Τον Bonno τον είδα πριν 4,5 χρόνια, στο pet shop που είχε η εκτροφέας από την οποία τον πήρα. Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας! Μια τριχωτή λευκή μπαλίτσα με δυο τεράστια νυχτεριδοαυτιά. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως έπρεπε να τον δώσουμε ένα όνομα που να θυμίζει τη λέξη μπόγος. Μπόγο, μπόγος, μπόννο!
Μέχρι εκείνη τη στιγμή η σχέση μου με τα ζώα ήταν αρίστη. Ο Bonno είναι ο τρίτος μου σκύλος. Πριν από τον κύριο αυτόν είχα ένα chow chow, το οποίο είχα βρει στο δρόμο και ένα μαλτέζ που το χάρισα όταν ήταν κουτάβι ακόμα στη θεία μου, που είχε χάσει πρόσφατα το δικό της.
Την πρώτη φορά που τον πήρα στο σπίτι έκλαιγε όλο το βράδυ γιατί ήθελε να κοιμηθεί μαζί μας πάνω στο κρεβάτι. Ένα μήνα μετά τα κατάφερε και τον πήρα να κοιμηθούμε μαζί. Έκτοτε νομίζω πως μας κάνει χάρη που μας αφήνει να κοιμόμαστε στο κρεβάτι μαζί του.
Από την πρώτη μέρα μας έδειξε ποιος είναι το αφεντικό και δεν έχει κατουρήσει ποτέ το χαλί. Του αρέσει να τρώει πίτσες, σουβλάκια, κοτόπουλο ψητό στο φούρνο, μπριζόλες, γιαούρτι, smoothies (ναι smoothies) – τα πάντα εκτός από τις κροκέτες του.
Όταν είναι ευτυχισμένος χαμογελάει και με κοιτάει στα μάτια και κουνάει το πόδι του σαν να θέλει να μου δώσει hi5. Όταν έχει νεύρα απλά γαβγίζει. Συνέχεια.
Δεν έχω κάνει κάποια θυσία. Μμμμμ για να σκεφτώ…Μόνο μερικά ξενύχτια μωρέ όταν ήταν κουτάβι… Όταν ξαπλώνουμε απλά μπαίνει στη μέση και αρχίζει και φιλάει και τους δύο και ταυτόχρονα σκάει και κουτουλιές.
Μου ήρθε να τον πνίξω χθες το πρωί στην πρωινή του βόλτα. Δεν περπατούσε με τίποτα. Βαριόταν.
Τον φωνάζω: Χοντρός! Κοντός! Κλανιάρης!
Αν θα χώριζα για χάρη του; Εδώ κοντεύω να παντρευτώ για χάρη του…
* Η Νίκη Χάγια είναι δημοσιογράφος. Γράφει στο cosmo.gr.
