Σύνθημα της βραδιάς, “Strike a pose and dip in vogue”. Το περασμένο Σάββατο, η Αθήνα μυήθηκε σε έναν ξέφρενο μαραθώνιο voguing, που πήρε ζωή στο νέο βιομηχανικό χώρο του Ιδρύματος Ωνάση στην περιοχή του Ρέντη. Τον Σεπτέμβριο του 2020, το πρώην εργοστάσιο πλαστικών της εταιρίας KOCH, μεταμορφώθηκε σε έναν απρόσμενο χώρο για καλλιτεχνικό πειραματισμό και εξερεύνηση. Και το όνομα αυτού: Onassis Ready. Ανάμεσα σε εργατικές πολυκατοικίες, ξεχασμένα κτίρια, χωματόδρομους και μάντρες γεμάτες με κάθε λογής αχρηστευμένα αντικείμενα, ο κόσμος άρχισε να φτάνει από νωρίς στο κτίριο, για να συμμετάσχει στο ball, να αποθεώσει τους voguers και τους διαγωνιζόμενους, να χορέψει και να εκφραστεί ελεύθερα, σε ένα απόλυτα ασφαλές περιβάλλον όπου όλα μας ήμασταν ίσα.
Στο πρώτο “Climax Ball” που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Onassis Culture και φιλοξενήθηκε από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, οι πόζες, ο χορός, η μόδα, η σανγκρία, οι neon φωτισμοί και η δυνατή μουσική, συνέθεσαν ένα πολύχρωμο πάρτυ που θα θυμόμαστε για καιρό. Οικοδέσποινα και διοργανώτρια της βραδιάς, ήταν η πρωταγωνίστρια της cult ταινίας “Climax” (2018) του Gaspar Noé, Léa Vlamos, κάθε εμφάνιση της οποίας μας άφηνε για αρκετά λεπτά με κρεμασμένα τα σαγόνια – κυριολεκτικά.
Η διοργανώτρια του ball και πρωταγωνίστρια της ταινίας “Climax”, Léa Vlamos
Ο Matyouz Laduree μας καλωσορίζει στο πρώτο Climax Ball του Onassis Ready
Η iconic ταινία ξεκινούσε με ένα υψηλής έντασης, εκστατικό, λυτρωτικό και εξαιρετικά απαιτητικό τεχνικά χορευτικό μονοπλάνο διάρκειας δέκα λεπτών, ως μία ωδή στο voguing. Με επικεφαλής τη Σοφία Μπουτέλα, το cast των νεαρών Γάλλων ερμηνευτών αποτελείτο, μεταξύ άλλων, από τον DJ Kiddy Smile (γνωστή μορφή της παριζιάνικης ηλεκτρονικής σκηνής) και τη Léa Vlamos, την καταξιωμένη χορεύτρια η οποία εισήγαγε τον Noé στο vogue και τον ενέπνευσε για την ταινία. Η ίδια, που προέρχεται από την θρυλική ομάδα-οίκο “House of Ninja” και συμμετείχε στο εκρηκτικό “Fashion Freak Show” του Ζαν-Πολ Γκοτιέ το 2019, γνώρισε τον Noé σε ένα διαφημιστικό όπου συμμετείχε – και δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα μπορούσαν να πουν πως αυτή η γνωριμία έμοιαζε εξαρχής καρμική.
Με έναυσμα την ταινία του Noe, οι χορευτές και πρωταγωνιστές του “Climax” επανασυνδέθηκαν για να καλωσορίσουν συμμετέχοντες από την ελληνική αλλά και τη διεθνή ballroom σκηνή σε μία βραδιά γεμάτη πάθος και ένταση, στην underground πλευρά της Αθήνας. Από τις 17:00 έως και τις 23:00, πάνω από 40 διαγωνιζόμενοι/voguers, ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους σε ένα σκηνικό εμπνευσμένο από την ταινία, χαρίζοντάς μας για έξι περίπου ώρες εντυπωσιακές στυλιστικές εμφανίσεις και φιγούρες, στο ειδικά διαμορφωμένο ball του Onassis Ready. Τα άκρα των performers, χέρια και πόδια, σχημάτιζαν γραμμικές αυστηρές κινήσεις οι οποίες εναλλάσσονταν γρήγορα από τη μία στατική θέση στην άλλη, με αξιοθαύμαστη και απόλυτα διασκεδαστική τεχνική.
Ακόμη και όσοι από εμάς δεν είχαμε έρθει ξανά σε επαφή με τη φιλοσοφία των balls, ερχόμενοι στο Climax Ball μάθαμε πως αποτελούν ασφαλείς χώρους έκφρασης και ελευθερίας, που δημιουργήθηκαν από και για τις Μαύρες και Λατίνο τρανς γυναίκες και την gay κοινότητα στην underground σκηνή της Νέας Υόρκης στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ως μία μορφή εναντίωσης στον ριζωμένο ρατσισμό, αλλά και ως μία διαφορετική φωνή στις έως τότε κυρίαρχες «λευκές» πασαρέλες υψηλής ραπτικής. Φτάνοντας στο σήμερα, τα balls συνεχίζουν να δίνουν τον απαραίτητο χώρο σε μια ολόκληρη κοινότητα, με κινητήριο δύναμη την αυτοέκφραση, τη στιγμή που απέναντί της έχει μια κοινωνία η οποία εξακολουθεί σε σημαντικό βαθμό να κάνει διακρίσεις, να αναπαράγει στερεότυπα και να αποκλείει.
Παρουσιαστής του Climax Ball ήταν ο εκρηκτικός και ασταμάτητος MC Matyouz Laduree, που μας σύστησε κάθε συμμετέχοντα και οίκο. Μετά το αποστομωτικό εναρκτήριο catwalk της εμπνεύστριας του ball, Lea Vlamos aka Lea Ninja, σειρά είχε η παρουσίαση των κριτών: Alaia Miyake Mugler, Thea Ninja, Mounia Gorgeous Gucci, Gigi Revlon, Claude Emanuelle Gorgeous Gucci, Kendall Miyake Mugler και Glastra Kareola, παρακολούθησαν εξονυχιστικά τους voguers που προσπάθησαν να τους εντυπωσιάσουν με όλο τους το ταμπεραμέντο και να αποσπάσουν το πολυπόθητο βραβείο κάθε κατηγορίας: Beauty / Body, Fashion, Realness και Performance, ενώ κάθε μία από αυτές είχε τη δική της υποκατηγορία – από την Sex Siren μέχρι την Female Figure (Drag, femme queen).
Στο μεταξύ, όσοι από τους συμμετέχοντες δεν είχαν παρουσιάσει ακόμη το performance τους, προθερμαίνονταν πυρετωδώς γύρω από το catwak, κάνοντας ασκήσεις streching και φρεσκάροντας πόζες και φιγούρες. Εμείς, βρισκόμασταν εκστασιασμένοι μπροστά στο catwalk, δίνοντας τον παλμό στους voguers. Δεξιά κι αριστερά του stage, οι «οίκοι» χειροκροτούσαν δυνατά και ενθάρρυναν κάθε μέλος τους που σάρωνε στην σκηνή, ενώ ο Γάλλος Dj Kiddy Smile από τα decks, φρόντισε με τα beats του να μη χρειαστεί να μείνουμε στις καρέκλες για πάνω από τρία λεπτά – όσα ήταν δηλαδή απαραίτητα για να πάρουμε μια ανάσα και να συνεχίσουμε με την επόμενη κατηγορία.
Το ροζ και το φούξια είχε την τιμητική του στις στυλιστικές επιλογές των voguers, όπως και οι διαφάνειες, οι leather λεπτομέρειες, τα στρας, το έντονο μακιγιάζ, οι κορσέδες, τα crops, τα ψηλά τακούνια, οι δαντέλες και οι ευφάνταστες περούκες.
Το Climax Ball, ήταν πολλά περισσότερα από ένα ballroom κι ένα ξέφρενο πάρτυ. Οι διαγωνιζόμενοι έβαλαν τον χορό πάνω από φυλές, φύλα, ηλικίες, σεξουαλικές προτιμήσεις, μεγέθη και ύψη, κι εμείς γευτήκαμε, πώς είναι να νιώθεις πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος. Και όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή της η μούσα του Noé και διοργανώτρια της βραδιάς, Vlamos, «στο Ballroom βρήκαν κάποτε καταφύγιο όσοι βίωναν ομοφοβία, σεξισμό και ρατσισμό. Έχει σημασία να μην ξεχνάμε τις ρίζες του».
Η εμφάνιση του Voguing στη δημόσια σφαίρα
Με το “Vogue” της Madonna, ένα βασικό στοιχείο της ballroom κουλτούρας, όπως είχε αναπτυχθεί στη Νέα Υόρκη των τελών της δεκαετίας του ’60, πέρασε κατευθείαν στο mainstream και θα χρειάζονταν πολλά χρόνια για να αποκατασταθεί η αλήθεια. Το βραβευμένο στο Φεστιβάλ του Σάντανς ντοκιμαντέρ “Paris Is Burning” (1990) ήταν η πρώτη ταινία που έστρεψε το βλέμμα του κοινού σε αυτή την αθέατη, ως τότε, στους outsiders καλλιτεχνική έκφραση.
Αρκετά χρόνια αργότερα, στη σειρά του Netflix “Pose” (2018-2021) του Ράιαν Μέρφι – που είναι ίσως η σημαντικότερη μυθοπλαστική αναβίωση της χρυσής εποχής της – είδαμε, μεταξύ άλλων, τη διάσταση απόψεων ανάμεσα στους εκπροσώπους της, όταν το “Vogue” σάρωνε τα τσαρτ. Ως στυλ χορού, εξακολουθεί και σήμερα να εξελίσσεται αισθητικά και καλλιτεχνικά, αποτελώντας πλέον ένα παγκόσμιο κίνημα που κληροδοτήθηκε από τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα σε όλο τον κόσμο.
