Ένα διαμέρισμα επιφάνειας 61 τ.μ. στο κέντρο της Αθήνας ανανεώθηκε χάρη στις παρεμβάσεις της αρχιτεκτόνισσας Βίρνας Κούτλα και του αρχιτέκτονα Δημήτρη Θωμόπουλου, που ανέλαβαν τον ανασχεδιασμό του.
Η αισθητική προσέγγιση της πρότασης σέβεται και ακολουθεί το αρχιτεκτονικό ύφος του συνόλου της πολυκατοικίας, η οποία κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1940 και φέρει την υπογραφή του Κωνσταντίνου Κιτσίκη.
Με σκοπό τη μικρότερη δυνατή επέμβαση στο υφιστάμενο κέλυφος, η ανάδειξη της δυναμικής των χώρων έγινε με μικρές αλλαγές: την ενοποίηση των χώρων κουζίνας και αποθήκης, τη διάνοιξη περάσματος προς το σαλόνι από τον νέο ενοποιημένο χώρο, την καθαίρεση του παταριού, που εκτεινόταν στο μισό τμήμα του χώρου καθιστικού-τραπεζαρίας, και την κατάργηση του τζακιού.
Με τις ενέργειες αυτές, η κάτοψη αποκτά μια σχεδόν κυκλική δομή στην οποία ο χώρος του καθιστικού-τραπεζαρίας έχει πλέον κεντρική σημασία. Γύρω από τον πυρήνα καθιστικού-τραπεζαρίας περιστρέφονται οι υπόλοιπες χρήσεις της κατοικίας (είσοδος, κουζίνα, WC, υπνοδωμάτιο master).
Στην πολυκατοικία μπορεί κανείς ακόμη και σήμερα να διακρίνει ιδιαίτερες λεπτομέρειες στις ξύλινες χειρολαβές, στα μπρούτζινα κουδούνια, στους πριζοδιακόπτες με την ένδειξη Licht και στα χτιστά φωτιστικά του κλιμακοστασίου. Οι λεπτομέρειες αυτές, αποτελούν την έμπνευση για την παλέτα των υλικών και τον λεπτομερή χειρισμό όλων των επιφανειών στο έργο.
Για την καλύτερη εκμετάλλευση των διαθέσιμων χώρων, σχεδιάζονται και κατασκευάζονται tailor made έπιπλα. Οι κάθετες επιφάνειες των ξυλουργικών, καθώς και τα υφάσματα με τα οποία επενδύονται είναι σε λευκούς τόνους.
Η κατοικία αντιμετωπίζεται στο σύνολό της ως ένα είδος γλυπτού, όπου ξύλινες ιδιοκατασκευές ορίζουν τους χώρους και την κίνηση στο εσωτερικό. Το ξύλο αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο και συνοδεύεται από υπόλευκες επιφάνειες λάκας και κεραμικού.
Σε αυτά προστίθενται σκούρες λεπτομέρειες, όπως πόμολα και σκοτίες που αναφέρονται σε έπιπλα της σχολής Bauhaus. Τέλος, κατασκευάζεται εξ’ αρχής η περιμετρική κορνίζα της οροφής.
Η λειτουργική διάρθρωση του διαμερίσματος προβλέπει τη δυνατότητα απομόνωσης του υπνοδωματίου master (υπνοδωμάτιο, γκαρτνταρόμπα, λουτρό) από τους υπόλοιπους χώρους, με αποτέλεσμα να μπορεί να αναγνώσει κανείς το εσωτερικό της κατοικίας σε δύο διακριτές ζώνες: τους χώρους διημέρευσης και τον χώρο ύπνου.
Ο διαχωρισμός των δύο ζωνών γίνεται μέσω της ξύλινης μασίφ δίφυλλης πόρτας, η οποία διατηρείται και επισκευάζεται προκειμένου να αναδειχθούν τα διακοσμητικά στοιχεία που φέρει και τα οποία αποτελούν δείγμα της αρχιτεκτονικής ταυτότητας του χώρου.
Το δάπεδο -από φυσικό ξύλο δρυός– κατασκευάζεται εξαρχής από έμπειρους τεχνίτες σε σχέδιο ψαροκόκκαλο, διαστάσεων όμοιων με το υφιστάμενο.
Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τους αρχιτέκτονες εδώ και εδώ
