Μετά την «Αόρατη Απειλή» που αποτέλεσε την πρεμιέρα του, το αφιέρωμα στη Χαμενη Λεωφόρο του Ελληνικού Σινεμά ανανεώνει το ραντεβού του για το δεύτερο σετ προβολών την εβδομάδα που μας έρχεται. Τρεις ταινίες τη Δευτέρα 9/1 και μια μεταμεσονύκτια προβολή την Παρασκευή 13/1 (μαζί με πάρτι) είναι στο πρόγραμμα, πάντα στον κινηματογράφο Άστορ στο κέντρο τη πόλης.
Το θέμα της εβδομάδας, ιντριγκαδόρικο. Ξοδεμένα 80s. Μια δεκαετία που, και κινηματογραφικά, συνοδεύεται από άκυρα κλισέ τύπου «αγαπάμε να μισούμε», αλλά τελικά είναι η αιώνια πατρίδα όσων έχουν περάσει τα πρώτα -άντα. «Τα ‘80s είναι η παιδική μου ηλικία. Ως έφηβος έφτιαξα –μέσα από δίσκους, ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, κόμικ- μια εικόνα τους που ίσως δεν είναι αληθινή. Είναι όμως η δική μου εκδοχή, μια μάλλον κλισέ εκδοχή που όμως διατρέχει όσους πια έχουμε ξεπεράσει τα 30 και μοιραζόμαστε την ίδια (ψευδ)αίσθηση», έλεγε πριν δύο χρόνια στον Παναγιωτη Μένεγο ο Γιάννης Βεσλεμές, ενας εκ των ιθυνόντων του πρότζεκτ «Χαμένη Λεωφόρος». Και είναι αλήθεια, ότι δίπλα στην οριστική συνειδητοποίηση της διάλυσης του ελληνικού εμπορικού σινεμά, στη φρενίτιδα της βιντεοκασέτας ακριβώς στον αντίποδα των αυτιστικών arthouse φιλμ της περιόδου που δεν αφορούσαν κανέναν, υπήρξαν και μερικές σπουδαίες αναλαμπές που πια δεν προβάλλονται πουθενά κια η ιστορία ίσως τις αδίκησε, δίνοντάς μικρότερο credit από αυτό που τους αναλογεί.
Πριν περάσουμε στο πρόγραμμα των προβολών, πατήστε play στο mixtape που ετοίμασε ο Felizol, προλογίζοντάς το ως εξής:
Ο Λογαρίδης ροκάρει με τα ντίσκο νόθα της Music for Memory, o Παύλος τα πίνει με τον Giorgio τον Μoroder, απόψε ολα ροζ για την Αρλέτα και τη Λένα και ο Raudive όλα μέσα τα σπάει στη ροζ πίστα.
Ξοδεμένα 80, Αθήνα τότε, Αθήνα και τώρα, άσε τα κρυφά κρυμμένα, μια κασέτα Oμόνοια για σένα.
Tracklist: JOHN WILLIAMS, Heartbeeps/ ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΟΓΑΡΙΔΗΣ, Ο Απελπισμένος/ SOMBRERO GALAXY, The Edge of Space/ ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, Τους Κανόνες το Παιχνίδι/ GIORGIO MORODER, To The Bridge (Cat People)/ ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, Φέρε Βότκα (Νοκ Άουτ)/ MONTEZUMAS RACHE, Wu Du Wu/ RAUDIVE, Missing In Action/ ΑΡΛΕΤΑ, Το Τρυφερό Ροζ/ 33.10.3402, OM/ MARK ISHAM, Postponement of Virtue (Trouble In Mind)/ ROBERTO MUSCI, Nexus on the Beach/ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, Γκάλοπ
Προβολές
Ρεβάνς του Νίκου Βεργίτση, 1983 (Δευτέρα 9/1, 17.15)
Παίζουν: Αντώνης Καφετζόπουλος, Γιώτα Φέστα, Πάνος Ηλιόπουλος, Δημήτρης Πουλικάκος, Γιώργος Μοσχίδης, Άντζελα Μπρούσκου κ.α (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας & Α’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1983, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου την ίδια χρονιά. Δεκαπενθήμερο σκηνοθετών Φεστιβάλ Καννών 1984)
Σύνοψη: Ένας τριαντάρης με εμμονή στις κινηματογραφικές ταινίες, ο Γιάννης, αποφασίζει να ξεφύγει από την καθημερινότητά του και ξεκινάει μια ερωτική σχέση με την κοπέλα του αδελφικού του φίλου. Η σχέση τους διακόπτεται σύντομα. Όταν ξαναβρίσκονται, δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο. Ο Γιάννης σύντομα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις εσωτερικές του ανησυχίες και τις συγκρούσεις που του δημιουργεί η σύνθετη αυτή σχέση, καθώς και τα κοινωνικά ταμπού.
Χρήστος Βακαλόπουλος: «Μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων κινηματογραφόφιλων δικαιώνεται με τη Ρεβάνς, αυτοί δηλαδή που πάντα πίστευαν ότι ο κινηματογράφος είναι θέμα ζωής κι όχι υπόθεση σχολιασμού», Δεύτερη προβολή. Κείμενα για τον κινηματογράφο 1976-89, Eκδόσεις Αλεξάνδρεια
Τα Παιδιά του Κρόνου του Γιώργου Κόρρα, 1985 (Δευτέρα 9/1, 19.15)
Παίζουν: Τάκης Μόσχος, Μηνάς Χατζησάββας, Άννα Μακράκη, Θανάσης Μυλωνάς, Τούλα Σταθοπούλου, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Γιώργος Νινιός κ.α. (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου το 1986, Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης την ίδια χρονιά)
Σύνοψη: Δύο φίλοι συγκατοικούν στο σπίτι το οποίο τους έχει παραχωρήσει ο τρίτος της παρέας. Ακολουθούν έναν ιδιότυπο ρυθμό ζωής, περνώντας τα βράδια τους με συζητήσεις και ερωτικές περιπέτειες. Η άφιξη μιας κοπέλας θα ανατρέψει τις ισορροπίες
Βασίλης Ραφαηλίδης: «Τα παιδιά του Κρόνου είναι μια ταινία που έχει σαν θέμα την Ανθρώπινη Ύπαρξη και το ιλαροτραγικό που δημιουργεί η πρόταξή της απ’ την ουσία. Και, εν πάση περιπτώσει, σε καμιά περίπτωση δεν είναι μια ταινία ερωτική. Όλα τα πιθανά λάθη στην ανάγνωσή της είναι δυνατό να ξεκινήσουν απ’ την επιλογή λανθασμένου ερμηνευτικού κώδικα. Άλλωστε, η πετυχημένη και έξυπνη μίμηση του ύφους και του ήθους του Ερίκ Ρομέρ (που κι αυτός είναι υπαρξιστής) δεν επιτρέπει παρερμηνείες απ’ τη μεριά του ενημερωμένου κινηματογραφόφιλου: Τηρουμένων και των στυλιστικών αναλογιών, η διαφορά του Κόρρα απ’ τον Ρομέρ βρίσκεται κυρίως στο ότι ο Ρομέρ υιοθετεί τη θεϊκή εκδοχή του υπαρξισμού και ο Κόρρας την αθεϊστική», Ελληνικός Κινηματογράφος. Κριτική 1965-1995, Εκδόσεις Αιγόκερως
Λιποτάκτης των Γιώργου Κόρρα και Χρήστου Βούπουρα, 1988 (Δευτέρα 9/1, 21.30)
Παίζουν: Στέλιος Μάϊνας, Τούλα Σταθοπούλου, Λεωνίδας Νομικός, Στέλιος Παύλου, Σίντα Στεφανοπούλου κ.α. (Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1988, Διάκριση Ποιότητας Ταινίας στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας ΥΠΠΟ το 1989, Βραβείο Φεστιβάλ Gay Κινηματογράφου Τορίνο 1989)
Σύνοψη: Η ζωή σε μια επαρχιακή λουτρόπολη, ιδωμένη μέσα από το βλέμμα ενός νεαρού Αθηναίου, του Χρήστου, που μόλις έχει απολυθεί από το στρατό. Ο Χρήστος βρίσκεται εκεί γοητευμένος από έναν συνομήλικό του, τον ατίθασο Μανώλη, τρεις φορές λιποτάκτη, και γνωρίζεται επίσης με τους φίλους και τους συγγενείς του δεύτερου. Ο Μανώλης θα θελήσει να επανενταχθεί στην κοινωνία της πόλης του και θα αφομοιωθεί απ’ αυτήν, αποκαλύπτοντας τα αίτια της αλλοτρίωσής του.
Βασίλης Ραφαηλίδης: «Ο αστός ομοφυλόφιλος της ταινίας, που νομίζει πως μπορεί να βρει ένα καταφύγιο στο χωριό του φίλου, τον οποίο ακολουθεί εκεί, δεν είναι παρά ένας παρείσακτος. Όμως, παρείσακτος είναι στο ίδιο το χωριό του και ο έτερος του ζεύγους των ομοφυλόφιλων. Είναι ένας λάκκος λεόντων, όπου αντανακλάται και πολλαπλασιάζεται η αστική βρομιά. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει πια τόπος να σταθείς, ούτε στο αστικό κέντρο ούτε στην επαρχία. Η Ελλάδα είναι πλέον ου-τόπος, που ωστόσο ποτέ δεν είχε καμιά σοβαρή ουτοπία. Είχε μόνο μεθοδευμένα ψεύδη. Οι λιποταξίες των ευαίσθητων, μόλις άρχισαν», Ελληνικός Κινηματογράφος. Κριτική 1965-1995, Εκδόσεις Αιγόκερως
Τις ταινίες παρουσιάζουν οι σκηνοθέτες Σοφία Έξαρχου και Αργύρης Παπαδημητρόπουλος.
Η Πόλη Ποτέ Δεν Κοιμάται του Ανδρέα Τσιλιφώνη, 1984 (Παρασκευή 13/1, 00.15)
Παίζουν: Χρήστος Καλαβρούζος, Τάκης Μόσχος, Όλια Στεφανίδου, Νίκος Ζιάγκος, Σάκης Μπουλάς κ.α. Συμμετέχει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου (Βραβείο Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1984, Βραβείο Ενδυματολογίας στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας ΥΠΠΟ το 1985)
Σύνοψη: Ο Νίκος επιστρέφει στην Αθήνα, μετά από είκοσι χρόνια στη θάλασσα, θέλοντας να μάθει πώς πέθανε ο μικρός αδελφός του. Φτιάχνει την παλιά του μηχανή και βγαίνει ξανά στους δρόμους της νύχτας. Οδηγείται σε μια παρέα από κλεφτρόνια και μηχανόβιους, που ρισκάρουν συνεχώς τη ζωή τους σε «κόντρες» με τις μηχανές. Σε μια τέτοια αναμέτρηση της ασφάλτου έχει βρει το θάνατο και ο αδερφός του Νίκου. Ο αρχηγός της παρέας, με το παρατσούκλι Πεταλούδας, θα συγκρουστεί με ένα επίδοξο μέλος που θέλει οπωσδήποτε να πάρει μέρος στο παιχνίδι.
Τα Νέα: «Ο σκηνοθέτης –προφανώς φαν του αμερικάνικου κινηματογράφου- δημιούργησε ένα γουέστερν πόλης σε στιλ Κλιντ Ήστγουντ. Η παλιά γενιά του rock ‘n roll έρχεται αντιμέτωπη με τη σημερινή νεολαία της Αθήνας. Τα πλάνα είναι εκπληκτικά, και η φωτογραφία συναρπαστική, με απίθανα ηλεκτρομπλέ νυχτερινά χρώματα».
