Bron στα Σουδικά ||| Broen στα Δανικά. Η πρώτη τηλεοπτική γέφυρα έκανε την εμφάνιση της το 2011 κάπου ανάμεσα στη Δανία και τη Σουηδία. Επί της ουσίας ονομαζόταν Oresund Bridge και σηματοδότησε την επικράτηση των σκανδιναβικών προγραμμάτων πολιτικού, κοινωνικού και αστυνομικού μυστηρίου, στην παγκόσμια τηλεόραση. Η οικονομική κρίση που τοποθετούσε την δυνατή οδοντοστοιχία της στην παγκόσμια καθημερινότητα, έκλεινε το κόσμο σπίτι του και απαιτούσε καθαρότητα και βάθος στην ψυχαγωγία. Για άμεση χαλάρωση και άγριο κόλλημα.
Οι Σκανδιναβοί έδειξαν άψογα αντανακλαστικά. Είχαν ήδη βεβαίως χτίσει σιγά- σιγά την αυτοκρατορία τους. Το Forbrydelsen είχε στρέψει το βλέμμα της έκπληκτης τηλεοπτικής κοινότητας πάνω του από το 2007. Η εξαιρετική αμερικανοποίηση του, φαινόμενο άγνωστο μεταξύ μας σε αμερικανοποιήσεις, ως The Killing, απογείωσε το μύθο του και άφησε για καιρό ανοιχτή την πρόσκληση προς τον τηλεοπτικό βορρά.
Η εμφάνιση το 2010 του πολιτικού θρίλερ Borgen απλά επιβεβαίωσε αυτό κατά βάθος όλοι ξέραμε. Το παγωμένο περιβάλλον γύρω από τον άνθρωπο δημιουργεί τις καλύτερες συνθήκες για ένα θανατικό που ξέρει πως να μη αποκαλύπτεται. Και να εξηγεί τα πως και τα γιατί του. Ποια ζέστη και ποια θάλασσα. Εδώ έχει παντού χιονιά και τι καλύτερο από το να κρύβεις τα μυστικά σου μέσα στις λάσπες του.
Ένα χρόνο αργότερα και η τηλεοπτική γέφυρα που συνδέει την Κοπεγχάγη της Δανίας με το Μάλμο της Σουηδίας μας συστήνει ένα ευφάνταστο serial killer που ξέρει πως να επιτίθεται πολιτικά και να ζωντανεύει σαν πίνακες ζωγραφικής τους φόνους του, όπως και ένα ζευγάρι ντεντέκτιβ στα ίχνη του, που έχουν να αντιμετωπίσουν πριν τη λύση του μυστηρίου, τη λύση της ξαφνικής ανέλπιστης επαφής τους. Ο Δανός ντεντέκτιβ Martin Rohde (Kim -o Konstantin του Killing Eve-Bodnia) και η Σουηδή Saga Noren (Sofia Helen) στους τέσσερις κύκλους της σειράς ( ο πρώτος το 2011, ο δεύτερος το 2013, ο τρίτος τος 2015 και ο τέταρτος και τελευταίος το 2018) έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να μη βαρεθούν. Ο ένας τον άλλον και εμείς αυτούς. Και το κατάφεραν με μεγάλη ευκολία. Και τη σημαντική βοήθεια του κεντρικού σεναριογράφου που ποτέ δεν ξέχασε τα βασικά.
Ο δημιουργός της σειράς Hans Rosenfeldt, εξήγησε από την πρώτη στιγμή στην Sofia Helin, πως η ηρωίδα της, θα πρέπει να είχε κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, στοιχεία τα οποία και θα την οδηγούσαν σε μια κάποια «κοινωνική αμηχανία». Ποτέ δεν χρησιμοποίησε όμως τους όρους αυτισμός ή σύνδρομο του Άσπεργκερ. Την ίδια τακτική χρησιμοποίησε και στους άλλους ηθοποιούς που θα ερχόντουσαν σε επαφή μαζί της. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όλοι να προσεγγίσουν ξεχωριστά την σχέση αυτή, πέρα από κλισέ, δεδομένα και στερεότυπα και έτσι μια βαθιά «βόρεια» αυθεντικότητα να αγκαλιάσει τα γυρίσματα και κυρίως την μικρή οθόνη.
https://www.youtube.com/watch?v=oOJNWkZsQwc
Και μετά ήρθαν οι μέλλισες. Και μια γέφυρα πάνω στον Έβρο. Και ένα πτώμα πάνω σε αυτό που θα φέρει κοντά ένα Τούρκο ντεντέκτιβ, τον Κενάν Καραμάν (Burak Hakki) και μια Ελληνίδα αστυνομικό, την Σοφία Μπακάλη ( Μαντώ Γιαννίκου). Και κάπως έτσι ήρθε η ελληνοποίηση του και κάπως έτσι το πρόγραμμα που έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Σκανδιναβικής τηλεόρασης και πουλήθηκε σε πάνω από 200 χώρες ήρθε η ώρα του να μιλήσει και ελληνικά. Και τούρκικα. Η αρχέγονη ιστορία, εκεί στο βορρά της Σκανδιναβίας, από όπου ξεκίνησαν όλα, θέλει τους δύο αστυνομικούς να είναι τελείως διαφορετικοί, με διαφορετικό background , διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, διαφορετικό τρόπο ψυχολογίας και ισορροπίας. Η ιστορία θέλει μετά όλα αυτά να θηλυκώνουν και να ενώνονται προς τέρψη όλων. Των δύο, της ιστορίας και των τηλεθεατών. Στο πρώτο επεισόδιο της ελληνικής βερσιόν, οι δύο αστυνομικοί μοιάζουν. Με άλλες ζωές, με την ίδια όμως ματιά. Και αυτό δεν το λες καλό.
Στην «πριβέ» παρουσίαση του πρώτου επεισοδίου λίγες μέρες πριν στο Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζα Γουλανδρή, ο σκηνοθέτης της σειράς Γιάννης Χαριτίδης είπε πως ακολούθησαν τα ίδια μονοπάτια αλλά δημιούργησαν και κάποια δικά τους. Υποψιάζομαι η απουσία της κοινωνικής «ανωριμότητας» στο χαρακτήρα της κεντρικής Ελληνίδας πρωταγωνίστριας είναι ένα από αυτά. Δεν ξέρω αν πάρει τις σωστές σβούρες αργότερα (θεωρητικά αδύνατο) αλλά ο «λανθάνον αυτισμός» που ακολουθούσε και η Δανέζικη και η Αμερικανική εκδοχή (αλλά και οι άλλες τρεις που ακολούθησαν παγκοσμίως), εδώ έχει αντικατασταθεί με ένα συνήθη δυναμισμό, που δεν δείχνει να προσφέρει το κάτι παραπάνω στο βάθος της ψυχής της ή της εξέλιξης της μέσα από τις εικόνες. Περίεργη επιλογή. Και κάπως απογοητευτική αφού μας στερεί τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την κατά τα άλλη συμπαθή τηλεοπτική φιγούρα της Γιαννίκου σε σταθερή αναμέτρηση με εσωτερικούς δαίμονες και ψυχρές αντικοινωνικές συμπεριφορές που δεν εξηγούνται με την πρώτη.
Στον αντίποδα βεβαίως η δράση είναι εδώ, το Έτερος Εγώ μπορεί να αισθάνεται περήφανο με την όρεξη που άνοιξε σε κανάλια και δημιουργούς, και από ότι έδειξαν και τα τρέιλερ των δύο επόμενων επεισοδίων που μας έδειξαν σε κάτι σαν αποκλειστικότητα, η κεντρική γραμμή ενός serial killer που επιθυμεί κινηματογραφικούς φόνους με ένα κάποιο στυλ, είναι κι αυτός εδώ επίσης. Στα θετικά, τα δυστοπικά ηλεκτρονικά τοπία του the boy, η παρουσίαση της τουρκικής μεριάς σαν «της άλλης πλευράς του ίδιου ανθρώπου» και τα ωραία μεγάλα πλάνα της κάμερας που δείχνει μάλλον να αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια όταν απομακρύνεται από τους ανθρώπους παρά όταν κυκλοφορεί ανάμεσα τους.
Τους δύο πρωταγωνιστές πλαισιώνουν μεταξύ άλλων οι: Ακύλλας Καραζήσης, Πηνελόπη Τσιλίκα, Νίκος Ψαρράς, Θάνος Τοκάκης, Αλέξανδρος Μούκανος, Δανάη Επιθυμιάδη, Atakan Yilmaz και άλλοι. Το σενάριο υπογράφουν ο Κώστας Γεραμπίνης και ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης.
The Others: Γιατί πριν «η γέφυρα» μιλήσει ελληνικά και τούρκικα, είχε προλάβει να πει τα προβλήματα της σε ένα σωρό άλλες
https://www.youtube.com/watch?v=_v9H-Rk0s4o
The Bridge: Δύο κύκλοι, ο πρώτος το 2013, ο δεύτερος το 2015. Μια γέφυρα ανάμεσα στο El Paso και το Juarez. Κάπου εκεί, σε ένα σημείο που η Αμερική αγγίζει το Μεξικό. Η Diane Kruger στο ρόλο της σχεδόν κατατονικής Sonya Cross ίσως είναι η μόνη που μπόρεσε να κοιτάξει στα ματιά, την πρώτη όλων, Sofia Helen και να τα κρατήσει στη θέση τους. Δίπλα της ο φορμαρισμένος από την οσκαρική υποψηφιότητα του στο A better life, Μεξικάνος Demian Bichir (ως Marci Ruiz), κρατά το σωστό αντίβαρο και καταφέρνει να δημιουργήσει μαζί της, ένα από τα πιο ανορθόδοξα, απρόβλεπτα και πετυχημένα αστυνομικά ζευγάρια της τηλεοπτικής ιστορίας. Είναι η καλύτερη νέα εκδοχή. Ίσως επειδή είναι η πρώτη.
https://www.youtube.com/watch?v=CkI-gbkfMlQ
The Tunnel: Τα κατάφερε με τρεις κύκλους, το 2013, το 2016 και το 2017. Εδώ γέφυρα δεν έχουμε, έχουμε όμως το τούνελ της Μάγχης. Ως γνωστόν, Αγγλία και Γαλλία τα «βρήκαν» υπογείως οπότε ο τίτλος αυτός ήταν μονόδρομος και η αλλαγή ονομασίας εντελώς απαραίτητη. Ο Άγγλος ντεντέκτιβ Karl Roebuck (Stephen Dillane) και η Γαλλίδα Elise Wassermann (Clemence Poesy) ζουν τις προβληματικές ζωές του ξέχωρα, ως τη στιγμή έστω που μία εξέχουσα Γαλλίδα προσωπικότητα, αποφασίζει να τις ανακατέψει αφήνοντας το σώμα της να πέσει νεκρό στο γνωστό σημείο που η μία χώρα συναντά την άλλη, κάτω από το νερό.
https://www.youtube.com/watch?v=5I30EbuHBe8
Der Pass: Επίσημα εμπνευσμένο και επίσημα παραδομένο στη γνωστή πλοκή. Δύο κύκλοι, ο πρώτος το 2019 και ο δεύτερος, φέτος, το 2022. Εν προκειμένω, αυτό που ενώνει Γερμανία και Αυστρία με ένα κάπως διαφορετικό τρόπο είναι ένα φοκλορικό δαιμονικό πλάσμα της περιοχής. O Krampus θα φέρει κοντά τη Γερμανίδα αξιωματικό Ellie Stocker (Julia Jentsch) και τον κυνικό Αυστριακό επιθεωρητή Gedeon Winter (Nicholas Ofczarek) και θα προσπαθήσει να τους εξηγήσει πως οι ανθρώπινες αμαρτίες χρειάζονται τιμωρία. Πριν δηλαδή την όποια συγχώρεση.
