Έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις διθυραμβικής υφής για την συνεισφορά του Βρετανό-Καναδού μουσικού στην ηλεκτρονική μουσική κι άλλες τόσες, εκ διαμέτρου αντίθετες, για την καλλιτεχνική πορεία και προσφορά του μετά το 2004 και την εκκωφαντική έκρηξη του minimal techno. Στην απόσταση που χωρίζει αυτά τα δύο άκρα, τοποθετείται η ζυγαριά που υπολογίζει κατά πόσο το «χρέος» που του έχει η techno σκηνή και κατ’επέκταση ο σεβασμός που έχει δικαιωματικά κερδίσει με τους δίσκους του, φθάνουν για να ξεπεραστεί το εξίσου αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τα τελευταία δέκα χρόνια ασχολείται περισσότερο με την γιγάντωση του brand name του, παρά με την τέχνη που τον έφερε στο σημείο που βρίσκεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Η φετινή δισκογραφική επιστροφή του ως Plastikman (το πιο γνωστό alias απ’τα πολλά που έχει χρησιμοποιήσει) μετά από 11 χρόνια, δεν βοηθάει ιδιαίτερα την υστεροφημία του, είτε γιατί ο ήχος του δεν μοιάζει να έχει κάνει κάποιο βήμα μπροστά, είτε γιατί αφορμή για να μπει επιτέλους στο στούντιο, αποτέλεσε η πρόσκληση του οίκου Dior να ντύσει μουσικά το διεθνές γκαλά που πραγματοποιήθηκε στο διάσημο μουσείο τέχνης Guggenheim της Νέας Υόρκης τον περασμένο Νοέμβριο. Ο Hawtin, μετά τη συγκεκριμένη εκδήλωση, έγραψε το Ex που αν δεν το πήρατε χαμπάρι, δεν χάνετε και πολλά. Η μουσική που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό της αργά ή γρήγορα ευνουχίζεται από κάθε τι αληθινό και σημαντικό, και στο κάτω κάτω, βάλαμε την ηλεκτρονική μουσική στα μέγαρα μουσικής, ας μην μεταφέρουμε και τα πάρτι στα μουσεία.
Επιστρέφοντας σε όσα λέγαμε στην πρώτη παράγραφο, είναι αλήθεια πως ο ίδιος δεν φαίνεται πρόθυμος να αρνηθεί όσα του καταλογίζουν. Είναι άλλωστε στη θέση του ισχυρού και όπως είναι φυσικό (και απαραίτητο για να επιζήσεις ως σταρ) δεν νοιάζεται για όσα γράφονται ή λέγονται γι’αυτόν, γιατί ξέρει πως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ (θα ήταν υποκρισία να βγάλω έξω τον εαυτό μου) όσα αξιοθαύμαστα έκανε στα 90s και θα θυμόμαστε τον καίριο ρόλο που έπαιξε στη διάδοση του detroit techno εκείνη την εποχή, το ρόλο του ως πρωτοπόρου σε θέματα τεχνολογίας και djing, καθώς και την ακατάπαυστη θέλησή του να δοκιμάζει καινούργια πράγματα.
Μια τέτοια φρέσκια ιδέα, που φέρνει στο μυαλό τα αυθόρμητα dance πάρτι του παρελθόντος, είναι και τα #dotup events που διοργανώνει τα τελευταία χρόνια σε κεντρικές πλατείες ή αγορές των πόλεων ανά τον κόσμο o Richie Hawtin με το Red Bull Music Academy. Και για να έχετε μια αίσθηση μεγέθους, τα #dotup είναι, τηρουμένων των αναλογιών πάντα, σα να δίνει συναυλία χωρίς είσοδο ο Dave Gahan (αν έλεγα οι Depeche Mode θα ήταν υπερβολή). Έτσι λοιπόν, το Σάββατο στις 18:00 μαζεύτηκε πολύς κόσμος να ακούσει τον Hawtin, είτε για ζέσταμα πριν το μεγάλο πάρτι που θα ακολουθούσε το βράδυ στο Gazi Music Hall, είτε γιατί έχει πλέον παιδιά και που να τραβιέται στα κλαμπ με τους ιδρωμένους πιτσιρικάδες, είτε γιατί δεν έχει ξεχάσει ακόμα εκείνο το αξέχαστο βράδυ στο U-Matic πριν καμιά ντουζίνα χρόνια ή γιατί απλώς έκανε τη σαββατιάτικη βόλτα του στο κέντρο της πόλης και δεν είχε ιδέα ποιος είναι αυτός ο ξανθός τύπος με τη φράντζα που είναι σκυμμένος, πραγματικά χωρίς να παίρνει ανάσα, πάνω απ’τα decks.
Ο Hawtin μετά το δίωρο σετ του ήταν εμφανώς ενθουσιασμένος με την ανταπόκριση του κόσμου, χαρακτήρισε το πάρτι της Αθήνας ένα απ’τα καλύτερα που έχει κάνει στο πλαίσιο του #dotup και βρήκε το χρόνο να μιλήσει για λίγο στην Popaganda, ενώ στο ενδιάμεσο δεν αρνήθηκε σε κανέναν απ’τους πολλούς που ζήτησαν να βγουν μια φωτογραφία μαζί του.
Τέλος, για όσους επιθυμούν να μάθουν περισσότερα για την πορεία του Richie Hawtin, από nerd πιτσιρίκι σε ό,τι πιο κοντινό έχει η ηλεκτρονική μουσική σε ροκ σταρ, μπορείτε να δείτε το κατατοπιστικότατο προφίλ που του είχε κάνει το περιοδικό Slices το 2007, αν και μάλλον μπαίνω επικίνδυνα στα χωράφια της έξοχης στήλης #DocuSunday του Παναγιώτη Μένεγου. Ίσως βγάλετε κι εσείς το ίδιο συμπέρασμα για τον Hawtin, όπως υπονοεί και πείθει εν μέρει το ντοκιμαντέρ: πως ο τύπος που έγραψε ως Plastikman, ως F.U.S.E κτλ. μερικούς απ’τους σημαντικότερους δίσκους ηλεκτρονικής μουσικής των 90s, κάποια στιγμή απλά αποφάσισε να «παρτάρει» και να αποκατασταθεί οικονομικά για πάντα. Αν είναι μεμπτό ή όχι αυτό, είναι δικό σας/μας θέμα και κρίνεται με κριτήρια που αφορούν πιο σημαντικά πράγματα απ’τη μουσική.
Για την ιδέα πίσω απ’τα #dotup πάρτι: Ήμουν στη Βαρκελώνη για το Sonar, πριν από 5-6 χρόνια και σκεφτόμουν πόσο έχει μεγαλώσει η «σκηνή» τελευταία. Κι οι δικές μου εμφανίσεις ήταν μπροστά σε όλο και περισσότερο κόσμο, σε όλο και μεγαλύτερα κλαμπ γιατί όποτε δοκιμάζαμε μικρότερους χώρους γέμιζαν ασφυκτικά κι ήταν δύσκολο να περάσεις καλά. Ακόμα και το Sonar είχε πια μεγαλώσει πολύ. Αναρωτιόμουν τι θα έπρεπε να κάνουμε για να επανασυνδεθούμε με τον κόσμο, να περάσουμε καλά και να έρθουμε και πάλι κοντά. Επειδή συνηθίζαμε για χρόνια να πηγαίνουμε για φαγητό στην αγορά της Βαρκελώνης, μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον να δοκιμάζαμε να παίξουμε σε ένα τέτοιο χώρο (όπως π.χ. μια ψαραγορά). Κάπως έτσι ξεκίνησε. Μαζεύαμε περίπου διακόσια άτομα το χρόνο σε ένα πάρτι που μαθευόταν από στόμα σε στόμα. Στην πορεία αποφασίσαμε να το κάνουμε και σε άλλα μέρη του πλανήτη γιατί παρατηρήσαμε πως δεν έρχονταν μόνο οι fans αλλά και τυχαίοι άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονταν απαραίτητα για τη σκηνή. Βλέπαμε οικογένειες με τα παιδιά τους, παρέες που απλά περνούσαν, να χορεύουν ευτυχισμένοι χωρίς καν να τους ενδιαφέρει η ηλεκτρονική μουσική. Είναι πολύ πιθανό όλοι αυτοί μόλις επέστρεφαν σπίτια τους να μην σκέφτονταν πάλι τι ήταν αυτό που άκουσαν, αλλά δεν γίνεται να αποκλείσεις και την πιθανότητα να (έχει) επηρεάσει κάποιους. Πιστεύω πως είναι εξίσου σημαντικό να επιμορφώνεις ένα κοινό που δεν γνωρίζει πολλά πράγματα γι’αυτή τη μουσική, ένα κοινό που πιστεύει πως ανήκει μόνο στα κλαμπ, γίνεται μόνο αργά το βράδυ με κόσμο που λιώνει στο χορό έχοντας καταναλώσει μια σεβαστή ποσότητα ναρκωτικών. Η ηλεκτρονική μουσική είναι πολλά πράγματα αλλά μπορεί να γίνει ακόμα περισσότερα, όπως να βρίσκεται σε ένα χώρο όπως η Πλ. Μοναστηρακίου που ήταν σήμερα γεμάτη με ωραίο κόσμο που διασκέδαζε ακούγοντας ωραία μουσική. Η παρουσία μου σε ένα χώρο όπου κανείς δεν με περιμένει δεν είναι ενδιαφέρον μόνο για το κοινό αλλά και για μένα. Με βγάζει απ’το χώρο που αισθάνομαι άνετα και με αναγκάζει να χαλαρώσω κι απλά να παίξω μερικά κομμάτια.
Για την επιστροφή του στη δισκογραφία ως Plastikman. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία οχτώ χρόνια δεν έγραφα και πολύ μουσική, έκανα πράγματα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν είχα ούτε το χρόνο αλλά κυρίως ούτε την έμπνευση ή τα τεχνολογικά μέσα που χρειαζόμουν. Νομίζω πως όσο περισσότερο αργεί το καινούργιο υλικό τόσο πιο νευρικός γίνεσαι, για να το πω απλά. Τα τελευταία δύο χρόνια που ανέλαβα ως curator της βραδιές Enter στο κλαμπ Space της Ιμπίθα, είχα την ευκαιρία να ακούσω πολλούς ετερόκλητους Djs, ειδικότερα στο πειραματικό stage, γεγονός που με έκανε να συνειδητοποιήσω πως υπάρχει πολύ καλή μουσική εκεί έξω κι αυτό σίγουρα με βοήθησε να εμπνευστώ. Όταν μου πρότεινε ο Raf Simmons (σ.σ. καλλιτεχνικής διευθυντής του οίκου Dior και δηλωμένος οπαδός του Hawtin) να αναλάβω το project του International Gala στο Guggenheim, μου φάνηκε φοβερή ευκαιρία να το δοκιμάσω και να δω τι μπορούσα να κάνω. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως έχει έρθει η ώρα να κάνω κάτι δημιουργικό κι αποφάσισα να στριμώξω τον εαυτό μου σε μια γωνία κι απλά να κάτσω να το κάνω. Όπως πολλοί άνθρωποι, δουλεύω καλύτερα στριμωγμένος κι επειδή όλα τα πράγματα που έχω καταφέρει να κάνω μέχρι σήμερα έχουν να κάνουν με αυτό που λέμε «αντίδραση του κόσμου», έφτιαξα τη μουσική χωρίς να ξέρω ακριβώς τι θα μπορούσε να συμβεί. Εννοώ πως αν με βάλεις πίσω απ’τα decks ενός κλαμπ, ξέρω τι να κάνω, εκεί δεν ήμουν και πολύ σίγουρος. Είμαι πλέον στη φάση που θέλω πολύ να κάτσω να γράψω κι άλλη μουσική κι αυτό κάνω τώρα.
Για την techno σκηνή και αυτό το πράγμα που λέγεται EDM. Νομίζω πως πλέον ζούμε μια αλλαγή ή μια μετατόπιση αν προτιμάς, σε αυτό που καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος ως ηλεκτρονική μουσική. Το κοινό έχει αρχίσει να απομακρύνεται απ’τα μεγάλα ονόματα του EDM όπως ο Tiesto κι να απολαμβάνει την εξερεύνηση σε όλα τα υπόλοιπα παρακλάδια της χορευτικής μουσικής. Πιστεύω πως αυτήν την εποχή, το νέο κύμα οπαδών είναι πιο ανοιχτόμυαλο απ’τους παλαιότερο που είναι ακόμα κολλημένο στο τι επιτρέπεται κάποιος να ακούει, με ποιους είναι σωστό να συναναστρέφεται ή με το τι σημαίνει να βγαίνεις φωτογραφίες με άλλους ανθρώπους (σ.σ. εδώ μάλλον απαντάει στα άπειρα αρνητικά σχόλια που εισέπραξε μετά το Ice Bucket Challenge που έκανε με τον Skrillex). Όλα αυτά πιστεύω πως κάνουν κακό, είναι αρνητικά και βλάπτουν τις δυνατότητες που μπορεί να έχει η σκηνή. Είναι υπέροχο που έχουμε πια στις τάξεις μας καλλιτέχνες τόσο διαφορετικούς όπως οι Steve Aoki, Deadmau5, Luciano και Carsten Nicolai. Ο καθένας ψάχνει για έναν διαφορετικό δρόμο που θα τον οδηγήσει στην ηλεκτρονική μουσική. Εύχομαι τα επόμενα χρόνια, το νέο αίμα της σκηνής να εξακολουθήσει να είναι ανοιχτόμυαλο κι οι παλιότεροι, οι techno/house fans να γίνουν όπως πιθανότατα ήταν πριν 20 χρόνια.
Για το αύριο της δισκογραφικής του εταιρείας, M_nus. Είμαστε σε περίοδο ανάπτυξης. Απ’την αρχή η ιδέα ήταν να αφήνουμε τους καλλιτέχνες να φεύγουν για να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο. Βασικά, θα ήταν απογοητευτικό να μην το έκαναν. Οπότε, όπως ήταν δύσκολο να φτιάξουμε το μεγάλο ρόστερ που είχαμε πριν από δέκα χρόνια, είναι εξίσου δύσκολο να βρούμε την επόμενη γενιά παραγωγών κι αυτή τη στιγμή έχουμε βρει μερικούς πάρα πολύ καλούς καλλιτέχνες και νομίζω πως σιγά σιγά ξαναβρίσκουμε τον ήχο μας. Δεν θα έχουμε πότε ξανά τη «στιγμή» που είχαμε το 2004 γιατί τότε άρχιζε ο κόσμος να ανακαλύπτει τη μινιμαλιστική μουσική.
http://www.redbullmusicacademy.com/
