«Επιχείρηση Πινέζα». Είναι από τις ιστορίες που ακούς και… ζηλεύεις τόοοοσο πολύ. Οι Νίκος Δημητρίου και Γεωργία Μιχελή από την Εύβοια είπαν «φτάνει!» και μετά από μια περίοδο πολύ καλής οργάνωσης, ξεκίνησαν το ταξίδι χωρίς επιστροφή, το ταξίδι τους εκεί έξω!
Επιλέγοντας την Αφρική ως εναρκτήριο σημείο, έχουν αποφασίσει να γυρίσουν όλο τον κόσμο με σκοπό να συλλέξουν όσες περισσότερες εικόνες γίνεται. Και προς πληροφόρηση όλων εμάς των αθεράπευτα ονειροπόλων που πάντα όμως κάτι τους κρατάει πίσω, όντως γίνεται!
Τα παιδιά εδώ και τέσσερα χρόνια, έχουν στήσει ένα μπλογκ (thepinproject.blogspot.gr) για να μας ενημερώνουν για τις περιπέτειές τους. Εκεί βρίσκουμε αμέτρητες εικόνες και ιστορίες, από κάθε απομακρυσμένο χωριό και φυλή. Αυτή τη στιγμή, βρίσκονται κάπου στις ΗΠΑ και μόλις άφησαν πίσω τους τη Νέα Ορλεάνη ενώ η πυξίδα τους δείχνει σταθερά νότια προς Παταγονία και Γη του Πυρός.
Η ζωή σας μια πινέζα; Πόσες μετράτε ως αυτή τη στιγμή; Τα τελευταία 4 χρόνια, η ζωή μας έχει μετατραπεί σε ένα παιχνίδι. Κινούμαστε από χώρα σε χώρα με την τύχη συνοδοιπόρο, σημαία μας την ελευθερία και κατάληξη το άγνωστο. Οι «πινέζες» προέκυψαν εντελώς συμπτωματικά βαφτίζοντας έτσι το ταξιδιωτικό σκέλος της ζωής μας. Δεν έχουμε μπει στον κόπο να τις μετρήσουμε αφού είναι το τελευταίο που έχει σημασία. Επειδή το ανέφερες όμως, μ αυτά και μ αυτά έχουμε επισκεφτεί πάνω από 30 χώρες και περίπου 280 πόλεις, χωριά, κεφαλοχώρια, εθνικά πάρκα και νησιά!
Διασχίζοντας τον Ισημερινό.
God’s Window, Mpumalanga, Νότιος Αφρική
Τι budget χρειάζεται για ένα τέτοιο βήμα; Όταν αυτό τελειώσει πώς συνεχίζετε; Με άλλα λόγια, από πού προέρχονται τα έσοδα; Το πιο σημαντικό για ένα τέτοιο εγχείρημα είναι η εύρεση ελεύθερου χρόνου και η απουσία υποχρεώσεων και δεσμεύσεων (παιδιά, σκυλιά, χρέη, δάνεια, δόσεις κλπ) και όχι χρήματος! Αυτό λείπει από τον μέσο δυτικό άνθρωπο και αυτό δυσκολεύεται να «συλλέξει», να αποταμιεύσει και να επενδύσει στην πορεία της ζωής του. Αν το δεις έτσι λοιπόν, θεωρούμε εαυτούς κροίσους και μάλιστα κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει αυτό τον άϋλο πλούτο. Εδώ και τέσσερα χρόνια επεξεργαζόμαστε μία ιδιότυπη συνάρτηση όπου ο χρόνος και το χρήμα είναι οι κοινοί παρονομαστές ενώ οι εμπειρίες παίζουν καταλυτικό ρόλο στο τι θα κατακάτσει τελικά στις ψυχές μας. Όσο πιο πολύ τεντώνουμε τον ταξιδιωτικό μας χρόνο, τόσο καλύτερα και ποιοτικότερα κατανέμονται τα έξοδα και αυτό είναι το μυστικό των «πολιτών του κόσμου» που κινούνται με κάποιο όχημα. Τα δύο πρώτα χρόνια στην Αφρική κινηθήκαμε με τις αποταμιεύσεις μας και φτάσαμε να χρειαζόμαστε 39 ευρώ την ημέρα για να καλύψουμε όλες τις βασικές και μη ανάγκες που προέκυπταν στο ταξίδι. Το 9μηνο στην Ελλάδα που ακολούθησε της επιστροφής από την Αφρική, εργαστήκαμε στην Ίο ως σερβιτόροι και μαζέψαμε ικανό κεφάλαιο για να μπορέσουμε να ξαναφύγουμε.
Τον τελευταίο χρόνο σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική ζούμε με 500 ευρώ το μήνα, ποσό που προκύπτει από ένα διαμέρισμα που νοικιάζουμε στην Χαλκίδα. Αυτό σημαίνει 17 ευρώ την ημέρα για δύο άτομα και το βαν στο οποίο ζούμε. Απόδειξη του όσα έχεις, τόσα χαλάς! Δεν έχουμε στερηθεί τίποτα, δεν χρωστάμε πουθενά και σχεδόν ποτέ οι μειωμένοι πόροι δε στάθηκαν εμπόδιο στα όνειρά μας.
Εκτός των αποταμιεύσεων στην Αφρική και του ενοικίου στην Αμερική, εργαζόμαστε επι πληρωμή είτε κάνουμε εθελοντισμό όπου μπορούμε και μας δίνεται η ευκαιρία. Σε Γκάνα, Νότια Αφρική, Ζιμπάμπουε, Ζάμπια, Τανζανία και Καναδά έχουμε κάνει αξέχαστες φιλίες εργαζόμενοι για ντόπιους με συνάδελφους ντόπιους, βγάζοντας κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά χρήματα, γνωρίζοντας καλύτερα την κουλτούρα της κάθε χώρας.
Νησί Magaruque, Μοζαμβίκη
Σε ποιο από τα κράτη που έχετε επισκεφτεί, θα μπορούσατε να μείνετε μόνιμα αν αυτό πλέον είναι εφικτό; Ο δρόμος τρέφει τα όνειρά μας και μέχρι στιγμής αυτά δεν έχουν τελειωμό. Κακά τα ψέματα, έχουν υπάρξει μέρη όπου περάσαμε εξαιρετικά, κάναμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και σπάνιες φιλίες (στο Struisbaai της Νότιας Αφρικής, στο ορφανοτροφείο του Ethandweni στη Ζιμπάμπουε, στο Εθνικό Πάρκο του Saadani στην Τανζανία, στην επαρχεία του Yukon στον Καναδά κλπ). Κάθε φορά τίθεται η ερώτηση «Εδώ θα έμενες;» και κάθε φορά η επόμενη στροφή σβήνει τη δίψα της εξερεύνησης, γεμίζει τις κάρτες μνήμης με νέες εικόνες, διώχνει τη νοσταλγία της ξενιτιάς και μας κάνει να μη χορταίνουμε με τίποτα αυτό το ατελείωτο σεργιάνι που ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2012. Έχουμε βγάλει τη λέξη μονιμότητα από το λεξιλόγιό μας, καθώς αυτό συνεπάγεται δεσμεύσεις και υποχρεώσεις και απλά ζούμε το τώρα και αυτά που έχει να μας δώσει.
Απώτατος στόχος και καλά κρυωμένο ονειράκι είναι η λειτουργία (είτε μέσω ιδιοκτησίας είτε μέσω συνεργασίας) του δικού μας κάμπινγκ ή χόστελ κάπου στον κόσμο. Ακόμα και γιαυτό όμως, δεν έχουμε θέσει κάποιο γεωγραφικό ή χρονικό περιορισμό.
Σε γενικές γραμμές οι ντόπιοι σας καλοδέχονται; Υπήρξε κάποιο περιστατικό όπου δεν ήσασταν ευπρόσδεκτοι; Μετά από τόσο καιρό στον δρόμο, έχουμε «χτίσει» μία εσωτερική κεραία η οποία λειτουργεί με συχνότητες και εντοπίζει την αγάπη, την θετική ενέργεια, τα χαμόγελα και τη ζεστασιά. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μία τέτοια κεραία και απλά εναπόκειται στο πόσο συχνά την χρησιμοποιούμε για να έχει καλύτερη λήψη (και φυσικά εκπομπή). Εμείς, δόξα το θεό, έχουμε καθημερινά πολλές ευκαιρίες. Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε στιγμή όπου αισθανθήκαμε άβολα ή άσχημα κι αν αυτό συνέβη έχει ήδη ξεχαστεί. Αυτό που ακούμε από όλους τους ταξιδιώτες και αυτό που βιώνουμε καθημερινά, είναι απλοί χαμογελαστοί άνθρωποι ανεξαρτήτου χρώματος, θρησκείας και καταγωγής που περισσότερο θέλουν να σε κάνουν να περάσεις καλά παρά να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Σε κάθε περίπτωση, η «κεραία» μας λειτουργεί και σαν πυξίδα κατευθύνοντας μας σχεδόν πάντα προς ζεστές καρδιές και σπιτικά που διψούν για φιλοξενία.
Εξαιρετικής φιλοξενίας τύχαμε στο Gongo, ένα μικρό χωριό στην Τανζανία που δεν υπάρχει καν στο χάρτη όπου περάσαμε δώδεκα ημέρες με έναν σαμάνο και τη γυναίκα του. Οι άνθρωποι μας προσέφεραν κυριολεκτικά από το τίποτα, φροντίζοντας πάντα να υπάρχει αφθονία συναισθημάτων και όχι υλικών αγαθών.
Η πιο δυνατή σας στιγμή όσο ταξιδεύετε. Η κλοπή στο Cape Agulhas, στο νοτιότερο σημείο της αφρικανικής ηπείρου και η τετράμηνη παραμονή εκεί, η δίμηνη παραμονή στο ορφανοτροφείο του Ethandweni και τα 36 χαμόγελα που φροντίζαμε καθημερινά, τα λιοντάρια του Saadani που μας ξύπνησαν αλλά δεν μας έφαγαν, το fishing lodge στη λίμνη Kipawa στο Quebec, το πολύχρωμο Βόρειο Σέλας στο Yukon επίσης στον Καναδά είναι μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές στον πρόσφατο ταξιδιωτικό μας βίο. Όσο και να θέλουμε, δεν μπορούμε να μείνουμε σε μία και ο κατάλογος μεγαλώνει μέρα με την ημέρα..
Vilanculos beach, Ινδικός Ωκεανός
Υπήρξε στιγμή που είπατε «τα παρατάμε»; Ναι. Όταν μας έκλεψαν στο Cape Agulhas κυριολεκτικά τα πάντα (διαβατήρια, χρήματα, κάρτες, κινητά, λάπτοπ, σκληρούς δίσκους κλπ). Με τη βοήθεια των ντόπιων από το Struisbaai, το διπλανό χωριό, οι οποίοι μας περισυνέλεξαν σαν τους ναυαγούς και μας φρόντισαν σαν παιδιά τους, καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας, μας βοήθησαν να βρούμε προσωρινή εργασία και έκαναν έτσι τους συνολικά τέσσερις μήνες της παραμονής μας εκεί να περάσουν νεράκι.
Αν εξαιρέσουμε όμως εξωτερικούς παράγοντες και ανωτέρα βία όπως το περιστατικό στο Cape Agulhas, δύσκολα θα βρεθεί κάτι να μας ανακόψει την πορεία. Αφομοιώσαμε στην πλήρη του έκταση το ρητό «όλα γίνονται για κάποιο λόγο» και πλέον ό,τι συμβαίνει, φιλτράρεται με τέτοιο τρόπο που να μένουν μόνο τα θετικά.
Πώς ήταν η 9μηνη επιστροφή στην Ελλάδα; «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν»; Χαρήκαμε απίστευτα που είδαμε τους φίλους και τις οικογένειές μας μετά από δύο χρόνια. Αλλά και τα λόγια του Ρασούλη δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν καλύτερα αυτό που νιώσαμε. Επίσης, μέγα λάθος είναι να ακολουθεί κανείς την ειδησεογραφία. Περιμέναμε να δούμε πολύ χειρότερα αλλά τελικά θα πάρει αρκετά χρονιά για να πέσει το κάστρο της άρχουσας μεσαίας τάξης κατά την ταπεινή μας γνώμη.
Πέρα από αυτό όμως, μεγάλα παιδιά είμαστε και έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας. Η Ελλάδα σαν τρόπος ζωής περισσότερο μας πληγώνει παρά μας γεμίζει οπότε δε μετανιώνουμε που έχουμε πει ένα μεγάλο αντίο.
Καταρράκτες Victoria Falls, σύνορα Ζάμπιας και Ζιμπάμπουε
Πυραμίδες Meroe, Ναμίμπια
Θα τελειώσει ποτέ το pin project; Και αν ναι, τι θα γίνει τότε; Αν μπορούσαμε να δώσουμε απάντηση σε αυτό, αυτοί που σίγουρα θα χαίρονταν περισσότερο θα ήταν οι γονείς μας. Και ποιο παιδί δε θέλει να δίνει χαρά στους δικούς του ανθρώπους. Αλλά δυστυχώς στην παρούσα φάση, αδυνατούμε να δώσουμε μία σαφή απάντηση πολλώ δε μάλλον να θυσιάσουμε αυτά που βιώνουμε τόσο καιρό στους δρόμους. Ειλικρινά συγγνώμη… Επιπλέον, αδυνατούμε να σκεφτούμε το τίμημα και τους όρους μιας τέτοιας «επιστροφής». Για την ακρίβεια, τρομάζουμε στην ιδέα..
Υπήρξε κάποια καταλυτική στιγμή που σας έκανε να πείτε αυτό που διάβασα στο info σας: «η ζούγκλα δεν είναι εκεί που πάμε αλλά εδώ που είμαστε»; Δεν αποφασίσαμε να αποχαιρετήσουμε την Ελλάδα, τις οικογένειες και τους φίλους μας έτσι απλά. Δεν ξυπνήσαμε ένα πρωί και είπαμε «Ας κάνουμε το γύρο του κόσμου». Μας πήρε χρόνο να δούμε ότι ο αστικός τρόπος ζωής με τα ελληνικά στερεότυπα και νοοτροπία περισσότερο υπονομεύει το μέλλον μας παρά το ενθαρρύνει. Αν βάλουμε στην άκρη όμως την κατάρρευση των ηθικών αξιών που ήρθε παρέα με την οικονομική ύφεση λίγο μετά το 2009-10 και επηρέασε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις ζωές μας και την καθημερινότητά μας, ένας μέσος δυτικός αστός που σπούδασε, εργάζεται σε εταιρικό περιβάλλον, παντρεύτηκε, αγόρασε σπίτι, αγόρασε αυτοκίνητο, αγόρασε και δεύτερο αυτοκίνητο και πάει λέγοντας και τελικά κατάφερε με όλες αυτές τις αποφάσεις του να μπει σε αυτό που εμείς ονομάζουμε «σακούλα», κοιτώντας πίσω του μόνο επιβίωση στη ζούγκλα θα βλέπει.
Παρ’ όλο που και τη δουλειά μας χάσαμε λόγω της περιβόητης κρίσης (Γεωργία) και σεβασμό ποτέ δεν μπορέσαμε να αποκτήσουμε από κανένα αφεντικό κι ας είχαμε πτυχία κι ας δουλεύαμε σκληρά (Νίκος), δε τα θεωρούμε στοιχεία της ζούγκλας. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Τύφλα να’ χει το μεταπτυχιακό στο Warwick..
Η ζούγκλα για εμάς έχει το πρόσωπο της ρουτίνας, της συνήθειας, της μιζέριας, της απουσίας κάθε ηθικής, της συνεχούς αναβολής και τελικά το τέλος των ονείρων και της ρομαντικής όψης της ζωής.
Αν μη τι άλλο, το ταξίδι μας επιτρέπει όχι μόνο να ονειρευόμαστε αλλά αρκετές φορές να καταφέρνουμε να πραγματοποιούμε κάποια από τα μικρά μας ονειράκια οπότε μαλλόν καταφέραμε να αφήσουμε πίσω τη “ζούγκλα” που μας έπνιγε βιώνοντας όμως πολλές φορές το τίμημα του να ζεις το όνειρό σου που δεν είναι άλλο από την απομυθοποίησή του.
Μετεωρίτης Hoba, Ναμίμπια
Stone Town, Unguja, Zaνζιβάρη
Λίγα λόγια για την έντυπη έκδοση του pin project. Πώς ακριβώς θα λειτουργήσει; Ψάχνουμε καιρό τώρα τρόπους να ενισχύσουμε το ταξίδι, προσφέροντας όμως κάτι αξιόλογο και αξιοπρεπές στον κόσμο που μας ακολουθεί. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να στήσουμε ένα 2μηνιαίο 8σέλιδο έντυπο με ετήσιο κόστος συνδρομής τα 30 ευρώ ή 2.50 ευρώ το μήνα. Η κλασσική πινεζοϊστορία που ο κόσμος μέχρι στιγμής έχει αγαπήσει και περιμένει καρτερικά να δημοσιεύσουμε στο blog μετά από κάθε χώρα αλλά και τοπικοί ταξιδιωτικοί οδηγοί, τοπικές συνταγές μαγειρικής, ταξιδιωτικά σταυρόλεξα, συνεντεύξεις ντόπιων, αφιερώματα σε άλλους ταξιδιώτες, αξιολογήσεις προϊόντων κλπ θα ήταν μερικές από τις μόνιμες στήλες του εντύπου. Χωρίς χορηγούς και λοιπούς αιμοδότες. Αυθεντικό ταξιδιωτικό υλικό πέρα από τα στενά όρια των ταξιδιωτικών πρακτορείων και ξεναγών.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να καλυφθούν τα έξοδα και να μείνει και κάτι για τους δημιουργούς ήταν να συγκεντρωθούν τουλάχιστον 120 συνδρομές. Δώσαμε ένα παράθυρο 10 ημερών για να μαζευτεί ο κόσμος αλλά τελικά η πρωτοβουλία δεν ευοδώθηκε. Δεν πειράζει όμως.
http://thepinproject.blogspot.gr
