Πας για tattoo και βγαίνεις μορφωμένος

Κάποιος που επισκέπτεται πρώτη φορά το μαγαζί, δύσκολα πιστεύει ότι πρόκειται τατουατζίδικο. Στη μεγάλη ξύλινη τραπεζαρία, κάποιοι ζωγραφίζουν προσηλωμένοι στα μπλοκάκια τους με μολύβια και μαρκαδόρους. Πίσω τους στέκεται μια δανειστική βιβλιοθήκη διανθισμένη με παντός είδους βιβλία, ένα σκρίνιο γεμάτο με πρωτότυπα κοσμήματα ενώ οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με graffiti και ζωγραφιές σε καμβά. Παντού χρώματα. O χώρος αποπνέει το ζεστό, άνετο κλίμα που έχει και το καθιστικό σου και σε σπρώχνει να ρωτήσεις με οικειότητα, τι είναι -τέλος πάντων- αυτά που σχεδιάζουν μανιωδώς οι διπλανοί σου (οι οποίοι παρεμπιπτόντως φαίνονται αρκετά cool τύποι).

Το μότο της ομάδας που εργάζεται σε αυτόν τον φιλόξενο -αλλά παράδοξα διαμορφωμένο για ένα τέτοιου είδους μαγαζί- χώρο, δεν είναι άλλο από το ”Think positive, think big, give love”. Όπως λένε ο Γιώργος Καραμπουρνιώτης (25 ετών) και ο Χρήστος Γεωργίου γνωστός και ως Deathpop (27 ετών), η πίστη τους σε αυτό το τρίπτυχο αλλά και η προσπάθεια να μεταδώσουν την θετική ενέργεια και την αγάπη τους για την τέχνη του tattoo στους πελάτες τους, είναι, πιστεύουν, τα σημεία εκείνα που τους κάνουν και ξεχωρίζουν.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το tattoo;

Γιώργος: Ξεκίνησα επαγγελματικά στα 21 μου αλλά από πολύ μικρός ασχολούμαι με την τέχνη και τα εικαστικά. Στα 14 σταμάτησα να ζωγραφίζω, άρχισαν να με ενδιαφέρουν τα μαθηματικά περισσότερο και έτσι τελικά σπούδασα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Μετά άλλαξα πάλι γνώμη και με κέρδισαν το marketing και το management. Συνειδητοποίησα ότι ήθελα να γίνω επιχειρηματίας οπότε στο One Love κατάφερα να συνδυάσω αυτή μου την επιθυμία με την αγάπη μου για την τέχνη του tattoo. Χρήστος: Εγώ ξεκίνησα να ασχολούμαι για την πλάκα μου. Παρότι είμαι 27 ετών νιώθω ακόμα παιδί. Δεν έχω παρακολουθήσει μαθήματα σχεδίου πέρα από εκείνα στο σχολείο. Ζωγράφιζα μόνος μου και αυτό που προσπάθησα να σπουδάσω, αυτοματιστής δηλαδή, είναι τελείως άσχετο με το θέμα. Το καλοκαίρι του 2009 μου περίσσευαν κάποια λεφτά, έτσι πήρα την απόφαση και αγόρασα μοτεράκια. Τα είχα στο σπίτι και με αυτά χτυπούσα tattoos σε φίλους και γνωστούς για κανένα χρόνο, όπως κάνουν οι περισσότεροι στην αρχή. Πίστευα ότι θα τα έκλεινα στο συρτάρι μου μια για πάντα κάποια στιγμή, όμως δεν ξέρεις ποτέ πώς τα φέρνει η ζωή. Λίγο καιρό μετά μου έκαναν πρόταση να εργαστώ ως βοηθός σε ένα μαγαζί και έμεινα εκεί δύο χρόνια. Τελικά τα σπάσαμε και έφυγα έτσι άρχισα πάλι να απασχολούμαι στον χώρο μου, μέχρι που με πλησίασε ο Γιώργος για να στήσουμε ένα μαγαζί όπως ακριβώς το θέλαμε. Προηγουμένως το έβλεπα σαν χόμπι αλλά τώρα αυτή είναι η δουλειά μου και δεν νομίζω ότι στα επόμενα δέκα με δεκαπέντε χρόνια θα κάνω στροφή στην καριέρα μου. Άλλωστε έχω αφήσει αρκετά πράγματα πίσω για να καταφέρω ν’ ασχοληθώ με το tattoo.

Πόσο καιρό υπάρχει το One Love; Γιώργος: Στην Αθήνα εδώ και εννιά μήνες. Υπάρχει το παράρτημά του στην Ίο, το οποίο ουσιαστικά είναι και το πρώτο που ανοίξαμε πριν δύο χρόνια και λειτουργεί μόνο καλοκαίρι, Ιούλιο και Αύγουστο. Δεν μένουμε όμως μόνο στα tattoos. Τον Μάρτιο θα είναι έτοιμο το site μας το οποίο ετοιμάζουμε πολύ καιρό και θα διαθέτει e–shop με collective ρούχα, θήκες iPhone και άλλα προϊόντα διακοσμημένα με δικά μας σχέδια. Θα μπορεί επίσης όποιος το επισκέπτεται, να δει ποιοι είμαστε και τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε με τα σχέδιά μας. Από καμβάδες δηλαδή, μέχρι street art.

Στην Ίο, έρχονται πελάτες χάλια από την κραιπάλη; Γιώργος: Προσπαθούμε να διατηρούμε φιλική σχέση με τους πελάτες μας και τους ωθούμε να μεθύσουν, έτσι ώστε να έρθουν μετά να χτυπήσουν σ’ εμάς που μας γνώρισαν νηφάλιοι και ξέρουν πως δεν θα τους κάνουμε κακή δουλειά, ακόμη και στην κατάσταση που βρίσκονται. Αστειεύομαι. Προφανώς αν ο άλλος είναι εντελώς κομμάτια δεν θα του κάνουμε αυτό που ζητάει και θα τον δούμε πάλι την επόμενη μέρα όταν συνέλθει. Στην Ίο δουλεύουμε με τουρίστες από την Αυστραλία, την Αμερική και τη Σκανδιναβία. Από χώρες δηλαδή που το tattoo ήταν μόδα πολύ πριν γίνει εδώ, άρα κατανοούν καλύτερα ότι ο καθένας από την ομάδα μας έχει το προσωπικό του στυλ και τολμούν χωρίς πολλή σκέψη να κάνουν μεγάλα σχέδια.  Σίγουρα υπάρχουν και κάποιοι που έρχονται πολύ μεθυσμένοι ή εκείνοι που χτυπάνε κάποιο σχέδιο έτσι για τη φάση, απλώς και μόνο επειδή βρίσκονται τόσα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους, αλλά δεν είναι η πλειοψηφία. Χρήστος: Η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα σχέδια που δεν είχαν καμία απολύτως συνοχή τα έχω χτυπήσει στο νησί.

Αντιμετωπίζουν διαφορετικά δηλαδή οι Έλληνες το tattoo και διαφορετικά οι ξένοι; Γιώργος: Οι Έλληνες δεν έχουν ξεφύγει ακόμη από τη λογική του ρεαλιστικού tattoo και δεν έχουν σταματήσει να ζητάνε μικρές καρδούλες, τριαντάφυλλα, αστεράκια και προσωπογραφίες. Μάλλον θα περιμένουμε αρκετά μέχρι να δούμε περισσότερο κόσμο να ζητάει γραμμές και χρώματα που θα επεκτείνονται σε όλο το σώμα ή 3D σχέδια. Το tattoo δεν βγαίνει εύκολα από πάνω σου γι’ αυτό λέω συνέχεια στους πελάτες μας ν’ αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο, να μας μιλήσουν και να μας εμπιστευτούν. Συχνά εκτελώ χρέη ψυχολόγου στο μαγαζί. Πολλοί από αυτούς έχουν ακούσει ότι προτείνουμε δικά μας σχέδια, οπότε έρχονται χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς θέλουν. Άλλος μου έχει φέρει ένα ποίημα που του άρεσε, άλλος ένα τραγούδι, άλλος μια ταινία, έτσι ώστε να καταλάβω την αισθητική του. Αυτή είναι μια υπέροχη αρχή για να ξεφύγουν από τα τετριμμένα σχέδια, τα οποία ναι μεν φέρνουν λεφτά στα μαγαζιά αλλά μετά από λίγο καιρό προκαλούν βαρεμάρα στον ίδιο τον πελάτη.

Πόσα άτομα αποτελούν το One Love πέρα από εσάς τους δύο; Ειδικεύεται ο καθένας σας σε κάτι; Γιώργος: Στην ομάδα πέρα από μένα και τον Χρήστο, είναι η Ελπίδα, ο Μιχάλης, ο James και ο Don. Τέσσερις tattoo artists δηλαδή, ένας γραφίστας και ένας piercer. O καθένας έχει το δικό του στυλ και το δικό του ρόλο αλλά δεν σταματάμε ποτέ να λειτουργούμε σαν ομάδα. O Χρήστος ασχολείται με το new traditional και παίζει πολύ με τα χρώματα. Ο Μιχάλης κάνει πιο σουρεαλιστικά σχέδια και η Ελπίδα συνδυάζει τον ρεαλισμό με γραμμικά σχέδια και μοτίβα. Αυτό που μας ενδιέφερε εξ’ αρχής είναι όλα τα σχέδια να είναι δικά μας και custom made. Εξάλλου, αν δεν προτείνουμε στους πελάτες κάτι διαφορετικό, αν δεν δημιουργήσουμε σαν ομάδα νέα σχέδια και συνεχίσουμε να αντιγράφουμε τα έτοιμα, θα μας βάλει σε μια ρουτίνα που σκοτώνει οποιαδήποτε καλλιτεχνική ανησυχία. Χρήστος: Προσωπικά δεν είμαι φαν των παραδοσιακών και των old school tattoos τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ξεκάθαρες γραμμές και χρώματα χωρίς φόρμες. Έχουν και αυτά την ομορφιά τους, αλλά πάνε 200 χρόνια από τότε που ήταν μόδα. Γουστάρω πιο ελεύθερα σχέδια, παρ’ ότι το Βlack&Gray και ο ρεαλισμός είναι αναγκαία στοιχεία σε αυτή τη δουλειά γιατί έχουν ζήτηση. Ήρθε ένας πελάτης και μου ζήτησε το εξώφυλλο του άλμπουμ «Fear of the dark» των Iron Maiden. Σέβομαι την επιθυμία του και θα το κάνω, ακόμα και αν μου ζητήσει μια σκέτη μαύρη γραμμή, αλλά προτιμώ τα σχέδια να δημιουργούνται από την αρχή, παρά να ζωγραφίζω κάτι που ήδη υπάρχει σε έναν δίσκο.

Κάτι περίεργο που να σας έχουν ζητήσει να χτυπήσετε; Γιώργος: Κάποιος ήθελε να του χτυπήσουμε ένα μπιμπερό στο στήθος του. Ένας πελάτης στην Ίο ζήτησε να του κάνουμε τατουάζ στους όρχεις μετά από ένα στοίχημα που έχασε. Σκέφτομαι ότι κάποια μέρα, γέρος πλέον μετά από χρόνια, θα τους κοιτάει και θα νοσταλγεί το πόσο κάφρος ήταν αυτός και η παρέα του. Χρήστος: Μια κοπέλα ήθελε να της χτυπήσω ελιά στο πρόσωπο γιατί δεν είχε και απλά ήθελε μία. Ένας άλλος, μικρός μάλιστα, μου ζήτησε μια πεσκανδρίτσα γιατί όπως μου είπε, συμβολίζει πολλά το συγκεκριμένο ψάρι γι’ αυτόν και την οικογένειά του. Το πιο σύνηθες όμως, το οποίο σε μένα φαίνεται περίεργο, είναι να μου ζητάνε να καλύψω κάποια ουλή ή κάποιο σημάδι του σώματός τους με ένα tattoo. Πιστεύω όμως ότι οι ουλές κουβαλάνε μνήμες όπως ακριβώς ένα tattoo και δεν είναι αναγκαίο να καλύπτονται.

Τι ζητάνε οι άντρες και τι οι γυναίκες; Χρήστος: Οι άντρες κάνουν πιο μεγάλα και τα χτυπάνε κυρίως στα χέρια, στους ώμους και στα πόδια. Οι γυναίκες, παρ’ ότι τελευταία κάνουν περισσότερα, προτιμούν στα πλευρά, στην πλάτη, σε σημεία που κρύβονται πιο εύκολα.

Γιώργος: Ο αριθμός των γυναικών που κάνουν tattoo έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Μου αρέσουν οι γυναίκες, πόσω μάλλον εκείνες που έχουν tattoos, γι’ αυτό όταν άνοιξα το μαγαζί ήθελα να δίνουμε πολύ μεγάλη προσοχή στο γυναικείο σώμα. Όποιος έχει ασχοληθεί με την τέχνη σίγουρα γνωρίζει πως είναι από τα πιο όμορφα δημιουργήματα στη γη και αποτελεί από μόνο του πηγή έμπνευσης.

Ηλικίες που σας επισκέπτονται; Γιώργος: Ηλικιακά κινούμαστε από τα 18 μέχρι τα 60. Έχουν έρθει ακόμη και γονείς πελατών που είδαν τη δουλειά μας στα παιδιά τους και αποφάσισαν, έστω και πιο μεγάλοι, να το τολμήσουν και εκείνοι.

Πόσα tattoos καλύπτουν το σώμα σας; Έχετε κάποιο αγαπημένο; Χρήστος: Έχω εφτά, αλλά κανένα από αυτά δεν είναι ευδιάκριτο. Το αγαπημένο μου είναι το πρώτο που έκανα, το οποίο απεικονίζει ένα αστέρι και έναν πάπυρο. Μπορεί να μην ακούγεται κάτι το ιδιαίτερο αλλά συμβολίζει για μένα την αρχή μου σε αυτή τη δουλειά και τη νέα πόρτα που άνοιξα από τότε στη ζωή μου, αφού το χτύπησα ο ίδιος επάνω μου ένα πρωί για να εξασκηθώ. Γιώργος: Δεν μπαίνω καν στον κόπο να τα μετρήσω, έχω άπειρα. To πρώτο το έκανα στα 21 μου, στη μνήμη του πατέρα μου τον οποίο έχασα στα 19 μου. Είναι ένα μικρόφωνο γιατί ήταν τραγουδιστής και αγαπούσε πολύ τη μουσική.

Ισχύει τελικά ότι κανείς δεν μένει στο ένα tattoo; Γιώργος: Αυτό είναι νόμος πλέον. Εκτός αν κάνεις το πρώτο σου λίγο πριν πεθάνεις.

Υπάρχει tattoo κάποιου άλλου artist που το έχετε ζηλέψει; Χρήστος: Υπάρχουν πολλά σχέδια που έχω ζηλέψει και θα ήθελα να τα έχω στο δικό μου πορτφόλιο. Στην Ελλάδα, από άποψη πρωτοτυπίας, τα πράγματα είναι ακόμα λίγο πίσω. Στο εξωτερικό είναι πολύ διαφορετικά. Στην Αμερική, την Αγγλία ή τη Ρωσία, οι ιδέες και τα concepts βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Τα στυλ πλέον έχουν τόσο μεγάλη γκάμα, ίσως περισσότερη από τα ρεύματα τέχνης που ξέρουμε. Γιώργος: Δεν έχω ζηλέψει ποτέ δουλειά άλλου.

Οne Love, Δημ. Ψαθά 21, Μελίσσια, 210-6096163