Στα γρήγορα: Ντεμπούτο με καραμπινάτα cojones από κάτι τυπάδες που ήταν αγέννητοι όταν μεγαλούργησαν οι Gang of Four και βυζανιάρικα μωρά όταν οι Sonic Youth θα άλλαζαν για έφερναν το τέλος του ροκ όπως ο κόσμος το ήξερε μέχρι τότε.
Την ακούσαμε: Σαν να έχουν ξεκοκκαλίσει κάθε βιβλίο που έχει γραφτεί για τα έργα και τις ημέρες του Tony Wilson αλλά και όλων των συγκροτημάτων που υπέγραψε τα 4-5 πρώτα χρόνια της Factory Records. Γκε γκε;
Τρέξε μακριά: Αν επιμένεις να τη βρίσκεις με τους Editors.
Τ΄είπες τώρα; «Το ντεμπούτο τους άλμπουμ είναι τυπική περίπτωση σχεδόν αλάνθαστου ροκ δίσκου, που καθώς εξισορροπεί με περίσσεια χάρη ανάμεσα στην ιστορική γνώση και την πηγαία έμπνευση, εξαναγκάζει τον ακροατή να παραδοθεί μέχρι νεωτέρας, χωρίς καν να χρειαστεί να ανησυχεί για το αν το mainstream ξεσάλωμα του μεθαύριο, θα τον φέρει σε δύσκολη θέση για το σήμερα.» – Mic.gr
Να τ’ αφήσω; 82% – Metacritic.
