Σε έναν παραθαλάσσιο οικισμό της Σκιάθου, με λίγους μόνιμους κατοίκους που ζουν από τον τουρισμό, μια μοντέρνα κατοικία απομακρύνεται από τη ρουστίκ αισθητική και ξεχωρίζει. Επιλέγοντας στοιχεία από την αρχιτεκτονική παράδοση, το House in Achladies χρησιμοποιεί έντονους χρωματικούς συνδυασμούς σε έναν σχεδιασμό με πολλά επίπεδα και λιτές γραμμές, εκμεταλλεύεται τις σύγχρονες τεχνικές για να προσφέρει άνεση και άπλετη θέα αποτελώντας μια διαφορετική θερινή κατοικία.
Τοποθετημένη σε ένα επικλινές τριγωνικό οικόπεδο πάνω από τη θάλασσα, η κατοικία σχεδιάστηκε ως μια σειρά παράλληλων όγκων, οι τοίχοι αντιστήριξης που τους δημιουργούν αποτελούν κοινό χαρακτηριστικό του γύρω τοπίου. Ο τρόπος εισόδου στο σπίτι που σχεδίασε η Λυδία Ξυνογαλά προσφέρει την πρώτη χωρική εμπειρία, κάνοντας το κτίριο να μοιάζει με ένα τηλεσκόπιο που βλέπει στη θάλασσα.
«Κάθε όγκος είναι τοποθετημένος σε διαφορετικό υψόμετρο ακολουθώντας την τοπογραφία του οικοπέδου και έχει διαφορετική λειτουργία. Η πρόσβαση στον όγκο εισόδου γίνεται στο υψηλότερο επίπεδο του οικοπέδου, με μια κλίμακα που επιτρέπει στην πλαγιά να διεισδύσει στο εσωτερικό της κατοικίας», εξηγεί η αρχιτέκτονας.
Οι κοινόχρηστοι χώροι της κατοικίας βρίσκονται στο κέντρο, με το βασικό υπνοδωμάτιο και τους ξενώνες να καταλαμβάνουν τις δύο πλευρές. Κάθε όγκος χαρακτηρίζεται από δυο ανοίγματα, ένα μεγάλο που καταλαμβάνει όλη τη νότια πλευρά και ανοίγει σε εξωτερική βεράντα, κι ένα μικρότερο στα βόρεια, με θέα στην πλαγιά. Και εκτός από την αισθητική που υπηρετεί αυτός ο σχεδιασμός «με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται ο διαμπερής αερισμός κάθε χώρου».
Κάθε εξωτερική βεράντα έχει ιδιωτικότητα, παρότι οι όγκοι της κατοικίας γειτονεύουν. Συρόμενες πόρτες διαμέσου των διπλών τοίχων σηματοδοτούν το πέρασμα από τον ένα χώρο στον άλλο. Οι ανατολικές και δυτικές προσόψεις της κατοικίας για παραθερισμό στις Αχλαδιές βλέπουν στο δρόμο, ενώ τα γειτονικά κτίρια δεν έχουν ανοίγματα και προστατεύουν το εσωτερικό από τη θερμότητα του ήλιου. «Αυτό δημιουργεί μια ελάχιστα ορατή διαμόρφωση χώρων που μεταφέρουν την ιδιωτικότητα στο εσωτερικό της, αλλά με μέγιστη θέα προς τη θάλασσα».
Επιλέχθηκαν υλικά πολύ οικεία σε παλαιότερες ελληνικές κατοικίες, όπως το μωσαϊκό που στρώθηκε στο σπίτι εσωτερικά και εξωτερικά, το μάρμαρο και η επίστρωση με σοβά, που όμως χρησιμοποιούνται σε χώρους, μορφές και συνδυασμούς ανοίκειους.
Η αρχιτέκτονας κινήθηκε σε μια λογική συνάθροισης και μείξης που την οδήγησε στη μορφή και την επιλογή των υλικών. «Η κατοικία υπογραμμίζει τη συνάθροιση των όγκων, το μείγμα των αδρανών υλικών στο ανεπίχριστο σκυρόδεμα των τοίχων και στο μωσαϊκό των δαπέδων, στις στέγες με χαλίκι και φύτευση».
Στο εσωτερικό, στους τοίχους τοποθετήθηκαν ενσωματωμένα έπιπλα και αποθηκευτικοί χώροι. Μέσα σε αυτούς περιλαμβάνονται γραφεία, ένας νιπτήρας λουτρού, βιτρίνες για έργα τέχνης. Μάλιστα, τα ειδικής κατασκευής χτιστά έπιπλα τοποθετήθηκαν στον κεντρικό άξονα της κάτοψης προκειμένου να δημιουργήσουν μια δυναμική αλληλουχία.
Τα έργα της διερευνούν τη σχέση της τοποθεσίας, των υλικών και των πολιτιστικών αφηγήσεων σε διάφορες κλίμακες. Η Λυδία Ξυνογαλά εργάστηκε σε πολλά έργα σε γραφεία του Λονδίνο, της Βαρκελώνη και της Νέας Υόρκης που είναι και η τωρινή έδρα του αρχιτεκτονικού της γραφείου. Το έργο της έχει εκτεθεί ευρέως (Storefront for Art and Architecture, The Architecture League of New York). Έχει παρουσιάσει την έρευνά της στο MoMA και στο Ινστιτούτο Van Alen, μεταξύ άλλων πολλών ιδρυμάτων. Έχει δημοσιεύσεις στα Domus, Wallpaper, AD κι έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο Columbia, στο The Cooper Union και στο Rensselaer Polytechnic Institute.
