恭禧发财 (Ευτυχισμένο το νέο έτος)

Η Λίνα Ρόκου κάνει μια βόλτα στην αθηναϊκή Chinatown, λίγο πριν αλλάξει (απόψε το βράδυ) ο χρόνος για το Κινέζικο ημερολόγιο, και αναρωτιέται αν θέλει να φάει τσούχτρα.

Φωτογραφίες: Ασπασία Κουλύρα

Αν πίστευα στις μεταφυσικές συμπτώσεις θα έλεγα ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η αθηναϊκή Chinatown έχει δημιουργηθεί με πυρήνα της το Μεταξουργείο. Θα έλεγα ότι αόρατα νήματα μεταξιού έφεραν στη συγκεκριμένη γειτονιά τους Κινέζους για να φτιάξουν τα μαγαζιά, τα εστιατόρια και τα σπίτια τους.

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η κινέζικη συνοικία της Αθήνας δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα οργανωμένη και η κρίση έχει χτυπήσει και τα δικά τους μαγαζιά. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι δεν λειτουργεί πια super market στον κτίριο με την κόκκινη επιγραφή Chinatown, επί της Αγησιλάου. Αν ανέβει κανείς με τα σκαλιά μέχρι τον 3^ο όροφο -είσαι σίγουρος ότι θέλεις να πάρεις το παλαιικό ασανσέρ;- πίσω από την κλειστή πόρτα με τις ζωγραφιές θα δει πολλές γελαστές φατσούλες. Η πανέμορφη -δεν είναι όλες όμορφες αλλά όταν είναι σπάνε τα κοντέρ- Κινέζα δασκάλα μας λέει ότι εκεί στεγάζεται το σχολείο τους όπου μαθαίνουν στα πιτσιρίκια τη μητρική τους γλώσσα, αγγλικά και αριθμητική.

Στο υπόγειο του κτιρίου λειτουργεί μαγαζί με ρούχα από την Κίνα και οικιακά σκεύη. Πολύ φθηνό πράγματι αλλά τίποτα το ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Λίγο πιο ψηλά, στην κατεύθυνση προς Ομόνοια, έχουν στηθεί δύο υπαίθριοι πάγκοι με τρόφιμα. Στον ένα έχουν αραδιάσει λαχανικά και ρίζες, διακρίνω το κινέζικο λάχανο και εάν καταλάβαμε καλά στοιχίζει 3 ευρώ το κιλό (και όχι το τεμάχιο; περίεργο). Μαζί μας είναι ο Δημήτρης που μιλάει κινέζικα, διδάσκει κιόλας και οι Κινέζοι μόλις ακούν έναν Έλληνα να μιλάει τη γλώσσα τους χαμογελούν και λύνονται -εντάξει, όχι όλοι, είπαμε ότι είναι λαός που δύσκολα ανοίγεται- και σίγουρα εντυπωσιάζονται. Μαθαίνω ότι οι σπόροι έρχονται από την Κίνα, φυτεύονται και καλλιεργούνται σε χωράφια της Παλλήνης και καταναλώνονται κυρίως από Κινέζους. Τους ρωτάω αν τρώνε ελληνικά φαγητά αλλά από τα μισόλογα τους καταλαβαίνω ότι δεν τα τιμούν ιδιαίτερα. Στον διπλανό πάγκο σε διαφανή πλαστικά μπολ διατίθενται κρεατικά όπως εντόσθια από χοιρινό και μοσχαράκι και πόδια κοτόπουλου (νομίζω ότι διακρίνω νύχια, χμμμμ) που μαζί με την ανάλογη σάλτσα πωλούνται προς 3 ευρώ το καθένα.

Στον δρόμο συναντάμε ένα νεαρό αγόρι, λίγο πάνω από τα είκοσι που προθυμοποιείται να μιλήσει. Ο Xu είναι από την πόλη Σι Αν, ξέρει λίγα ελληνικά, στην πατρίδα του ήταν υδραυλικός αλλά εδώ δουλεύει σε κατάστημα με ρούχα. Είναι πολύ γλυκό παιδί και γελάει ντροπαλά όταν παραδέχεται ότι βρίσκει τις Ελληνίδες πολύ όμορφες. Λίγο παρακάτω μια κούκλα κινεζούλα με κοτσίδες -δε θα ΄ναι ούτε πέντε χρόνων- μία μας περιεργάζεται μία κρύβεται στην αγκαλιά του μπαμπά της που μιλάει πολύ καλά τα ελληνικά, αφού μένει εδώ και 14 χρόνια στην Αθήνα και προς τιμήν της έχει ονομάσει την κόρη του Αθηνά, άλλωστε η μικρή έχει γεννηθεί εδώ. Σκέφτομαι ότι είναι σούπερ να μιλάς δύο από τις πιο δύσκολες γλώσσες του κόσμου.

Συνεχίζω μόνη μου την περιήγηση στην αθηναϊκή Chinatown και φτάνω στο κινέζικο super market που βρίσκεται στην Κεραμεικού. Κάπου εδώ ξεκινάει το ταξίδι μου στη χώρα των κινέζικων θαυμάτων. Σε ορισμένα ράφια υπάρχει μια κάποια επεξήγηση στα ελληνικά, στις περισσότερες συσκευασίες προϊόντων υπάρχει μία ευρωπαϊκή γλώσσα –αγγλικά ή ισπανικά ή ιταλικά- αλλά αποφασίζω να παίξω ένα παιχνίδι και να προσπαθήσω να μαντέψω τι είναι το κάθε τι που βλέπω. Εντάξει, σε κάποιες περιπτώσεις -όπως είναι τα πατατάκια- κλέβω εκκλησία, σε άλλες ακόμη αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου καθώς δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσε να με οδηγήσει σε κάποια λύση. Σκύβω πάνω από το ψυγείο με τα καταψυγμένα και βλέπω μεταξύ άλλων βατραχοπόδαρα και στρείδια αλλά και κάτι μαύρο, πολύ μαύρο. Ανοίγω την πόρτα, το παίρνω στα χέρια μου, δε γράφει τίποτα πάνω στη ζελατίνα, ούτε καν στα κινέζικα -γιατί αυτό θα βοηθούσε πολύ, ε;- και καταλήγω ότι πρόκειται για μαύρο κοτόπουλο ή έστω ένα κομμάτι από μαύρο κοτόπουλο αλλά μη με βάλετε να πάρω και όρκο. Παραδίπλα, μια γυάλινη κλειδωμένη βιτρίνα φιλοξενεί κινέζικα φάρμακα όπως χαπάκια και αλοιφές. Δεν μπορώ να φανταστώ για ποια προβλήματα προορίζονται αλλά κοίτα να δεις που εντελώς στερεοτυπικά σκέφτομαι ότι σίγουρα κάτι από όλα αυτά θα είναι το κινέζικο βιάγκρα. Θες τα στρείδια που είδα πριν στο ψυγείο, θες ότι η εξωτική Ασία μας παραπέμπει σε έναν ιδιότυπο ερωτισμό εμένα πάντως η σκέψη μου εκεί πέταξε.

Τι άλλο μου τραβάει την προσοχή; Οι τεράστιοι σάκοι με τα μανιτάρια κάθε είδους, οι επίσης τεράστιοι σάκοι ρυζιού και ένα διαφανές βάζο με κάτι σαν τουρσί μέσα σε αλατισμένο νερό. Ναι, θα μπορούσες να το πεις και τουρσί αλλά η ετικέτα είναι σαφής: «Medusa en conserva». Μεζεδάκι κανείς; Για τους λιγότερους τολμηρούς υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλία από noodles και σάλτσες και φυσικά οι τιμές είναι πολύ πιο συμφέρουσες από ότι σε ένα ελληνικό super market. Το πιο ακριβό πράγμα μέσα εκεί ήταν κάτι ξύλινα κουτιά που κοστολογούταν μέχρι και 120 ευρώ. Κατεβάζω ένα από τα ράφια, το ανοίγω, δύο πορσελάνινα μπουκάλια, κάτι που θα πίνεται περιέχουν, δεν έχω ιδέα τι, νιώθω άσχετη και βγαίνω έξω για να συνεχίσω τη βόλτα μου.

Όχι μακριά από εκεί βρίσκεται η κινέζικη ταβέρνα Πλούτοκρατ, που την τιμούν κυρίως Κινέζοι αλλά και όσοι από τους Αθηναίους έχουν ψάξει καλά τη φάση «κινέζικο φαγητό». Μπορεί η κοπέλα που ήταν εκείνη την ώρα στο εστιατόριο να μην ήξερε ούτε ελληνικά, ούτε αγγλικά αλλά ο κατάλογος που ήταν γραμμένος και στα ελληνικά έκανε δουλειά. Αν κάποιο βράδυ πετύχεις και κινέζικο γάμο –ναι, φιλοξενεί και τέτοιες εκδηλώσεις- θα δεις από κοντά όλη τη γνήσια ασιατική υπερβολή που μπορεί στους Ευρωπαίους να φαντάζει κιτς αλλά χαρακτηρίζεται από αυθεντικότητα∙ τίποτα δεν είναι τυχαίο στις τελετές τους, όλα διέπονται από άγραφους παραδοσιακούς κανόνες.

Άλλη μια ταβέρνα της περιοχής είναι η Fulihua, όπου τη φέρνει βόλτα ένα ζευγάρι από τη Fujian, παραθαλάσσια περιοχή απέναντι από την Ταιβάν και γι’ αυτό η κουζίνα είναι πολύ κοντά στην ταϊβανέζικη. Φαγητά πρωτόγνωρα για τους δικούς μας ουρανίσκους αλλά όποιος θέλει να πάει μέχρι τέλους στις γευστικές του εμπειρίες πρέπει να πάει μέχρι τη Fulihua.

Πάντως, για την ώρα λέω να μαγειρέψω τα noodles από σιτάρι που αγόρασα από το κινέζικο super market της Κεραμικού, η συσκευασία των 2 κιλών στοιχίζει 3,5 ευρώ. Πείτε καμιά καλή συνταγή.

Μερικές χρήσιμες διευθύνσεις για να μη χαθείτε στη μετάφραση: