Ένας τόπος που όλοι προσπερνάμε χωρίς στάση, η πίσω αυλή της Αθήνας γεμάτη βιομηχανικά κουφάρια, αποθήκες και σκουπιδότοπους. Ο Ασπρόπυργος βλέπει τα φώτα της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια εξαιτίας των ρατσιστικών επιθέσεων εναντίων μεταναστών.
Κι όμως εδώ κάτω από τους τεράστιους πυλώνες της ΔΕΗ, σε ένα μέρος που η μόλυνση χτυπάει κόκκινο, χιλιάδες παλιννοστούντες βρήκαν τον τόπο τους. Λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1960 οι πρώτοι πρόσφυγες από την πρώην ΕΣΣΔ επέστρεφαν στα πάτρια εδάφη, και η αναζήτηση φθηνής γης τους οδήγησε στις αραιοκατοικημένες εκτάσεις του Ασπρόπυργου.
Τότε ήταν σιτοβολώνας και μαρουλότοπος, βιομηχανική ζώνη άρχισε να γίνεται από τη δεκαετία του 1970 και μετά. Γκορυτσά, Φούσα, Λόφος Κυρίλου, Γερμανικά, Ρουπάκι, είναι οι συνοικίες που κτίστηκαν από τα χέρια των Ποντίων. Με το πέρασμα του χρόνου η περιοχή δέχτηκε μεγάλα κύματα εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης (Αλβανοί, Ρομά, Πακιστανοί) που ήρθαν να δουλέψουν στα χωράφια και στις βιομηχανίες.
Μέχρι που ήρθε η κρίση και οι δουλειές στέρεψαν. Η φτώχεια φέρνει αύξηση της εγκληματικότητας. Η εγκληματικότητα προκαλεί φόβο. Ο φόβος μετατρέπεται σε ξενοφοβία και ρατσισμό.
Το φωτογραφικό οδοιπορικό πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του περιοδικού «Ε» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» τον Ιούλιο του 2007, με την καθοδήγηση του δημοσιογράφου Γιώργου Πιτροπάκη.