Η μικρή, αστική tropicalia του Loser επί της Βουλής

Περπατώντας επί της Βουλής και φτάνοντας στο ύψος της Ηπίτου, θα βρείτε το μόνο μπαρ στην Αθήνα που υποδέχεται τον κόσμο με μία vintage τηλεόραση -εννοείται με το απαραίτητο σεμεδάκι- πάνω από το κατώφλι του, στην παροπλισμένη οθόνη της οποίας θα δείτε και το όνομά του: Loser. Μπαίνοντας μέσα, το αστικό τοπίο θα σβήσει για λίγο, ενώ δύο λευκές μαϊμούδες είναι κρεμασμένες δεξιά και αριστερά μέσα σε ένα τόσο-όσο τροπικό σκηνικό με αερόφυτα να αιωρούνται ενώ τα φωτιστικά πάνω από τη μπάρα είναι διακοσμημένα με αερόφυτα tillandsia xerographica που χαίρουν της δέουσας φροντίδας μιας και ψεκάζονται κάθε βράδυ. 

Καλώς ήρθατε στο Loser Bar.

Μία μικρή ζούγκλα στο κέντρο της πόλης.

Τρεις ορεξάτοι φίλοι –Ελίνα Γιουνανλή, Παναγιώτης Καραγιάννης και Γιώργος Καραΐσκος– δημιούργησαν κυριολεκτικά με…τα χεράκια τους το Loser, μιας και το έστησαν εξ’ αρχής μόνοι τους, από την ιδέα μέχρι και το…τελευταίο καρφί. Αυτό που ήθελαν ήταν ένα μαγαζί σαν τα μπαρ μέσα στα οποία μεγάλωσαν. Περισσότερη επικοινωνία και φλερτ, ο κόσμος να διασκεδάζει κι όχι απλά να στέκεται να πίνει το ποτό του. Δηλαδή ο πραγματικός σταρ του μαγαζιού να είναι ο θαμώνας κι όχι ο μπάρμαν. Ένας χώρος στον οποίο να νιώθει άνετα να έρθει οποιοσδήποτε όταν πέσει ο ήλιος, είτε γιατί είχε μια πολύ ωραία μέρα και θέλει να το γιορτάσει, είτε επειδή είχε μια δύσκολη ημέρα και θέλει να πάει κάπου να καθαρίσει το μυαλό του.

In the time of chimpanzees…

…I was a monkey.

Και εγένετο Loser Bar τον Ιούνιο του 2017, σβήνει δηλαδή αισίως το πρώτο του κεράκι. Οι περισσότεροι ίσως ήδη σιγοτραγουδάτε “In the time of chimpanzees I was a monkey” μιας και θα σας έχουν μπει υποψίες ότι το μαγαζί -μιας και έχει και μαϊμούδες-φύλακες- χρωστά το όνομά του στο ομώνυμο κομμάτι του Beck. Κι όμως αυτό έρχεται από…την άλλη πλευρά του Ειρηνικού και συγκεκριμένα την Ιαπωνία, μιας και ο Γιώργος Καραΐσκος «ξέκλεψε» την ιδέα από το sci fi anime Cowboy Bebop (που κάντε το δώρο στον εαυτό σας και δείτε το) στο οποίο ο πρωταγωνιστής και κυνηγός κεφαλών στο διάστημα, Spike Spiegel, έμπαινε στο τέλος μιας δύσκολης ημέρας στο Loser Bar, σε κάποιο μουσκεμένο και σκοτεινό δρόμο στον Άρη. Ένιωθαν άλλωστε ότι το όνομά ταίριαζε στην ψυχοσύνθεσή τους, όχι με αρνητική διάθεση, αλλά με την έννοια του outsider.

Εκεί όμως, κάπως αναμενόμενα μπήκε στο παιχνίδι κι ο Beck που σιγοτραγουδούσαν κι οι άνθρωποι του μαγαζιού ανάμεσα στις συζητήσεις τους για αυτό και μαζί έφερε τις μαϊμούδες οι οποίες με τη σειρά τους έφεραν τη ζούγκλα για να νιώθουν κι αυτές πιο άνετα. Μια ζούγκλα που σίγουρα θα κάνει κι εσάς να νιώσετε άνετα κάθε στιγμή της ημέρας, μιας και το Loser σας καλωσορίζει καθημερινά από τις 10 το πρωί με ποιοτικό καφέ, αλλά και σπιτική λεμονάδα και κέικ, ό,τι πρέπει για το χάζι όταν κάθεσαι στα εξωτερικά λευκά τραπεζάκια. Γιατί αργά το βράδυ εμείς τουλάχιστον προτιμάμε τη φιλόξενη μπάρα του και την ενημερωμένη κάβα.

Κι όμως το Loser δεν πήρε το όνομά του από το κομμάτι του Beck…

…αλλά από το anime “Cowboy Bebop”.

Οι λάτρεις των κοκτέιλ αλλά και οι σινεφίλ θα εκπλαγούν ευχάριστα κοιτώντας τον κατάλογο που  αποτελεί έναν συνδυασμό κλασικών δημιουργιών αλλά και φρέσκων προτάσεων και μάλιστα με εμπνευσμένα ονόματα: Borne Toulouse, ένα λογοπαίγνιο που παραπέμπει στο όνομα του μαγαζιού, Bitter Sellers για όσους εκτιμούν τους καλούς Άγγλους κωμικούς (για τον Peter Sellers χτυπά η καμπάνα), ενώ οι λάτρεις του gin αλλά και του cult θα δουν περισσότερα από φουσκωτά παιχνίδια θαλάσσης πίσω από το κοκτέιλ Pink Flamingos -ο John Waters και η Divine θα το επιβεβαίωναν.

Κοκτέιλ με σινεφίλ νότες.

Εσείς θα πάρετε το Bitter Sellers ή το Pink Flamingos;

Το Loser Bar βέβαια πέρα από το σινεμά αγαπά και την μουσική. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο τη μουσική επιμελούνται djs, πάντα με ανοιχτές κεραίες σε όλα τα genres, ενώ την υπόλοιπη εβδομάδα τα παιδιά του μαγαζιού, με γνώμονα πάντα το καλό γούστο -άλλωστε στην επίσκεψή μας στην μικρή αυτή ζούγκλα ακούσαμε Bowie, Dylan και Simon & Garfunkel μεταξύ άλλων, το ιδανικό soundtrack για ένα βροχερό απόγευμα.

Κι αν το Loser Bar ήταν ο χώρος φιλοξενίας μίας κινηματογραφικής σκηνής, ποιον σκηνοθέτη θα φαντάζονταν οι άνθρωποι του μαγαζιού να δίνει τις οδηγίες; Το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό είναι ο Bill Murray σε μία α λα Coffee and Cigarettes σκηνή υπό το άγρυπνο βλέμμα του Jim Jarmusch. Όσο για τον Beck, θα τον φαντάζονταν ως επισκέπτη που μέσα στη μέρα θα απολάμβανε μία παγωμένη λεμονάδα, ψάχνοντας τι θα κάνει μετά στην πολύβουη Αθήνα. Το σίγουρο είναι ότι και χωρίς Bill Murray και Beck, μία επίσκεψη στην μικρή αστική tropicalia του Loser σίγουρα δε θα σας βγάλει χαμένους.