εγώ δεν είμαι έτσι. Εγώ είμαι πρώτα του αυτοσαρκασμού και μετά του σαρκασμού. Ο σαρκασμός μας σώζει και θα μας σώσει, όσο ο κόσμος –όπως σήμερα- εκλωβιζεται στους ντεμέκ μικρόκοσμούς του.
Ο κλόουν κάνει επισκέψεις και στα νοσοκομεία. Εκεί μέσα ο χαρακτήρας αυτός είναι 100% επιτυχημένος γιατί δεν είναι μόνο ότι κάνω αυτό που λυτρώνει εμένα, αλλά αποτελεί λύτρωση και για τα παιδιά που είναι αναγκασμένα, έστω και για μια μέρα, να μπουν σε έναν άσπρο, τετράγωνο και ξένο χώρο και να κοιμηθούν μακριά από τα ζεστά τους κρεβατάκια. Αυτός ο χώρος δημιουργεί ένα θέμα στα παιδιά. Η παρουσία μου, όσο να ‘ναι, τα χαροποιεί και τα ανεβάζει.
Στις παραστάσεις μου το ζητούμενο δεν είναι να περάσουν καλά μόνο τα παιδιά, αλλά και οι γονείς που εννιά στις δέκα φορές ζουν μια βαρετή φάση περιμένοντας τα παιδιά τους. Για τον λόγο αυτόν, θέλω να τους χαλαρώσω και να τους κάνω κομμάτι της ψυχαγωγίας. Πιστεύω στην οικογένεια και δεν είναι τυχαίο ότι έχω πέντε παιδιά. Θέλω στις παραστάσεις μου να γελάνεο όλοι, όπως συμβαίνει στο παιδικό θέατρο. Μέχρι στιγμής, φαίνεται να συμβαίνει.
Να σας πω και κάτι που δεν ξέρετε, εγώ είμαι ο Θρυλέων του ολυμπιακού! Μαζί με τον Γιάννη Στάρα και τον Δημήτρη Παπαδόπουλο φτιάξαμε αυτή την υπέροχη μασκότ η οποία εξακολουθεί να είναι ενεργή, όχι πλέον με εμένα, αλλά με έναν συνεργάτη μου. Εγώ σταμάτησα λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Ένα μικρό ποσοστό των παιδιών φοβούνται τον κλόουν και είναι λογικό. Για σκέψου παιδάκια 3-4 χρόνων που έχουν συνηθίσει να ζουν σε ήπιες καταστάσεις, ξαφνικά να δουν ένα τέτοιο κατασκεύασμα. Τι συμβαίνει; Γιατί αυτά τα έντονα χρώματα στα ρούχα; Γιατί τόσο μεγάλο παπούτσι; Φυσιολογικό να φοβηθούν. Ευτυχώς, συνήθως καταφέρνω στα πρώτα δέκα λεπτά να γίνουν οι καλύτεροί μου φίλοι. Εξάλλου, έχω ένα αβαντάζ. Η τηλεόραση δείχνει πολύ χειρότερα πράγματα από τους κλόουν! Θα έλεγα ότι έχουν εξοικειωθεί με τον φόβο τα πιτσιρίκια.
Εγώ δεν φοβάμαι τον κλόουν. Είναι ένας χαρακτήρας που αγαπώ πολύ και ξέρω ότι είναι εδώ για καλό. Θα έλεγα ότι έχει περάσει μέσα μου, το 50% μου είναι κλόουν! Αυτό που με φοβίζει είναι οι άνθρωποι και οι επιλογές τους μερικές φορές.
http://www.clownorama.com/
