Πριν από μερικές μέρες, καλή φίλη μου «εξομολογείται» ένα περιστατικό από το πολύ (πάρα πολύ όμως, κι έχει σημασία που το τονίζω) μακρινό της ερωτικό παρελθόν. Τότε της φαινόταν αδιανόητο να μου το πει, τώρα μας φάνηκε αστείο, γελάσαμε μέχρι δακρύων. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά γιατί μεγαλώσαμε κι αντιμετωπίζουμε με λιγότερο δράμα καταστάσεις που κάποτε φάνταζαν επεισόδια από σαπουνόπερα.
Σίγουρα δεν υπάρχει κάποιος νόμος που ορίζει ότι πρέπει να λέμε τα πάντα στους φίλους μας, η αλήθεια είναι όμως ότι αν δεν τα μοιραστείς μαζί τους αυτού του είδους τα δύσκολα, και που να τα πεις;
Λίγες μέρες μετά την εξομολόγηση της φίλης μου και την κουβέντα μας για εκείνο το ασήμαντο περιστατικό, που όμως κρατούσε επτασφράγιστο μυστικό για χρόνια, λαμβάνω μια πρόσκληση στο Facebook προκειμένου να γίνω μέλος μια ομάδας με τίτλο “Thank you, Next”, τίτλο ξεσηκωμένο από τραγούδι της Ariana Grande.
Η πρόσκληση μου ήρθε από άνθρωπο με χιούμορ των κυβικών μου οπότε και την αποδέχθηκα. Φαντάστηκα πως πρόκειται για κάποια σατιρική σελίδα, από αυτές που συγκεντρώνουν τα παράξενα του ίντερνετ. Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Το γκρουπ Thank you, Next περιγράφει τον σκοπό υπάρξής του ως «ένα ημερολόγιο για όλα τα δράματα που ζούμε στα γκομενικά μας».
Χρόνια τώρα, υπάρχουν αυθεντίες, οι γιατροί του έρωτα που -κυρίως με χιουμοριστικό τρόπο- όλα τα εξετάζουν, όλα τα απαντούν, δέχονται γράμματα και μηνύματα αναγνωστών με αδιέξοδα καρδιάς που περιμένουν μια συμβουλή ή απλώς, μια επιβεβαίωση ότι δεν παραλογίζονται. Από την κλασική στήλη «Μίλα μου βρώμικα» της Μυρτώς Κοντοβά στην Athens Voice μέχρι τη σελίδα στο Facebook «Να του πάρουμε μια Πάστα», τα ερωτικά ευτράπελα έχουν πάντα κοινό. Κι όταν η περιγραφή τους γίνεται κι ανώνυμα, είναι ακόμα πιο απολαυστικά.
Όμως εδώ είναι και είναι η πρωτοτυπία του “Thank you, Next”. Οι καταθέσεις ψυχής γίνονται επώνυμα. Δηλαδή, μπορείς να διαβάσεις μια ιστορία βλέποντας το όνομα και τη φωτογραφία αυτού/ής που τη διηγείται. Και, γιατί όχι, να μπεις και στο προφίλ του/της. Κάτι ανάλογο βέβαια συμβαίνει και σε ομάδες όπως το «Τμήμα προσωπικού δράματος», μια βάση δεδομένων με εργασιακά παράλογα. Πρόκειται για έναν ωραίο -ΚΤΤΜΓ- τρόπο για να ξεσπάσεις όσον αφορά θέματα που δεν υπόκεινται στην αρμοδιότητα της Επιθεώρησης Εργασίας- αρκεί να μην πέσεις πάνω σε συνάδελφο, ή ακόμα χειρότερα, στο αφεντικό σου.
Κάνοντας ένα scroll down στις δημοσιεύσεις του Thank you, Next, φέρνω στο μυαλό μου τη φίλη μου και την εξομολόγησή της, σκέφτομαι ότι εκείνη ντρεπόταν να το πει σε μένα ενώ εδώ φαινομενικά είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Και λέω φαινομενικά, γιατί άρχισα να πέφτω πάνω σε γνωστούς, συγκεκριμένα, o πρώτος δικός μου άνθρωπος που συνάντησα έδειξε να διαφωνεί έντονα με ένα poll του διαχειριστή της ομάδας στο οποίο ρωτούσε τα μέλη αν θα ήθελαν να δημιουργηθεί και μια φόρμα ώστε όσοι ντρέπονται να γράψουν με το όνομά τους να διατηρούν την ανωνυμία τους.
«Από το Μεσολόγγι είμαι, εννοείται τρελαίνομαι για κουτσομπολιό», μου είπε όταν της έστειλα για να καταλάβω τι την έχει κάνει να είναι τόσο ενεργή στην ομάδα. Και συνέχισε: «Κοίτα, εγώ δεν θα έγραφα ποτέ, αλλά το πως μου αρέσει να διαβάζω τα post άλλων δεν λέγεται».
1. Υπάρχει ακόμα κόσμος που συζητάει για το ποιος πλήρωσε στο πρώτο ραντεβού, με κάποιους να έχουν τα δίκια τους που είναι έξαλλοι.
2. Φαίνεται να είναι έντονη η δυσαρέσκεια για τις γνωριμίες που γίνονται μέσω των διαφόρων dating apps, ενώ δε θέλουν πάντα και οι δύο πλευρές «κάτι χαλαρό». Άλυτο εξακολουθεί το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, το ghosting βασιλεύει, το λάθος timing παραμένει διαχρονική δικαιολογία για να αποφύγεις κάποιον/α.
3. Ο κόσμος, φίλες και φίλοι μου, έχει όρεξη να διαβάζει κείμενα που με το μάτι τα υπολογίζω γύρω στις 2 χιλιάδες λέξεις να τ’ αφήσω;. Αρκεί να αφορούν τα προσωπικά των άλλων. Σε πρόσφατη έξοδο μου, μία εκ των συνδαιτημόνων είχε μείνει ξύπνια το προηγούμενο βράδυ αφού διάβαζε δημοσιεύσεις επί δύο ώρες.
4. Υπάρχουν ξεκαρδιστικές ιστορίες που δεν θα ήθελα να μου έχουν συμβεί αλλά παράλληλα εύχομαι να είναι και αληθινές.
5. Όπως και το Facebook ως σύνολο, έτσι και το Thank you, Next ως μια μικροσκοπική κουκκίδα του, συγκεντρώνει τους πάντες: Από αυτούς που έχουν απορρίψει τους τόνους και τα σημεία στίξης ως χρήσιμα για την social επικοινωνία (και την επικοινωνία γενικότερα) μέχρι τις γνωστές socialmedia-κές περσόνες που δόμουν σε σωστές παραγράφους την ιστορία τους ως φυσική επέκταση του στυλ που έχουν ήδη χτίσει status update με status update στον τοίχο σου.
6. Το κομμάτι της Ariana Grande που βάφτισε και την ομάδα έχει απασχολήσει έγκριτα μέσα. Από το Pitchfork μέχρι το The Atlantic οι συντάκτες συμφωνούν ότι η ποπ τραγούδιστρια πρωτοτύπησε, αφού δεν έγραψε ένα κομμάτι για το πληγωμένο εγώ της, ένα τραγούδι θυμού, αλλά μίλησε για τον χωρισμό ως λύτρωση και για τις σχέσεις που πέρασαν ως χρήσιμο μάθημα, χαράσσοντας τον δικό της φεμινιστικό δρόμο. Τουλάχιστον έτσι γράφτηκε, δεν την έχω παρακαλουθήσει πολύ.
7. Τελικά, κάπου στις τρεις μέρες που τα post ανανεώνονταν με την ταχύτητα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, κάπως βαρέθηκα, μάλλον γιατί δεν συμμετέχω ενεργά. Αν σχολίαζα θα το έκανα μόνο κάτω από ιστορίες που θα ταίριαζε να γράψω «ΜΑ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΒΛΕΠΕΣ; ΜΑΤΙ ΈΒΓΑΖΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΡΟΚΟΠΗ», αλλά ένας από τους κανόνες της ομάδας είναι το να μη χρησιμοποιούμε caps – είναι δεκτά στα σχόλια, αλλά όχι κατ’ επανάληψη.
Σίγουρα δεν θα έγραφα ποτέ κάποια προσωπική μου ιστορία στην ομάδα, αλλά δεν μπορώ παρά να δω το Thank you, Next (που έχει σχεδόν 6.5k μέλη, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, λίγες μέρες μετά τη δημιουργία του) ως ένα ακόμα δείγμα της απίστευτης επιρροής που έχουν πάνω μας τα social media.
8. Είναι τα «ζητήματα καρδιάς» που όλους μας απασχολούν; Είναι ο σκοπός (τα likes) που αγιάζει τα μέσα (τα προσωπικά μας στη σέντρα); Είναι το Facebook τόσο ανόσπαστο κομμάτι της ζωής μας ώστε να μοιραζόμαστε τα πάντα σε αυτό; Γυρεύουμε μια γνώμη, ένα μπράβο, μια ταύτιση σε έναν κόσμο που βρίσκεται στην παλάμη μας; Είναι ένας τρόπος να αποκτήσουμε «κοινό» και να αναδειχθούμε ως δημοφιλείς γραφιάδες σε σύγχρονο format;
Θα το κρίνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος, θα δείξει.
