Ο Μαροκάνος ταξιτζής που μας πήρε από την πιάτσα μπροστά από το Bourse (το πρώην Χρηματιστήριο των Βρυξελλών που κι αυτό λόγω της ψηφιοποιήσης των συναλλαγών – έχει μετατραπεί σε ένα άψυχο χρηματο-οικονομικό μνημείο και σημείο συνάντησης, όπως παλιά ο Μπακάκος στην Ομόνοια) δεν ήξερε πού ακριβώς να βρει το 39 της Rue Lebeau – εκεί όπου βρίσκεται το Maison de Musiques όπου στο πλαίσιο του φεστιβάλ Autumn Leaves έπαιζαν οι Crystal Stilts. Στο γκισέ των εισιτήριων του χώρου που δεν είναι ακριβώς λαϊβάδικο, αλλά μια ιδιότυπη μίξη μουσικής σχολής (που μου θυμίζει το Μικρό Μουσικό Θέατρο) και venue, μια 50ρα Βελγίδα μας ενημερώνει ότι το live είναι sold out. Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει πάντα η λύση. “Ταξιδέψαμε τόσα χιλιόμετρα από την Ελλάδα, απλά για να δούμε τη μπάντα live, είμαστε μεγάλοι fan και θα κάναμε τα πάντα για να μπούμε”. Είναι τότε που παγώνει ο χρόνος και δεν ξέρεις αν η δυνητικά “ψυχροπολεμική” ιδιοσυγκρασία ενός Βέλγου θα σπάσει μπροστά σε μια τέτοια αποκάλυψη. Η Κριστίν όμως σπάει. Βάζει το δείχτη της κοντά στο στόμα της, αναπαριστά την χειρονομία για την ομερτά και χωρίς να μας δώσει κανονικά εισιτήρια, μας λέει να πάμε στην είσοδο και να πούμε το όνομά της. Όπερ και εγένετο.
Ο χώρος του live ήταν ένα μακρόστενο μικροσκοπικό μέρος που χωρούσε περίπου εκατό άτομα, κάπως σαν μεγάλο σαλόνι ενός διαμερίσματος. Στο βάθος μια υπερυψωμένη σκηνή και από πίσω ένα πανί, πάνω στο οποίο προβάλλονταν ψυχεδελικά χρώματα σε αγαστή “συνεργασία” με την psych-garage των Crystal Stilts. Tο sold out κάθε άλλο παρά sold out ήταν για τα ελληνικά δεδομένα. Ο κόσμος ήταν άνετος στο “σαλονάκι” αν και το ξύλινο πάτωμα κλυδωνιζόταν κάθε φορά που περισσότερα από δέκα ζευγάρια πόδια αποφάσιζαν να χτυπήσουν ρυθμικά τα τακούνια τους πάνω του.
Ξεκίνημα με το Spirit in front of me από τον τελευταίο τους δίσκο Nature Noir που κυκλοφόρησαν φέτος στην (uber hyped) Sacred Bones. Τα μεταμοντέρνα ψυχεδελικά fractals γεμίζουν το πανί, ο τραγουδιστής τους Brad Hargett κρατάει το μικρόφωνο ωσάν μια μείξη Jason Pierce και Ian Curtis (με ένα touch από Ian Brown) που μου κάνει τρομερή εντύπωση γιατί και οι τρεις προαναφερθέντες είναι Βρετανοί για να έχουν κλέψει την σκηνική ψυχή ενός Αμερικάνου (ακόμα και εγώ που είμαι ταγμένος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού απορώ πώς μου άρεσε τόσο). Sycamore Tree (από το In Love with Oblivion) για τη συνέχεια, κλειστά μάτια, απαθές (και απλανές) βλέμμα, τρελό reverb στις κιθάρες και ένα Hammond για φίλημα (που λέγαμε και παλιά), μια νέα ψυχεδέλεια ορίζεται σε αυτή τη γειτονιά των Βρυξελλών. Επόμενο (ακριβώς όπως και στο δίσκο) το Through the floor, μετά Star Crawl από το καινούριο και καπάκι το Future Folklore (επίσης από το καινούριο και στην ίδια σειρά). Το live των Crystal Stilts είναι τόσο αριστοτεχνικά σχεδιασμένο, έχει σαν αφετηρία το dark wave και την ψυχεδέλεια, στη μέση το γυρνάει στο garage για να καταλήξει σε ένα σχεδόν ανθεμικό indie pop που κάνει τους Βέλγους να παρασυρθούν σε “καφρίλες” και τον μπασίστα να προσπαθεί να τους επαναφέρει στην τάξη λέγοντάς τους ότι “εγώ είμαι η αστυνομία και πρέπει να ησυχάσατε εσείς εκεί κάτω”.
Το κυρίως σετ τους ήταν δέκα κομμάτια, δηλαδή περίπου 45 λεπτά, επιβεβαιώνοντας την τάση της εποχής για μικρά σφιχτά δυνατά σετ με ένα encore δυο κομματιών (στην περίπτωσή τους ήταν το Departure και το Prismatic Room) κάτι που πρέπει επιτέλους να εδραιωθεί στις συνειδήσεις των (γεννημένων το ΄60) μουσικόφιλων που είχαν συνηθίσει τις τρίωρες συναυλίες των Cure.
Βγαίνοντας έξω στην περίπου παγωμένη Rue Lebeau συνειδητοποίησα ότι οι μισοί θαμώνες του live ήταν Έλληνες που μένουν στις Βρυξέλλες. Κάναμε τσιγάρο, μιλήσαμε για τα προβλήματα της Κομισιόν που όσοι δουλεύουν εκεί είναι σαν να δουλεύουν στο ελληνικό δημόσιο (circa 1988), με επτάωρο ωράριο, lunch breaks και 32 ημέρες άδεια το χρόνο.
Άρα γιατί μας βρίζουν ότι δεν δουλεύουμε τους ρώτησα; Κανείς δεν ήξερε να απαντήσει και κανείς δεν προτιμούσε τις Βρυξέλλες από την Αθήνα.
Αλλά τώρα που γράφω τη στήλη, μένω σε ένα σπίτι που στο πλάι του έχει μια τεράστια τοιχογραφία του Τεν Τεν, απέναντι μια υπέροχη αντικερί και δίπλα ένα καφέ μπαρ που το έχει ένας Έλληνας και χρεώνει τον διπλό εσπρέσσο 4,40 ευρώ όταν σε όλη την πόλη η τιμή που βρίσκεις είναι περίπου στα 2,40.
Είναι μάλλον η ψυχεδελική ανάγνωση της ευρωπαϊκής κρίσης.
Υ.Γ.1: Η άλλη είναι αυτή που μας διηγήθηκε ο Ιρανός ταξιτζής που μας έφερε προχτές από το αεροδρόμιο στο σπίτι. Ότι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι ότι στο σχολείο μαθαίνουν τα παιδιά του ότι το να είσαι gay είναι φυσιολογικό.
Υ.Γ. 2: Τελικά όλοι οι ταξιτζήδες είναι ίδιοι. Όπου και να πας.
Υ.Γ. 3 Οι Crystal Stilts θα έρθουν κάποια στιγμή τον Φεβρουάριο του 2014 στην Αθήνα για συναυλία. Είναι άχαστοι.
