Τι κάνετε αυτή την περίοδο;
Βασιλική Τρουφάκου: Κάνω πρόβες μιας και επαναπαρουσιάζουμε με την Ελένη Ευθυμίου, την Αληθινή Ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις στο Δώμα του Νέου Κόσμου. Μαζί μας φέτος θα έχουμε τον Γιώργο Μακρή. Το χειμώνα θα είμαι στο Από Μηχανής Θέατρο, στον Αρχιμάστορα Σόλνες του Ίψεν, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα.
Tάνια Παλαιολόγου: Μόλις τελείωσα τις παραστάσεις του Κοινού Λόγου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου από το θέατρο του Νέου Κόσμου, όπου παίξαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών κάνονατας περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και τώρα κάνω πρόβες για τη Γειτονιά των Αγγέλων του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που θα παιχτεί στο θέατρο ΡΕΞ στη σκηνή “Μαρίκα Κοτοπούλη¨, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάμη.
Πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που λειτουργείτε πάνω στη σκηνή μετά την αποφοίτησή από τις σχολή; Άλλαξε ο τρόπος σκέψης σας;
ΒΤ: Καταρχάς αλλάζουν πάρα πολύ οι ανάγκες σου. Είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα που θέλεις να κάνεις όταν τελειώνεις τη σχολή και άλλα αυτά που προκύπτουν τα επόμενα χρόνια. Μπορεί κάποιες επιθυμίες, κάποιες σταθερές να υπάρχουν, αλλά διαφορετικά σε κινητοποιούν οι ρόλοι που έρχονται και οι συνεργασίες.
ΤΠ: Όταν τελείωσα τη σχολή δούλευα οποτεδήποτε, οπουδήποτε, βρισκόμουνα σε αέναη κίνηση. Τώρα κυνηγάω περισσότερο το κείμενο. Με αφορά πρωτίστως το τι κείμενο θα κάνω και μετά τα υπόλοιπα. Αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά που έχει να κάνει με την ίδια τη δουλειά για μένα ως προσωπικότητα.
Πώς σας φαίνεται το ότι παρόλο που τα χρήματα είναι σαφώς λιγότερα και το επάγγελμα σας κατά μέσο όρο αποτελεί part time εργασία, πέρυσι για παράδειγμα έγιναν περίπου 500 παραστάσεις στην Αθήνα;
ΤΠ: Υπάρχει πολύ μεγάλη ανάγκη στο σινάφι μας. Είμαστε πολλοί οι ηθοποιοί, πρέπει να δουλέψουν αυτοί οι άνθρωποι. Οι συνθήκες δεν είναι πάντα επαγγελματικές και ένα μεγάλο ποσοστό δουλεύει σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.
ΒΤ: Αυτό είναι κοινωνικό φαινόμενο και θέλει μελέτη. Σίγουρα είναι πάρα πολλές οι παραστάσεις. Μάλλον πρόκειται για ένα ξέσπασμα τώρα που ταλαιπωρείται ο ηθοποιός οικονομικά αλλά επιμένει να μην παραιτείται. Ακόμα υπάρχει στο μυαλό η εικόνα του πως ήταν κάποτε τα πράγματα, ο νόμος της αδράνειας λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο και επιμένεις να πιστεύεις ότι θα κάνεις τη δουλειά σου, σαν σωστός επαγγελματίας.
Εσύ Τάνια ήσουν στον Κοινό Λόγο, μια παράσταση που εστιάζει πάρα πολύ στη μνήμη. Φέρνοντας το αυτό στη σημερινή δύσκολη κατάσταση, η μνήμη είναι απαραίτητη για να πορευτούμε ή λειτουργεί σαν βαρίδι;
ΤΠ: Ο Κοινός Λόγος είναι μαρτυρίες γυναικών, είναι τα λόγια τους έτσι όπως ακριβώς βγήκαν από το στόμα τους, από τις ελληνικές μέρες της Μικράς Ασίας το ‘22 μέχρι τον Εμφύλιο, λόγια τα οποία κατέγραψε η Έλλη Παπαδημητρίου,. Έχουμε ξεχάσει κάποια πράγματα παρόλο που χρονικά είναι πολύ κοντά μας, είναι ένα θέμα που καίει ακόμα και δεν έχει ξεπεραστεί. Οι μπαμπάδες και οι μαμάδες και οι παππούδες και οι γιαγιάδες έζησαν τον Εμφύλιο. Τον Εμφύλιο δεν τον έχουμε αγγίξει όσο έχουμε αγγίξει ας πούμε, το θέμα της Μικρασιατικής Καταστροφής, που είναι πιο μακρινό και έχει να κάνει με το μέτωπο Ελλήνων και Τούρκων. Ο Εμφύλιος είναι μια ανοιχτή πληγή. Σκέψου ας πούμε, ότι για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο γιορτάζουμε την έναρξη του και δε γιορτάζουμε την απελευθέρωση μας. Είμαστε η μόνη χώρα που δε γιορτάζουμε την απελευθέρωση, γιατί η απελευθέρωση από τους Γερμανούς, σήμανε την αρχή του Εμφυλίου. Ο κόσμος που έρχεται και μας βλέπει, δε μας λέει «συγχαρητήρια», μας λέει «σας ευχαριστούμε» και «τα έχουμε ξεχάσει αυτά». Έχουμε ξεχάσει τι περάσαμε ως λαός και δεν έχουμε δικαίωμα τώρα να «πέφτουμε» και να γκρινιάζουμε. Πρέπει να σηκωθούμε και να πάμε μπροστά.
Το ελληνικό σινεμά έχει γίνει ένα παγκόσμιο φαινόμενο, κάθε διεθνές φεστιβάλ έχει πλέον ελληνική ταινία, το Miss Violence του Αβρανά πήρε βραβεία στη Βενετία πριν λίγες μέρες. Αυτό είναι επιτυχία των παραγωγών ή των σκηνοθετών;
ΤΠ: Καταρχάς θεωρώ ότι οι σκηνοθέτες είναι ήρωες. Κάνουν ταινίες με δικά τους χρήματα, με αυταπάρνηση. Γνωρίζω σκηνοθέτες και ανθρώπους του κινηματογράφου που δουλεύουν με την καρδιά και την ψυχή τους για να στηρίξουν αυτό το πράγμα, γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν και αυτή είναι η δουλειά τους και λεφτά δεν δίνονται πια, όπως δινόντουσαν τελος πάντων, αλλά νομίζω ότι η Ελλάδα πια είναι και μια μόδα ακριβώς επειδή είμαστε μέσα στον πυρήνα της κρίσης, οπότε δεν μπορεί αυτό να μην αφορά διεθνή φεστιβάλ. Ίσως είναι και πιο μορφωμένη η γενιά μας από την προηγούμενη. Ακόμη και σε καθαρά τεχνικό επίπεδο. Ένα teaser βλέπεις στο ίντερνετ και είναι ένα μικρό αριστούργημα,. Καμία σχέση με το τι γινόταν παλιά.
ΒΤ: Έχει τύχει να πάω σε δυο μεγάλα φεστιβάλ ως ηθοποιός. Δεν υστερούμε σε τίποτα. Έχουμε τη γνώση στα χέρια μας πια.
ΤΠ: Η βράβευση του Θέμη Πάνου στη Βενετία για το Miss Violence του Αβρανά, ενός ηθοποιού με τόσο συνεπή πορεία, μας δίνει τεράστια δύναμη.
Το γεγονός ότι αυτές οι ταινίες δεν κάνουν εισιτήρια στην Ελλάδα;
ΤΠ: Ποτέ δεν έκαναν εισιτήρια αυτές οι ταινίες. Το Τοπίο στην Ομίχλη του Αγγελόπουλου είχε πάρει το ίδιο βραβείο το ’88 στο Φεστιβάλ της Βενετίας με αυτό που πήρε τώρα ο Αβρανάς. Το είδαν ελάχιστοι άνθρωποι. Η μόνη ταινία του Αγγελόπουλου που έκανε εισιτήρια ήταν Ο Θίασος γιατί ιστορικά ήταν η κατάλληλη στιγμή. Πήγαιναν άνθρωποι και το έβλεπαν όρθιοι. Έβλεπαν μια τετράωρη ταινία όρθιοι γιατί γυρίστηκε μέσα σε συνθήκες πολέμου. Και καλά έκαναν.
Βασιλική πέρσι έκανες την Καύση, την Αληθινή Ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις και την Παρέλαση. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τρία θεατρικά σε μια σεζόν;
ΒΤ: Πέρυσι ήταν μια χρονιά δώρο για μένα σε καλλιτεχνικά επίπεδο. Ήταν δύσκολο, κάποια στιγμή «καίγεται» το κεφάλι σου, δεν είσαι μηχάνημα. Η μια παράσταση μάλιστα (Η Αληθινή Ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις) ήταν σε δική μου σκηνοθεσία που είναι άλλο πράγμα, άλλος κόσμος. Ωστόσο είναι κάτι το υπέροχο, είναι σαν τη μητρότητα, που ναι μεν είναι κάτι πολύ δύσκολο, αλλά το παιδί σου το αγαπάς. Πες μου ότι θες, βρίσε μου τη μάνα, αλλά πες κακή κουβέντα για τη Τζίνα Ντέιβις και θα σου κόψω την καλημέρα (γέλια).
Τάνια πώς ήταν να δουλεύεις στο “Τοπίο στην ομίχλη” με τον Αγγελόπουλο στα έντεκα σου χρόνια;
ΤΠ: Θυμάμαι διάφορες στιγμές πολύ έντονα. Θυμάμαι ότι αντιδρούσα μέσα μου αναφορικά με τον τρόπο που ο ίδιος με χειριζόταν. Ήμουν πολύ κλειστό παιδάκι. Κλεινόμουν στο δωμάτιο και άκουγα δυνατά μουσική, προσπαθώντας να συγκεντρωθώ για το ρόλο της Βούλας που τη βίασε ο φορτηγατζής. Ο Αγγελόπουλος είχε τη γραμμή του πιο αυστηρού και ο βοηθός του, ο Τάκης Κατσέλης, είχε τη γραμμή του πιο «φίλου». Τον αγαπούσα πάρα πολύ όμως τον Αγγελόπουλο. Και όποτε τον έβλεπα μετά, και στις επόμενες συνεργασίες, αλλά και εκτός συνεργασιών που βρισκόμασταν στο γραφείο του στη Σολωμού, μου ερχόταν να τον αγκαλιάσω και να του χαϊδέψω το κεφάλι. Είχε ένα κομμάτι πολύ τρυφερό από μεριάς του που εμένα τότε, ήμουνα τότε στο μεταίχμιο μεταξύ παιδιού και εφήβου, μου το έδειχνε χωρίς να το εξωτερικεύει καθόλου. Ήταν μια σχέση πολύ έντονη, πολύ σημαντική και με πολύ αγάπη.
Το πιο συγκλονιστικό απόσπασμα που θυμάστε;
ΤΠ: Το ένα είναι από την Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου. Ήταν μια φράση που όταν διάβασα το έργο δεν ήξερα τι ρόλο θα παίξω, αλλά εξέφραζε ακριβώς αυτό που αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή σε σχέση με τον έρωτα: «Πονάει το κορμί μου μακριά σου». Αυτή η φράση μου φώτισε πάρα πολλά πράγματα. Το άλλο είναι κάτι που λέω στον Κοινό Λόγο, μιλάω για έναν άνθρωπο που δικάστηκε ισόβια στην Πάτρα επειδή ήταν αριστερός και έμεινε χρόνια στη φυλακή και λέω «Μη ρωτάς το γιατί, έτσι δίκαζαν τότες, ποιος ήξερε τίποτα, πιάνανε κόσμο σάματις ήτανε πουλιά. Τους χάναμε». Γενικά έχω ένα θέμα με τους εξαφανισμένους. Αισθάνομαι ότι μιλάω εξ ονόματος πολλών εξαφανισμένων.
* Η Τάνια Παλαιολόγου θα παίξει στη Γειτονιά των Αγγέλων του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο Θέατρο Rex και η Βασιλική Τρουφάκου θα βρίσκεται στο Δώμα του Νέου Κόσμου όπου θα παρουσιάσει πάλι την Αληθινή ζωή της Τζίνα Ντέιβις.
