Εκ πρώτης όψεως, ο Σάιμον Σπίερ, ο κεντρικός ήρωας που υποδύεται ο Νικ Ρόμπινσον στη νέα ταινία Με Αγάπη, Σάιμον, είναι βγαλμένος από τη γραμμή παραγωγής λευκών μεσοαστών εφήβων του αμερικάνικου σινεμά. Είναι γιος high school sweethearts (ο δεν-προσέξαμε-τι-δουλειά-κάνει μπαμπάς του ήταν ο δημοφιλής αθλητής, η ψυχολόγος μαμά του ήταν η αριστούχος), τρώει βιαστικά πρωινό που ετοιμάζει η μικρή αδερφή του κι εκκολαπτόμενη σεφ ανταλλάσσοντας έξυπνες ατάκες με τους φωτογενείς, ερωτευμένους γονείς του. Είναι φαν του θεατρικού Hamilton, αλλά όταν θέλει να νιώθει ψαγμένος ακούει Έλιοτ Σμιθ. Του αρέσουν οι ταινίες Χάρι Πότερ, αλλά όταν κοιμάται φαντασιώνεται τον Ντάνιελ Ράντκλιφ.
Η πρώτη αντίδραση σε αυτό είναι «γιατί όχι τον Ρούπερτ Γκριντ;» και η δεύτερη…
Γιατί ο Σάιμον Σπίερ είναι, όπως αφηγείται και ο ίδιος, σαν εμάς, μόνο που έχει ένα μυστικό. Του αρέσουν τα αγόρια και δεν έχει βρει μέχρι στιγμής το κουράγιο να το αποκαλύψει ακόμα στους κολλητούς φίλους και την τέλεια οικογένειά του, με την κατάστασή του να περιπλέκεται ακόμα περισσότερο όταν ερωτεύεται έναν άγνωστο συμμαθητή του με τον οποίο αλληλογραφεί μόνο μέσω email. Αυτό το στοιχείο είναι το μοναδικό που διαφοροποιεί την, κατά τα άλλα συμβατική, νεανική romcom του Γκρεγκ Μπερλάντι, δημιουργού μεγάλων τηλεοπτικών hits από το Dawson’s Creek μέχρι το Arrow, από τις χιλιάδες υπόλοιπες που έχει σερβίρει το Χόλιγουντ τις τελευταίες δεκαετίες – αλλά είναι και το στοιχείο που την κάνει πρωτοποριακή και μάλλον ιστορική.
Στον απόηχο του #MeToo, του Black Panther, του πρώτου rap Πούλιτζερ, των Όσκαρ της Μορφής του Νερού, των inclusion riders και του πιο γκέι Φεστιβάλ Καννών στην ιστορία, το Με Αγάπη, Σάιμον έρχεται να προστεθεί στις νικητήριες στιγμές των μέχρι πρότινος παραγκωνισμένων ομάδων, που αποκτούν όλο και περισσότερη ορατότητα στη μαζική κουλτούρα. Ως η πρώτη mainstream γκέι εφηβική ταινία, σηματοδοτεί ένα κρίσιμο βήμα μπροστά για την εκπροσώπηση ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στο σινεμά, που ως τώρα περιορίζονταν σε arthouse, δυσπρόσιτες παραγωγές που τουλάχιστον μέχρι τον ερχομό του βραβευμένου με Όσκαρ Να Με Φωνάζεις Με Τ’ Όνομά Σου έκαναν «κοντινό στο δάκρυ» κι αφηγούνταν δραματικές ιστορίες απελπισίας και συμφοράς. (Στο Ίντερνετ, το σχόλιο που συνοδεύει συχνότερα τις αντιδράσεις του target audience του είναι: «Έτσι νιώθουν οι στρέιτ;») Το Με Αγάπη, Σάιμον είναι ανάλαφρο χωρίς να αντιμετωπίζει με ελαφρότητα τον αβάσταχτο προβληματισμό του ήρωά του και χωρίς να παραβλέπει τις συνέπειες της αναπόφευκτα εγωιστικής μυστικοπάθειάς του στις φιλικές σχέσεις.
Η ίδια η ταινία δεν θα κερδίσει κανένα σπουδαίο βραβείο, αφού είναι τόσο αγχωμένη να προσαρμοστεί στο teen film καλούπι που δε συναρπάζει ιδιαίτερα με τους χαρακτήρες ή το χιούμορ της, αλλά αν το κοινό του Μall δεν είδε ποτέ το μονόλογο του Μάικλ Στούλμπαργκ στον Τιμοτέ Σαλαμέ στην προαναφερθείσα ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο, θα έχει την ευκαιρία να ζήσει κάτι αντίστοιχο μέσω της Τζένιφερ Γκάρνερ που υποδύεται τη γεμάτη κατανόηση μαμά του Σάιμον (η πρώην σύζυγος του Μπεν Άφλεκ το παίζει σε διπλό ταμπλό, αφού πριν λίγους μήνες συμμετείχε σε μεγάλες εμπορικές επιτυχίες του χριστιανικού σινεμά) που του δίνει μια συμβουλή κομμένη και ραμμένη για όλα τα Tumblr του πλανήτη.
Kαι κάπως έτσι ξεκινάει το comeback της Σίντνεϊ Μπρίστοου για το 2018 και βγαίνουμε όλοι νικητές.
