Αφού είδες αναλυτικά αυτά, κλείνω με τις εντελώς υποκειμενικές καλύτερες στιγμές της αγαπημένης μου εβδομάδας μόδας, της λονδρέζικης (οι οποίες είναι και πάλι εδώ όπως κάθε σεζόν, με μια υφέρπουσα γκρίνια για το πόσο δύσκολο είναι να βλέπεις όλες τις κολεξιόν να καταλαμβάνει τον χώρο μεταξύ των γραμμών).
Το μπορντό του Christopher Kane είναι άνετα το χρώμα όλου του 2015 ξεκινώντας βασικά ΑΠΟ ΤΩΡΑ, και ο ίδιος ο Kane o βρετανός σχεδιαστής που έχω καταλήξει να περιμένω με περισσότερο ενδιαφέρον κάθε σεζόν, γιατί είναι πρωτοποριακός, φορέσιμος και πάντα με μια κεντρική έννοια να δεσπόζει σε κάθε πασαρέλα. Τώρα ανάμιξε υλικά, πράγμα στο οποίο έχω μια αδυναμία όποιος και να το κάνει, πόσω μάλλον όταν γίνεται με έναν τρόπο μοντέρνο και ροκ: διαφάνεια, δέρμα, σατέν και τούλι σε ένα πολύ δυναμικό mashup – οι δε “ακτίνες” που έχει βάλει στα πιο αγαπημένα μου κομμάτια ένα σήμα κατατεθέν σέξι και καθόλου μη πρακτικό, όπως πολλά σέξι πράγματα. Ναι σε όλα φάση.
Η συλλογή που άγγιξε την καρδιά μου περισσότερο από όλες φέτος, το φουτουριστικό Carnaby chic του J.W. Anderson με τις επιρροές από Courreges να κάνουν ένα μικρό πριβέ πάρτυ και την εσάνς “κορίτσι κάποιου από τους Stones αν οι Stones παίζαν σε έναν άλλο πλανήτη τότε στα 60s” να αρωματίζει όλη την πασαρέλα. Μικρή μαγεία και τα ριγωτής ύφανσης μίνι φορέματα με τις ασυμμετρίες.
Καθόλου δεν είμαι μία από αυτές που βάζουν υπενθύμιση να γράψουν μια ενθουσιώδη κριτική κάθε φορά που η Mary Katrantzou επενδύει νοερά με τη γαλανόλευκη όλες τις πασαρέλες, τις θέσεις των επισήμων στην πρώτη σειρά και βασικά γιατί όχι, όλο το Λονδίνο σε κάθε fashion week, αλλά αυτή η συλλογή είχε κάτι κομμάτια να γλείφεις τα δάχτυλά σου. Μου άρεσε πολύ η εισαγωγή ενός ντίσκο στοιχείου που εκπροσωπείται από την παγέτα, τα πολυτελή υφάσματα που είχαν ένα “ρέον” αποτέλεσμα αλλά και η κονσεπτική λεπτομερειούλα με την πιέτα – επιπλέον, βρίσκω γενναία την οριστική ως τώρα (πάρε ένα οξυμωράκι) απομάκρυνσή της από τα digital prints που την ανέδειξαν και θα αποτελούσαν μια ασφαλή εμπορική επιλογή.
Αν σου αρέσει το άσπρο, έτσι νέτα σκέτα θα στο πω, αυτά τα συνολάκια Temperley London, πολύ διαφορετικής (αλλά με υπόνοιες σπορτίφ πρόθεσης) φιλοσοφίας μεταξύ τους, κόλλα τα στο ψυγείο ξερωγώ να τα έχεις ως οδηγούς για το νησί του χρόνου. Καταπληκτική γεωμετρική δαντέλα για το φόρεμα, λίγο έθνικ λίγο γαλλική προβάνς, και ένα άνετο και δροσερό ανδρόγυνο που γίνεται πιο εχμ ερωτικόν με το βαθύ ντεκολτέ του γιλέκου.
Οι συλλογές της Vivienne Westwood είναι πλέον τόσο classy και θηλυκές που καμιά φορά ξεχνάω το SEX (ερμμμ, το μαγαζί που είχε με τον Malcolm McLaren) και την ανάμιξή της με το πανκ -πάντα μου φαίνεται σαν να παίρνει ως αφετηρία για να δημιουργήσει μια μετρημένη καθολική από τη Νότια Ιταλία που ήρθε στο Λονδίνο για μίνι διακοπές, κάπνισε λίγο χόρτο και αποφάσισε να το ρίξει έξω με αποτέλεσμα που κυμαίνεται από το συγκρατημένα σέξι ως το πολύ σέξι. Τα δε χαρακτηριστικά ντραπέ ντεκολτέ, τα μικρά καρό και οι κόκκινες και μπλε ρίγες στα οποία εμμένει αποφασιστικά σχεδόν κερδίζουν το παιχνίδι από μόνα τους.
Το άρθρο της Χρύσας μπορείτε να το βρείτε κι εδώ.
