Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι ένας κανονικός νέος άνθρωπος. Όχι και τόσο αυτονόητο, όταν μιλάμε για πολιτικούς πρώτης γραμμής όπως αναπόφευκτα θεωρείται ο εκλεκτός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το Δήμο Αθηναίων. Ντυνεται casual, μιλάει με τον ίδιο τρόπο (και σου ζητάει ο ίδιος τον ενικό), επαναλαμβάνει συνεχώς τη φράση «ρε παιδί μου» χωρίς να σκέφτεται αν αυτό υποβαθμίζει τη ρητορική του δεινότητα στα μάτια του συνομιλητή του, χρησιμοποιεί την αργκό και μάλιστα όχι υπολογιστικά επειδή μιλάει σε «νεανικό site». Καμιά φορά μάλιστα ξεχνιέται και λέει «θα ήθελα» αντί «θα κάνω» και αυτό φανερώνει επίσης τη χαριτωμένη πολιτική αθωότητα του πρωτάρη. Είναι ο σχετικά «άγνωστος Χ» των αυτοδιοικητικών εκλογών, ένας 34χρονος στον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε το χρίσμα, προφανώς αναπολώντας το δικό του πολιτικό test event που συνέβη επίσης στο Δήμο της Αθήνας το 2006. Από την άλλη, ο Γαβριήλ (αυτή είναι η μόνη του ιδιοτροπία, δεν θέλει το «Γαβρίλος») Σακελλαρίδης, δίνει τις πρώτες δύσκολες πολιτικές του εξετάσεις σε μία εκλογική συγκυρία που ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει πώς και πώς να εκμεταλλευτεί για να γίνει κυβέρνηση. Η πρωτοφανής πόλωση τον κάνει να διεκδικεί τη δημαρχία με έναν καταγγελτικό, συχνά ξύλινο, λόγο. Ή τουλάχιστον αυτή ήταν η δική μου γνώμη. Του ζήτησα να το σχολιάσει, μεταξύ άλλων, σε μία συνέντευξη εκ πολιτικών βαθέων στην οποία απαντά σε όσα χρειάζεται να ξέρετε για να σχηματίσετε το πολιτικό του προφίλ. Συναντηθήκαμε στον πεζόδρομο της Ηπίτου στην Πλάκα και πίνοντας τον καφέ μας στο Twin Peaks («πρέπει να το δω ρε γαμώτο»), να τι συζητήσαμε για σχεδόν δύο ώρες.
Το Χρίσμα και η «Νεότητα»
Πώς πήρες το χρίσμα από τον Αλέξη Τσίπρα; Με είχαν προσεγγίσει ήδη από τα περασμένα Χριστούγεννα. Τότε υπήρχε η τάση να προχωρήσουμε με κάποιον «γνωστό» υποψήφιο, αλλά γρήγορα (και ευτυχώς) εγκαταλείφθηκε η ιδέα αφού δεν θα κόμιζε κάτι καινούριο. Θελήσαμε να δώσουμε ένα διαφορετικό στίγμα στη μάχη του Δήμου Αθηναίων με την επιλογή ενός νέου υποψηφίου. Μου ήρθε λίγο ξαφνικό, παρότι είχα φάει την κρυάδα με την υποψηφιότητά μου στις βουλευτικές εκλογές του 2012. Γιατί εδώ η μάχη είναι πολύ προσωπική, όλα επικεντρώνονται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός και μοναδικού ατόμου. Δεν χάνεσαι σε μία ατέλειωτη σελίδα με ονόματα.
Σου το ανακοίνωσε ή στο πρότεινε; Μου το πρότεινε βέβαια. Και το συζητήσαμε πολύ, αφού και ο Αλέξης είχε να μου πει πολλά για τη δική του εμπειρία το 2006, όταν τον είχε πιάσει ο Αλαβάνος με έναν παρόμοιο τρόπο. Με έκανε να νιώσω άνετα γιατί μου έδειξε ότι με εμπιστεύεται.
Όταν έρχεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για πολλούς «επόμενος πρωθυπουργός» και σου προτείνει κάτι τέτοιο, πώς αντιδράς; Σκέφθηκες καθόλου αν είσαι ο κατάλληλος για τέτοια καθήκοντα ή είσαι στρατιώτης του κόμματος που δεν μπορεί να πει όχι σε μία, κακά τα ψέματα, μεγάλη προσωπική ευκαιρία; Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ζητήσω από δικούς μου ανθρώπους να μου επισημάνουν τα αρνητικά, π.χ. ότι είμαι σχετικά άγνωστος. Ήθελα να εντοπίσω τα αντεπιχειρήματα για να τα σαρώσω. Αγχώθηκα, ζορίστηκα λίγο μέσα μου, αλλά με εξίταρε η πρόκληση. Ας μη θεωρηθώ σεμνότυφος, αλλά θα χαιρόμουν αν κάποιος σαν κι εμένα έπαιρνε ένα τέτοιο χρίσμα και ας άνηκε σε άλλον πολιτικό χώρο.
Θα επιμείνω στην ερώτηση γιατί στο παρελθόν υπήρξαν υποψήφιοι που είτε χρησιμοποίησαν το Δήμο αποκλειστικά ως όχημα πολιτικής ανέλιξης, είτε παρκαρίστηκαν από τα κόμματα εκεί ως σιωπηλά τιμωρημένες εφεδρείες, ακόμα και Ιφιγένειες καμιά φορά. Ασχολούμαι με την Αθήνα μέσω της «Ανοιχτής Πόλης», ήδη από τα χρόνια της υποψηφιότητας Τσίπρα που ήμουν 26 χρονών. Ζω στα Εξάρχεια, κυκλοφορώ στην πόλη, γνωρίζω τα προβλήματα των γειτονιών, συμμετέχω ή είμαι σε επαφή με τις συλλογικότητες που προσπαθούν να τα λύσουν. Νομίζω, η προσωπική βάση υπάρχει και φυσικά ενημερώνομαι συνεχώς για να τη διευρύνω. Ισχύει ότι υπήρξαν διακοσμητικοί υποψήφιοι, ακόμα και δήμαρχοι. Πολιτικοί που βγήκαν από το ψυγείο ή χρησιμοποίησαν τις αυτοδιοικητικές εκλογές για να στήσουν πολιτικό μηχανισμό και να γίνουν εύκολα βουλευτές. Ή ακόμη και περιπτώσεις σαν τη Ντόρα Μπακογιάννη που παραιτήθηκε αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν έχω τέτοιες φιλοδοξίες. Αν σε ένα χρόνο, ας πούμε, γίνουν βουλευτικές εκλογές (που πιστεύω θα γίνουν συντομότερα), εγώ δεν θα κατέβω στην Α’ Αθήνας για να εξαργυρώσω την τωρινή καμπάνια μου. Ακόμα κι αν είμαι δημοτική αντιπολίτευση.
Επίσης, ας μη ξεχνάει κανείς, ότι οι άνθρωποι της γενιάς μου που μπήκαν στην πολιτική μέσω των πανεπιστημιακών κινημάτων εκεί γύρω στο ’98-99, δεν είχαν καμία καριέρα στο μυαλό τους. Δεν ήταν ο τότε Συνασπισμός η ιδανική μετοχή για πολιτική επένδυση. Κι αν δεν μου βγει η πολιτική, μπορώ πολύ άνετα να αφοσιωθώ ξανά στο διδακτορικό μου και να ασχοληθώ με τα οικονομικά που το θέλω κιόλας.
Είναι εύκολος ο γυρισμός στην «κανονική ζωή»; Ελπίζω πως ναι, μη λέω και μεγαλοστομίες, αλλά ειλικρινά δεν βλέπω τον εαυτό μου ως πολιτικό καριέρας. Έχω θεματικό προσανατολισμό. Την Αθήνα.
Είναι αυταξία ότι ο νέος είναι ικανός; Κατηγορηματικά όχι. Με κάνει και νιώθω άβολα ότι η πρώτη εντύπωση για μένα προκύπτει από την ηλικία μου. Είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν τόσο νέοι συντηρητικοί όσο και γηραιότεροι προοδευτικοί.
Παρ’ όλα αυτά, παίζεις το χαρτί «φρέσκος κι άφθαρτος». Άφθαρτος είμαι εκ των πραγμάτων. Δεν έχω δώσει κανένα δικαίωμα, νομίζω ότι είναι αντικειμενικό αυτό. Θα μπορούσα να προβάλλω την υποψηφιότητά μου με lifestyle όρους – ότι είμαι ένα cool «παιδί της πόλης» που ζητάει την ψήφο σας απέναντι στους κακούς πολιτικούς. Μία τέτοια εικόνα όμως με αδικεί.
Από την άλλη ο παράγοντας «νεότητα» χρησιμοποιείται και εις βάρος μου, μεταμφιεσμένος σε απειρία. Γράφουν ή λένε για μένα «δεν έχει διοικήσει ούτε περίπτερο». Αν ήταν έτσι δνε θα ψάχναμε δήμαρχο, θα βάζαμε αγγελία για διαχειριστή. Ο δήμαρχος δνε θα πρέπει να κρίνεται ως μάνατζερ, αλλά ως εκείνος που δίνει την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθεί η πόλη.
Πάντως η διαχείριση των οικονομικών σε ένα Δήμο που, σύμφωνα με την παρούσα δημοτική αρχή, είχε σχεδόν χρεοκοπήσει, δεν μπορεί να είναι αμελητέα. Σύμφωνοι, πολύς κόσμος κοιτάει τα οικονομοτεχνικά ζητήματα, ούτως ή άλλως αυτό προβάλλει και ο κύριος Καμίνης. Αν θες μπορώ να σου πω ότι κι εγώ βάσει των σπουδών μου είμαι καλός στη διαχείριση.
Δεν το έχεις αποδείξει όμως, το είπες και μόνος σου πριν. Εγώ θέλω να προβάλλω και να εμπνεύσω τη συλλογικότητα ως βασικό χαρακτηριστικό της πρότασής μου. Όχι να διαφημίσω προσωπικές αρετές.
