Μια τόση δα πλατεία, η πλατεία Αγ. Γεωργίου στην Κυψέλη είναι, ίσως, ότι πιο κοντινό υπάρχει σε πλατεία χωριού στην Αθήνα, παρότι βρίσκεται σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες γειτονιές της πρωτεύουσας.
Στο κέντρο της μικρής πλατείας δεσπόζει ο φανοστάτης με τους τρεις στεφανωμένους έρωτες και τους τέσσερις φανούς. Στα παγκάκια γύρω από τον φανοστάτη κάθονται κυρίες που έχουν δει την πλατεία σε μια πορεία πολλών δεκαετιών και κουρασμένες μαμάδες με τις σχολικές τσάντες στα χέρια ενώ τα παιδιά τους ανεβοκατεβαίνουν τρέχοντας και παίζοντας τα σκαλιά της εκκλησίας του Αγ. Γεωργίου, ναού που θεμελιώθηκε το 1917 και αγιογραφήθηκε από σημαντικούς ζωγράφους· μεταξύ αυτών ο Φώτης Κόντογλου, ο Δημήτρης Πελεκάσης και ο Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος.
Άλλο ένα αρχιτεκτονικό αξιοσημείωτο της πλατείας είναι οι πολυκατοικίες που την περιβάλλουν, οι οποίες χάρη στην καμπυλότητά τους φαίνονται σαν να την αγκαλιάζουν.
Η ανάπλαση της πλατείας πραγματοποιήθηκε το 2014, από τότε νέα μαγαζιά άρχισαν να ξεφυτρώνουν σταδιακά και πλέον σήμερα μιλάμε για μια από τις πιο δημοφιλείς πιάτσες της πόλης, με ανθρώπους από άλλες περιοχές να έρχονται εδώ για να απολαύσουν τον καφέ ή το ποτό τους.
Βέβαια, η πλατεία αποτελούσε διαχρονικά στέκι καλλιτεχνών και διανοούμενων, από τον χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου, της λογοτεχνίας, της μουσικής και των εικαστικών. Οι παλαιότεροι θυμούνται την Έλλη Λαμπέτη, τον Αλέκο Σακελλάριο, τη Σπεράντζα Βρανά, τον Μένη Κουμανταρέα, τον Γιάννη Κοντό, τον Ντέμη Ρούσσο, τον Μίμη Πλέσσα και πολλούς άλλους.
Ο ναός του Αγ. Γεωργίου θεμελιώθηκε το 1917.
Πια, θα δείτε ολόκληρο το ελληνικό θέατρο να τρώει στις «Νοστιμιές της Μαίρης», ενώ κάποιοι ηθοποιοί το έχουν κάνει στέκι τους σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέσαι αν ζουν μέσα εκεί, για παράδειγμα ο Άλκης Κούρκουλος. Η ιδιοκτήτρια Μαίρη, δεν είναι τυχαίο κορίτσι, λίγο να συνομιλήσεις μαζί της το καταλαβαίνεις. Μιλάει με απέραντη αγάπη για τον Μένη Κουμανταρέα που έτρωγε καθημερινά στο μαγειρείο της, παρέα με τους φίλους του τον Γιάννη Κοντό, τον Γιώργο Μαρκόπουλο και άλλους σπουδαίος λογοτέχνες και διανοούμενους. «Με αυτούς μεγάλωσα, καταλαβαίνεις πόσο τυχερή ήμουν» λέει ενώ παραδίπλα στα τραπέζια σερβίρουν μερικές από τις πιο λαχταριστές πίτες και τα πιο γευστικά μαγειρευτά της Αθήνας.
Το μαγειρείο της κ. Μαίρης το αγαπούν οι ηθοποιοί και οι λογοτέχνες.
Σχεδόν στον αντίποδα της πλατείας βρίσκεται η φημισμένη ψησταριά «Διόνυσος» που από το 1969, σερβίρει ίσως τον καλύτερο γύρο της Αθήνας, έχει άλλωστε βραβευτεί τέσσερις φορές ως «ο καλύτερος γύρος της πόλης». Ο κ. Ανδρέας, που ο πατέρας του μαζί με τα δύο αδέρφια του έστησαν το μαγαζί, θυμάται ότι την περίοδο της δικτατορίας ο «Διόνυσος», που τότε βρισκόταν σε διπλανό κτίριο, αποτελούσε στέκι δημοκρατικών διανοούμενων. Θυμάται ακόμη ότι σαν παιδί πήγαινε και αγόραζε δύο μπάλες παγωτό παρφέ από τη Δωδώνη, γαλατάδικο που αποτέλεσε το πρώτο μαγαζί της αλυσίδας που αργότερα κατέκτησε την αγορά του παγωτού, «Τότε είχε μόνο τέσσερις γεύσεις και πουλούσε γάλα σε γυάλινα μπουκάλια». Ποιο είναι το μυστικό και εδώ και 50 ακριβώς χρόνια έχει τόσο νόστιμο γύρο; «Μυστικά υπάρχουν αλλά το κλειδί είναι η απλότητα και συνέπεια. Το μυστικό είναι να το αγαπάς. Έχει σημασία να έχεις καλά υλικά αλλά πρέπει να ξέρεις να τα χειριστείς» λέει με σιγουριά.
«Μυστικά υπάρχουν αλλά το κλειδί είναι η απλότητα και συνέπεια. Το μυστικό είναι να το αγαπάς. Έχει σημασία να έχεις καλά υλικά αλλά πρέπει να ξέρεις να τα χειριστείς», λέει ο ιδιοκτήτης του Διόνυσου με τον φημισμένο γύρο.
Στην άλλη πλευρά της Ιθάκης βρίσκεται το «It ‘s a βίλατζ», που από νωρίς το πρωί για καφέ μέχρι αργά το βράδυ για ποτό είναι το πιο νεανικό στέκι της πλατείας. Προσγειώθηκε το 2016 στην πλατεία, πήρε αυτό το όνομα γιατί «Η σκέψη μας ήταν ότι θέλουμε το μαγαζί να είναι φιλικό προς όλους και να μαζεύεται ο κόσμος εδώ όπως μαζεύεται στην πλατεία ενός χωριού». Στα τρία χρόνια που έχουν μεσολαβήσει πλέον το «It ‘s a βίλατζ» έχει αποκτήσει φήμη πέρα από τα σύνορα της Κυψέλης και σε αυτό έχει συμβάλλει και το It’s a βίλατζ Φεστ που διοργανώνει κάθε Σεπτέμβριο.
Το It ‘s a βίλατζ έχει θαμώνες από κάθε γειτονιά της Αθήνας.
Παραδίπλα το οπωροπωλείο του κ. Γιάννη είναι ένας οργασμός χρωμάτων. Από τη δεκαετία του ’50 λειτουργει ως οικογενειακή επιχείρηση. Ο κ. Γιάννης θυμάται τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, τον θεατρικό συγγραφέα που έμενε «από πάνω» και ψώνιζε από το μαγαζί του, όπως και η Λαμπέτη, ο Σακελλάριος, ο Πλέσσας. Μια κυρία που διαλέγει τομάτες, ακούει τη συζήτησή μας και μας πλησιάζει «Είναι καλό που έχει πάλι κόσμο στην πλατεία, νιώθεις ασφάλεια και ότι υπάρχει ζωή. Όμως καλό θα ήταν τα μαγαζιά να τηρούσαν το ωράριο λειτουργίας, εγώ μένω στον 5ο όροφο και πάλι ακούω την οχλαγωγία μέχρι πολύ, πολύ αργά».
Στο μανάβικο του κ. Γιάννη ψώνιζε ο Σακελλάριος, η Λαμπέτη, ο Πλέσσας.
Το κρεοπωλείο της γειτονιάς βρίσκεται στο ίδιο σημείο από το 1929.
Το Αλλοτινό με την ωραία, cozy ατμόσφαιρα.
Το πιο παλιό μαγαζί της πλατείας που συνεχίζει με την ίδια ταυτότητα από την ίδρυσή του δηλαδή ως κρεοπωλείο είναι η «Λιβαδειά», που υπάρχει από το 1929. Ο τωρινός ιδιοκτήτης ο κ. Λουκάς το ανέλαβε το 1987 δίνοντας του τη σημερινή του ονομασία. Δίπλα από το χασάπικο βρίσκεται το «Αλλοτινό» jazz rock μπαρ. Ξύλο, πέτρα, μικρή αλλά φιλόξενη μπάρα, ποικιλία σε malt και κόσμςο γύρω στα 40. Ωραία ατμόσφαιρα και πολύ cozy μαγαζί που είχε ήδη την πορεία πριν γίνει το μεγάλο μπαμ.
Στην πλατεία Αγ. Γεωργίου άνοιξε η πρώτη Δωδώνη.
Το “Jeanne Marie” είναι μια από τις τελευταίες αφίξεις της πλατείας και έχει αναλάβει να σας γλυκάνει.
Τα χρόνια μετά την ανάπλαση οι αφίξεις είναι συνεχείς όπως για παράδειγμα το “Jeanne Marie” για καφέ και γλυκά και η «Κυβέλη», μοντέρνο μεζεδοπωλείο με μικρασιατικές επιρροές στον νέο κατάλογο που ετοιμάζει. Καθώς βολτάρουμε μαζί με τον Ανδρέα, τον φωτογράφο μας, συζητάμε για το πώς θα κρατηθεί το καλό επίπεδο της πιάτσας χωρίς να ξεφύγει, χωρίς να «πνίξει» τη γειτονιά και τους μόνιμους κατοίκους της, χωρίς να ξεφουσκώσει τα επόμενα χρόνια.
Ο κ. Μοχάμεντ από το Πακιστάν περιποιείται το μούσι σας με την παραδοσιακή μέθοδο της κλωστής.
Η πλατεία του χωριού
Τελευταία στάση, στο κουρείο της πλατείας. Ο κ. Μοχάμεντ από το Πακιστάν κάνει ανδρικά κουρέματα για πέντε ευρώ και παιδικά για τρία. Μπορεί να περιποιηθεί και το μούσι σας με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή με κλωστή. Τον ρωτώ αν μπορούμε να φωτογραφήσουμε, να πούμε δυο κουβέντες για τη γειτονιά. Μας εξηγεί πώς δουλεύει την περιποίηση με τη κλωστή, πώς μπορούν να έρθουν και κυρίες να φτιάξουν τα νύχια τους όταν έρχεται η κοπέλα που συνεργάζεται με το κουρείο. Και επαναλαμβάνει χαμογελαστός «νο πρόμπλεμ, νο πρόμπλεμ».
Στην πλατεία τα πιτσιρίκια έχουν ξεσαλώσει, οι τρεις γιαγιάδες μασκώτ έχουν πάρει τις καθιερωμένες θέσεις τους στο παγκάκι, οι μέρες και οι νύχτες στο χωριό της Κυψέλης κυλούν με τις χαρές και τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας. Γύρω μας παντού νησιά Ύδρα, Ιθάκη, Επτάνησα, Τήνος, Άνδρος, Κίμωλος (όπως ονομάζονται οι γύρω δρόμοι) και είναι οι άνθρωποι μια θάλασσα που βουτάς μέσα της.
