…και (ξανα)κάνω μια κωλιά μπροστά στην Barbarella!

Πόσες φορές δεν έχουμε τραγουδήσει τον στίχο του τίτλου, στον οποίο -έστω ετεροχρονισμένα- τα Ημισκούμπρια συνάντησαν την Ελπίδα και περίκλεισαν τη φάση (όπως έλεγαν τότε) μιας ολόκληρης εποχής; Τότε που τα φωτορυθμικά της ντισκοτέκ σε προκαλούσαν να ανταγωνιστείς  τον εαυτό σου στο χορό, με τον ίδιο τρόπο που ο Λούκι Λουκ πυροβολεί πιο γρήγορα από την σκιά του!
Αφού το κάναμε, λοιπόν, κι επειδή το φίλτρο της νοσταλγίας πάντα εξιδανικεύει τις αναμνήσεις, επιχειρήσαμε βαθιά βουτιά στο παρελθόν. Φορέσαμε τζιν «σωλήνα», t-shirt με κομμένα μανίκια, σκαρπίνια και άσπρες κάλτσες και ορμήσαμε νοητά στην πίστα της εμβληματικής Barbarella, προσπαθώντας να θυμηθούμε τις φιγούρες της disco. Και βγάλαμε λαβράκι, γιατί η Barbarella ξανανοίγει.
Στα decks, ο dj θρύλος, Πέτρος Μπρατάκος.

Μεγάλωσα στον Βύρωνα. Τελείωσα το σχολείο και στη συνέχεια πήγα στη σχολή εμποροπλοιάρχων του Ασπροπύργου. Συνολικά, έμεινα σ’ αυτόν τον χώρο γύρω στα πέντε χρόνια. Έτσι, έφερα τα Technics ΜΚ στην Ελλάδα. Τα πρωτοέβαλα στον Απόλλωνα, το 1979, και όλοι ρωτούσαν «τι είναι αυτό;». Επίσης, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ήμουν ο πρώτος που έκανα τον DJ μιξάροντας και όχι απλά εναλλάσσοντας κομμάτια. Έτσι, όπως είχα ακούσει να το κάνει ο DJ Funky στην ντισκοτέκ του Fire Island που ήταν η κύρια αντίπαλος του θρυλικού Studio 54! Όλα αυτά ξεκινάνε από το ’77, πηγαίνοντας προς τα ‘80s. Η ντισκοτέκ όμως ανήκει στα ‘70s.

Από μικρός ήμουν «μαμούνι». Ο πατέρας μου είχε οικοδομικές επιχειρήσεις και όσο έφτιαχνε κάποιες κατασκευές στον Άγιο Ανδρέα, πηγαίναμε στην τοπική κατασκήνωση. Εκεί, λοιπόν, τους έκανα πρόγραμμα με τραγούδια. Θα ‘μουν 6-7 χρονών, όταν η δασκάλα που είχαμε φώναζε «φέρε το βατράχι (Μπρατάκο) επάνω». Κι όλα  σαρανταπεντάρια. Το πρώτο LP είχε κυκλοφορήσει το ’67 από τους Charms. Ε, Θα ‘τανε το ’68 όταν έπαιζα το «Τρελοκόριτσο».

Όπως είπα πριν, τότε δεν υπήρχε η μίξη στην Ελλάδα. Το επίπεδο μίξης άρχισε να ανεβαίνει μετά το ’79. Μάλιστα, απαγορεύοταν από τις εταιρείες προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων να μιξάρεις τα κομμάτια. Όλα τα mixes που ακούμε στα ’80s δεν είναι από DJ, αλλά playback. Εξαίρεσεις, ο εφευρέτης της μίξης Tom Moulton  και ο Jelly Bean Benitez που έκανε τις πρώτες δουλειές της Madonna. Ο Tom Moulton μάλιστα ήταν αυτός που πρωτοέβγαλε single σε δωδακάιντσο. Τελείωαναν οι δίσκοι στο στούντιο και είχαν μείνει μόνο λίγα 45άρια. Κάποια στιγμή, όταν ρώτησε τι άλλο υπήρχε,  του είπανε ότι είχαν και τα μεγάλα LPs για να τα γυρίσουν σε 33 ή 45 στροφές. Πήρε, λοιπόν, το μικρό 45άρι και το γύρισε σε μάξι σινγκλ, δωδεκάιντσο. Αν, όμως, ακούσεις τις 33 και τις 45 στροφές, θα παρατηρήσεις μεγάλες διαφορές στις συχνότητες.

Στο σπίτι μου στο Φάληρο, έχω τους δίσκους που αγαπώ πιο πολύ. Επειδή δεν φτάνει ο χώρος, τους έχω μοιράσει σε τρία σπίτια! Έχω Part 1, Part 2, Part 3 και συνεχίζω να αγοράζω ακόμα και σήμερα. Δεν μπορώ να μετρήσω πόσους έχω. Πρέπει να ‘ναι 50-60.000. Παρόλα αυτά, όταν με ρωτάνε λέω ένα νουμεράκι χαμηλών τόνων, ας πούμε 20.000 – για να μη γίνεται όλη η περαιτέρω συζήτηση. Ανάμεσά τους είναι και πολλά σπάνια κομμάτια που συνήθως δεν τα παίζω. Τα έχω σε μήτρες, γυρισμένα σε cd, αλλά ποτέ σε mp3 γιατί πάρχει μεγάλη διαφορά στις συχνότητες – στο mp3 δεν υπάρχουν καθόλου μπάσα. Επίσης, έχουν περάσει από τα χέρια μου και 3-4 χρυσά επετειακά πικάπ της Technics που σήμερα κοστίζουν μέχρι 12.000 ευρώ. Πολλές φορές που ανεβάζω όλα αυτά τα στοιχεία στο ίντερνετ, νομίζουν ότι το κάνω για να πουλάω μούρη. Εγώ ανεβάζω πράγματα για να μαθαίνουν οι νεότεροι. Ξέρεις, μερικές φορές είναι όπως με τις λέξεις που συχνά παρερμηνεύεται το νόημά τους.

Άλλο τι ήσουν τότε και άλλο τι είσαι σήμερα. Τότε, το όνομα «Αυτοκίνηση» τρέλαινε όλο τον κόσμο. Αν βγεις και πεις σήμερα «Ντίσκο Αυτοκίνηση», θα γελάνε. Πάει ο νους σου σε κάτι κιτς. Θεωρώ ότι όλα τα ‘80s είναι κιτσαρία. Η ντίσκο δεν είναι κιτς γιατί ανήκει στα 70s. Δεν το λέω μόνο εγώ αυτό. Ρώτα για παράδειγμα τοn G Poly (σημείωση Popaganda: αναμείνατε τη συνέντευξή του Γιώργου Πολυχρονίου στον Θεοδόση Μίχο τις επόμενες μέρες) και θα στο επιβεβαιώσει. Βέβαια, σ’ αυτό έπαιξε ρόλο το ότι υπήρχαν μόνο πέντε δισκάδικα στην Αθήνα. Δεν έβρισκες εύκολα τα maxi singles ώστε να ενημερωθείς άμεσα για την εξέλιξη της μουσικής.

Οι θείοι μου είχαν στην Πλάκα το ιστορικό μαγαζί Dolce Vita-Variete Music Hall. Κάποια στιγμή έσπασε το χέρι του ο dj, κι ο θείος μου αναρωτιόταν ποιος θα έπαιζε στη θέση του. «Αυτός θα παίξει που είναι και χορευταράς! Όλη την ώρα χορεύει» του είπε για μένα ο κουμπάρος μου που ήταν τραγουδιστής των Βορείων («Με φωνάζουνε Τζίνι»). Στη συνέχεια, είχαν σειρά ο Απόλλωνας, η Μέκκα και η Καρυάτιδα, όλα ιστορικά μαγαζιά της Πλάκας. Το ’77 έπαιξα στο Marathon Beach  και στο Golden Coast, στη Νέα Μάκρη. Μέχρι το ’83 ήμουν στην BBG, στη Γλυφάδα. Το ’81 είχε ήδη ξεκινήσει το Miss Athens Athens, μέχρι τον Οκτώβρη του ’83 που μετονομάστηκε σε Disco Barbarella από τον κύριο Κρις Βέρβιτα, όταν ήρθε από το εξωτερικό κι έφερε την επανάσταση. Το καλοκαίρι του ’83 κι ενώ βρισκόμουν για δουλειά στην Πάρο, με φωνάξανε για να έρθω να αναλάβω στο καινούργιο μαγαζί.

Στην Barbarella δούλεψα από το καλοκαίρι του ’84 μέχρι τα τέλη του ’87. Το μαγαζί ήταν στις δόξες του. Φτάνει να σου πω ότι τις Δευτέρες είχαμε 800 άτομα. Υπήρχε face control. Το μαγαζί ήταν «only for couples», κι αυστηρά,  όπως έλεγε ο κύριος Βέρβιτας. Αν και μπορεί μερικές φορές να μπαίνανε καμιά δεκαριά άτομα ασυνόδευτα. Ήταν όλη η παρέα εκεί. Ο Στάθης (Ψάλτης), η Καίτη (Φίνου), ο Στηβ Ντούζος και η Βάσια Παναγοπούλου που τώρα είναι πιο όμορφη από ποτέ. Ερχότανε και ο Ρίζος. Πάντα με το καλαμπούρι του. Γίνονταν εκδηλώσεις, γυρίσματα, ένας χαμός. Θυμάμαι, μια μέρα είχαμε γύρισμα για μια ταινία του Δαλιανίδη. Ξεκινήσαμε μια σκηνή στις 9 το πρωί και τελειώσαμε στις 9 το βράδυ.

Μου ‘γραψε πρόσφατα ένας τύπος στο ίντερνετ: «Κύριε Μπρατάκο, είχαμε ακούσει πολλά για την Barbarella. Όταν, όμως, μπήκα στο μαγαζί  ένοιωσα να μου έρχεται ένα ωστικό κύμα». Το μαγαζί έκλεισε το ’93. Εγώ είχα ήδη φύγει από το ’88, κι ενώ είχα αλλάξει λίγο το ύφος της μουσικής που έπαιζα. Ο ιδιοκτήτης μου έλεγε «τι είναι αυτά που παίζεις;». Του απαντούσα: «Κύριε Βέρβιτα, μπήκαμε στο ’87, Pump Up The Volume. Άλλαξε το στυλ μουσικής. Είναι καινούργιος ήχος, House». Την αρχή την έκανα με τους Pet Shop Boys. Ποτέ  δεν ήμουν κολλημένος με ένα είδος μουσικής. Έπαιζα και παίζω τα πάντα. Κάποιοι που ήταν κολλημένοι χάθηκαν. Μερικές φορές τους τα γράφω στο ίντερνετ. «Εξατμιστήκατε και δεν το πήρατε χαμπάρι» έγραψα σε κάποιον.

Βλέπω συνεχώς τον όρο italo disco. Δεν υπάρχει αυτό το σπαγκέτι italo disco. Όποιος ξέρει από μουσική καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα καθαρό, αμερικάνικο disco κομμάτι και στα άλλα που βγήκαν αργότερα. Στα πάρτυ που γίνονται και με καλούν να παίξω σαν «Dj Disco Barbarella», μου ζητάνε να βάλουμε italo. Ε, μόλις τα βάλω, κάθονται όλοι κάτω. Κανείς δεν τα χορεύει.Οι Modern Talking, η Lian Ross και όλοι αυτοί που συγκαταλέγονται στο italo disco, είναι γερμανικό στυλ. Για μένα, όλα αυτά, με εξαίρεση δυο-τρία κομμάτια, είναι σκουπίδια.

Οι επανεμφανίσεις σε πάρτι σαν dj Disco Barbarella ξεκίνησαν από το ’96-97 μετά και από παρότρυνση φίλων μου. Από το 2009-2010 μέχρι σήμερα πρέπει να έχω κάνει γύρω στις 18 εμφανίσεις. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι βλέπω πολλά νέα παιδιά να χορεύουν με αυτά τα τραγούδια και εντυπωσιάστηκα, παρόλο που πιστεύω ότι μπορεί να μην καταλαβαίνουν τη μελωδία τους. Παράλληλα, όμως, παρατηρώ ότι οι δυο-τρεις disco της Αθήνας δεν έχουν κόσμο. Μιλάμε για all time classic μαγαζιά, όπως το Βινύλιο, η Boom-Boom και οι 33 Στροφές που τελικά δουλεύουν κανά δυο φορές την εβδομάδα, προσπαθώντας να γεμίσουν φέρνοντας DJs εκείνης της εποχής. Μόνο με dj δεν γεμίζει το μαγαζί. Εγώ ήμουν λίγο πιο τυχερός γιατί με γνωρίζουν λόγω Barbarella.

Η δουλειά του dj δεν υπάρχει πλέον! Σήμερα dj είναι μόνο ο celebrity που θα κάνει ένα πάρτι και τέλος. Όσο για τα κομμάτια, κατεβαίνουν με ένα laptop για να παίξουν μουσική βάζοντας τραγούδια που υπάρχουν περασμένα στο laptop ή ό,τι βρουν εκείνη την ώρα στο ίντερνετ. Εκείνα τα χρόνια, ο επιχειρηματίας της ντίσκο, αγόραζε όλο το πακέτο της δισκοθήκης κατόπιν υπόδειξης του dj.

Με το ίντερνετ πιστεύω ότι τελείωσε η μουσική, δεν υπάρχουν πια δισκογραφικές εταιρείες. Η ωραιότερη μουσική που έχει μπει στην ανθρωπότητα είναι μέχρι το ’94. Αν ρωτήσεις τον Μαστοράκη, θα σου πει ότι είναι τα ’60s. Αν ρωτήσεις τον G Poly, θα σου πει μέχρι ’77-’78. Παρόλα αυτά, και στα ’80s έχουμε πολλά ωραία κομμάτια, μόνο που δεν είναι disco. Είναι πιο ηλεκτρονικά τα κομμάτια των ’80s.

Από τα μηνύματα που παίρνω μέσω ίντερνετ, βλέπω ότι είναι πολύς ο κόσμος που θα ήθελα να ξαναχορέψει στην πίστα της Barbarella. Η είδηση που δίνω πρώτη φορά σε δημοσιογράφο είναι ότι η Barbarella ξανανοίγει! Υπολογίζουμε να είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο opening κατά τον Οκτώβρη, στο ίδιο σημείο της λεωφόρου Συγγρού,ενώ μέσα στο καλοκαίρι θα ενημερωθείτε για κάποια πάρτυ που θα γίνουν.