Θέατρο Πορεία: Αγορά εισιτηρίων στα 10 ευρώ για όλες τις παραστάσεις έως 5 Οκτωβρίου

Η Αργυρώ είναι αισθητικός και προσφέρει τις υπηρεσίες της κατ’ οίκον. Η Κάλλια χρειάζεται μανικιούρ και της κλείνει ραντεβού στο διαμέρισμά της. Η Αργυρώ καταφτάνει με τα σύνεργά της και η διαδικασία ξεκινάει. Την ιεροτελεστία του μανικιούρ διαρρηγνύει ο επίμονος ήχος κλήσης του κινητού της Κάλλιας. Η Αργυρώ θέλει επίμονα να μάθει ποιος είναι στην άλλη άκρη της γραμμής και γιατί προκαλεί τέτοια αναστάτωση στην Κάλλια. Ένα ιδιόχειρο γράμμα που θα βρεθεί στην εξώπορτα θα ανατρέψει τις εξηγήσεις, πυροδοτώντας εξομολογήσεις και συνταρακτικές αποκαλύψεις.

Ο Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι έγραψε το Όνειρο ενός γελοίου –μια φανταστική ιστορία–  το 1877, τέσσερα χρόνια πριν από τον θάνατό του. Το μικρό αυτό διήγημα, συμπυκνώνει τη φιλοσοφία  του μεγάλου Ρώσου κλασικού για ολόκληρη τη ζωή.

Ο ήρωας του έργου ετοιμάζεται να βάλει τέλος στη ζωή του. Τη μοιραία στιγμή βυθίζεται αναπάντεχα σε έναν βαθύ ύπνο. Στο όνειρό του, ταξιδεύει σε έναν άλλο πλανήτη παραδεισένιο, όπου οι άνθρωποι ζουν σε μια ιδανική κοινωνία, ελεύθεροι και ευτυχισμένοι, προσφέροντας αγάπη και χαρά. Όσα συμβαίνουν εκεί στον άλλο πλανήτη, μέσα στο όνειρό του, αλλάζουν τελείως τον τρόπο που ο ήρωας αντιλαμβάνεται τη ζωή και τον εαυτό του.    

Το έργο, πέρα από ένα φανταστικό ταξίδι σε ένα ουτοπικό σύμπαν, από μια μετάβαση από το σκοτάδι στο φως, αποτελεί πάνω απ’ όλα μια ωδή στην ανθρώπινη ζωή, που συνέθεσε ένας από τους διεισδυτικότερους συγγραφείς στην ιστορία της λογοτεχνίας.

Hygge είναι η έννοια που έχει περάσει προσφάτως κυρίως μέσω της χίπστερ αισθητικής από το σκανδιναβικό στο διεθνές λεξιλόγιο για να περιγράψει ό,τι συνιστά τη γλυκιά θαλπωρή του σπιτιού, το αίσθημα ασφάλειας που αντλούμε από την αγκαλιά ενός αγαπημένου προσώπου, ένα όμορφο περιβάλλον χωρίς προβλήματα και άγχη. Σε ένα τέτοιο σπιτικό έστησε ο συγγραφέας το σκηνικό, μέσα στο οποίο θα καταρρεύσει ο γάμος της Νόρας και του Χέλμερ, όταν η αποκάλυψη ενός ψέματος θα άρει κάθε βεβαιότητα, θα φανερώσει την παντελή έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους  και τις πραγματικές διαστάσεις της σχέσης τους, οδηγώντας τους στο τέλος της αθωότητας. Ποινικά κολάσιμες πράξεις, ωμοί εκβιασμοί, φόβοι, αγωνίες, αυτοκτονικές σκέψεις, εναλλάσσονται με την αγάπη, την ελπίδα, το φλερτ, τη χαρά, τα ιδεώδη της τέλειας οικογένειας, της κοινωνικής ανόδου και της οικονομικής ευμάρειας – όλα αυτά μέχρι την τελική αναμέτρηση με την Αλήθεια, η οποία θα σαρώσει τα πάντα χωρίς οίκτο για κανέναν από τους δύο πρωταγωνιστές. Είναι αυτή η Αλήθεια που θα οδηγήσει τη Νόρα στην επείγουσα διατύπωση του αμλετικού αιτήματος για την αναζήτηση του Εγώ. Είναι αυτή η Αλήθεια που δυσκολεύεται να μεταδοθεί – πολύ περισσότερο σήμερα, στα χρόνια της ακραίας διασύνδεσης…

Το έργο που διαχρονικά θεωρείται ένα φεμινιστικό μανιφέστο είναι πολλά περισσότερα από αυτό, αφού οι ήρωες που ο Ίψεν έπλασε περίπου ενάμιση αιώνα πριν, μοιάζουν να μην έχουν χάσει ούτε σταγόνα από τη ζωντάνια και τον επαναστατικό τους οίστρο, ενώ τα πάθη τους συνεχίζουν να συνταράζουν τους σημερινούς θεατές, μιας και σε αυτά αναγνωρίζουμε κάτι από τον εαυτό μας.  

Η Δόξα Κοινή, η παράσταση που διέκοψε βίαια τη διαδρομή της λόγω του ξεσπάσματος της πανδημίας, επιστρέφει στο θέατρο Πορεία. Στις ελάχιστες παραστάσεις που πρόλαβε να δώσει το 2020, κατάφερε να συγκεντρώσει ενθουσιώδεις κριτικές και συγκινητικά σχόλια από το κοινό. Ένα εξαιρετικό και εν μέρει ανανεωμένο ensemble ηθοποιών και μουσικών, συνομιλεί με τον λόγο των μεγάλων ποιητών μας, που θέτουν στο κέντρο του έργου τους τον έρωτα σε όλες του τις μορφές.

Ο Δημήτρης Τάρλοου εμπνέεται από το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου Εις την Οδό των Φιλελλήνων και προτείνει μια παράσταση, στην οποία η ποίηση μετατρέπεται σε δράση, ο θάνατος σε ηδονή και το σκοτάδι διαλύεται κάτω από το υπέρλαμπρο ελληνικό φως.

Ο Στρατής Πασχάλης, που υπογράφει τη σύνθεση του κειμένου, ενώνει με μοναδικό τρόπο την ποίηση με το θέατρο.

Εις την Οδό των Φιλελλήνων γεννιέται ξαφνικά μια αντιφατική εικόνα: Ιούλιος, μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας και την κίνηση του δρόμου διακόπτει μια επικήδεια πομπή. Οι επιβάτες ενός αστικού λεωφορείου, που περιμένουν την πομπή να περάσει, νιώθουν τις αισθήσεις τους να λιώνουν από τον συνωστισμό της σάρκας και τον ανελέητο καύσωνα. Ο ποιητής ταυτίζοντας τις δύο εικόνες, συνειδητοποιεί τη σχέση έρωτα και θανάτου. Αίφνης η ζωή αποκτά άλλο νόημα, αφού ο έρωτας –σε όλες τις εκφάνσεις του– συμβαίνει διαρκώς στα παρασκήνια της καθημερινότητας…

Το κείμενο της παράστασης αποτελείται από διαφορετικά ποιήματα, που καλύπτουν το σύνολο της λυρικής μας παράδοσης από τη Σαπφώ μέχρι τον Σολωμό, από τον Καβάφη μέχρι τον Ελύτη. Διαφορετικές μεταξύ τους ποιητικές διάλεκτοι, καθημερινές εικόνες, πανάρχαιες τελετουργίες, το γλωσσικό και το πολιτιστικό παρελθόν μας συναιρούνται για να υμνήσουν τον έρωτα, την απόλυτη αξία του ελληνικού πνεύματος, που καθιστά τα πάντα κ ο ι ν ά. Όπως και τη Δόξα. Κοινή.

Στη Βενετία, το έτος 19…, ο Άσενμπαχ, πετυχημένος συγγραφέας που διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής του, έλκεται από έναν νεαρό που παραθερίζει στο ίδιο ξενοδοχείο μ’ εκείνον. Από την πρώτη στιγμή που τον βλέπει του αφιερώνει σχεδόν ιδεοληπτικά τις σκέψεις και τις κινήσεις του, εκμεταλλευόμενος τις φήμες για τον θανατηφόρο λοιμό που μεταδίδεται σε κείνη την ερωτική πόλη της Ιταλίας… «Γιατί στο πάθος, όπως και στο έγκλημα, δεν ταιριάζει η τάξη της καθημερινότητας, και κάθε χαλάρωση του κοινωνικού ιστού, κάθε αναταραχή και κάθε μάστιγα στον κόσμο τού είναι ευπρόσδεκτη, διότι απροσδιόριστα μπορεί να ελπίζει πως μια τέτοια κατάσταση είναι προς όφελός του.» Κι όμως, δεν πρόκειται για έναν έρωτα σαρκικό, αλλά για μια φιλοσοφική, σχεδόν πλατωνική αναζήτηση του Κάλλους. Στο τέλος αυτής της μοιραίας συνάντησης ο θάνατος έρχεται για να εκ-πληρώσει ιδανικά έναν έρωτα που βιώθηκε σαν θρησκευτική εμπειρία και για να ανανεώσει την πίστη ότι «η ομορφιά θα νικήσει!»  

Ο Τόμας Μαν έγραψε τη γεμάτη πάθος νουβέλα του το 1912, έναν χρόνο μετά τις δικές του διακοπές στη Βενετία, και συμπεριέλαβε σε αυτή πολλές από τις εμπειρίες και τις σκέψεις του. Με επιρροές από τον Πλάτωνα, τον Γκαίτε, τον Φρόιντ και τον Νίτσε, το μυθιστόρημα ενέπνευσε στον Λουκίνο Βισκόντι την ομώνυμη εμβληματική ταινία του, Θάνατος στη Βενετία.

Ο Μαρκ, που ζει με την υπερπροστατευτική μητέρα του, είναι ένας άκρως εσωστρεφής ταλαντούχος νέος συγγραφέας, χαραγμένος από την ιδιαίτερη σχέση με τον θείο του. Κάθε του μυθιστόρημα δημιουργεί αίσθηση στους κριτικούς και βρίσκει πολύ μεγάλη απήχηση στο κοινό. Παρά το ταλέντο του αδυνατεί να παίξει το παιχνίδι της έκθεσης του καλλιτέχνη με όρους μάρκετινγκ. Όταν η πίεση από τον εκδότη του, τα ΜΜΕ και το κοινό γίνεται αφόρητη, προσλαμβάνει τον Τζέικ, ένα εξωστρεφές alter ego του, για να παρουσιάζεται ως Μαρκ στο κοινό. Μέσα από τη σχέση αυτή, ο Μαρκ στην πραγματικότητα, σαν να έπλαθε έναν ήρωα μυθιστορήματος, μετατρέπει τον Τζέικ στον εξιδανικευμένο εαυτό του ή ίσως σε ένα ιδανικό αντικείμενο πόθου. Οι περιπλοκές που προκύπτουν, οι αποκαλύψεις που ενσκήπτουν σαν κατάρα και η σύγκρουση με τον εαυτό οδηγούν στη μόνη λύση, σε ένα τέλος τραγικό όσο και λυτρωτικό. Καταλύτης των εξελίξεων ο θείος, το πρόσωπο-κλειδί του έργου τελικά…

Όπως με την Έμιλυ Λουίζου για το Labor, έτσι και τώρα το θέατρο Πορεία απευθύνθηκε σε έναν νέο σκηνοθέτη που δραστηριοποιείται στο εξωτερικό. Πρόκειται για τον Κωνσταντίνο Βασιλακόπουλο, απόφοιτο σκηνοθεσίας της πρωτοποριακής Ακαδημίας Θεάτρου και Χορού του Άμστερνταμ, που έκανε τη μαθητεία του πλάι στον Ivo Van Hove και έχει δώσει ήδη δείγματα της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας δουλειάς του στην Ολλανδία, ενώ το Garamond 12 θα είναι η πρώτη του σκηνοθεσία στην Ελλάδα. Ξεχωριστή θέση στις απόλυτα σύγχρονες αναγνώσεις των έργων που σκηνοθετεί κατέχουν τα νέα μέσα και το Garamond 12 δεν θα αποτελέσει εξαίρεση.