Αν ήταν ταινία το καλοκαίρι μου θα ήταν η Επιχείρησις Απόλλων
Τραγούδι… Έχω έναν καφενέ των Μάνου Λοΐζου και Λευτέρη Παπαδόπουλου.
https://www.youtube.com/watch?v=Vz0MwvOZNEA
Το βιβλίο που θα πάρω φέτος είναι δύο του Μακριδάκη, Αντί Στεφάνου και Όλα για καλό.
Πάντα θα θυμάμαι το μπάνιο στον Κουρεμένο, Λασίθι μεριά, τέτοιος έναστρος ουρανός και τόσο χαμηλός, πουθενά.
Και ότι ήθελα ν’ αγοράσω ένα σπίτι… μπα, δεν κάνω τέτοιες σκέψεις.
Μια φωτογραφία που μου θυμίζει πολλά… κάποτε στον Αρμενιστή, σε πόζα Μπρους Λι, ανεμπόδιστη χαρά, στα ντουζένια, που λένε.
Και η ανάμνηση που έχω σαν παιδί… που φύγαμε άρον άρον από το θερινό σινεμά Αντιγόνη, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο εκράν το πτερύγιο, μιλάω για τα Σαγόνια του Καρχαρία.
Το πρώτο φιλί που έδωσα ήταν στο ίδιο σινεμά, σε άλλη ταινία, όμως.
Πάντα στις διακοπές ήθελα να παριστάνω τον Ιντιάνα Τζόουνς
Αυτό που με εκνευρίζει είναι που πρέπει να βγω από την θάλασσα.
Στη Γερακινή, 1986 πάνω κάτω, μέτρησα καμιά 90αριά πυραύλους shock της ΕΒΓΑ, όλο βανίλια με σιρόπι φράουλας και αμύγδαλα.
Οι σκορπιοί είναι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ στην εξοχή.
Αν μου έχει μείνει στον ουρανίσκο ένα φαγητό αυτό ήταν στην Σητεία, γραβιέρα από αρχαίο μπακάλικο, ψωμί ολικής φρυγανισμένο και ντοματίνια βελανίδια, όλη η νοστιμιά.
Τo φρούτο του καλοκαιριού είναι ο γιαρμάς (το ροδάκινο στα καλύτερα του).
Και στο μυαλό ένα hangover είναι που ψάχναμε να βρούμε τη σκηνή μας στο Πλατανίτσι και είχαμε κάνει αμέτρητες επισκέψεις- γκάφες σε όλες τις σκηνές του κάμπινγκ, μαύρα μεσάνυχτα, μας δείχνανε με το δάχτυλο την επόμενη μέρα, οι σεσημασμένοι.
Πάντα κοντοστέκομαι για λίγο στις διακοπές όταν ακούω το Τρεις Αγγέλοι των Λίνα Νικολακοπούλου, Σταμάτη Κραουνάκη.
Και θυμάμαι πως γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο, που μετά δεν τον ξαναείδα ποτέ. Μεσσηνιακή Μάνη, πλησιάζει στο παράθυρο του αυτοκινήτου μια γιαγιά, κάτι να ρωτήσουμε, η απάντηση της κράτησε δέκα λεπτά και ήταν όλη της η ζωή, από τον Εμφύλιο ως σήμερα… Νίκη, θυμάσαι;
Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν γυρίζω πίσω είναι να περπατάω άσκοπα στην πόλη, συνήθως μεταμεσονύκτιες ώρες.
Αυτό που έχω κρατημένο στο σπίτι είναι ένα κομμάτι λάβα, ίσαμε 8 κιλά, που το κουβάλησα, το 1991, από το ηφαίστειο της Σαντορίνης, μέσα σε μια σακούλα του σούπερ μάρκετ.
Η απόφαση που παίρνω κάθε καλοκαίρι για το φθινόπωρο και δεν τηρώ ποτέ είναι να πάω στην Ανάφη.
