Οι μαμάδες λένε «όχι» στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια: Αίτημα να αποσυρθεί το νομοσχέδιο-έκτρωμα
Οι μαμάδες κόντρα στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια δημιούργησαν καμπάνια υπογραφών για να αποσυρθεί η συγκεκριμένη αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου και στο κάλεσμά τους εξηγούν:
Διεκδικούμε το μερτικό μας στον δημόσιο λόγο και καταθέτουμε κάποιες θέσεις μας συνοπτικά. Βλέπετε, η φωτογένειά μας στα κανάλια δεν δύναται να αναδειχθεί όταν κουβαλάμε στις πλάτες μας τα σπίτια και τις απλήρωτες δουλειές του. Η φροντίδα των παιδιών μας δεν είναι χόμπι και αφιερώνουμε εκεί τις μέρες και τις νύχτες μας με αποτέλεσμα να μην βγαίνουμε στα παράθυρα. Εμείς θα βγούμε με ντουντούκες.
– Είμαστε ενάντια σε κάθε νομοθεσία που θέλει να ορίσει τον τρόπο και τους όρους που θα ζούμε. Είμαστε εδώ να διεκδικήσουμε την ελευθερία των επιλογών μας. Είμαστε εδώ να προστατεύσουμε ένα νομοσχέδιο που αόμματα θα καθορίσει την ζωή των ανήλικων παιδιών μας.
– Είμαστε ΥΠΕΡ της συναινετικής συνεπιμέλειας εφόσον υπάρχουν οι προδιαγραφές και η συναίνεση και των δύο γονέων. Δεν επιτρέπουμε να διαστρεβλωθεί η θέση μας επι αυτού. Ο θεσμός της συνεπιμέλειας οφείλει να λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων-αναγκών και επιθυμιών κάθε παιδιού και κάθε μητέρας.
– Λέμε ΟΧΙ στην ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ. Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς όπου υπάρχει η δυνατότητα σαν επιλογή της συναινετικής συνεπιμέλειας θέτουμε το ερώτημα:ποιοι είναι αυτοί που ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια, θέλουν δηλαδή να εξαναγκάσουν συνήθως την πρώην σύζυγο σε συνεπιμέλεια;Προφανώς αυτοί που έχουν χάσει ή δεν έχουν καμία ελπίδα για συναινετική συνεπιμέλεια λόγω συμπεριφοράς; Μήπως είναι αυτοί οι ίδιοι πατεράδες που δεν διστάζουν να κακοποιήσουν την πρώην σύζυγο στο προαύλιο του σχολείου μπροστά στα μάτια όλων των γονέων αλλα και των ίδιων τους των παιδιών;
– Κατά την διάρκεια του πρώτου εγκλεισμού τον Μάρτη του 2020 από τις μαρτυρίες της ίδιας της αστυνομίας η ελληνική κοινωνία συνειδητοποίησε ότι στρουθοκαμηλίζει μπροστά στο γεγονός της αυξημένης ενδοοικογενειακής βίας όπου ήρθαν στην επιφάνεια πολυάριθμα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που ασφαλώς ποτέ δεν έφτασαν ή θα φτάσουν στις αίθουσες των δικαστηρίων. Με την υποχρεωτική συνεπιμέλεια θα πετύχουμε την διαιώνιση του κακοποιητικού περιβάλλοντος καθώς δεν θα υπάρχει πλέον καμία διέξοδος από αυτό.Υποχρεωτικά δύο άνθρωποι που αδυνατούν να συζούν και να συναποφασίζουν θα πρέπει να το κάνουν ακόμη και μετά από το διαζύγιο και το κόστος θα το πληρώσουν τα παιδιά, η επόμενη γενιά, η μελλοντική ελληνική κοινωνία ενώ κάποιοι θα ισχυρίζονται ότι πράττουν με οδηγό το συμφέρον τους.
– Καταγγέλλουμε ότι έχουν δοθεί ψευδή στοιχεία όσον αφορά τα ποσοστά που έχει εφαρμοστεί η συνεπιμέλεια σε πρώην ζευγάρια με θετικά αποτελέσματα, αφού τα ποσοστά αυτά αφορούν μόνο περιπτώσεις οπου η συνεπιμέλεια γίνεται συναινετικά από τους δύο γονείς και όχι υποχρεωτικά, εξαναγκάζοντας τον έναν εκ των δύο.
– Καταγγέλλουμε το ότι στο προτεινόμενο νομοσχέδιο η άποψη του παιδιού σχετικά με τις σημαντικές αποφάσεις που αφορούν τη ζωή του, θα λαμβάνεται υπόψη, αποκλειστικά και μόνο με την προϋπόθεση πως δεν αποτελεί προϊόν καθοδήγησης ή υποβολής, ενώ καλώς γνωρίζουμε πως οι μπαμπάδες χτίζουν εδώ και καιρό το αφήγημα της υποτιθέμενης αποξένωσης εκ μέρους των μαμάδων, μηνύοντάς τες ψευδώς, με σκοπό να επηρεάσουν τους δικαστές και να καλύψουν με αυτό τον τρόπο την βία που οι ίδιοι ασκούν. Έτσι, από υποκείμενο δικαίου, το παιδί καθιστάται αντικείμενο δικαίου χωρίς καμία βούληση. Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια έρχεται σε σύγκρουση με την Σύμβαση της Κων/λης όπου ξεκάθαρα δεν επιτρέπει την επικοινωνία του τέκνου με τον γονέα που δρά κακοποιητικά είτε άμεσα είτε έμμεσα προς αυτό κάνοντάς το θεατή κακοποιητικών συμπεριφορών, όπως επίσης επιβάλλει να λαμβάνεται υπόψη σε θέματα επικοινωνίας,γονικής μέριμνας και επιμέλειας. Αυτήν τη στιγμή, η πολιτεία δεν διακόπτει, επιτρέπει και συνεχίζει την επικοινωνία μεταξύ του τέκνου και του κακοποιητικού γονέα όπως αντίθετα πιστεύουμε οι πολίτες που δεν έχουμε εμπλακεί σε κάποια παρόμοια υπόθεση. Διεκδικούμε να γίνεται εκτίμηση για το πραγματικό συμφέρον του παιδιού, να οριστούν κριτήρια μεταξύ των οποίων η άσκηση ενδοοικογενειακής βίας, αλλά και η εώς της διάσπασης της συμβίωσης σχέση του κάθε γονέα με το παιδί.
– Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια θα παρεμπόδιζε και θα απέτρεπε τα διαζύγια διαταραγμένων γάμων μιας και η μητέρα και στις δύο περιπτώσεις δεν θα μπορεί να προστατέψει τα παιδιά της από το κακοποιητικό περιβάλλον και επιπλέον θα πρέπει στην περίπτωση που προβεί σε διαζύγιο να το πληρώσει με τον χρόνο της,ψυχική εξουθένωση και χρήμα που το πιθανότερο να μην έχει.
– Οι πατέρες που διεκδικούν υποχρεωτική συνεπιμέλεια, καταγγέλλουν την παραβίαση δικαστικών αποφάσεων υποκρύπτοντας ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών είναι καταγγελίες γυναικών για ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΑΠΟ ΠΑΤΕΡΕΣ.
– Το υποψήφιο νομοσχέδιο που δεν προνοεί και έχει τόσα μελανά σημεία και γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσει αναρίθμητα προβλήματα, καλεί τους πολίτες να τα λύσουν στις αίθουσες των δικαστηρίων και εδώ θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι αυτόματα μετατρέπει τις μητέρες σε θύματα, οι οποίες συνήθως είναι οι πιο ευάλωτες οικονομικά και δεν θα έχουν κανένα εφόδιο να ορθώσουν το ανάστημά τους και να ζητήσουν δικαιοσύνη βάζοντάς τες να υποκύπτουν και να ανέχονται είτε σωματική είτε ψυχολογική είτε άλλης μορφής κακοποίηση.
· Δυστυχώς οι πατεράδες στο μεγαλύτερο ποσοστό τους θυμούνται την ιδιότητά τους μόνο για τα δικαιώματά τους ενώ την ξεχνούν παντελώς για τις υποχρεώσεις τους . Οι περισσότεροι επικαλούνται υποτιθέμενη ανεργία ή δηλώνουν ελάχιστο εισόδημα ώστε να αποφύγουν να συνεισφέρουν με μια αξιοπρεπή διατροφή για το πολυαγαπημένο τους όπως λένε τέκνο. Βρισκόμαστε λοιπόν στη δύσκολη θέση να πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με καμία ή σχεδόν καμία οικονομική βοήθεια, ενώ παράλληλα πρέπει να ανταπεξέλθουμε σε όλον αυτόν τον οικονομικό πόλεμο που μας κάνουν οι στοργικοί πατεράδες μέσω δικαστηρίων με ψευδείς κατηγορίες (σε μια νύχτα γίναμε όλες οι μητέρες αποξενώτριες γιατί όπως λένε είμαστε δικτάτορες των παιδιών μας που τους απαγορεύουμε να δουν τους πατέρες τους ενάντια στην θέλησή τους). Καταγγέλουμε αυτές τις ομάδες αντρών σαν lobby αντρών που το κίνητρό τους είναι η εκδίκηση προς τις μητέρες και φυσικά το να μην πληρώνουν έστω και αυτήν την πενιχρή διατροφή. Τέλος, οι οικονομικά ευάλωτες μητέρες θα στερηθούν ακόμη και αυτά τα μικρά επιδόματα που έπαιρναν μέχρι τώρα. Επιμένουμε στον καθορισμό της διατροφής βάσει εισοδημάτων και όχι με άλλα παραπλανητικά κριτήρια. Η διατροφή είναι δικαίωμα του παιδιού στην ευμάρεια και κάλυψη αναγκών του καθώς και την εκπλήρωση επιθυμιών του.
– Για τις μητέρες που είναι αποφασισμένες τις περιμένει ένας γολγοθάς δικαστηρίων στερώντας τα παιδιά τους για να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Με αυτήν την πρόταση αναμένεται αύξηση των δικαστηρίων με γεωμετρική πρόοδο και φυσικά ολέθριες συνέπειες στην ψυχολογία των μητέρων και των παιδιών. Ζητάμε την υλοποίηση του νομου του 1983, να έχουμε οικογενειακά δικαστήρια και κοινωνικές δομές που θα μπορούν να συμβάλλουν στην επίλυση των διαφορών ώστε να αποφευχθούν τα περιττά δικαστήρια.
– Η εναλλασσόμενη κατοικία θα είναι καταστροφική για τον ψυχισμό των παιδιών, αφού η ρυθμική εναλλαγή χώρου και γονέα θα τους φέρει όχι μόνο σύγχυση αλλά θα βρεθεί στη μέση του πεδίου της μάχης ανήμπορο να δέχεται πυρά. Οι γονείς συνήθως χωρίζουν λόγω των διαφορών τους, διαφορές σε ιδέες, αξίες, διαφωνίες για προτιμήσεις ως προς τον τρόπο ζωής, συνήθειων, ακόμη και στην εκπαίδευση τον παιδιών και τον τρόπο διαβάσματος.Το παιδί θα βιώνει μια διπολική κατάσταση, αλλάζοντας κατοικία, όλα τα παραπάνω, αλλά και οικονομικό status αφού οι πατέρες επιθυμούν να συνεισφέρει ο κάθε γονέας μόνο με τις δικές του δυνατότητες κατά την διάρκεια που το παιδί θα φιλοξενείται από τον κάθε γονέα, μιάς και πλέον θα είναι νομάς χωρίς σταθερή κατοικία και θα μεταφέρεται από το ένα σπίτι στο άλλο παρά την θέλησή του, όπου με έναν χτύπο του ρολογιού θα μετατρέπεται από σταχτοπούτα σε πριγκιπόπουλο και το αντίστροφο. Τα παιδιά χρειάζονται σταθερότητα και στέγη-έδρα. Το πλαίσιο που προτείνεται από το νομοσχέδιο, προκαλεί σύγχυση και αβεβαιότητα σε κάθε ανήλικο πλάσμα. Στην ουσία το παιδί θα μεγαλώνει ανάμεσα σε δύο πομπούς διαφορετικών πληροφοριών και θα καλείται να προσαρμόζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα στο εκάστοτε περιβάλλον που το τρέφει.
– Η στατιστική έρευνα από τον δείκτη ισότητας στην Ελλάδα, έχει δείξει ότι από το 2005 μέχρι τώρα η οικογενειακή φροντίδα από την πλευρά του πατέρα έχει μειωθεί. Μέχρι σήμερα τα παραδείγματα φροντίδας των πατέρων εντός γάμου- φαίνονται να είναι ελάχιστα. Ιστορικά, αλλά μέχρι και σήμερα οι πατέρες – άντρες βρίσκονται αποφορτισμένοι από την οικιακή εργασία, απομακρυσμένοι από την διαδικασία φροντίδας των παιδιών, αυτός άλλωστε είναι και ένας πολύ βασικός λόγος προστριβής στο ζευγάρι που οδηγεί στο διαζύγιο.Γιατί λοιπόν να δοθούν τα παιδιά έστω και για περισσότερο χρόνο συγκριτικά με το παρελθόν και πολύ περισσότερο για συνεπιμέλεια στον γονέα που ανταποκρίνεται λιγότερο στις ανάγκες τους, ενώ η μητέρα είναι διαθέσιμη και έχει αποδείξει έμπρακτα ότι τις υπερκαλύπτει; Ειδικά όταν ο γονιός πατέρας θυμάται τα δικαιώματά του και επιλεκτικά τις υποχρεώσεις του μόνο μετά την λήξη του γάμου και όχι κατά την διάρκειά του; Είναι άραγε πραγματικά μια τέτοια απόφαση για το συμφέρον του παιδιού; Και μήπως τελικά εδώ φαίνεται η επιπολαιότητα που διακρίνει αυτό το νομοσχέδιο που ενώ η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη να υποστηρίξει την συνεπιμέλεια κατανέμοντας τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της γονεϊκότητας ισάξια και στους δύο γονείς, θέλει να το κάνει βεβιασμένα.Οι μητέρες ενώνουμε τις φωνές μας και λέμε ότι εάν θέλουν να διεκδικήσουν συνεπιμέλεια, θα πρέπει να αποδείξουν εμπράκτως οι πατέρες ότι έχουν την διάθεση και θέλουν να προσφέρουν φροντίδα στα παιδιά τους πραγματικά όπως οι μητέρες και αυτό να φαίνεται από έρευνες και στατιστικές. Μόνο τότε μπορούμε να δεχθούμε ότι είμαστε έτοιμοι σαν λαός να θέσουμε σε εφαρμογή την συνεπιμέλεια σε τέτοιον βαθμό και πάντα εξετάζοντάς το κατά περίπτωση.
– Σχετικά με το επιχείρημα ότι οι μητέρες θα κερδίσουν χρόνο από τη ζωή τους εάν στην ουσία τους πάρουν τα παιδιά τους, έχουμε να απαντήσουμε ότι είμαστε ικανές να διεκδικήσουμε ό,τι επιθυμούμε και εδώ φαίνεται πόσο φασιστικά θέλουν να μας επιβάλλουν ακόμη και το τι να θέλουμε! Φωνάζουμε λοιπόν ότι αυτό που διεκδικούμε είναι το δικαίωμά μας να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας ανεμπόδιστα.
– Λέμε ένα μεγάλο ΟΧΙ στην χρησιμοποίηση του αντιεπιστημονικού συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης το οποίο όχι μόνο δεν αναγνωρίζεται από επιστημονικούς φορείς αλλα και από πολλά δικαστήρια του εξωτερικού. Όπου λάθος εκτιμήσανε και το χρησιμοποίησαν είχαν ολέθρια αποτελέσματα, όπως στη Αμερική (βλ. kellys law)· Ζητάμε την απόσυρση του νομοσχεδίου γιατί Α) το κύριο μέλημα αυτών των πατέρων είναι ο έλεγχος και το ότι θέλουν να εδραιώσουν την εξουσία τους επάνω στις μητέρες και τα παιδιά. Β) το παρόν νομοσχέδιο είναι άκυρο, καθώς αρχικά είχε δοθεί άλλο νομοσχέδιο στο οποίο εργάστηκε η νομοπαρασκευαστική και το παρόν δόθηκε αφού τελείωσε τις εργασίες της με εκείνο. Είναι μια πρόταση αυθαίρετη που δεν της έγινε καμία κριτική και έλεγχος και με υπόγειο τρόπο έφτασε πρό των πυλών για να ψηφιστεί.
– Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας που θα δώσουμε δεν διεξάγεται επί ίσοις όροις.
– Έχουμε μπροστά μας ένα λόμπι «σημαντικών» ανδρών. Έχουμε την κυβέρνηση και κράτος που θα νομοθετήσει εν καιρώ lockdown για να μην παραχωρήσει κανένα χώρο στο δημόσιο αντίλογο και στην δίκαιη αντίδραση απέναντι στο νομοσχέδιο-έκτρωμα.
– Εν καιρώ Λοκντάουν και απομόνωσης το κράτος αποφασίζει να διαμορφώσει το μέλλον των επόμενων γενναίων, την δική μας ζωή, το δικό μας σώμα. Εμείς γνωρίζουμε καλά ότι οι ‘’ενεργοί μπαμπάδες’’ ουδέποτε κινητοποιήθηκαν για τα παιδιά τους, είναι στείρο μίσος και έχθρα απέναντι σε κάθε μάνα που παλεύει καθημερινά να επιβιώσει στο σήμερα. Είναι οι άνθρωποι που αρνούνται χρόνια να συμμετέχουν στην φροντίδα και προστασία των παιδιών. Είναι εκείνοι που μας χτυπούν αλύπητα με την κοινωνική κατακραυγή για κάθε βήμα που κάνουμε μακριά τους. Είναι εκείνοι που μας βλέπουν ως αντικείμενα αναπαραγωγής και κτήμα τους για μια ζωή αφού για μια στιγμή βρεθήκαμε στην ζωή τους. Εκείνοι που χρησιμοποιούν υβριστικό λόγο και δεν έχουν καμία εκτίμηση στον ρόλο της μητέρας. Είναι εκείνοι που παίζουν με τις όμορφες λέξεις της γλώσσας μας και χρησιμοποιούν τα δικαιώματα των παιδιών μας, παραπλανώντας κοινό και επώνυμους προς έναν σκόπιμα ΑΣΑΦΩΣ καθορισμένο στόχο ώστε να πετύχουν υπόγεια συμφέροντα. Θέλουμε να στείλουμε τους χαιρετισμούς και την αμέριστη συμπαράστασή μας σε κάθε μάνα και γυναίκα που παλεύει να ζήσει την εαυτή και τα παιδιά της, κόντρα στις απειλές, στο φόβο, στο κοινωνικό γίγνεσθαι που την τσακίζει και την απομονώνει. Θέλουμε να στείλουμε τους χαιρετισμούς μας και την αγάπη μας σε όσες κατάφεραν να βρουν ισορροπία και να ορθοποδήσουν παρά τις αντιξοότητες και δυσκολίες. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ. ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. Τέλος, καλούμε κάθε επιστημονικό φορέα να τοποθετηθεί και να πάρει θέση. Είναι χρέος των εργαζομένων στην δικαιοσύνη, των επιστημόνων ιατρών, των θεραπευτών και ψυχιάτρων, των κοινωνικών λειτουργών, των εκπαιδευτικών, των ειδικών και μη – να πάρουν θέση. Το να αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει και να σιωπούμε είναι συνέργεια. Σας χρειαζόμαστε στο πλευρό μας.
Μαμάδες ενάντια στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια.
Διαβάστε περισσότερα για το κίνημα κατά της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας εδώ.