Όποτε συναντώ τη Νένα Μεντή εκτός σκηνής -την ενεργειά της σ’ αυτή την γνωρίζουν μονάχα όσοι την έχουν δει στο θέατρο- ξέρω τι με περιμένει. Ένας χείμαρρος. Αυτή η γυναίκα είναι χείμαρρος ειλικρίνειας και ντομπροσύνης. Καπνίζει τα πουράκια της, πίνει τον espresso της και με κοιτάζει με τα κατάμαυρα μάτια της να πετάνε σπίθες: «Για μένα είναι πολύ εφιαλτικό το σενάριο ότι δεν γεννάνε οι άνθρωποι. Και το ξέρω από φίλους μου, από δικούς μου ανθρώπους». Αφορμή της συνάντησής μας είναι το νέο έργο των Ρέππα και Παπαθανασίου «Δεύτερη φωνή», που γράφτηκε επάνω της και κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο θέατρο Αποθήκη.
Παίζει ρόλο στην υπογεννητικότητα το ότι δεν βλέπουνε φως στο τούνελ; Ναι. Η οικονομική αστάθεια, ακόμα κι αν κάποιοι τώρα τα καταφέρνουν. Γιατί δεν εξηγείται αυτό που ζούμε. Το ξύγκι είναι πάρα πολύ. Δηλαδή, πόσο λίπος είχαμε; Εφτά χρόνια λίπος; Δεν κάηκε; Είναι ασύλληπτο! Πας σε ένα σινεμά, πας να φας, πας σε ένα μπαράκι και είναι τα πάντα πίτα!
Πώς το εξηγείτε αυτό; Δεν έχω εξήγηση. Ρωτάω τον κόσμο. Τους ταξιτζήδες, φίλους, νεότερους. Δεν ξέρουν κι αυτοί. Οι άνθρωποι είναι άναυδοι! Τι συμβαίνει στον τόπο; Είναι προς μελέτη το θέμα. Και δεν μιλάω για το άλλο κομμάτι, της αδράνειας και της αποχαύνωσής μας! Αυτό μπορώ πιο πολύ να το καταλάβω. Γιατί είναι αυτό το μάταιο «και τι θα γίνει, είναι όλα τελειωμένα», το οποίο πιστεύω κι εγώ.
Ο Τσίπρας ξεπουλήθηκε ή δεν είχε εναλλακτική; Επειδή με ρωτάς τώρα έτσι, η μόνη φορά που ψήφισα στη ζωή μου ήταν τον Τσίπρα, με μια μικρή ελπίδα ότι κάτι μπορεί να κάνει. Δεν έχω ψηφίσει ποτέ κανένα. Ήμουνα μάλλον ξύπνιο παιδί. Δεν την πάτησα και γι’ αυτό δεν έχω καμία ενοχή ότι στήριξα κανένα, ή ότι πήρα λεφτά από κανένα, από το κράτος, από πουθενά.
Μια φορά όμως ψηφίσατε τον Τσίπρα… Γιατί είπα «μπας και…;».
Στις εκλογές του Γενάρη; Του Γενάρη. Και στο Δημοψήφισμα το ΟΧΙ.
Διαψευστήκατε; Καλά δεν ανήκω και στο χώρο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Είπα μπας και συμβεί κάτι λίγο καλύτερο.
Και…; Το απόλυτο χάλι! Δεν υπάρχει πιο χάλι. Γιατί το χάλι το κάνουνε οι υποτιθέμενοι Αριστεροί. Τους άλλους τους ξέραμε, δεν περιμέναμε και τίποτα. Το ψέμα έχει ξεχειλίσει και βγαίνει από τα αυτιά, κάτω από τις τρίχες τους. Είναι απίστευτο να είναι έτσι πρώτη στο ψέμα η «πρώτη φορά Αριστερά».
«Αυτό που μένει είναι μια αγάπη για τη δουλειά μου. Ό,τι κάνω και στην τηλεόραση -γιατί έχω κάνει στην τηλεόραση πράγματα που ήταν μέτρια ή κακά- πάντα έβαζα αγάπη. Ακόμα και αν έκανα κάτι για την επιβίωση.»
Πολιτικά πού ανήκετε; Είμαι ένας άνθρωπος που έχει φάει όλη τη σκατούλα της Δεξιάς και της Πασοκαρίας, και δεν ήμουν ενταγμένη πουθενά ποτέ. Γενικά είμαι ένας πολύ προοδευτικός άνθρωπος, δεν λεω Αριστερός, γιατί δεν σημαίνει πια τίποτα το Αριστερός.
Γι’ αυτό ευθύνεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Όχι, χρόνια τώρα δεν σημαίνει τίποτα. Και λέω «μια φορά θα ψηφίσω, γιατί κάτι μπορεί να κάνει στους πολύ φτωχούς ανθρώπους». Εγώ δεν ανήκω και στους πολύ φτωχούς ανθρώπους. Έχω επιβιώσει στη ζωή μου αξιοπρεπώς, με τη δουλειά μου και όχι με κάτι άλλο. Και βλέπω αυτό το τέρας μπροστά μου. Προτιμώ να έχω τον Σαμαρά, τον ΓΑΠ, τον ΜΑΠ, τον ΚΑΚ, που τους ξέρω. Ναι! Το ίδιο θα κάνανε. Αυτά που είναι συμφωνημένα. Να μην τα χρεωθεί όμως η Αριστερά κι ο κόσμος που ψήφισε και έκανε ένα κλικ και νέα παιδιά που είπανε «μπας και;» και φτύνουνε τώρα.
Οι πολιτικές καταβολές σας ποιες είναι; Προέρχομαι από ένα πολύ αριστερό σπίτι, Κομμουνιστών, Σταλινικών, δηλαδή. Είχα κόντρα και με τον πατέρα μου. Ήταν πολύ ΚΚΕ. Και αισθανόμουν μια ανελευθερία, σε σχέση με την ιδεολογία αυτή. Ως πιτσιρίκι τώρα. Μεγάλωσα, βγήκα στο θέατρο, γνώρισα φίλους, άνδρες, άκουσα το ρεμπέτικο, που ήταν ψιλοαπαγορευμένο στο σπίτι μου, ως μαστούρικο τραγούδι…
Ήταν σταλινική και η διαπαιδαγώγηση; Ναι, παρόλο που είχα ένα σπουδαίο πατέρα. Και πολύ ελεύθερο, αισθηματία και ερωτικό άνθρωπο, αλλά ήταν με το κόμμα έτσι. Μέσα στο σπίτι υπήρχε αγάπη, έρωτας με τη μαμά μου, τραγουδάγανε…
Ελευθερία να βγαίνετε είχατε; Πολύ ελευθερία και στα ερωτικά και στην επιλογή του θεάτρου. Για να επανέλθω στα πολιτικά, δεν είναι μόνο ο Τσίπρας! Είναι πολύς κόσμος, είναι πολλοί οι υποτιθέμενοι Αριστεροί μέσα στα πράγματα και μέσα στην κυβέρνηση. Μην το προσωποποιούμε στον Αλέξη. Γιατί, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Αλέξης είναι πολύ φιλόδοξος άνθρωπος. Ξύπνιος, ωραίος, πολιτικός. Σε αυτό που λέμε, και το απεχθάνομαι, «πολιτικός» ο Τσίπρας παίρνει Όσκαρ! Από εκεί και μετά, εγώ δεν ρίχνω μόνο την ευθύνη σε αυτούς. Γιατί είναι ένα σχέδιο πιο παγκόσμιο. Να πεθάνουν οι γέροι! Δεν θέλουν γέρους στον κόσμο. Ούτε σύνταξη, ούτε φάρμακα, ούτε ΙΚΑ ούτε ΞΙΚΑ! Τίποτα! Αυτοί που πάνε να γίνουν γέροι, να τους τσεκουρώσουν. Κι η σύνταξη που θα πάρουν να μην τους φτάνει όχι depon να πάρουνε, αλλά τίποτα. Κι εγώ, μην φανταστείτε, δεν έχω περάσει μια ζωή λουλουδένια. Μέχρι τα 45 μου, που έκανα τις «Τρεις Χάριτες», ήμασταν πολύ άσχημα οικονομικά. Γι’ αυτό δεν κωλώνω με το οικονομικό. Και τώρα με τα Μνημόνια, δεν είναι το οικονομικό. Ίσως γιατί δεν είμαι στην κατηγορία των ανθρώπων που πεινάνε. Αλλά κι αυτοί που πεινάνε το συνηθίσανε! Γιατί δεν είδα τους πεινασμένους να βγουν στο δρόμο. Πού είναι; Εγώ που συζητώ και με ταξιτζήδες είναι άναυδοι.
Τι σας λένε; Παίρνω πολύ ταξί, γιατί εκεί που είναι το θέατρο δεν μπορώ να πάω με το αυτοκίνητό μου. Οι ταξιτζήδες με κερνάνε πολλές φορές. Μου λέει ένας χτες «να σε πάω εκεί που μου είπες ή να σε πάω στον Πειραιά στη γυναίκα μου που σε λατρεύει, να σε δει;». Με τους ταξιτζήδες έχω κάνει γκάλοπ.
Ποιο είναι το πόρισμα; Κάποιοι έχουν τάση προς Χ.Α, όπως κι άλλος κόσμος, όχι επειδή είναι Χρυσαυγίτες, αλλά γιατί είναι απελπισμένοι, θυμωμένοι. Όμως, οι πιο πολλοί είναι απογοητευμένοι που ψηφίσαν ΣΥΡΙΖΑ.
Τι πιάνουν απ’ το σφυγμό του κόσμου; Δεν ξέρουμε ότι υπάρχει στην Ελλάδα κόσμος βαθύτατα συντηρητικός, δεν εννοώ ακροδεξιός, αλλά κόσμος που ψηφίζει τον Μητσοτάκη, τον Καραμανλή, και τώρα θα ψηφίσει τον Κούλη; Ή αυτοί οι Πασόκοι οι περίφημοι, οι οποίοι είναι παντού; Γιατί η Ελλάδα είναι ΠΑΣΟΚ. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ είναι. Νοοτροπία ΠΑΣΟΚ είμαστε!
«Είμαι ένας άνθρωπος που έχει φάει όλη τη σκατούλα της Δεξιάς και της Πασοκαρίας, και δεν ήμουν ενταγμένη πουθενά ποτέ. Γενικά είμαι ένας πολύ προοδευτικός άνθρωπος, δεν λεω Αριστερός, γιατί δεν σημαίνει πια τίποτα το Αριστερός. Χρόνια τώρα δεν σημαίνει τίποτα.»
Μιλήσατε για τους συνταξιούχους. Οι νέοι είναι σε καλύτερη μοίρα; Οι νέοι είναι απλήρωτοι, χωρίς δουλειά, χωρίς ασφάλιση. Και στο θέατρο γίνεται χαμός και δεν μιλάει κανείς.
Γιατί δεν μιλάτε; Εγώ είμαι γερόντισσα πλέον, που μιλάω. Τι να μιλήσεις όταν βγαίνουν 500 ηθοποιοί απ’ τις σχολές ακόμη, σήμερα, με αυτή την κατάσταση; Τι να κάνουν τα νέα παιδιά που θέλουν να εκφραστούν; Και παίζουν πάρα πολλοί ηθοποιοί τζάμπα. Δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση και το Σωματείο μας ξίνεται. Αυτή είναι μια πάρα πολύ μεγάλη κουβέντα. Δεν έχω ούτε τα κότσια να το κάνω, ούτε την απόλυτη πληροφόρηση, ούτε το μυαλό. Δεν έχω την έπαρση να θεωρώ ότι είμαι το πρόσωπο που θα αναλύσω μια κατάσταση. Πιο πολύ είμαι ένας άνθρωπος αληθινός, της ζωής, της δουλειάς μου. Έκλεισα 50 χρόνια στο θέατρο ενεργά, με εργατοώρες φοβερές που βγάλανε σύνταξη, την οποία μου την κόψανε, κόψανε, κόψανε… Δεν θα μπορούσα να ζω με αυτή. Έχω φίλους συνταξιούχους ηθοποιούς που δεν μπορούν να ζήσουν.
Γι’ αυτό δουλεύετε και μετά τη σύνταξη; Δουλεύω γιατί μ’αρέσει η δουλειά και με θέλει κι ο κόσμος, με αγαπάει. Με ρωτάνε φίλοι «δηλαδή, τι να έκανε ο Τσίπρας;».
Τι θα μπορούσε να κάνει; Να παραιτηθεί! Να μην φορτωθεί η Αριστερά, με πολλά εισαγωγικά, αυτό που συμβαίνει. Κάνει το Δημοψήφισμα. Πες «εγώ δεν μπορώ να το τραβήξω αυτό, δεν μπορώ για ακόμα μια φορά να κοροϊδέψω τον κόσμο». Γιατί η Αριστερά αν δεν ενδιαφέρεται για τον κόσμο, για ποιον ενδιαφέρεται, για τις τράπεζες; Δεν το ξέραμε αυτό. Τώρα το μάθαμε. Είμαι απολύτως απογοητευμένη. Η μόνη ελπίδα μου είναι ο χαρακτήρας μου, το πώς νιώθει η Νένα, που είναι πάντα αισιόδοξη, πάντα είναι «πάμε μπροστά» με τη δουλειά, με τα νέα παιδιά, με τους φίλους μου, με τα μπάνια μου, με το κρασί που θα πιω το βράδυ. Αλλά για την κατάσταση του τόπου; Εγώ έχω πει στο παιδί μου «σήκω, φύγε». Αν έχω κάτι, αν έχω δυο σπίτια, ένα στην εξοχή, ένα εδώ, να τα πουλήσω. Χρόνια της το λέω. Δεν θέλει να φύγει. Δουλεύει εδώ και πάει καλά για την ώρα. Επιβιώνει, δηλαδή. Μην φανταστείς. Γιατί οι άνθρωποι επιβιώνουν πια. Υπάρχουν φυσικά και οι πάρα πολλοί πλούσιοι, που δεν είναι οι γνωστοί οι σταρ. Αν έβλεπες το καλοκαίρι στο πλοίο για τη Σύρο τα αυτοκίνητα στα γκαράζ! Από τα 500 τα 450 ήταν τα πανάκριβα! Κι έλεγα «ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι»; Ο Βαρδινογιάννης ταξιδεύει, ο Λάτσης;
«Προτιμώ να έχω τον Σαμαρά, τον ΓΑΠ, τον ΜΑΠ, τον ΚΑΚ, που τους ξέρω. Ναι! Το ίδιο θα κάνανε. Αυτά που είναι συμφωνημένα. Να μην τα χρεωθεί όμως η Αριστερά κι ο κόσμος που ψήφισε και έκανε ένα κλικ και νέα παιδιά που είπανε «μπας και;» και φτύνουνε τώρα.»
Ζήσατε την τηλεόραση στο απόγειό της. Σήμερα βλέπετε την κατάρρευσή της, αλλά και όλες τις παλινωδίες με τις τηλεοπτικές άδειες. Είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται να μπει μια τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο ή η νέα διαδικασία αδειοδότησης είναι στάχτη στα μάτια και μια απόπειρα αναδιανομής της τηλεοπτικής πίτας; Νομίζω ότι είναι άλλοθι η πρόθεση η καλή. Νομίζω ότι πήγαν να βάλουν κάποιους δικούς τους. Αυτό πιάνω εγώ, γιατί δεν έχω πια καμία εμπιστοσύνη. Προσωπικά, δεν θα ήθελα να έχουμε κανένα κανάλι και δεν θα ήθελα να έχουμε πρωθυπουργό κανέναν από όσους ξέρουμε. Κανέναν! Τυχαίνει στην κυβέρνηση να ξέρω κάποιους ανθρώπους προσωπικά. Δεν θα πω ποιους.
Ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους; Χάλι μαύρο! Ντροπή! Δεν ντρέπεσαι, βρε; Όλα φούμαρα τόσα χρόνια;
Tα ΟΧΙ στα ΝΑΙ τους της Ζωής Κωνσταντοπούλου πώς τα βρίσκετε; Η Ζωή είναι πιο συνεπής. Όχι ότι θα ψηφίσω τη Ζωή. Με κάλεσε κιόλας σε δυο μαζώξεις που έκανε, αλλά ήμουνα στη Σύρο. Θα πήγαινα να ακούσω τι λέει. Έχει μια συνέπεια, βρε παιδί μου, και κάπως κινείται. Και τώρα άκουσα σε ένα γκάλοπ συμπληρώνει το 3% και θα μπει στη Βουλή.
Πιστεύετε ακόμα τα γκάλοπ που συνεχώς διαψεύδονται; Όχι, αλλά ο Λαφαζάνης τι έκανε; Εκτός πραγματικότητας, μου φαίνεται. Η Ζωή είναι μαχητική. Εγώ την πάω στη Βουλή που τα χώνει. «Μα είναι χιτλεράκος!», μου λένε. Δεν πειράζει, απαντώ, δεν κάνει πηδουλίτσες, την βλέπω, δεν είναι έτοιμη για πιρουέτα.
Δεν φοβάστε να τοποθετηθείτε στα πράγματα. Σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους σας, δεν αυτολογοκρίνεστε. Ποιον να φοβηθώ; Εδώ ακόμα και η Χ.Α. με έβαλε στο στόχαστρο, επειδή είχα ανάφερει κάτι εναντίον της. Μπορούσα να μην πω όσα έβλεπα να κάνουνε στους μετανάστες; Αφού τα λέω! Και γράψανε στα site τους «να προσέχει αυτή». Μένω στην πλατεία Αμερικής.
Πώς είναι να ζεις εκεί; Δύσκολο είναι. Εδώ γίνεται φοβερό εμπόριο πρέζας μπροστά στα μούτρα μας μέρα μεσημέρι.
Η αστυνομία πού είναι; Δίπλα είναι το τμήμα. Γι’ αυτό σου λέω. Από πού να το πιάσεις; Βρωμάει.
Δεν έχετε σκεφτεί να φύγετε; Όχι, έχω πολύ ωραίο σπίτι και είναι το χωριό μου εκεί. Πώς να φύγω;
Το θέατρο τι κάνει; Μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων; Τίποτα. Τα τελευταία 10 χρόνια μετά την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», που είχα το μεγάλο λαχείο να την αγαπήσει τόσο πολύ ο κόσμος, να τη στηρίξει, έχω κάνει κάποιες θεατρικές επιλογές που έχουν σχέση με την Ελλάδα, με τον τόπο, με το ελληνικό έργο, με την ελληνική γλώσσα. Και το έκανα ασυνείδητα στην αρχή, αλλά είδα ότι αυτό κάπου με οδηγάει. Θέλω να κάνω τέτοια πράγματα. Και τώρα το έργο που θα κάνουμε με τον Ρέππα και τον Παπαθανασίου είναι ένα πολύ σύγχρονο έργο. Αν πρέπει να μπει μια ταμπέλα, είναι κοινωνικό έργο. Ασχολείται με τον Ελληνα απ’ τη Μεταπολίτευση και μετά. Είναι μια ανατομία πολύ άμεση, που θέτει τα θέματα του βολέματος, της συνεργασίας, της κατανάλωσης, της φούσκας, του lifestyle.
Την Ελλάδα του σήμερα την εμπεριέχει; Βεβαίως. Και τα ρίχνει. Σε όλα τα ρίχνει. Αλλά με μια συμπάθεια στους ανθρώπους.
Το έγραψαν τώρα; Γράφτηκε το ’15. Με την «πρώτη φορά Αριστερά», δηλαδή.
Αυτή τους ενέπνευσε; Ναι. Και έχει μια πολύ ωραία κεντρική ιδέα, που αφορούσε εμένα. Θέλανε πάντα τα παιδιά να κάνουνε για μένα κάτι στο θέατρο. Η ηρωίδα που υποδύομαι είναι μια μάνα που έχει μια κόρη. Η μάνα ήταν μια δεύτερη φωνή στο τραγούδι, στο Μητσιά, στη Βίσση, και προσπαθεί να σπρώξει την κόρη της να γίνει πρώτη φωνή. Αυτοί οι άνθρωποι, ενώ θέλανε να σηκωθούν και να γίνουν πρώτοι, δεν μπόρεσαν ποτέ, δεν διεκδίκησαν, δεν αντέδρασαν, βούλιαξαν σε ένα πράγμα και είναι ανθρωπάκια. Μας σκηνοθετεί ο Μαρκουλάκης. Τον πιστεύω πάρα πολύ. Κάνει πολύ καλή δουλειά. Όχι μεταμοντερνιές, αλλά με ένα σήκωμα από τη νατούρα. Πιστεύω ότι κάνουμε κάτι που έχει νόημα να το κάνεις σήμερα. Κάτι που δεν είναι, σε εισαγωγικά, ψαγμένο. Το λέει καθαρά, δεν το φέρνει από δω, από εκεί. Κι εγώ δεν θέλω και την πολύ κουλτούρα. Είμαι καχύποπτη. Το λέω απλουστευμένα κάπως, γιατί έχω δει και παραστάσεις νέων ανθρώπων που μου αρέσουν πολύ. Αλλά πιστεύω ότι σε αυτή τη συγκυρία πρέπει να παιχτεί και ένα τέτοιο έργο στην Αθήνα.
Πενήντα χρόνια θέατρο; Ναι. Είναι τόσα.
Κάνοντας ένα απολογισμό, τι προκύπτει; Αυτό που μένει είναι μια αγάπη για τη δουλειά μου. Ό,τι κάνω και στην τηλεόραση -γιατί έχω κάνει στην τηλεόραση πράγματα που ήταν μέτρια ή κακά- πάντα έβαζα αγάπη. Ακόμα και αν έκανα κάτι για την επιβίωση. Αυτό νομίζω είναι το μόνο που μένει κι αυτό πιστεύω παίζει ρόλο στο ότι ο κόσμος με αγαπάει. Γιατί πραγματικά έχω αισθανθεί την αγάπη του κόσμου. Δεν έκανα κάτι για να γίνω σταρ.
«Ποιον να φοβηθώ; Εδώ ακόμα και η Χ.Α. με έβαλε στο στόχαστρο, επειδή είχα ανάφερει κάτι εναντίον της. Μπορούσα να μην πω όσα έβλεπα να κάνουνε στους μετανάστες; Αφού τα λέω! Και γράψανε στα site τους “να προσέχει αυτή”.»
Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός; Το σπίτι μου αγαπούσε τις τέχνες. Ενώ ήμασταν μικροαστοί και φτώχοι, ο μπαμπάς μου αγαπούσε πολύ τη μουσική, έγραφε τραγούδια, ακούγαμε διαλεγμένα πράγματα, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, κλασική μουσική, στο ραδιόφωνο τον Αχιλλέα Μαμάκη. Κι όποτε μπορούσε οικονομικά, κατεβαίναμε από το Λαύριο στην Αθήνα για να δούμε θέατρο.
Από ποια ηλικία θέλατε να γίνεται ηθοποιός; Από 11 χρονών. Το είπα του πατέρα μου και μου απάντησε «περίμενε να τελειώσεις το σχολείο». Έτσι απλά πήγα στη σχολή του Εθνικού, πέρασα, τότε που ήταν πολύ δύσκολο, είχε τρεις εξετάσεις. Ο μπαμπάς μου ήθελε να βάλει μέσο αν με κόβανε, είχε το Ρίτσο φίλο, το Φραγκιά, τον Άρη Αλεξάνδρου. Ανήκε σε μια παρέα αριστερών διανοούμενων στο λόφο Σκουζέ, αν έχεις ακούσει, στα Σεπόλια. Ερχόντουσαν όλοι αυτοί σπίτι, ερχόντουσαν και ηθοποιοί, ο Λυκούργος Καλλέργης, η Μαλένα Ανουσάκη, της Αριστεράς όλοι…
Αν δεν γινόσασταν ηθοποιός τι θα κάνατε; Τίποτα. Θα γινόμουνα μια τεμπέλα. Μπορεί να γινόμουν ίσως τραγουδίστρια, γιατί έχω μια πολύ μεγάλη αγάπη στο τραγούδι και ψιλοτραγουδούσα γενικώς. Και τώρα θα κυκλοφορησει ένα cd με στίχους του Νίκου Μωραϊτη και μουσική του Γιώργου Κυριάκου. Αλλά μου άρεσε πιο πολύ το θέατρο, μου φαινόταν πιο ολοκληρωμένο πράγμα. Κι όποτε υπήρχε η ευκαιρία, τραγούδησα κιόλας. Θα μου άρεσε πολύ να γίνω γιατρός, αλλά ήθελε διάβασμα, εγώ δεν ήμουν του διαβάσματος, ήμουνα του πεταχτού, του τσιριμπιδηχτού, του τακ τακ τακ, του «φύγαμε πάμε». Το θέατρο μού φαινόταν εύκολο.
Είναι; Καθόλου. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να γίνω μια ηθοποιός συνειδητή. Πέρασαν πολλά χρόνια. Τα πρώτα, επειδή ήμουνα νόστιμη πολύ, έπαιζα ασυνείδητα, έκανα τη Λαμπέτη… Περνάνε χρόνια για να καταλάβεις ότι εδώ θέλει δουλειά, πάνω στη σκηνή, εννοώ. Το θέατρο όμως μου έδωσε τη δύναμη να αντέχω. Τα πάντα. Είναι μια διαφυγή, γιατί είναι μια άλλη όψη της ζωής. Σα να ζω πολλές ζωές. Είναι και ψυχοθεραπεία. Ξυπνάω το πρωί και μετά βαριέμαι, σούρνομαι στο σπίτι και περιμένω την ώρα της πρόβας, για να κάνω αυτά που ξέρω, να κάνω κι αυτά που θα μάθω. Γιατί ο ηθοποιός διαρκώς μαθαίνει. Αν δεν είσαι ένας τελειωμένος άνθρωπος και ηθοποιός, που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, το θέατρο είναι δημιουργία. Στην «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», που την έπαιξα πάρα πολλά χρόνια, έκανα αμέτρητες παραστάσεις, 700, υπήρχαν άνθρωποι, που δεν τους γνώριζα, και ήρθαν δέκα φορές. Και μου έλεγαν: «εκεί, εκεί, εκεί κάνατε αυτό. Εκεί το αλλάξατε, το πήγατε προς τα εκεί. Την δεύτερη φορά μού άρεσε πιο πολύ. Αλλά την έκτη φορά ήταν ολοκληρωμένο». Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος!
Στα προσωπικά σας αισθάνεστε το ίδιο τυχερή; Πάρα πολύ. Έχω ένα γερό παιδί κι ένα γερό άνδρα. Έχω μια σχέση μοναδική, 40 χρόνια με τον άνδρα μου, όπως τη θέλω εγώ. Πρέπει να ζεις τη ζωή, που είναι μία και είναι πολύ μικρή, όπως θέλεις κι όπως σου πηγαίνει. Πότε ήμουνα 30, 40, 50, 60 και τώρα που είμαι 71, δεν το κατάλαβα!
Η ηλικία σας δεν σας φαίνεται. Ό,τι συμβαίνει από μέσα βγαίνει απ’ έξω. Δεν έχω κάνει επέμβαση καμία.
Οι παρτίδες σας με τον έρωτα πώς ήταν; Εμένα αυτό που με χαρακτηρίζει είναι ότι έχω αγαπήσει τους άνδρες. Υπήρχε αγάπη πιο πολύ. Ο έρωτας βάσανο μεγάλο μου φαίνεται. Έχω βασανιστεί. Δεν μ’αρέσει ο έρωτας.
Σας έχουν ερωτευτεί; Πάρα πολύ. Αλλά εγώ τον έρωτα τον έχω για το θέατρο. Είμαι καλυμμένη ερωτικά πάρα πολλά χρόνια. Είμαι πλήρης. Ισως σε αυτό να οφείλεται το ότι δεν νιώθω μέσα μου να γερνάω. Αισθάνομαι όπως αισθανόμουν όταν ήμουν κορίτσι. Και κάνω τις ίδιες ακριβώς «αηδίες».
