Ας παίξουμε ένα παιχνίδι με το χρόνο και την πραγματικότητα. Φανταστείτε ότι δεν έχουμε 2015 και δεν έχουμε οικονομική κρίση. Όλα κυλούν ήσυχα και γενικά «γίνονται πράγματα» που λέει και η καλλιτέχνης. Η ανεργία να κινείται σε χαμηλά νούμερα, δουλειές να βρίσκονται και οι νέοι αντί για «χαμένη γενιά», ν’ αποκαλούνται «χλιδάνεργοι». Για να μην χαθείτε σε εποχές ανύπαρκτες μπορείτε να φανταστείτε την Ελλάδα στις αρχές του αιώνα. Η ανασφάλεια, όμως, των τελευταίων επτά ετών ( η κρίση ξεκινά ουσιαστικά το 2008), η απουσία κάποιου κοινωνικού οράματος και το διαρκές φλερτ με την καταστροφή μας έχουν απομακρύνει τελείως από την, ας την πούμε, διάθεση που υπήρχε από το 2000 και έπειτα. Επιστρέφουμε στο παιχνίδι μας, όμως, και προσπαθούμε να σκεφτούμε ποιος θα ήταν ο ρόλος ενός τόσο μεγάλου πολιτισμικού έργου όπως το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (που φτάνει σιγά σιγά στην περάτωση του Απρίλιο αφού το 2016 παραδίδεται στο Δημόσιο) σε καιρούς ευημερίας. Θα ήταν το επιστέγασμα μιας καλής πορείας; Το σύμβολο μιας εποχής; Η κληρονομιά μιας γενιάς στην επόμενη; Ή μια ένδειξη της ματαιότητας του ανθρώπου που στηρίζει την ύπαρξη του σε φαραωνικά οικοδομήματα; Σε ένα παιχνίδι πολλά μπορούν να ειπωθούν, αυτό είναι άλλωστε και το νόημα του.
Στην πραγματικότητα τώρα. Ένα μεγάλο έργο φτάνει στο τέλος του σε μια εποχή που ο κόσμος είναι περισσότερο μπερδεμένος από ποτέ. Πέρα από αυτό το ανόητο κινέζικο γνωμικό που σε καλεί να δεις την κρίση σαν ευκαιρία, νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια η έλλειψη πόρων οδήγησε τον κόσμο που ασχολείται με τις τέχνες να γίνει πιο ουσιαστικός απέναντι στο κοινό του. Έτσι, και η μεγάλη κουβέντα που προκύπτει περιστρέφεται γύρω από αυτό το ερώτημα: πως το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος που θα φιλοξενεί τη Νέα Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή θα λειτουργήσει «ουσιαστικά» πρώτα στη γειτονιά του, ακολούθως στην Αθήνα και τέλος στον τρόπο της ανάπτυξης του πολιτισμού αλλά και της διάδοσης της γνώσης στην Ελλάδα. Εύλογες οι απορίες για το πιο πολυδιαφημισμένο εργοτάξιο των τελευταίων ετών: Τι θα γίνει όταν έρθει το δημόσιο; Θα καταφέρει να το αξιοποιήσει σωστά ή θα μπλέξει και αυτό στον ψυχαναλυτικό λαβύρινθο της ελληνικής πολιτείας; Ας αφήσουμε όμως το πέλαγος των ερωτημάτων στους θεωρητικούς κολυμβητές και ας πάμε στο αύριο (21/06), στο μεθαύριο, στο παραμεθαύριο και στο αντιπαραμεθαύριο, τις μέρες δηλαδή που επιτέλους ο κόσμος θα έχει την ευκαιρία να περπατήσει στο Πάρκο Σταύρος Νιάρχος. Όπως λέει και το αρχαίο κλισέ: αυτός είναι και ο τελικός κριτής.
Το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος είναι σχεδόν έτοιμο κατά 80%. Ο χαρακτήρας του όπως λένε αυτοί που ξέρουν είναι μεσογειακός με φυτά που είναι γνώριμα όχι μόνο στη θέαση αλλά και στην όσφρηση. Επειδή, θάλασσα χτυπάει στο μάτι συνέχεια ο συνδυασμός ελιά, θάμνος και το χρώμα του εδάφους μοιάζει σαν μια περίληψη ενός ελληνικού νησιού. Μόνο που είναι στην Καλλιθέα κάτι που σημαίνει δώδεκα λεπτά από το κέντρο της Αθήνας.
Εδώ θα γίνει η μεγάλη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου την Κυριακή 21 Ιουνίου.
Το πρόγραμμα των 50 περίπου εκδηλώσεων που θα φιλοξενηθούν στο Πάρκο Σταύρος Νιάρχος είναι πλούσιο για όλες τις ηλικίες και τις ορέξεις με αφετηρία τη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στις 21 Ιουνίου στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Μέρας Μουσικής (21.00). Στην επόμενη σελίδα μπορείτε να δείτε ολόκληρο το αναλυτικό πρόγραμμα εκεί όπου δεσπόζει και η παρουσία του Γιούρι Κασπάροφ.
Στην επόμενη σελίδα: Ολόκληρο το πρόγραμμα των εκδηλώσεων του Η Νύχτα Μέρα Στο Πάρκο Σταύρος Νιάρχος
