Το Pasticcio της βδομάδας εξετάζει το δράμα στη ζωή και στο θέατρο της Μεγάλης Βρετανίας, αποκαλύπτει πού βρίσκεται η αλήθεια πίσω από το πιο διάσημο εξώφυλλο δίσκου στην ιστορία της μουσικής και τα μεγαλύτερα χιτς της ποπ και βάζει τον Zlatan Ibrahimović να δίνει πάσα στον Russel Westbrook.
Κι αν αυτά είναι φαινομενικά αλλοπρόσαλλα, πατήστε το play σε αυτή τη λίστα και περάστε στο επόμενο λέβελ..
Άγγλοι στο ραντεβού τους για την εβδομαδιαία πρόβα, τα ειδικά μπλε φώτα (obituary lights, όπως τα έχουν ονομάσει) που έχουν τοποθετηθεί στα ραδιοφωνικά στούντιο στη Μ. Βρετανία αναβοσβήνουν και οι παραγωγοί βάζουν άμεσα την playlist με όνομα “Mood 1 – saddest songs”, στρώνοντας το μουσικό χαλί για την είδηση που θα ακολουθήσει. «Αν ακούσεις να παίζει στο ραδιόφωνο το “Haunted Dancehall (Nursery Remix)” από τους Sabres of Paradise, άνοιξε την τηλεόραση. Κάτι πολύ άσχημο έχει συμβεί», είπε κάποια στιγμή ο Chris Price του BBC Radio 1. Όταν φύγει από τη ζωή η Βασίλισσα Ελισάβετ Β’, ο προσωπικός της γραμματέας θα καλέσει τον/την πρωθυπουργό και θα πει τη φράση “London Bridge is Down”, το Associated Press θα λάβει το σχετικό τηλεγράφημα, τα μπλε φώτα θα αναβοσβήσουν κανονικά αυτή τη φορά, ένας υπηρέτης θα εμφανιστεί από μία πόρτα του Μπάκινγχαμ με πένθιμη περιβολή και θα αναρτήσει την αναγγελία θανάτου στις πύλες του παλατιού. Kι έτσι θα ξεκινήσει η πιο μεγαλεπήβολη τελετή, διάρκειας 9 ημερών, που έχει λάβει χώρα ποτέ σε βρετανικό έδαφος. Το 1952, με το θάνατο του Βασιλιά Γεωργίου ΣΤ΄και την άνοδο της Ελισάβετ Β’ στο θρόνο, οι τελετουργίες που ακολούθησαν, παρά το γεγονός ότι σχεδιάστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, έντυσαν με έναν μανδύα «αρχαιότητας» το θεσμό της μοναρχίας, κάνοντας τη θεατρικότητα της τελετής να λειτουργήσει τότε ως σύμβολο ευπρέπειας, παράδοσης κι αποκατάστασης της κανονικότητας, σε πλήρη αντίθεση με τη φρίκη του ναζισμού που είχε προηγηθεί. Η μοναρχία αντάλλαξε τότε την εξουσία με το θέατρο και, στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η τελετή εκείνη λειτούργησε τονωτικά.
«Τι αντιπροσωπεύουν στη σημερινή εποχή όλες αυτές οι πομπώδεις τελετουργικές διαδικασίες που μπορεί και να θυμίζουν παράσταση τσίρκου;», τονίζει ένας ιστορικός στο εξονυχιστικά αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Guardian σχετικά με την επιχείρηση «London Bridge». Δεδομένου ότι, μετά τις πρόσφατες επιθέσεις στο Λονδίνο, ένα τηλεφώνημα που θα περιέχει τη φράση “London Bridge is Down”, μπορεί να σημαίνει κάτι συνολικότερα δραματικό.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο John Lydon, o frontman των διαμορφωτών του punk Sex Pistols (και των Public Image Ltd.), δήλωσε ότι δε θα ήθελε να χρησιμοποιηθεί το τραγούδι “God Save the Queen”, όταν έρθει η ώρα που η Βασίλισσα Ελισάβετ Β’ φύγει από τη ζωή. Πρόσφατα, επίσης, το άλμπουμ The Velvet Underground & Nico, προπομπός, μεταξύ πολλών άλλων ειδών και του punk, «έσβησε 50 κεράκια», καθώς κυκλοφόρησε στις 12 Μαρτίου 1967. Επιβεβαιώνοντας τον «κανόνα των τριών», πρόσφατα ένας συντάκτης στο Dangerous Minds αποκάλυψε ότι έχει βρει εδώ και αρκετά χρόνια τη λύση στο μυστήριο από πού προήλθε το εμβληματικό του εξώφυλλο με τη χαρακτηριστική μπανάνα σε σχέδιο του Andy Warhol. Με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων, αποφάσισε να τη μοιραστεί με όλους εμάς. Ο Andy Warhol ήταν o καλλιτέχνης που ταυτίστηκε με την pop art και τον «δανεισμό» έτοιμων εικόνων και σημάτων μαζικών καταναλωτικών προϊόντων ή αναγνωρίσιμων προσώπων της αμερικάνικης κουλτούρας, τα οποία επαναχρησιμοποιούσε στα έργα του, λειτουργώντας, ηθελημένα, ως προπομπός και της μαζικής κατανάλωσης της τέχνης. Εύλογη, επομένως, η απορία που βασάνιζε αυτόν τον συντάκτη για την προέλευση ΤΗΣ μπανάνας, καθώς θεωρούσε ότι και αυτή αποτελούσε καλλιτεχνικό «δάνειο». Η αλήθεια, εν προκειμένω, δεν βρισκόταν στους Sex Pistols, αλλά σε ένα φτηνό μεταλλικό τασάκι που ανακάλυψε τη δεκαετία του ’80 σε έναν πάγκο ενός μαγαζιού ανάμεσα σε στοίβες από μεταχειρισμένα βινύλια, βιβλία και διάφορα μεμοραμπίλια.
Το τασάκι ήταν διαφημιστικό προϊόν μίας εταιρείας που εμπορευόταν μπανάνες, είχε επάνω το χαρακτηριστικό σχέδιο που αποτέλεσε έμπνευση για ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα εξώφυλλα δίσκων στην ιστορία της μουσικής, και, μετά από αυτή την αποκάλυψη, δεν κοσμεί πια τον τοίχο της κουζίνας του συντάκτη, αλλά φυλάσσεται σε κάποια θυρίδα. Όλη η ιστορία εδώ.
Ίσως δε γνωρίζετε ποιος είναι ο Max Martin. Γνωρίζετε σίγουρα, όμως, μερικά από τα πιο γνωστά pop anthems των τελευταίων 20 χρόνων, τα οποία έχει γράψει αυτός ο Σουηδός παραγωγός νο.#1 χιτς και σύγχρονων pop ειδώλων. Ο αφανής αυτός ήρωας δε δίνει συνεντεύξεις. Εκτός αν πρόκειται να μιλήσει για τον Zlatan Ibrahimović, τον Σουηδό βασιλιά της μπάλας και φίλο του, στον οποίον δεν μπορεί να πει όχι και με τον οποίον συνεργάστηκε σε διαφήμιση γνωστής αυτοκινητοβιομηχανίας. Εκεί ο Zlatan απαγγέλλει μία διασκευή του σουηδικού εθνικού ύμνου που επιμελήθηκε ο Martin (από φωνή, κορμάρα ο Zlatan). Αφορμή για τη συνέντευξη αυτή που δέχτηκε να παραχωρήσει πέρσι ο Martin στάθηκε η βράβευσή του με το Polar Music Prize, γνωστό και ως Βραβείο Νόμπελ της Μουσικής στη Σουηδία. Αν έχετε χορέψει, μεθυσμένοι ή μη, με Ace of Base (τους αγαπούσα, το παραδέχομαι κύριε πρόεδρε, ήταν το πρώτο το cd μου), με Backstreet Boys, αν «oops! το έχεις ξανακάνει» όπως η Britney Spears, αν είστε μικρότερης ηλικίας από την υπογράφουσα και δεν ξέρεις τους παραπάνω, αλλά νιώσατε τον ρυθμό μέσα σας όταν ο The Weeknd δεν ένιωθε το πρόσωπό του (ακόμα κι αν γνώρισες τον The Weeknd από τις 50 Αποχρώσεις του Γκρι) , μπορείτε σε αυτή τη συνέντευξη να δείτε πώς σκέφτεται αυτό το μυαλό, όταν γράφει τραγούδια που κάνουν το σώμα σας να κουνιέται.
Έχοντας συνεργάτες όπως ο Johan ”Shellback” Schuster που προέρχεται από την hardcore και death metal σκηνή της Σουηδίας κι ακολουθώντας την εξέλιξη της κοινωνίας που έχει αλλάξει τις ποπ δομές τα τελευταία 20 χρόνια, φτάνοντας στο σήμερα που όλα κινούνται πιο γρήγορα και που μπορείς να παρακάμψεις την εισαγωγή στα πάντα. Ακόμα και σε ένα τραγούδι, όπως στο Into You της Ariana Grande, που περνάει κατευθείαν στο ψητό.
Αν σας λείπει το Grantland, εκείνο το site με τα μεγάλα άρθρα και τους ιδιοφυείς γραφιάδες, ο εγκέφαλός του, Bill Simmons, έχει ένα νέο πρότζεκτ του για να βρείτε παρηγοριά. Δεν έχω τρόπο να μεταφέρω την οξυδέρκεια, το χιούμορ και τις γνώσεις του Simmons, όταν γράφει για το αγαπημένο του αντικείμενο, το μπάσκετ. Τελευταίο του αριστούργημα αυτό που έγραψε για τον Russell Westbrook, τον πόιντ γκαρντ της Oklahoma City Thunder που φέτος σαρώνει απανωτά ρεκόρ διχάζοντας για το αν είναι o μεγαλύτερος αθλητής αυτήν την στιγμή στο NBA ή το μεγαλύτερο ball hog (ο παίκτης που κρατάει συνεχώς την μπάλα για τον εαυτό του, αγνοώντας τους υπόλοιπους) στην ιστορία του παιχνιδιού. Μπορεί βέβαια να είναι και τα δύο. Διαβάζοντάς το, ακόμα κι αν δεν παρακολουθείτε το σπορ, δε γίνεται να μη γελάσετε όταν ο Simmons αναπαριστά πώς σκέφτεται τις επόμενες κινήσεις του ο Westbrook μέσα στο παρκέ μιμούμενος τον Terminator ή όταν περιγράφει πώς ο Westbrook λυπάται καμιά φορά τους συμπαίκτες του κι αποφασίζει πώς και σε ποιον θα δώσει καμια πάσα, δημιουργώντας τους, ταυτόχρονα, το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Αφού εκείνοι εξακολουθούν να τον αποθεώνουν, ακόμα κι αν απλώς συνεχίζουν το ζέσταμά τους την ώρα του αγώνα.
Το διαβάζετε εδώ. Φαντάζομαι, θα περάσατε την προηγούμενη εβδομάδα κι από τη διήγηση του Χουάν Πάμπλο Εσκομπάρ στον Θεοδόση Μίχο σχετικά με τη ζωή που έζησε ως γιος του πιο διαβόητου εμπόρου ναρκωτικών όλων των εποχών. Άρα είστε έτοιμοι να δείτε το ντοκιμαντέρ που επιμελήθηκε ο Simmons για τους Δύο Εσκομπάρ: τον Πάμπλο (βαρόνο των ναρκωτικών) και τον Αντρές (αρχηγό της εθνικής ομάδας Κολομβίας που το αυτογκόλ του εναντίον των ΗΠΑ στο Μουντιάλ του 1994, στοίχισε στην ομάδα του την πρόκριση και σε εκείνον τη ζωή του).
