Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Το Μυστικό της Μέιζι (What Maisey Knew) ***1/2**
ΗΠΑ, 2012, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Scott McGehee, David Siegel
Πρωταγωνιστούν: Onata Aprile, Julianne Moore, Alexander Skarsgård
Διάρκεια: 97’
Διανομή: Seven
Η λιλιπούτεια Maisey αγαπά τη μαμά και το μπαμπά. Και ας τσακώνονται μέρα-νύχτα μπροστά της. Πάντα θα της λένε πόσο την αγαπάνε και αυτό θα διορθώνει τα πάντα. Κάποια στιγμή οι αυτάρεσκοι γονείς της θα σταματήσουν να μένουν μαζί και θα την πετούν πέρα-δώθε ανά δεκαήμερο, χωρίς να καταλαβαίνουν τις ευθύνες ενός γονιού. Αλλά η Maisey θα συνεχίσει να βλέπει με τα παιδικά της μάτια τη λαμπερή πλευρά των πραγμάτων και θα βρίσκει καταφύγιο στη μητριά της και στον πατριό της μέσα στην αχανή Νέα Υόρκη. Πόσο μακριά θα πάει τελικά η βαλίτσα; Βασισμένο σε βιβλίο του 19ου αιώνα, το ειδωμένο από τα παιδικά μάτια μελόδραμα μεταφέρεται επιτυχημένα στον 21ο αιώνα και χαρίζει μια ζεστή συγκίνηση που δεν αρνείται την ελπίδα της σε ένα καλύτερο αύριο. Όσο περιττή κι αν μοιάζει αυτή στους κυνικούς καιρούς που βλέπει το φως.
Το αρνητικό στίγμα του μελοδράματος δεν ξέρω κατά πόσο οφείλεται στην ίδια τη φύση του σεναρίου του, στη συνεχή επίκληση στο συναίσθημα και στην απάρνηση του ρεαλισμού χάριν της προβολής καταστάσεων που σίγουρα δε θα συνέβαιναν. Μάλλον, ωστόσο, η υπερβολή και η προσκόλληση σε 10 γνωστά κλισέ είναι αυτά που το υποβιβάζουν στην κοινή συνείδηση, ώστε το «μελό» αυτομάτως να φέρνει αναγούλες. Αλλά αν αυτό γίνει σωστά, χωρίς περιττά χαμαλίκια για εγγυημένα βουρκώματα και μπορεί να αποβεί σε μια εμπειρία ταξιδιάρικη, προφανώς και δεν πρέπει να σβήσει από το χάρτη ως ενδεχόμενο. Το Μυστικό της Μέιζι έχει όλα τα επιχειρήματα για να δείξει ότι δεν είναι κακό να βουρκώνεις με το γλυκόπικρο, εφόσον μπορεί να γίνει σωστά και με ποιητικό τρόπο.
Πέντε άτομα: στη μια άκρη οι εγωιστές και ανώριμοι βιολογικοί γονείς που δε λένε να χαμπαριάσουν τη σοβαρότητα των ρόλων τους, καταναλώνονται από την κρίση μέσης ηλικίας ολοένα και περισσότερο. Στην άλλη, οι εξ αγχιστείας «γονείς» της, νέοι και θύματα των δύο μεγαλύτερών τους, προσπαθούν να εξισορροπήσουν την όλη κατάσταση και αναγκάζονται να υπομείνουν τα καπρίτσια και να επωμιστούν της ευθύνες τους. Και η έκκεντρη κουκίδα της πεντάδας, η μικρούλα Maisey. Τίποτα στην ταινία δε συμβαίνει χωρίς να το βλέπει η νεαρή πρωταγωνίστριά του. Η ιστορία της είναι, τα βιώματά της, αυτή είναι ο αφηγητής και, παρότι το βλέμμα της είναι αθώο, μπορεί να μας πει τα πράγματα χωρίς μασκαρέματα και υπερβολές. Και ίσα-ίσα η (παρατραβηγμένη) ιστορία της δίνεται με την κατάλληλη αντίθεση αθωότητας (στο βλέμμα της) και σκληρότητας (η υπάρχουσα πραγματικότητα) που χρειάζεται για να ειπωθούν μερικά πράγματα χωρίς μεγαλίστικες φιοριτούρες. Κάπου ενδιάμεσα σε μια παιδική κατάθεση και απογυμνωμένο από αφηγηματικές υπερβολές παραμύθι βρίσκεται αυτή η αλήθεια που πονάει, συνθλίβει και γεννά την ελπίδα για την καλύτερη δυνατή έκβαση της ιστορίας.
Η σκηνοθεσία, δείχνει έναν κόσμο φωτεινό – όπως αυτός φαίνεται από ένα ζευγάρι παιδικά μάτια- μέσα στον οποίο ακόμα και τα βαναυσότερα γεγονότα αποκτούν μια υφή ονειρική. Δεν κάνει avant-garde σκέρτσα και αναφορές σε παρελθόντα ρεύματα που οι σινεφίλ θα εκτιμήσουν, αρκείται στην απλότητά της και την ελλειμματική της αφήγηση για να πει ό, τι έχει να πει. Φυσικά, συνοδεύεται από μια πρωταγωνιστική πεντάδα με ταλέντο, με την παράσταση να κλέβει, πέρα από την εκπληκτική μικρή Onata Aprile, η Julianne Moore στο ρόλο της αλλοπαρμένης μουσικού μητέρας που αρνείται να συνειδητοποιήσει τις πράξεις της, καθώς και ο στοργικός ψηλόλιγνος πατριός Alexander Skarsgård με την ήρεμη δύναμή του.
Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν ακόμα. Αν θέλετε ένα ταξίδι στην ευαίσθητη πλευρά της ψυχής σας, το Μυστικό της Μέιζι μπορεί να σας το προσφέρει. Για μιάμιση ώρα ξεχάστε τι συμβαίνει γύρω σας και επιτρέψτε στον εαυτό σας να χαμογελάσει πικρά. Θα νιώσετε καθαρότεροι απ’ ό,τι σας βασανίζει.
Στην επόμενη σελίδα: X-Men: Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος και Ζαμπίζια: Πουλιά στον Αέρα
