Η Αίγινα είναι τόσο κοντά στην Αθήνα που μερικές φορές είναι πιο εύκολο να φτάσεις εκεί παρά να μετακινηθείς στην πρωτεύουσα. Από την άλλη, είναι τόσο κοντά που αισθάνεσαι σαν να μην έχεις φύγει ποτέ.
Το «διακοπές στην Αίγινα» ακούγεται σαν «διακοπές στη Σαρωνίδα».
Ας με συγχωρέσουν οι κάτοικοι της Σαρωνίδας αλλά η Αίγινα είναι ομορφότερη.
Το νησί σου προσφέρει ένα δωρεάν ταξίδι στο χρόνο.
Από το ναό της Αφαίας που χρονολογείται στα 500 π.Χ. μέχρι την παράξενη sixties αισθητική στην Αγία Μαρίνα και στη Σουβάλα.
Το κλουβί του ταμία, τώρα θέση για τον δισκοθέτη.
Το ζωγραφισμένο στο χέρι ταβάνι.
Η ταμπέλα στο δρόμο.
Η πρόσοψη του μαγαζιού.
Κάπου ενδιάμεσα στέκεται και το κτίριο που στεγάζει το μπαρ Περδικιώτικα. Το όνομα βγαίνει από τη συγκεκριμένη τοποθεσία του λιμανιού αφού στο σημείο αυτό διανυκτέρευαν με τα γαϊδούρια τους οι κάτοικοι από το χωριό Πέρδικα.
Πιθανότατα να είχαν αντικρίσει τους καλεσμένους στις δεξιώσεις που διοργάνωνε στο όμορφο νεοκλασικό ο Ιωάννης Καποδίστριας όταν ήταν κυβερνήτης της Ελλάδας. Τα επόμενα χρόνια θα αλλάξει η χρήση του αφού το αναλαμβάνει ένας έμπορος της περιοχής, ο ξακουστός Λαβούτας, και το μετατρέπει σε ανταλλακτήριο προϊόντων. Με απλά λόγια στην πρώτη τράπεζα.
Μπουκάλια που έχουν αντικρίσει την επανάσταση του 1821.
Ο Ερμής παρατηρεί τα πάντα.
Ακόμα υπάρχει το χρηματοκιβώτιό του στο μαγαζί και το κλουβί του ταμία που τώρα χρησιμοποιείται για να κάθεται ο δισκοθέτης. Μάλιστα, έχει διατηρηθεί το ζωγραφισμένο ταβάνι (απεικονίζεται ο Ερμής) και το ξύλινο πάτωμα που είναι ίδιο από τον δέκατο ένατο αιώνα. Στη σύγχρονη ιστορία σταθμός είναι η δεκαετία του 1970 όταν αναλαμβάνει το χώρο ο Γιάννης Ποντικάκης και του προσθέτει μια ακόμα πινελιά, διακοσμώντάς το με ράφια που αποκτήθηκαν από «συνομήλικο» φαρμακείο της γειτονιάς.
Ο Νικόλας Βλάχος αριστερά και ο Μάριος Σπυρόπουλος δεξιά.
To 2012 αλλάζει πάλι η ιδιοκτησία. Τρία παιδιά, λίγο κάτω από τα τριάντα τότε, λίγο πάνω από τα τριάντα τώρα, ο Μάριος Σπυρόπουλος, ο Δημήτρης Δρακόπουλος και ο Νικόλας Βλάχος ξεκινάνε να ασχολούνται εντατικά με το μαγαζί. Διατηρούν το υψηλού επιπέδου ύφος στη μουσική, δεν το κάνουν ελληνάδικο και προσθέτουν (καλοκαίρι και χειμώνα) διάφορα live με μπλουζ, τζαζ, ρεμπέτικα (τις Κυριακές τα μεσημέρια) και εναλλακτικούς ήχους. Στον κατάλογο βρίσκεται μια μεγάλη κάβα ποτών (6€) και κοκτέιλ (δοκιμάστε το Purple Haze με βότκα, φραντζέλικο, μάνγκο και φράουλα.) Όσον αφορά την κουζίνα, μπορείτε να γευτείτε διάφορα πιάτα, fingerfood που λένε οι ειδικοί, με τιμές που δεν ξεπερνάνε τα 5€.
Το Purple Haze.
Η αυλή. Τα παλιά χρόνια τη χρησιμοποιούσαν σαν στάβλο.
Η αυλή φωτισμένη τη νύχτα.
