Η Παρασκευή είναι, από συναυλιακής άποψης, η πιο δύσκολη μέρα μου. Η κούραση της βδομάδας ξεχύνεται από τις βλεφαρίδες ως τις πατούσες μου και λίγες φορές έχω το κουράγιο να πάω σε gig με καλή διάθεση. Οι συναυλίες του Μιχάλη Ρακιντζή είναι, όμως, μια εξαίρεση.
Στις 14 Φλεβάρη, όπως τιτλοφορείται μια από τις πολλές μεγάλες επιτυχίες του, εμφανίστηκε στο Gagarin 205. Μαζί του ήταν ο DJ Γιάννης Κάρμας, ο νέος τραγουδιστής Στέφανος Bios και «τα μπαλέτα», δηλαδή ο Δημήτρης και ο Μηνάς, που χόρευαν πάνω στη σκηνή σε κάποια από τα τραγούδια, με τις κοτσίδες τους να τινάζονται πέρα δώθε. Πιο πολύ έμοιαζαν με παουερμεταλλάδες κιθαρίστες, παρά με οποιονδήποτε θα περίμενες να πλαισιώνει χορευτικά έναν τραγουδιστή σε μια συναυλία.
Τα τελευταία χρόνια, ο Μιχάλης Ρακιντζής ασχολείται με το hardstyle, ένα μουσικό genre που μπλέκει στοιχεία hard trance με hard techno και γενικώς hard ηλεκτρονικούς ήχους. Η μουσική του βάση, που επιμελείται στη σκηνή ο DJ Γιάννης Κάρμας, διανθίζεται με πολλά ριφάκια, σαξόφωνο και ενίοτε ινδικά κι ανατολίτικα στοιχεία, ανάλογα πάντα με το τραγούδι που διασκευάζει.
Διότι τα τελευταία χρόνια παίζει τα κομμάτια του, παλιά και νέα, μόνο διασκευασμένα, σε ένα show με λέιζερ, καπνούς και, καμιά φορά, video wall. Χτες το video wall είχε αντικατασταθεί από ένα πλαστικό άλιεν, που κρεμόταν στη μέση της σκηνής, πάνω από τον DJ.
Ο Μιχάλης βγήκε στη σκηνή λίγο μετά τις 10:30, μας καλησπέρισε και ξεκίνησε, λόγω της ημέρας, όπως είπε ο ίδιος, με το «14 Φλεβάρη». Μετά ακούσαμε το «Get away», την παλιά συνεργασία του με τον Ian Gillan (σας υπενθυμίζω το επικό βίντεο κλιπ με το βαμμένο μαλλί του Gillan να ανεμίζει, τον Μιχάλη να παίζει κιθάρα και τη Βάνα Μπάρμπα να περιπλανιέται στα στενά ενός νησιού). Ακολούθησαν μερικά από τα πρόσφατα τραγούδια του. Κάποια από αυτά είπε ο Στέφανος Bios και κάποια ο ίδιος ο Μιχάλης.
Εννοείται ότι όλοι περιμέναμε τις παλιές μεγάλες επιτυχίες, με τις οποίες χορεύαμε στα παιδικά κι εφηβικά πάρτι, όπως το «Ολόκληρο Φεγγάρι», το «Προκαλείς», το «Σ’ ένα κατάστρωμα», το «Κάνε μια ευχή», το «Μπλέχτηκα», το «Δεν πάμε καλά», το «Μωρό μου φάλτσο», το «Bon Voyage» (σε hip hop διασκευή), το γιουροβιζιονικό (που δεν είχε γραφτεί ακόμα, όταν κάναμε παιδικά πάρτι) «S.A.G.A.P.O.» και, βέβαια, το «Εγώ και ο Πουφ».
Ο Μιχάλης ξεχνούσε κάποιους στίχους, αλλά τούτο πλέον αποτελεί παράδοση, γελάει κι ο ίδιος μ’ αυτό κι εντέλει δεν υπήρχε ανάγκη να τους θυμάται όλους, το εκστασιασμένο sing along του κοινού έκανε πολύ καλή δουλειά και σ’ αυτόν τον τομέα.
Η δική μου φωνή άρχισε να κλείνει κάπου στο «Τί σου λείπει», όσο χτυπιόμουν παραλλήλως με τη μουσική (παρότι η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι το φόρτε μου, καθόλου θα έλεγα). Ορισμένοι από το κοινό είχαν απορήσει με το είδος του show, αλλά ίσως δεν ήξεραν ότι οι εμφανίσεις του από το 2011 περίπου είναι εντελώς διαφορετικές από τις «αναμενόμενες». Δεν υπάρχει κάτι «αναμενόμενο» από τον Μιχάλη, που πειραματιζόταν πάντα με όλα τα είδη μουσικής, από ρέγκε μέχρι hard rock. Να σημειωθεί ότι είπε και το «Ποια με καταράστηκε», που έγραψε κι έδωσε στον Βασίλη Καρρά. Από τραγούδια που έχει δώσει σε άλλους, θα ήθελα να είχε παίξει και το «Δεν πιστεύω», τη μεγάλη επιτυχία της Ελένης Δήμου, στη μελωδία της οποίας έχουν βασιστεί ακόμα και γηπεδικά συνθήματα (όποιος πάει στο γήπεδο, θα καταλάβει ποιανής ομάδας).
Τα αίματα άναψαν, προφανώς, στο τραγούδι που όλοι περιμέναμε, δηλαδή τον «ύμνο» «Δικός σου για πάντα», που ήταν και το ένα από τα δυο encores. Εκεί πρέπει να ξενύχιασα τον/την από πίσω (συγγνώμη, αλλά με συνεπήρε το feeling).
Οι παιδικές – εφηβικές μνήμες και η νοσταλγία εκείνων των εποχών είναι αυτό που με δένει με τη δισκογραφία του Μιχάλη Ρακιντζή. Όπως κι αν τη διασκευάσει, όπως κι αν την παρουσιάσει.
Στο τέλος το κοινό φώναζε ρυθμικά «Κου – νέ – λι», για να τον πείσει να ερμηνεύσει το ομώνυμο τραγούδι. Όπως είπε και η φίλη Μαρία, «τους φαντάστηκα όλους στο Σύνταγμα, με υψωμένη τη γροθιά, να φωνάζουν προς τη Βουλή, ‘Κου-νέ-λι, Κου-νέ-λι». Τελικά δεν το είπε.
Αλλά λογικά θα το πει με φουλ μπάντα, χωρίς διασκευή, στην επόμενη εμφάνισή του, πάλι στο Gagarin 205, στο τέλος Απριλίου. Όπου θα ξαναπάω. Όχι μόνο για ν’ ακούσω τα αγαπημένα μου τραγούδια του Μιχάλη με την ορίτζιναλ ενορχήστρωση. Αλλά και για να πάθω ξανά αυτό το «μόνιμο χαμόγελο», που μου προκαλεί κάθε δημόσια εμφάνισή του.
Τελικά οι στίχοι του «Δικός σου για πάντα» είναι παραπλανητικοί. Δεν έφυγε ποτέ. Είναι, για όσους θέλουμε, δικός μας. Για πάντα.
