Για κάποιον που μετράει πάνω από τρεις δεκαετίες από την πρώτη φορά που κράτησε μπλιμπλίκια στα χέρια του, το θέμα «διάρκεια παιχνιδιού» μοιάζει (και είναι) οξύμωρο. Κάποτε αρκούσε ένα δίωρο μπροστά στην πράσινη οθόνη του Amstrad σου για να δεις τα credits του Gryzor (Contra για τους Nintendoπληκτους) ή του Shinobi. Σήμερα, οι εκατοντάδες ώρες περιπλάνησης στις επαρχίες της Tamriel και τις λεωφόρους του Los Santos είναι το προαπαιτούμενο, ενώ την ίδια ώρα μικρά «διαμάντια» της indie σκηνής κατακτούν βαρύγδουπα βραβεία, αλλά και τις κορυφές των κατά τόπους charts απαιτώντας όμως το ελάχιστο από πλευράς κόστους (αλλά και χρόνου) από τον παίκτη. Τι συμβαίνει όμως όταν ένας φερόμενος ως ΑΑΑ τίτλος μπερδεύεται με τα ελάχιστα; Γιατί τελικά οι οκτώ (μέσες-άκρες) ώρες του The Order: 1886 δεν είναι ικανές να το φέρουν οπουδήποτε κοντά στην… κορυφή; Μα γιατί το πρόβλημα είναι φυσικά αλλού, και όχι στη διάρκεια.
Αν αντιμετωπίσεις αυτή την αποκλειστική κυκλοφορία των Ready At Dawn Studios για το PS4 ως ένα αρκούντως θεαματικό showcase για τις ικανότητες του συστήματος της Sony, είναι σίγουρο ότι δε θα απογοητευτείς. Ετοιμάσου για γραφικά που προφανώς θα αποτελέσουν σημείο αναφοράς στο gaming εφεξής και θα κάνουν την κάτω σου γνάθο να γνωρίσει για τα καλά το παρκέ στο σαλόνι του σπιτιού σου, καθώς κι εκείνον τον άσπονδο φίλο με το πανάκριβο PC, επιτέλους να σε ζηλέψει (λίγο). Φωτισμοί, αναλύσεις, textures και frame rates ζωντανεύουν στην τηλεόραση σου ένα steampunk βικτοριανό Λονδίνο, όπου οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης ζουν, βασιλεύουν και κυνηγάνε λυκάνθρωπους! Αν δε συνυπολογίσεις το καταπληκτικό voice acting, τo σχεδόν cinemascope κάδρο (2,40:1 για την ακρίβεια) και το φιλμικό φίλτρο στις in-game κάμερες, το παιχνίδι δείχνει έτοιμο να σου προσφέρει την απόλυτη κινηματογραφική εμπειρία. Δυστυχώς.
Η ομάδα παραγωγής του The Order: 1886, στην προσπάθεια της να παραδώσει ένα οπτικοακουστικό θρίαμβο για τη νέα γενιά κονσολών (και τη συνεπακόλουθη δικαιολογία για να επενδύσει κανείς σε αυτή), αναλώθηκε στο παιχνίδι του εντυπωσιασμού και φαίνεται να έχασε την ουσία. Ανιαρές μάχες πίσω από άχαρα σκορπισμένα οδοφράγματα, μυθοπλασία νηπιακής σύλληψης και ελλιπούς ανάπτυξης, boss fights βουτηγμένα στα quick time events ακριβείας και collectibles αμφιβόλου χρησιμότητας. Αυτό είναι το The Order: 1886. Ένα επίτευγμα gaming αισθητικής που κάνει όμως παλιές λαϊκές ρήσεις σαν το «φάτε μάτια ψάρια» να ακούγονται σοφές. Μια συρραφή από κλισέ που κάθε developer που σέβεται τον εαυτό του καλά θα κάνει να κρατάει φυλαγμένα στο συρτάρι του. Να το πω κι αλλιώς, ένα… απλά μέτριο παιχνίδι.
Θα μπορούσε να είναι ταινία της Sony Pictures. Να που είναι όμως παιχνίδι της Sony Computer Entertainment…
Η μεγάλη διαφορά για κάποιον που μετράει πάνω από τρεις δεκαετίες από την πρώτη φορά που κράτησε μπλιμπλίκια στα χέρια του όμως είναι ότι τώρα ξέρει. Τώρα ξέρω ότι αν για παράδειγμα γράψεις Assassin’s Creed στη θέση το εν λόγω στο κείμενο, έχεις μπροστά σου μια αρκετά ακριβή περιγραφή της πρώτης εκείνης απόπειρας της Ubisoft πίσω στο μακρινό 2007. To ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για το πρώτο Uncharted. Τώρα ξέρω και περιμένω να δω το πραγματικό The Order στο sequel. Γιατί τώρα ξέρω ότι κάπου εκεί, πίσω από τους φωτισμούς, τις αναλύσεις, τα textures και τα frame rates, πρέπει να κρύβεται κάτι πιο ουσιαστικό. Εις το επανιδείν, λοιπόν!
#instareview: Το καλύτερο «εξάρι» που έχω βάλει στη ζωή μου!
Ready at Dawn Studios, Έκδοση: Sony | Διαθέσιμο σε: PS4, Κυκλοφορεί: 19/2
