Τέτοιο μπλε, αν το δεις, δεν μπορείς να το ξεδείς. Ούτε να το ξεχάσεις. Μένει χαραγμένο σαν ανάμνηση μέσα σου. Αν δεν έχεις βρεθεί σε αυτήν τη γωνιά του Αιγαίου, νομίζεις πως οι φωτογραφίες της θάλασσας που περικυκλώνει και περιλούζει τις ακτές εκεί είναι φωτοσοπαρισμένες και με φίλτρα. Το μόνο φίλτρο που έχουν είναι η κόρη του ματιού σου που θα εγκλωβιστεί σε αυτήν την παλέτα δεκάδων αποχρώσεων του μπλε.
Αν κατέβεις με το καράβι λοιπόν στο Άνω Κουφονήσι, δροσίσου στην φιλόξενη καφετέρια που θα βρεις μπροστά στο λιμάνι κι έπειτα, διάλεξε έναν από τους δύο βαρκάρηδες: τον Μαύρο ή τον Πράσινο για να σε πάνε με τα χαριτωμένα καραβάκια τους στο Κάτω Κουφονήσι. Ένα μικρό νησάκι που μετράει μόλις 4,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι ακατοίκητο εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες και έχει κηρυχθεί αρχαιολογική ζώνη από το 1992 και έχει μείνει παρθένο από τις επενδύσεις και την οικοδόμηση. Ένα νησί που το περπατάς πολύ εύκολα και στο τέλος της εξερεύνησής του δεν θα το θεωρείς πια νησάκι.
Στο βαρκάκι -ή αλλιώς λάντζα- για το Κάτω Κουφονήσι, ίσως συναντήσεις ελεύθερους κατασκηνωτές, ίσως και όχι, γιατί οι έλεγχοι και ο κλοιός στενεύει για όσα άτομα θέλουν να έρθουν σε επαφή με τη φύση, καθώς ο πρόεδρος της κοινότητας, Αντώνης Κωβαίος, εξέδωσε πρόσφατα ανακοίνωση για το ελεύθερο camping κόντρα σε όσα λένε οι ντόπιοι. Στα περίπου 10-15 λεπτά που θα είσαι στη βάρκα, θα ακούσεις νησιώτικα τραγούδια και ίσως συνομιλήσεις με τον καπετάνιο.
Το καΐκι κάνει δύο στάσεις: η πρώτη είναι η στάση Ταβέρνα και η δεύτερη το Νερό. Κατεβαίνοντας στην πρώτη στάση, με το που πατήσεις το πόδι σου στο Κάτω Κουφονήσι, σε περιμένει ένα μικρό μονοπάτι που δεν προδιαθέτει για όσα θα γευτεί το μάτι σου, η ψυχή και το σώμα σου αργότερα. Αφού διανύσεις λίγα μέτρα, θα βρεις τη μία και μοναδική ταβέρνα στο νησί, την ταβέρνα «Βενετσάνος».
Το 1992, τα αδέρφια Γιάννης και Γιώργος Βενετσάνος, μαζί με τις γυναίκες τους, Σοφία και Χρύσα, έφτιαξαν αυτήν την ταβέρνα. Τα τραπεζάκια έξω από την ταβέρνα τον Αύγουστο φιλοξενούν αγουροξυπνημένες φατσούλες που ψάχνουν λίγες γουλιές νερό και καφέ, το μεσημέρι είναι πιο ήρεμα τα πράγματα για να γεμίσουν πλήρως προς το βραδάκι. Η κουζίνα είναι παραδοσιακή και στη βιτρίνα της θα βρεις δεκάδες επιλογές, από λαδερά φαγητά, ρεβιθάδα και άλλα καλούδια που μαγειρεύονται για ώρες στον ξυλόφουρνο. Όλη η ταβέρνα γίνεται μια παρέα. Και δεν είναι καθόλου ανεξήγητο αυτό, αφού τα ζωγραφισμένα μονοπάτια, τα γεμάτα συναίσθημα μηνύματα στους κατάλευκους τοίχους, από την απλότητα όλων μέχρι και την κόκκινη σημαία με τον Τσε, εμφυσούν ακατάπαυστα σε -δίποδα και τετράποδα- μια ευχάριστη διάθεση.
Τα πολύχρωμα φώτα φτιάχνουν ακόμη περισσότερο την ήδη πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Όταν περάσει η ώρα και αν οι μαγείρισσες και οι λοιποί εργαζόμενοι κουραστούν, θα βγει η κυρία Σοφία με μια παιδική ντουντούκα και θα φωνάξει ότι κλείνει το μαγαζί. Τα καΐκια, άμα έχεις συνεννοηθεί έγκαιρα, μπορούν να περάσουν να παραλάβουν από έναν αριθμό ατόμων και πάνω. Αλλιώς, θα περάσεις το βράδυ σε ένα αξέχαστο μέρος.
Διακόσια μέτρα παραπέρα βρίσκεται η Παναγιά, ένα όμορφο και λιτό, κυκλαδίτικο εκκλησάκι κτισμένο το 1651 σε ερείπια βυζαντινής Εκκλησίας. Εκεί, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, η νεολαία μαζεύεται στο προαύλιο και παίζει μπουζούκι, κιθάρα ντέφι κάποτε σε ρυθμούς ρεμπέτικους και κάποτε πιο ροκ εν ρολ, ανάλογα τα κέφια.
Θα εισπνεύσεις ελευθερία και θα αναμείξεις λίγη ανεμελιά στο μιξ με τα συναισθήματα που οσυ βγάζει η τιρκουάζ, κοφτερή και συνάμα τρυφερή θάλασσα. Θα χαθεις στην Χαβάη και τον βυθό της, για αυτό σου προτείνουμε να έχεις μαζί βατραχοπέδιλα και να μην διστάσεις να σταματήσεις σε άλλα κολπάκια που θα βρεις στο δρόμο σου. Στο δρόμο προς το Νερό, φρόντισε να έχεις μαζί σου μπόλικο νερό γιατί θα χρειαστεί, η μεγάλη παραλία εκεί, με τον ψηλό της φοίνικα στη μέση, θα σε ταξιδέψει και θα σε κάνει να θες να μείνεις εκεί για ώρες, αν όχι για μέρες. Οι Λάκοι είναι μια απάνεμη βοτσαλωτή παραλία που επίσης αξίζει να επισκεφτείς, όπως και ο Δέτης, μία μικρή ατμοσφαιρική παραλία που κλείνεται από ένα μικρό κολπίσκο. Αν πάλι θέλεις να συνδυάσεις μπάνιο με περιπέτεια, τότε η επιλογή σου είναι η παραλία Πεζούλια. Για να φτάσεις όμως σε αυτή, θα πρέπει πρώτα να περάσεις τους βράχους. Ο χρόνος χάνεται, καθώς η απόσταση με τον «πολιτισμό» σε αφήνει να χαλαρώσεις και να ξεχάσεις οτιδήποτε συμβαίνει εκεί έξω. Όπως είχε πει και μια συχνή επισκέπτρια του νησιού, «το Κάτω Κουφονήσι είναι η μικρή μάγισσα που έχει για μητέρα τη μεγάλη μάγισσα και πλανεύτρα Γαύδο».
Όσα άτομα επισκέπτονται το νησί, το ερωτεύονται και το βάζουν στη λίστα με τα νησιά που θα πάνε κάθε χρόνο ή οι πιο σκληροπυρηνικοί εραστές του Κάτω Κουφονησίου πάνε μόνο εκεί τα τελευταία 30 χρόνια. Το αγαπούν και το προσέχουν σαν τα μάτια τους. Η απόδειξη είναι και τα λόγια του ίδιου του Βενετσάνου: «Οι άνθρωποι που κατασκηνώνουν στο Κάτω Κουφονήσι προσέχουν τον χώρο. Οι εκδρομείς που έρχονται αυθημερόν λιγότερο προσέχουν. Και οι χώροι στις σκηνές είναι πιο καθαροί, παρά οι κεντρικοί δρόμοι στο άνω Κουφονήσι. Όλο αυτό γίνεται για να μπορούν να πηγαίνουν οι εκδρομείς, και όσοι μένουν σε δωμάτια να μην ενοχλούνται. Πέρυσι πάντως δεν είχα δει καμία μείωση εγώ. Περισσότεροι κάμπερς είχαν έρθει, όχι λιγότεροι. Από το να στοιβαχτούν σε ένα ξενοδοχείο εδώ είναι πιο ασφαλές. Φαγώθηκαν να το απαγορεύσουν για να μαζέψουν τον καλό κόσμο στα ξενοδοχεία. Νομίζουν ότι αυτοί που μένουν εδώ δεν είναι άνθρωποι. Εμένα στο κτήμα μου έρχονται ηθοποιοί, σκηνοθέτες, καλλιτέχνες, ακόμη και επιχειρηματίες που δεν θέλουν να κλειστούν στα δωμάτια», δηλώνει εμφατικά ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας.
Μια βόλτα και μόνο θα σε πείσει ότι μια όαση σαν κι αυτή πρέπει να μοιράζεται…
