Η στενή βιτρίνα ενός καταστήματος στην οδό Ευριπίδου φωτίζεται ακόμα και το βράδυ που δεν είναι σε λειτουργία. Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί έκθεμα σε κάποιο μεγάλο μουσείο μοντέρνας τέχνης. Στην πραγματικότητα, η διάθεση της Ολυμπίας Περβολαράκη είναι που καθορίζει το πώς θα πετύχετε την βιτρίνα που αλλάζει διαρκώς. Μαζί με τον αδερφό της, Γιώργο, συνεχίζουν μια οικογενειακή παράδοση που μετρά 70 χρόνια κατασκευάζοντας αμπαζούρ κομμάτι- κομμάτι. Βέβαια το όνομα Περβολαράκης διακρίθηκε και στον χώρο του παιχνιδιού, στην οικογένεια υπήρξε ο πρώτος κατασκευαστής του επιτραπέζιου «Μονόπολη» στην Ελλάδα.
Έχοντας μάθει να κάνουν λεπτοδουλειά, δεν θέλησαν να μπουν ποτέ στη μαζική παραγωγή. Κρατάνε τους μεγάλους πελάτες τους, τα πιο γνωστά ξενοδοχεία της Αθήνας (και πολλά εκτός), φωτίζουν τα γεύματά μας σε διάφορα εστιατόρια, αλλά δεν αφήνουν πίσω και τις παραγγελιές εκείνων που είτε δύνανται να ντύσουν το σπίτι με τα «καπέλα» τους είτε θέλουν να έχουν ένα και μοναδικό ποιοτικό κομμάτι στον χώρο τους.
Την ώρα που η σημερινή διαχειρίστρια της επωνυμίας Περβολαράκη μας μιλάει για την ιστορία της επιχείρησης, μια γυναίκα μπαίνει για πρώτη φορά στο μαγαζί:
-Με συγχωρείτε, έχω ένα παλιό φωτιστικό, της νονάς μου ήταν κι έχει κρατήσει 100 χρόνια. Το πανί είναι μια χαρά αλλά έχει χαλάσει ο λαιμός του, πιστεύετε ότι φτιάχνεται;
-Θα φέρετε όλα τα κομμάτια του μαζί κι αν μπορούμε θα το συντηρήσουμε.
– Σας ευχαριστώ, εμένα μου αρέσει πολύ, πιστεύω θα το εκτιμήσετε.
Η γυναίκα φεύγει με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει σύντομα και η Ολυμπία Περβολαράκη εξηγεί πως, αν και η επιχείρηση φτιάχνει τα δικά της αμπαζούρ (τα «καπέλα» που λέγαμε πριν) και τα αντιμετωπίζει σαν πίνακες ζωγραφικής, η ίδια δεν μπορεί να πει σε κανέναν πελάτη να πετάξει ένα κειμήλιο.
«Πολλά απ’ αυτά τα καπέλα που είναι στο κατάστημα έχουν χρησιμοποιηθεί σε ελληνικές ταινίες αλλά δυστυχώς δεν έχουμε αρχείο, ξέρω σίγουρα πως έχουν εμφανιστεί σε ταινίες του Δημήτρη Χορν».
«Γεννήθηκα μέσα στα καπέλα και τα φωτιστικά. Το πρώτο μας εργοστάσιο ήταν στην Πειραιώς, όταν αρχίσαμε να έχουμε περισσότερο προσωπικό μεταφερθήκαμε στο Μοσχάτο. Ο πατέρας μου είχε ανοίξει αρχικά το κατάστημα λιανικής στη Σοφοκλέους, δίπλα στο χρηματιστήριο. Έκανε όλη τη συρματουργία στο χέρι κι ο πρώτος του μεγάλος πελάτης ήταν το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια, έφτιαχνε αρχικά τα μπουντουάρ των δωματίων. Ακολούθησαν κι άλλοι τέτοιοι πελάτες όπως το King George και το Plaza.
Τη δεκαετία του ‘50 υπήρχαν στην Βουλιαγμένης οι λεγόμενοι “πολυφωτάδες”, αλλά κατασκευή αμπαζούρ -και μάλιστα χειροποίητου- έκανε μόνο ο πατέρας μου, το ξέρουν όλοι αυτό. Μέχρι τα 90 του χρόνια δεν έφυγε μέρα από το εργοστάσιο και το ίδιο συνεχίζουμε να κάνουμε εγώ κι ο αδερφός μου.
Η τέχνη του αμπαζούρ έμεινε στην οικογένεια. Για να προμηθευτούμε τα υλικά μας όλα αυτά τα χρόνια ταξιδεύουμε στο εξωτερικό, η συρματουργία εξακολουθεί να γίνεται στο χέρι και επειδή ακριβώς δημιουργούμε το αμπαζούρ από το μηδέν, από μια κουλούρα σύρμα του δίνουμε σχήμα και ό,τι χρώμα θέλετε γι’ αυτό μπορούμε να δεχτούμε ό,τι παραγγελία μπορείτε να φανταστείτε.
«Αυτό το έχουμε ονομάσει Μέριλιν Μονρόε γιατί είναι σε στυλ αμπίρ»
«60 χρόνια καπέλο, από λινό και μετάξι που έφτιαχναν στο Λύκειο Ελληνίδων»
Δουλεύουμε με μεταξωτά υφάσματα, ταφτάδες, περγαμηνές, παπιέ μασέ, για το κάθε αμπαζούρ το υλικό είναι ιδιαίτερο και ξεχωριστό, τα υλικά για τις πιο δύσκολες κατασκευές έρχονται από Γαλλία, Γερμανία και Ολλανδία ενώ όλα τα κρόσσια και λοιπά διακοσμητικά στοιχεία έρχονται από Ιταλία. Δυστυχώς στην ελληνική αγορά δεν βρίσκουμε τίποτα ποιοτικό, γιατί κανείς δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με το αντικείμενο.
Από την στιγμή που συνεργαζόμαστε με ξενοδοχειακές μονάδες και μοντέρνα εστιατόρια, αναλόγως με το κλίμα της περιοχής που βρίσκεται το καθένα κάνουμε και την ανάλογη επεξεργασία στο αμπαζούρ για να κρατήσει, άλλη δουλειά γίνεται όταν στέλνουμε κάτι σε νησί κι άλλη όταν θα τοποθετηθεί σε βουνό. Οι περισσότεροι πελάτες δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο καιρός επηρεάζει το αμπαζούρ κι αφού την πατήσουν με μη προσεγμένες δουλειές, τότε έρχονται σε εμάς.
Προσπάθησαν πολλοί να αντιγράψουν τα αμπαζούρ μας χρησιμοποιώντας χαμηλότερης ποιότητας υλικά. Είναι σαν να προσπαθείς να αντιγράψεις πίνακα ζωγραφικής, δεν υπάρχει περίπτωση να έχει σχέση με το πρωτότυπο.
Έχουμε τρεις γενιές πελατών, είναι μάλιστα πολλά τα νέα παιδιά που έχουν βαρεθεί το βιομηχανοποιημένο και το πλαστικό και ψάχνουν κάτι ιδιαίτερο για τον χώρο τους τόσο σαν σχέδιο όσο και σαν ποιότητα. Ψάχνουν κάτι ζεστό, προσέχουν περισσότερο τα σπίτια τους από ό,τι οι παλαιότεροι, δεν θέλουν να έχουν τα ίδια με τους άλλους και βλέπω πως έχουν γούστο.
Καμία παραγγελία δεν μας εκπλήσσει, αντιθέτως, στους πελάτες κάνει εντύπωση που μπορούν να παραγγείλουν ό,τι έχουν φανταστεί. Ανά περιόδους μάλιστα κάνω κάτι αυθόρμητα, ό,τι μας έρθει, και ξεκινάει μια μόδα. Είχα μια μέρα τα νεύρα μου και άρχιζα να βάζω όλα τα καπέλα της βιτρίνας λοξά, το είδαν κι άρχισαν να τα θέλουν έτσι. Μια μέρα είχα μερικές πορσελάνινες βάσεις στα πόδια μου που με ενοχλούσαν στον χώρο, τις κρέμασα ανάποδα μαζί με τα καπέλα και μετά από λίγο ήρθε το πρώτο μαγαζί που μας το ζήτησε, ακολούθησαν κι άλλα.
Επίσης, κόβουμε το ξύλο από τα φωτιστικά δαπέδου στη μέση και το κάνουμε απλίκα τοίχου με μισό καπέλο αμπαζούρ που έχει πέραση. Παράλληλα, έχει επιστρέψει η ζωγραφική στα αμπαζούρ κι έτσι δίνουμε δουλειά σε σπουδαστές από της Καλών Τεχνών ενώ έχουμε συνεργαστεί και με το Μουσείο Μπενάκη.
Πολλά απ’ αυτά τα καπέλα που είναι στο κατάστημα έχουν χρησιμοποιηθεί σε ελληνικές ταινίες αλλά δυστυχώς δεν έχουμε αρχείο, ξέρω σίγουρα πως έχουν μπει σε ταινίες του Δημήτρη Χορν.
Έχω γνωρίσει διακοσμητές διαφορετικούς από τους σημερινούς, bon vivants που είχαν εργαστεί για παλιά τζάκια της Αθήνας. Ένας απ’ αυτούς ήταν κολλητός φίλος του Δημήτρη Χορν και του Κωνσταντίνου Καραμανλή και όταν ο δεύτερος τους καλούσε σε γεύμα του πήγαιναν δώρο φωτιστικά και αμπαζούρ από εμάς. Θυμάμαι επίσης τον Αντώνη Τρίτση να περνάει από το μαγαζί σχεδόν καθημερινά, να μας καλημερίζει και να μας λέει την άποψη του για τη βιτρίνα.
Δεν είχαμε ποτέ χρόνο να πάμε σε εκθέσεις και να προβάλουμε τη δουλειά μας, εκείνοι όμως που ψάχνουν μας βρίσκουν.
Αυτοί που το θεωρούν ακριβό σπορ και δωρεάν να τους δώσεις, ακριβό θα τους φανεί, δεν καταλαβαίνουν ότι η κατασκευή του αμπαζούρ θέλει χρόνο και κόπο γιατί έχει λεπτομέρεια. Έχουμε προσπαθήσει να προσαρμόσουμε τις τιμές στην παρούσα οικονομική κατάσταση για να μπορούν όλοι να τις πλησιάσουν. Από το πιο μοντέρνο μέχρι το πιο κλασικό, μπορούμε να φτιάξουμε ένα «καπέλο» των 10 ευρώ και να φτάσουμε μέχρι εκείνο των 400 ευρώ. Όλα γίνονται, αρκεί να έχετε υπομονή».
