Προφανώς και έχω «χρησιμοποιήσει» κάθε πηγή αναπαραγωγής μουσικής. Τα ξεπερασμένα cds, τις γλυκούλες κασέτες, τα γαμάτα minidisk αλλά και τα ψηφιακά mp3s/wav/aiff και τα ρέστα, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τα βινύλια. Και όταν λέω τίποτα, εννοώ… ΤΙΠΟΤΑ. Να γιατί.
Τα βινύλια δεν «γράφονται», απλώς αποκτούνται. Δεν μπορείς δηλαδή να αγοράσεις ένα βινύλιο για να το κάνεις όπως θες εσύ, όπως με τις κασέτες και τα cd. Όταν επιλέξεις έναν δίσκο πρέπει να του παραδοθείς. Να τον εκτιμήσεις γι’ αυτό που είναι, και να «μπείς στην φάση του». Μόνο έτσι θα ωριμάσει μέσα σου, σε όσο καλή ή όχι κατάσταση και να τον διατηρήσεις. Εντάξει, και τα εργοστασιακά cd το κάνουν αυτό, αλλά «κάνουν» και για κοτέτσι. Με καμιά 300αριά μπορείς πραγματικά να χτίσεις ένα τέτοιο.
Τα βινύλια είναι ζωντανά. Μπαίνουν-βγαίνουν, γρατζουνίζονται, στραβώνουν, θαμπώνουν, σκίζονται. Και κάθε φορά που κάτι τους συμβαίνει, το αποτέλεσμα στο αυτί και στην αφή αλλάζει. Το ανθρώπινο χέρι μπορεί να τους τελειώσει την ζωή ή να τα κρατήσει για πάντα σε αυτήν. Ακόμη και αν τα προσέχεις, αν τα ακούσεις πάρα μα πάρα πολλές φορές, «λιώνουν», αλλάζουν. Επομένως χρίζουν προσεκτικής, άδολης αγάπης.
Τα βινύλια είναι σαν την ζωή μας. Έχουν surface noise (σκρατς-φασαρία) γιατί έτσι κι αλλιώς άμα ήταν σαν τα cds που είναι crystal clear όχι μόνο δεν θα ήταν «ζωντανά», αλλά θα ήταν βαρετά, όπως έχει πει και ο μεγάλος John Peel.
Τα βινύλια είναι σαν την πιο όμορφη γυναίκα που είχες ποτέ, που σ’ αγαπάει κι εσύ καμαρώνεις σε όλους τους φίλους σου. Δεν ξέρω κανέναν να καμαρώνει για mp3s φυλακισμένα σε σκληρούς δίσκους και για accounts σε υπηρεσίες streaming. Δεν θα σε προδώσουν ποτέ και κάθε φορά που ξυπνάς θα μπορείς και πάλι να τα χαζέψεις στο ράφι, χωρίς να χρείαστει να τα «back up-άρεις» και να ανοίξεις την όποια οθόνη για να τα διαβάσεις. Εξαιρούνται περιπτώσεις κλοπής, πλημμύρας και φωτιάς. Σε μια τέτοια περίπτωση, ας βάλει ο θεός το χεράκι του.
Τα βινύλια είναι -όπως κάθε χόμπι- πηγή ζωής. Όπου και να βρεθείς μπορείς να τα ψάξεις και να ασχοληθείς μαζί τους. Κάθε ένα απο δάυτα μπορούν να κρατάνε καλά κρυμμένα μέσα τους tips για πράγματα που θα σου θυμίσουν καταστάσεις. Ακόμα και damages πάνω στο βινύλιο και το χάρτινο cover μπορεί να σε μεταφέρουν στο παρελθόν σου ανα πάσα στιγμή.
Τα βινύλια μουχλιάζουν (χωρίς να φαίνεται πολλές φορές στην μυρωδιά), αποδεικνύοντας ότι είναι ζωντανοί οργανισμοί, όπως τα βιβλία και μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις Indiana Jones κάθε φορά που η επιμονή σου σε οδηγήσει να ψάχνεις σε κάποιο υγρό υπόγειο.
Τα βινύλια είναι ένα από τα πιο τέλεια πράγματα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος για να διακοσμήσει το σπίτι του. Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος με καλό γούστο που να μην συμφωνεί με αυτό. Ζεσταίνουν τον χώρο και όταν σπινάρονται αλλά και όταν αράζουν στο ράφι.
Τα βινύλια είναι το ιδανικό format για να αναδυχτεί 100% το artwork ενός δίσκου. Ιλουστρασιόν εξώφυλλα, picture disks, φάκελοι covers, gatefold albums και πάει λέγοντας. Το αποτέλεσμα είναι κάθε φορά διαφορετικό. Πρόσθεσε σε όλα αυτά το «κρυφό» περιεχόμενο. Inner sleeves, inserts, κάρτες, ένθετα κλπ. Μαγεία!
Τα βινύλια είναι «μοναδικά». Κόβονται σε συγκεκριμένο αριθμό και κάθε φορά οι κωδικοί τους αλλάζουν. Άσε που καμιά φορά αλλάζει και κάτι στην έκδοση με αποτέλεσμα τον πανικό στους βινυλιοφάγους.
Ας μην πάμε μακριά όμως. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ακραία πορωμένος με το βινύλιο για να κατανοήσει τα παραπάνω. Δεν ξέρω πάντως κανέναν που να αγόρασε ένα έτσι, για τη δοκιμή, και να μην κόλλησε με το σπορ.
Γιατί οι δίσκοι βινυλίου σε μαθαίνουν όχι μόνο να ακούς αλλά και να «νιώθεις» τη μουσική καλύτερα. Αν με ρωτάτε, θεωρώ προτιμότερο να αγοράζεις ένα δίσκο την εβδομάδα και να σου μένει στο σπίτι, παρά να κατεβάζεις χιλιάδες zip που σίγουρα θα ακούσεις μία φορά (το πολύ!) ή να πληρώνεις συνδρομές για «όλη τη μουσική του κόσμου».
Ξέρω ξέρω, κάποιοι θα με πουν γραφικό, αλλά αν μη τι άλλο το να πατάς play σε ένα digital player δεν περιέχει ως διαδικασία ούτε το παραμικρό ίχνος ιεροτελεστίας, σε αντίθεση με το να παίρνεις το βινύλιο, να το βάζεις στο πικάπ και να ακουμπάς πάνω του τη βελόνα.
Και κάτι για το τέλος. Δεν ταξινομώ τα βινύλια μου αλφαβητικά. Τα ταξινομώ συγκυριακά. Σε κάθε ράφι θυμάμαι μια ιστορία για τον εκάστοτε δίσκο που τραβάει το βλέμμα μου, για το πως τον απέκτησα και όχι μόνο. Έχω όμως και μερικά ράφια για τους πιο ξεχωριστούς δίσκους. Τα αποκαλώ «ράφια της φωτιάς» κι εκεί έχω όσα βινύλια ξέρω ότι θα χωρέσουν στην αγκαλιά μου σε περίπτωση που…έρθει ο Αρμαγεδδώνας, ώστε να μπορέσω να τα σώσω. Ιδού ένα ενδεικτικό top 10:
1. Alain Goraguer – La Planete Sauvage
2. Γεράσιμος Λαβράνος – Χορέψτε με τον Γεράσιμο Λαβράνο
3. Eden Ahbez – Eden’s Island
4. Radiohead – Kid A
5. Λένα Πλάτωνος – Μάσκες Ηλιου
6. Mary Lou Williams – Black Christ Of The Andes
7. Broadcast – Noise Made By People
8. Erkin Koray – Erkin Koray
9. Jaga Jazzist – What we must
10. Serge Gainsbourg – Histoire De Melody Nelson
Την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου το metamatic:taf θα φιλοξενήσει ξανά bazaar βινυλίου, στο οποίο θα συμμετέχουν ιδιώτες συλλέκτες παρουσιάζοντας βινύλια από ποικίλα μουσικά είδη (από rock, pop, soul, jazz, blues, funk μέχρι hip hop και electronica). Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
