Donna Summer, On The Radio: Greatest Hits Volumes I & II
(Casablanca, 1979)
Τα πρώτα χρόνια της μετακόμισης της οικογένειας απ΄την Αμερική, με τους γονείς να έχουν σαλπάρει με το καράβι της αλλαγής του Ανδρέα, οι εικοσαήμερες διακοπές της οικογένειας έγιναν ένας διαχρονικός θεσμός που διακόπηκε όταν επέστρεψαν στην πραγματικότητα στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Τα Επτάνησα και τα mainstream νησιά του Αιγαίου (Πάρος, Ρόδος, Κως κτλ.) έγιναν αγαπημένοι προορισμοί με όχημα ένα τεράστιο λευκό Audi που είχε φέρει ο πατέρας μου με καμάρι απ’τα προάστια του Μιλγουώκι όπου το απέκτησε με τις αποταμιεύσεις της πρώτης δεκαετίας παραγωγικής εργασίας ως οικονομολόγος αλλά και ψήστης στα McDonalds τις βραδινές ώρες. Το τεράστιο αυτό όχημα είχε ένα εξίσου ογκώδες στερεοφωνικό που έπαιζε 8 track κασέτες και εμείς είχαμε 6 από αυτές, τις οποίες ακούγαμε στο repeat , όσο δηλαδή διαρκούσαν οι εξερευνήσεις του εκάστοτε νησιού που επισκεπτόμασταν. Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, η οποιαδήποτε ακρόαση των συγκεκριμένων δίσκων φέρνει κατευθείαν στο μυαλό αυτές τις διακοπές, την αδελφή που θα προτιμούσε να είναι κάπου αλλού με τις φίλες της και την μητέρα μου που ενοχλούταν απ’ τις μεγάλες ποσότητες βιβλίων του Ιούλιου Βερν που έπρεπε να κουβαλήσει επειδή απαιτούσα να με ακολουθούν όπου πηγαίναμε, εκτός κι αν σκόπευαν να μείνουν άυπνοι με τα ουρλιαχτά που είχα ήδη καταλάβει την χρησιμότητά τους. Αν και νομίζω πως θα ήταν πιο σωστό να αφιερώσω αυτό το χώρο στο Σαν Τρελό Φορτηγό του Πάριου (μεγάλος έρωτας της μαμάς που κατά βάθος μισούσε την Σοφία Αλιμπέρτη) ή το Dynasty των Kiss που τρέλαιναν εμένα και την αδελφή μου εξαιτίας των role playing συναυλιών τους, η συλλογή της Donna Summer On the Radio είναι ο πρώτος δίσκος που μου έρχεται στο μυαλό όταν κάποιος αναφέρει δίσκους για το καλοκαίρι. Το “Hot Stuff” ως το οδυνηρό soundtrack όταν κατάφερα να πατήσω έναν αχινό που κάποιος είχε βγάλει στην παραλία, το “No More Tears” με τη συμμετοχή της Barbra Streisand που τραγουδούσε η αδελφή Τζώρτζια, το “Bad Girls” ως συνθηματικό για τον μπαμπά να γκαζώσει τον τεράστιο αμάξι του και το “Heaven Knows” του μικρού γιού που τις μέρες του δημοτικού έτρεμε τους μετέπειτα ήρωες της εφηβείας του (Robert Smith, Martin Gore, Sioux κτλ.) και λάτρευε το συγκεκριμένο τραγούδι για λόγους άγνωστους πια. Χρόνια μετά το διπλό βινύλιο θα μπει με καμάρι στη δισκοθήκη μου με αντίτιμο δύο ευρώ, ποσό που δεν αντιστοιχεί, σε καμία περίπτωση, με την αξία του.
