Όσο καλά κι αν έχουμε προετοιμαστεί για μία εξόρμηση στη φύση, τις περισσότερες φορές η δύναμη του απρόβλεπτου αποδεικνύεται πιο ισχυρή από την επιθυμία μας να περάσουμε ξέγνοιαστα και να ακολουθήσουμε ένα ευχάριστο πρόγραμμα. Πάντα θα υπάρχουν εκείνες οι στιγμές, για παράδειγμα, που ο καιρός θα αλλάζει απότομα και μια καταιγίδα θα ξεσπάει ενώ κάνουμε ελεύθερο κάμπινγκ, που κάποιο πλάσμα θα κλέβει τη σακούλα με το φαγητό μας, που κάτι σημαντικό θα έχουμε ξεχάσει να πάρουμε μαζί μας – και γενικότερα τα πράγματα δεν θα πηγαίνουν όπως τα σχεδιάζαμε.
Μεγαλώνοντας όμως, διαπιστώνω ότι υπάρχει κάτι το γοητευτικά όμορφο στις εξορμήσεις που μετατρέπονται σε περιπέτειες. Είναι τότε που μαθαίνω τα περισσότερα για τον εαυτό μου, καθώς ανακαλύπτω την ανθεκτικότητά μου και αρχίζω να εκτιμώ περισσότερο τις φορές που τα πράγματα κυλούν ομαλά. Η προσαρμογή σε αυτή τη μορφή «διασκέδασης», δεν κατακτάται εξίσου εύκολα από όλους – ειδικότερα από εκείνους που αντιμετωπίζουν συγκεκριμένες φοβίες ή έχουν μάθει να επενδύουν στην άνεσή τους.
Αυτή ακριβώς την αντίθεση στον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνουμε τις αποδράσεις στην ύπαιθρο, έρχονται να περιγράψουν οι δύο τύποι διασκέδασης: Η Type I Fun και η Type II Fun.
Εδώ μιλάμε για τον πραγματικά ανέμελο και διασκεδαστικό τύπο απόδρασης. Για εκείνη την μέρα που τα πουλιά κελαηδούν στον καταγάλανο ουρανό, που οι κατσίκες ανεβαίνουν στις πλαγιές του βουνού, που τα κορμιά μας λιάζονται κάτω από τον ήλιο και ύστερα τον χαζεύουμε καθώς δύει, που οι μπύρες κατεβαίνουν η μία μετά την άλλη καθώς απολαμβάνουμε την αγαπημένη μας μουσική σε κάποιο μαγευτικό τοπίο.
Είναι διασκεδαστικό να βιώνουμε στιγμές σαν κι αυτές και σίγουρα είναι διασκεδαστικό να τις θυμόμαστε μετά. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν τις θυμόμαστε πάντα μετά.
Ο δεύτερος τύπος διασκέδασης, η Type II Fun, είναι στην πραγματικότητα αποκαρδιωτικός όταν τον ζούμε, όμως ροκάρει εκ των υστέρων. Είναι εκείνη η πεζοπορία κατά την οποία ξέσπασε μια καταιγίδα, η ορειβασία που δεν πήγε και τόσο καλά γιατί καταστράφηκε η σόλα από τις μπότες μας, εκείνος ο πρώτος μαραθώνιος για τον οποίο δεν είχαμε προετοιμαστεί πλήρως ή εκείνη η ημέρα που μπερδέψαμε τη διαδρομή σε κάποιο σπήλαιο και χρειάστηκαν ορισμένα τρομακτικά λεπτά αναζήτησης μέσα στο σκοτάδι για να βγούμε τελικά από αυτό. Αυτές οι εμπειρίες δεν είναι απειλητικές για τη ζωή, αλλά σίγουρα μας βγάζουν από το comfort zone μας. Δεν είναι απαραίτητα διασκεδαστικές (στην πραγματικότητα είναι αρκετά άβολες), όμως αποτελούν μέρος αυτού που νοηματοδοτεί την «περιπέτεια».
Η φιλοσοφία του Type II Fun βασίζεται στο ότι, είμαστε ικανοί για πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε. Όχι επειδή είμαστε τεμπέληδες ή δεν θέλουμε να ξεπεράσουμε τα όριά μας, αλλά επειδή είναι σύμφυτο, είναι ενστικτώδες και κομμάτι της επιβίωσής μας, το να αποφεύγουμε καταστάσεις που θα μπορούσαν να μας εκθέσουν σε κινδύνους. Εάν όμως θέλουμε να ξεφύγουμε για λίγο από τη ζώνη άνεσής μας, μπορούμε να υιοθετήσουμε μια στάση ζωής που θα δίνει την ευκαιρία σε κάποια πράγματα να συμβούν, ακόμα κι αν είναι λίγο άβολα στην αρχή: Εάν είμαστε λίγο αγχωμένοι, αλλά δεν έχουμε υψοφοβία, μπορούμε να δοκιμάσουμε να κάνουμε αναρρίχηση. Εάν ο ωκεανός μοιάζει τρομακτικός, μπορούμε να ξεκινήσουμε με μερικά μαθήματα σερφ και στη συνέχεια, γιατί όχι και κατάδυσης.
Ο 35χρονος Φοίβος, είναι ένας από τους ανθρώπους που κατέληξαν μαζί με την παρέα τους, να γεύονται τον δεύτερο τύπο διασκέδασης, όταν αποφάσισαν να οργανώσουν μία εξόρμηση στην ύπαιθρο. Για εκείνον, όλα ξεκίνησαν όταν βρέθηκε στην Παταγονία, όπως διηγείται στην Popaganda. «Φτάνοντας στο τέλος του καλοκαιριού, πήραμε μια γεύση από τον απρόβλεπτο ορεινό καιρό. Καθώς απομακρυνόμασταν από την ειδυλλιακή πόλη Bariloche, δεν είχαμε ιδέα για το τι μας περίμενε.
Έχοντας μαζί μας φαγητό για οχτώ περίπου μέρες, σχεδιάζαμε να διασχίσουμε μερικά μονοπάτια στο Parque Nacional Nahuel Huapi και να φτάσουμε στο Volcan Tronador, ένα ηφαίστειο 3.500 μέτρων στα σύνορα Αργεντινής και Χιλής. Περπατήσαμε έξω από την πόλη με καταγάλανο ουρανό και η πρόγνωση του καιρού έδειχνε ηλιοφάνεια για περίπου μια εβδομάδα. Ο καθαρός ουρανός ήταν μια απάτη. Αντ’ αυτού, μας περίμενε κρύο, συννεφιά και άνεμοι που δεν μας άφηναν να κλείσουμε τα μάτια μας στη σκηνή. Η σκηνή μάλιστα μιας φίλης, καταστράφηκε. Λίγες ώρες μετά, το χιόνι είχε καλύψει τα περάσματα στα μονοπάτια που θα ακολουθούσαμε, με αποκορύφωμα η βροχή που διαδέχθηκε τη χιονόπτωση, να τα μετατρέψει όλα σε λάσπη κι εμείς να γίνουμε μούσκεμα».
«Σε καμία περίπτωση δεν το διασκεδάσαμε όλο αυτό, αλλά αν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ξανά αυτό το ταξίδι, δεν θα αλλάζαμε τίποτα. Μας κατέκλυσε μια ενέργεια που δεν θα νοιώθαμε αν όλα πήγαιναν βάσει σχεδίου. Η περιπέτειά μας, μας έβαλε σε σκέψεις. Για την ακρίβεια, η χρήση της λέξης περιπέτεια έχει γίνει υπερβολική. Για μένα, όταν όλα πάνε στραβά – τότε αρχίζει η περιπέτεια».
Τον Αύγουστο του 2018, η 24χρονη Μαριάννα με την παρέα της, αποφάσισαν να επισκεφθούν το Χιονοδρομικό Κέντρο στη Ζήρεια, εκεί όπου κάθε καλοκαίρι διοργανώνεται το Ziria Festival. «Φτάνοντας στη Ζήρεια στις 24 Αυγούστου, τίποτα δεν θύμιζε καλοκαίρι. Εγώ φορούσα ένα σορτς και για καλή μου τύχη είχα φέρει μαζί και δύο ζακέτες. Έλα μου όμως που ούτε αυτές ήταν αρκετές. Όσες μπύρες κι αν είχαμε πιει κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, όσο κι αν τραγουδήσαμε δυνατά κι όσο κι αν χορέψαμε, τίποτα δεν μπορούσε να τα βάλει με το κρύο που έπιασε. Το θερμόμετρο πρέπει να έδειχνε 5 περίπου βαθμούς, ντάλα Αύγουστο».
«Καθώς θα διανυκτερεύαμε στην περιοχή για να παρακολουθήσουμε και την επόμενη μέρα του φεστιβάλ, είχα την φοβερή ιδέα να κοιμηθούμε στο αμάξι. Καταφέραμε να μείνουμε σε αυτό για δέκα περίπου λεπτά, τρέμοντας κυριολεκτικά από το κρύο. Η ώρα ήταν περίπου δύο το ξημέρωμα και αποφασίζουμε να ψάξουμε κατάλυμα. Μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες, βρίσκουμε ένα δωμάτιο στα Τρίκαλα Κορινθίας και κατευθυνόμαστε σε αυτό. Ξυπνάω το επόμενο πρωί και νοιώθω να καίω. Ζητάω ένα θερμόμετρο από τη ρεσεψιόν και βλέπω ότι έχω 38 πυρετό – ντάλα Αύγουστο! Μπορεί εκείνες τις ημέρες να καταράστηκα τα πάντα και να υποσχέθηκα πως δεν θα πάω ξανά στη Ζήρεια, όμως καθώς ανατρέχω σε αυτή την περιπέτεια, σκάνε μόνο γλυκόπικρες αναμνήσεις πλέον. Αυτή η μορφή “διασκέδασης” δεν είναι καθόλου ευχάριστη τη στιγμή που τη βιώνεις. Για την ακρίβεια, μοιάζει περισσότερο με εφιάλτη, αλλά αξίζει τον κόπο».
Όπως εξηγεί στην Popaganda ο Γιώργος Δίπλας, Ψυχολόγος και Ψυχοθεραπευτής Gestalt, «η δυσφορία είναι βασικό συστατικό για την αναπτυξιακή μας διαδικασία». Η ανακάλυψη νέων πτυχών του εαυτού μέσω αυτής της μορφής διασκέδασης, είναι θεραπευτική, σύμφωνα με τον ίδιο. «Η αντίληψη της ταλαιπωρίας, βρίσκεται στο νοητικό και συναισθηματικό μας πεδίο. Ενώ οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι το στήσιμο μιας σκηνής την ώρα μιας έντονης βροχόπτωσης δεν είναι η πιο ευχάριστη εμπειρία, ο καθένας μας διαθέτει μοναδικά όρια και φόβους που μπορούν να αμφισβητηθούν όταν θα δοκιμαστούν σε διαφορετικές περιστάσεις», τονίζει ο κ. Δίπλας. «Το να νιώσουμε δυσφορία, μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε νέες πληροφορίες για τις δυνατότητές μας, ενώ παράλληλα μας βοηθάει να αναπτύξουμε ενσυναίσθηση για τα βιώματα των άλλων. Η δυσφορία είναι θεμελιώδης για την ανάπτυξη, καθώς μας ενθαρρύνει να ανακαλύψουμε τα όρια της ζώνης άνεσής μας».
«Επίσης, μέσα από αυτή την εμπειρία “διασκέδασης”, την Type II Fun δηλαδή, συχνά ανακαλύπτουμε την ανθεκτικότητά μας. Η λέξη αυτή άλλωστε μας έχει γίνει αρκετά οικεία, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια μας βρίσκει να προχωράμε συλλογικά στις πολύπλευρες προκλήσεις που έφερε η πανδημία. Η ανθεκτικότητα εκδηλώνεται ως η δύναμη που μας βοηθάει να ξεπεράσουμε ένα εμπόδιο και να προχωρήσουμε μπροστά. Όταν είμαστε απογοητευμένοι λόγω των καιρικών συνθηκών ή τρομαγμένοι εξαιτίας ενός απότομου φαραγγιού που πρόκειται να διασχίσουμε, μπορούμε να αναλογιστούμε τα όριά μας και να πάρουμε τεκμηριωμένες αποφάσεις, ή μπορούμε να παγώσουμε και να αφήσουμε τους φόβους μας να μας κατακλύσουν. Ακόμη όμως κι όταν οι φόβοι μας υπερισχύουν, το να στηριζόμαστε στην κοινότητά μας ζητώντας βοήθεια, είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να έχουμε κατά νου», καταλήγει.
